LIZ MANDEVILLE - DE BLAUWE WOLK ZOTTEGEM - 10 MEI 2008

Hallo, welkom terug in België sinds Pajot Bluesfestival
Liz Mandeville: Ik ben blij om terug te zijn. Het Pajot bluesfestival was prettig vorig jaar. Het lijkt wel een reünie. De Boogaboo Tang was ook aanwezig vorig jaar op het festival net als Patrick en Tinneke van Pajot Blues natuurlijk. Filip Morre was eigelijk de eerste man die mij introduceerde in België, namelijk 11 jaar geleden voor het More Blues festival. Het More Blues festival is een hele tijd geleden. Ik deelde toen de affiche met Rod Piazza, the Mighty Flyers, John Primer uit Chicago. Ik heb een jaar lang samen gespeeld met John, iedere maandagavond in een club genaamd de Kingston Minds in Chicago. Het is een gekende club, er zijn 2 podiums. Het gebeuren start om 21.30u en gaat door tot 4 u in de ochtend. In Chicago is dit bluesgebeuren nog toegelaten tot in de vroege uurtjes in tegenstelling tot New York City.

Je hebt precies wel een boontje voor België en Europa.
Liz Mandeville: Ik ben gek van Europa, ik reis zeer graag naar Europa. De mensen zijn steeds zo vriendelijk en aangenaam. Ik breng graag een bezoekje aan de steden en de museums. Ik trek graag op met de lokale bevolking. Ik hoop dat ik dit kan blijven doen voor de rest van mijn leven.

Je ontdekte Chicago toen je daarheen verhuisde voor je studies theater, heb je die studies ook beëindigd?
Liz Mandeville: Theater heb ik niet afgemaakt. Ik ben wel terug naar school gegaan. Ik had een groep genaamd de Supernaturals met hen heb ik ongeveer 13 jaar getoerd. Het is te gek voor woorden we speelden concerten omwille van onze voorliefde voor muziek maar verkochten geen CD’s. Duizenden kilometers heb ik met deze groep afgelegd. We reisden over het ganse land. Later toen ik een auto ongeval had ben ik beginnen nadenken over mijn doen en laten. Mocht er mij iets gebeuren dan moest ik zeker iets van mezelf nalaten aan deze wereld, een CD. Daarom heb ik mezelf meer geprofessionaliseerd. Ik moest ervoor zorgen dat ik het publiek meer kon bespelen. Ik ben eveneens op zoek gegaan naar een platencontract. Daarnaast moest ik er ook voor zorgen dat iedereen uit de blueswereld wist wie ik was. Ik heb doelen opgesteld voor mezelf en heb hard gewerkt om deze doelen te bereiken. Dus nee, ik heb de theaterschool niet afgemaakt maar in de plaats heb ik wel een diploma behaald maar dan in de muziek.

Je bent ook een producer voor je eigen cd’s. Ook al voor andere bands gewerkt?
Liz Mandeville: Inderdaad, ik heb al mijn CD’s geproduceerd. Ik heb nooit iets gedaan voor een andere band. Mocht deze mogelijkheid zich voordoen dan wil ik dat zeker eens proberen. Ik heb zeer veel ideeën en ik schrijf enorm veel teksten en muziek. Het zou best amusant zijn om andere mijn liederen te laten brengen en ik zou dan diegene zijn die het zou produceren. Sommige nummers die ik schrijf zouden misschien beter gebracht worden door een man. Het lijkt best interessant. Er zijn geweldige zangers in Chicago zoals Jimmy Burns, Thad Robinson. John Primer is een goede zanger. John zou zeker een aantal nieuwe nummers willen zingen, hij is altijd op zoek naar iets nieuws. Een nieuwe Chicago Blues style laat ons maar zeggen. Het zou prettig zijn om met deze mensen samen te werken.

Ik las in je blog over manieren op Myspace dat de mannen in Amerika die manieren niet echt hebben.
Liz Mandeville: Oh, ze hebben echt geen manieren, ongelofelijk. Daarom kom ik zo graag naar Europa. De mannen hier zijn geen macho’s. Het zijn echte heren, ze zijn beleefd en attent. Natuurlijk, ik ben hier te gast en ben niet met één van hen getrouwd, zegt ze met een bulderende lach. Vrouwen zijn eveneens meer assertief. In onze tijd was het Rock & Roll dat zorgde voor het rebelse terwijl het nu meer hip hop is. Hip hop is thans 20 jaar oud. Hé, ik speel al 25 jaar de blues. Mijn eerste band de Supernaturals deed zijn eerste optreden in 1983. Maar wij waren destijds zeker niet zo ongemanierd als de jeugd van heden.

