SEAN CARNEY - SPRING BLUES ECAUSSINNES - 17 MEI 2008

Smaak is persoonlijk, maar het concert dat Sean Carney ons bracht op Spring Blues behoorde voor mij tot een van de beste van 2008 tot nu toe, zoniet hèt beste. Het ene kippenvelmoment volgde het andere op, en het optreden overtrof al mijn verwachtingen. Die verwachtingen waren nochtans hoog gespannen na het bespreken van zijn twee cd’s, twee kleinoden die thuis zoals men zegt “in de bovenste la” liggen. Een half uurtje na dat optreden had Rootstime dit interview met hem

Welkom terug in België, Sean.
Dank U Ronny!

*Eerst en vooral even praten over je background. Kom je van een muzikale familie?
Jazeker, mijn vader was een bassist, ik ben dus ook begonnen met bas spelen, dat was op mijn veertiende. Dan is er noch mijn oom Garey Carney, hij was een professor jazzgeschiedenis aan de universiteit van Ohio, en bovendien een verdienstelijke jazz trombonespeler. Hij woont in Phoenix Arizona en speelt met Freddie Cole. Mijn andere oom Dave, Dave West is zijn naam, is een bluesdrummer en zijn broer Dan, een zanger, samen hebben ze een band, en ik ben op gitaar overgestapt om in hun groep te spelen, en op mijn 17de speelde ik al met hen in nachtclubs en openluchtconcerten in de zomer, terwijl mijn vriendjes met hun computerspelletjes speelden. Ik ben bevoorrecht een muzikale familie te hebben, die me aanmoedigen. Het is ook altijd fijn als je terug thuis komt en je ze kan vertellen van je optredens in het buitenland en de mensen die je ontmoet hebt.

*Naar welke muziek luisterde je als teenager was dat al dadelijk blues?
Neen schrik niet, ik was een hardrocker in’t begin, Black Sabbath, Deep Purple, vooral Ronnie James Dio. Op mijn zestiende ben ik dan overgeschakeld op blues, vooral via Robert Lockwood, die woonde tamelijk dicht bij en nadat ik hem leerde kennen, heb ik gedurende 20 jaar contact met hem gehouden. Langzaam aan ben ik beginnen met hem te spelen bij hem thuis, we wisselden van gitaar en zo leerde hij me allerlei dingen

*Was hij geen rechtstreekse leerling van Robert Johnson?
Ja, hij heeft het “vak” van hem geleerd en regelmatig met hem gespeeld, en ik ben dus fier het dan rechtstreeks van Robert Lockwood te hebben mogen leren, zo heb ik dus een directe link met Robert Johnson.

* Ik meen in je muziek duidelijk de invloed te horen van Little Milton, T-Bone Walker en Ronnie Earl, dat schreef ik al bijna twee jaar geleden in mijn bespreking van je debuutcd, maar nu tijdens je concert is het nog duidelijker en merk ik nog sterker de invloed van Duke Robillard.
Zeer zeker, ik ken Ronnie Earl ook al vanaf dat ik 16, 17 jaar oud was, en daardoor natuurlijk Darell Nulish, Sugar Ray, ik doe ook veel Little Milton songs, T-Bone Walker, Duke Robillard, allemaal mensen die enorm veel invloed op mij hadden, daar heb je gelijk in.

*Je doet veel aan liefdadigheidsoptredens, zoals je “A Cure For Cancer” optredens, bovendien breng je in Duitsland de blues naar de scholen, dingen die Otis Grand ook doet, vind je dat meer artiesten dit moesten doen?
Ja, zeker, Ik denk dat als je dit doet, dan doe je iets positief voor de maatschappij maar tegelijkertijd komt er ook meer aandacht voor de bluesmuziek. In Columbus waar ik "Blues For A Cure" gedaan heb, gaan we al nummer twee doen, in december zal dat zijn, samen met R.J. Spangler, die hier vandaag ook is met Harmonica Shah.