In Chicago leeft de blues nog volop en jij bent één persoon die daar hard aan werkt in een club genaamd de Kingston Mines. Maar meer en meer bluesmuzikanten die wij spreken zeggen ons dat de blues niet meer leeft in Amerika. Hoe denk jij daarover?
Liz Mandeville: Allemaal gezeur. De muzikanten spelen nog steeds de blues. Ik denk dat het probleem van de muziekindustrie is dat deze niet echt meegaat met zijn tijd. Mensen kopen een CD tijdens een optreden of een festival. Weinigen kopen CD’s in een platenzaak. Jongeren gaan dan weer MP3’s tegen een zeer lage prijs downloaden van het internet. Blues is zeker nog levendig maar het is een aparte muziekklasse die een kleiner publiek treft. Beter gezegd: Blues treft een bepaald publiek. Het is niet voor het grote publiek. Stel je voor dat het gegeerd werd door iedereen. Je krijgt dan te maken met modellen die komen optreden, iedereen heeft plastische chirurgie nodig, net als de juiste danspasjes. Het maakt niet uit of je dan kan zingen als je maar de juiste look hebt. Blues heeft te maken met wie je bent en wat je meemaakt in je dagdagelijkse leven. Blues gaat over angst, wanhoop, onrust, liefde, enz. … . Blues is de muziek van het volk. Ik speelde zowel voor oude als jonge mensen en iedereen danste als een gek en had de tijd van zijn leven. Als ik een nummer schrijf dan wil ik dat iedereen me begrijpt en op festivals is het dan ook fijn om te zien dat iedereen probeert mee te zingen uit de volle borst. Het belangrijkste is dat iedereen de muziek kan vinden zoals de jongeren op het internet. Zo wordt een nieuwe generatie bluesliefhebbers geboren.

Ik moest even lachen over hoe de song ‘Kissing’ ontstaan is, kussen kan inderdaad tot heel wat leiden. Had je ooit een slechte kuservaring en hoe reageerde je daarop?
Liz Mandeville: ohhh, een dame vertelt zoiets niet. Duuuuuuuuuuuuuus geen commentaar!!!

In een interview met Rolling Stone zegt Buddy Guy dat wanneer hij en BB King ooit sterven het ook gedaan zal zijn met de blues. Ik geloof dat niet aangezien ik toch wel heel wat potentieel heb mogen horen de laatste tijd. Mensen als Kid Ramos, Kirk fletcher, Seth Walker,… Maar ik ben er zeker van dat jij er nog heel wat kent.
Liz Mandeville: Er zijn verschillende goede jonge bluesmuzikanten die nog volwassen zijn ook. Er zijn er ook van mijn leeftijd, net in de fleur van hun leven zoals John Primer, Jimmy Burns, Chico Banks. Mike Wheeler is een geweldige bluesgitarist. Ik heb veel plezier beleefd toen ik met hem samenspeelde. Michael Datson heeft nog samengespeeld met Magic Slim. Hij is eveneens heel geweldig. Ik wil toch maar even zeggen dat Buddy Guy het bij het verkeerde eind heeft. Wat zijn Robert Cray en Taj Mahal en Keb’ Mo dan? Het was de meest onzinnige uitspraak die Buddy ooit gedaan heeft. Ik was erg boos bij het lezen van die onzin en ik heb erover geschreven voor Big Blues Magazine. Het is een Detroit Bluesmagazine dat zeer gekend is in de Verenigde Staten. De uitspraak van deze heer was beledigend en belachelijk. Jimmy Vaugh is nog steeds bij de levenden en hij is een uitmuntend gitaarspeler. Phil is de broer van Buddy en hij speelt vaak in Chicago. Er is nog een andere gitaarspeler en zanger in Chicago waar ik gek van ben namelijk: Charley Love. Hij is vaak te bewonderen in de Kingston Mines. Het is toch al te gek. Buddy heeft een bluesclub en elke dag van de maand is er wel een bluesmuzikant aan het werk. Jong of iets ouder maakt niet uit. Misschien wilde hij enkel een reactie uitlokken. Sommige mensen houden ervan om de aandacht te vestigen op iets.

Je bent beïnvloed door vele artiesten die je allemaal vernoemt op je Myspace. Maar in hoofdletters staat enkel James Brown. Waarom?
Liz Mandeville: Ik ben helemaal weg van James Brown. Hij wist wat het was: de Boogie! Hij en Tina Turner zijn de grootste invloeden geweest voor mij. Op een dag toen ik drie of vier jaar oud was zette mijn moeder me eens voor de TV zodat ze het avondeten kon klaarmaken. Ik zag Tina op de beeldbuis en gilde naar mijn moeder: “Dat ik wil ook doen!” Mijn moeder heeft me voor de buis weggehaald. Muziek kwam op de tweede plaats zei mijn moeder. Zorg eerst maar eens dat je de school afmaakt en dat je een goede job vindt later. Zoek een leuke jongen en trouw ermee. Ik kan me geen ander leven voorstellen dan het muziek leven. Ik heb een prachtige tijd. Ik ben gezegend en daarvoor dank ik God elke dag. Soms meermaals per dag. Ik kan reizen, ontmoet veel mensen, krijg gratis te eten en te drinken. De organisatoren zorgen voor een comfortabel bed en bovendien krijg ik ook nog betaald. Ik wordt behandelt als een koningin. Dit allemaal omdat God me een prachtig geschenk gegeven heeft op dit toffe lichaam, namelijk een prachtige stem en de mogelijkheid om gitaar te spelen. Ik open mijn mond en ik spreek zo tot de ziel, de emoties van andere mensen. De mensen die hebben genoten van mijn muziek gaan met een gelukzalig gevoel naar huis.