*Ja, we hebben net even met R.J. gepraat, fijne kerel!
Ja, inderdaad, en Alberta Adams, die al 92 geworden is, zal er ook zijn, plus Trampled Underfoot, de winnaars van de Blues Challenge dit jaar, Dave Spector uit Chicago, Henry Gray op piano, Omar Coleman uit Chicago en nu hebben we ook contact met Highstate University en hoe langer we daarmee bezig zijn, hoe meer belangstelling er komt voor de blues. Dan heb je inderdaad ook nog dat schoolproject in Duitsland, dat is de eerste keer dat zoiets daar gebeurt . De promoter, Helge Nickel, hij is van de Blues Baltica Society, ze werken met veel Scandinavische artiesten, bijvoorbeeld Ken Landing, en zo brengen we de blues naar de jonge mensen, want dat is de enige manier waarop de blues kan overleven. En het was leuk want dinsdag en donderdag speelden we in scholen en dan deed je donderdagavond een gewoon concert en dan kwamen die jonge kereltjes 's avonds al binnen, "Hey man, ik ken je, je was eergisteren bij ons in de klas, en je ziet dat ze in feite voor het eerst in contact kwamen met blues en dat ze er al van houden, je ziet ze genieten, en ik ben er trots op dat ik de eerste was om dat te doen, en ook Gene Walker heeft mooi werk geleverd.

*Hij is ook muziekleraar geloof ik, is het niet?
Inderdaad, hij geeft les aan een muziekschool.

*Hij kon er niet bijzijn wegens ziekte, hopelijk niets ernstigs?
Neen, niet echt, hij had eergisteren een ooginfectie en een longinfectie, en we wilden geen risico nemen, hij is tenslotte 70 en hij heeft suikerziekte. Dus hebben we op veilig gespeeld en hem onmiddellijk naar de dokter gebracht en nu is hij voor een tijdje in een Duits ziekenhuis. We hebben alle organisators gebeld en de response was geweldig. Ze toonden allemaal begrip en vonden het belangrijker dat hij verzorging kreeg en dus nu doen we het verder even zonder hem, maar hij komt er wel doorheen.

*Vorig jaar won je de International Blues Challenge in Memphis en The Albert King Award voor beste gitarist, helpen die prijzen bij de uitbouw van je carrière?
Heel zeker! Vooral in Amerika, we hadden al goede reacties gehad in Europa, met die eerste tour, en we weten dat jullie nogal een fijne neus hebben wat goed gaat worden, jullie weten het in Europa wel als eerste. Toen we hier van jullie twee jaar geleden als eerste al zulke goede reacties kregen, en het publiek reageerde ook goed, toen wisten we dat we er moesten voor gaan. In Amerika is het allemaal wat moeilijker, we leven er en de mensen vinden het allemaal normaal. Maar toen we de award kregen was het in Amerika ineens van Wham! Veel magazines, radio, dagbladen, t.v . Dus nu volgen de festivals ook in Amerika, de dingen beginnen ook daar goed te lopen.

*Je gaat binnenkort spelen met Nappy Brown en je speelde onder andere al met Christine Kitrell, Jimmy T-99 Nelson, en Gene Walker.Waarom hou je er van om met die oude generatie blueszangers te werken?
Omdat ze weten wat ze met blues moeten aanvangen. Je leert ontzettend veel van hun. Christine heeft me zowat alles van het vak geleerd. Ik ontmoette haar wanneer ik 18 was. Ze was bedlegerig en had nergens zin in. En ik ging steeds maar naar haar huis, wat praten met haar en ik vroeg dan telkens opnieuw: ” Waarom kom je niet eens mee naar ons optreden en zing je niet eens mee?” en telkens zei ze; “Neen, ik heb er geen zin meer in, ik kan niet echt meer zingen.” Maar ik gaf niet op en bleef aandringen en op een dag zei ze: “Okee!, zeurpiet, voor één keer dan!”. En ze kreeg onmiddellijk terug de smaak te pakken. Er kwamen meer optredens en festivals en ze was echt de persoon die ik het liefst begeleidde. Ze leerde me heel veel over frazering, ze leerde me om op het podium steeds een net pak te dragen, met als gevolg dat ik dit jaar “Best dressed musician” werd, dat dank ik aan haar. Sean ziet er inderdaad “sharp” uit, we vertellen hem dit en hij neemt onze complimenten met veel genoegen in ontvangst, maar vertelt ons dat het toch wel warm was voor maatpak en das. Via Christine kwam dan Charles Brown, Jimmy Whitherspoonen al die anderen. Maar Christine zette de deur open voor mij om al die legendes te ontmoeten. Ik wou dat ze er vandaag kon bij zijn om te zien hoe ver we al zijn, maar ik weet dat ze van daarboven wel meekijkt en luistert..

*Komt er een cd van je samenwerking van jou met Nappy?
Tot nu toe is er niets gepland en we hebben nog niet eerder samengewerkt, dus, ik kan er weinig van zeggen. Het zal gaan gebeuren in juni, het is in een club in Kansas City.”Knuckleheads”, en er komt zeker een DVD van, want er zal een filmcrew aanwezig zijn.

*Er komt ook een live cd binnenkort, waar, wanneer en hoe?
Het is opgenomen in Edminton, Alberta in Canada in een hotel, en wel in februari 2007, net na het winnen van de Challenge. Eerst moesten we in het zuidwesten van Florida spelen en toen reden we doorheen de Verenigde staten, naar West-Canada, Alberta, in een zware sneeuwstorm, daar hadden we ook twee muzikanten die speciaal voor die Canadese optredens steeds paraat zijn. De bassist van Roxanne Potvin, Chris Prezwicki en de toetsenman van Sue Foley, Graham Katz, en wijzelf hebben een ganse week opgenomen. We speelden een ganse week en de eerste dagen, maandag en dinsdag, was het rustig en toen speelden we meer ‘Supper-club' toestanden. Er staat een prachtige versie op van “Cherry Red”, heel mellow, maar ook wat nieuw materiaal. ”Live Blues on Whyte” zal ze heten. Maar er staat ook nog een nieuwe cd op stapel met archief opnames, nieuwe studionummers met Christine Kitrell en T-99 Nelson en ze zal heten ”Serious Classic Blues, vol1”, je weet dus wat dat betekent, vol 2 en zo verder ligt nog in de kluis (lacht uitbundig). Sommige van die opnames zijn 15 jaar oud, maar het zijn juweeltjes. Ik wou dit nog aan niemand vertellen, jullie hebben dus een primeur. Beide cd’s zijn nog voor dit jaar. En dat is nog niet alles, we zijn ook al bezig aan een nieuwe cd met allemaal nieuwe nummers met deze bezetting.

Druk persoontje!
Daar zeg je het, een druk mannetje, altijd geweest (lacht weer hartelijk).

*Er zijn twee nieuwe leden je band komen vervoegen, Bill Stuve, die bij Rod Piazza en Candye Kane speelde en Gene Walker, de bekende saxofonist van Aretha Franklin en King Curtis. Denk je dat de band nu anders zal klinken?
Zeker! Weet je dat Gene er in Amerika nooit bij is, dat is iemand die we voor de Europese tours reserveren. Weet je dat hij ook met de Beatles speelde? Hij is wat wij noemen een “Treasure”. Dus voor ond is het heel speciaal en spannend om Gene er in Europa bij te hebben, maar voor hem ook, hij is zeer graag in Europa.

*Hoe ontmoette je Teeny Tucker, met wie je twee cd’s opnam?
Wel, dat is een heel speciaal verhaal hoe ik haar ontmoette, want er zijn weer Europeanen de aanzet voor geweest. Het kwam via een schrijver, zijn naam is Norbert Hesse, een Duitser. Hij is een historicus van Berlijn, maar ook concertpromoter en hij had gewerkt met Tommy Tucker, in de jaren 70 en 80. Hesse bracht Tommy al die jaren naar Duitsland. In de jaren 90 wou hij naar Columbus komen voor interviews met Tommy en er een verhaal over te schrijven en hij wou ook Christine Kitrell ontmoeten, en toen hij Christine interviewde vertelde hij over Teeny Tucker, en toem moesten wij toegeven dat hoewel ze vlakbij woonde, wij haar niet kenden. Dit was echter begrijpelijk want ze had hier bijna niet opgetreden, wel tamelijk veel in Duitsland, later wat in Frankrijk, maar niet bij ons. Toen Teeny en ik elkaar voor het eerst ontmoetten, klikte het niet echt, en Teeny zei “Ik weet niet of ik met hem wil spelen”. Maar na een jaar belde ze mij en zei: ”Ik heb wat nieuw live materiaal, in Duitsland opgenomen en ik zou willen dat je dat eens beluisteren komt”. En ik luisterde en zei:” Waauw, meisje, dat is prachtig!” en ik vroeg of ze niet eens met ons wou meezingen en dat deed ze en na een tijdje kwam dan de echte samenwerking en we namen een eerste cd op, “Tommy’s Girl”, een cd met covers van Etta James, Christine Kitrell, Helen Humes, al haar levelingssongs. Wat later kwam dan “First Class Woman” een cd geproduced door “Kaz” Kazanov in Austin, met Nick Curran op gitaar, en het werd een groot succes. Door Teeny ben ik dan in het Europese circuit terecht gekomen, en mijn baas wou me geen verlof geven om met Teeny een korte Europese tour te doen, en ik heb mijn ontslag gegeven. De Duitse gitarist die we toen hadden: Freddy van the Jivin’ Jewels, stelde me toen voor om veertien dagen bij hem thuis te blijven logeren en vanaf toen was ik gewonnen voor Europa. Ik kom ook regelmatig als toerist naar Nederland en Belgie

*Ik zag in je agenda dat je binnenkort ook live gaat samenwerken met Phil Berkowitch, ik besprak onlangs zijn Louis Jordan Tribute, gaan jullie die nummers daar ook spelen?
Heb jij die besproken? Ze is goed hé, ik wist niet dat hij hier ook al bekend was. We gaan tijdens die reeks optredens ook meespelen op zijn nieuwe cd, die opnames gaan daar plaatsvinden. Het is toevallig dat Danny Carron ook hier is als gitarist van Harmonica Shah, ik zie hem dus terug binnen veertien dagen voor de opnames en optredens met Phil. We spelen dan ook het Eureka Spring blues Festival met onder meer Fabulous Thunderbirds en Indigenous.

*Europa ontdekt nu uw muziek, en men begint je hier te kennen in het bluescircuit, is het toeren iets wat je graag doet of wat je erbij neemt omdat het moet, in feite een overbodige vraag, want uit je vorige antwoorden is het antwoord wel duidelijk.
Neen, natuurlijk niet tegen mijn zin, ik geniet er van, ik ben heel dikwijls als tourist in Europa zoals ik al zei, onlangs nog in Frankrijk en daar kwam ik een pianiste tegen van mijn geboortestad en ze vroeg me of ik niet wou meespelen, ze begeleidde Hal Singer en ze hadden geen gitarist, ik zei natuurlijk ja, en daar stond ik plots op het podium, ik de tourist in Parijs. Het gekke was dat ik daardoor 3 andere optredens in de volgende week aangeboden kreeg. Dan ga je eens op vakantie! Zo ontmoette ik dan ook Georges Lemaire en Ray Bodenstein van Bluebridge International, de eerste is een Belg en de andere een Duitser en ik vertelde hun dat ik graag zou terugkomen en eerst stonden ze wat weigerachtig tegenover het voorstel, ze hadden geen plaats voor me, maar je kent me, ik bleef zeuren en op ’t laatst zegden ze “Okee, Okee, we zullen je proberen te helpen“. Het begon dan met een groot concert in Carpentras vorige zomer en daar willen ze me terug voor volgende zomer. En dan doen we terug Belgie aan in november of december en nu heeft een festivalorganisator me hier net gevraagd voor september, maar ik zei “Ik ben niet hier dan, ik heb geen tour! Hij antwoorde: ”Geen probleem, dan vliegen we je speciaal over voor dat optreden”. Ik ben de naam van het festival vergeten, spijtig genoeg. Maar ik kom zo graag naar Europa, het frustrerende is alleen: ik kom hier in die mooie steden, en moet de volgende dag terug weg, verdorie!

*Als je kon kiezen om met iemand te mogen samenwerken, artiest of producer, om het even wie, wie zou dat zijn?
Sean denkt na, op dat moment komt Bill Stuve binnen, hij heeft het laatste stuk van de vraag opgevangen en roept dadelijk (lachend); “George Martin!”. Sean zegt dan: “Tom Waits, ik zou graag met Tom Waits samenwerken, maar dat is natuurlijk maar een droom.”

Laatste vraag dan, welke goede raad kan je geven aan een jonge, opkomende bluesartiest?
Oefenen, oefenen en nog eens oefenen, zegt Sean. Bill Stuve springt ter hulp en herhaalt de woorden van Kirk “Eli” Fletcher die we toevallig dezelfde vraag stelden een paar weken geleden: “Dig Deeper” … je moet teruggaan, luisteren naar de originele versies, veel muzikanten kennen alleen de coverversies van songs en weten niet dat het door iemand anders geschreven is. Maar ook leren wat de commerciële kant is, dat is veel moeilijker, de muziek is gemakkelijk, de commerciële kant is hard en moeilijk. Zorgen dat je ook de ”instrumenten” hebt om ook die kant goed te doen, dat is wat ik geleerd heb.

.

We bedanken Sean en Bill en drukken de hoop uit van hen in september terug te kunnen ontmoeten, en nog eens van zo’n super show te mogen genieten.

Meer foto's op: Lady Blue
RON