Was het makkelijk als vrouw om door te stoten tot de top in een eigelijk meer mannenwereld?
Liz Mandeville: Het was leerrijk. Ik hou van de mannen. Ik weet dat ik de planeet met hen deel en ik tracht altijd met iedereen overweg te kunnen. Ik heb een goed gevoel voor humor en dit zorgt ervoor dat er niet altijd te zwaar wordt getild aan mijn opmerkingen. Er zullen altijd spanningen zijn waar mannen en vrouwen samenwerken. Maar het was niet echt moeilijk een.

Vertel ons eens wat meer over je nieuwe CD die binnenkort uitkomt.
Liz Mandeville: Op mijn nieuwe album werk ik samen met een vrouw. Er is een vrouwelijke drummer namelijk Janet Kramer. Ze weet van aanpakken. Ik heb dit nog nooit meegemaakt maar ik was op zoek naar een drummer. Een mannelijke muzikant belde mij en vertelde dat ik deze vrouw aan het werk moest zien. Hij zee me dat hij me twee drankjes zou betalen als ik kwam kijken. Ik dacht bij mezelf die dame moet wel goed zijn. In de eerste plaats ben ik mijn twee drankjes gaan halen wordt er al lachend verteld. Maar ze is ongelooflijk. Ze speelt op acht of negen nummers van de nieuwe CD mee. Ik schrijft continue nummers. In de douche, tijdens het touren, enz… . Dit zorgt ervoor dat ik altijd teveel materiaal heb voor een album. Toch nemen we altijd alle nummers op, je weet nooit wanneer ze van pas komen. Michael Frank is de voorzitter van Honey Boy Edwards en zij hebben een grammy gewonnen met Pinetop Perkins, dit heeft geresulteerd in vele optredens waardoor er minder tijd over bleef voor de andere artiesten op het platenlabel. Nu is er eindelijk en pauze gekomen in de Honey Boy affaire waardoor ik heb samen gezeten met Frank en dit heeft na een jaar deze nieuwe CD opgeleverd. Er moet alleen nog een finishing touch gebeuren. Frank zorgt hier nu voor op dit eigenste moment. (CD komt deze maand uit). Ik hou erg van swing en de Bluescrowns weten van aanpakken als het swing betreft. Daarnaast vindt je ook de traditionele blues op dit album. Ik hou van Jimmy Reeds, strak, vertelt het zoals het is. Ik ben ook fan van Memphis klassieke soul muziek dus deze staat ook op de CD. (Otis Reading en Wilson Picket). Er staat een nummer op mijn CD genaamd “Hold me”. Eddie Shaw van de Wolf Kings speelt hier de saxpartij. Texas blues staat me eveneens nauw aan het hart. Gisteren moest ik op een festival spelen waar Guy Forsyth eveneens speelde. Ik was en helemaal weg van. Meestal moet ik na een optreden CD’s tekenen. Ik ben gaan kijken naar zijn show want deze was helemaal te gek. De teksten zijn fantastisch. Met deze man wil ik wel eens samenwerken.

Een laatste vraag, als je iemand een vraag kon stellen, welke zou dat dan zijn aan wie zou je ze stellen?
Dat is een interessante vraag. Daar moet ik eens even over nadenken. Ik heb wel duizenden vragen voor zoveel verschillende mensen. (even stilte) Ik zou Muddy Waters vragen om me een beetje gitaarles te geven. Ik hou zeer veel van de gitaar en ik denk dat het belangrijk is voor jezelf om steeds nieuwe uitdagingen te zoeken. Ik heb de eigenschap om zeer leergierig te zijn, steeds nieuwe uitdagingen te zoeken en deze aan te gaan. Ik heb altijd boeken bij me, zelfs als ik rondreis. Ik oefen iedere dag nieuwe dingen. Ik wil altijd bijleren en niet alleen aangaande muziek. Ik heb een diploma klassieke kunst en hierdoor heb ik ook zeer veel bijgeleerd. Alleen door steeds bij te leren blijf je jong van geest en lichaam. De laatste jaren heb ik Frans geleerd, na deze toer ga ik Parijs verkennen. Ik ben gek van die stad.

Hier mee is ons gesprek ten einde en was het tijd voor Liz om samen met The Bluescrown een heerlijk showtje weg te geven. Bedankt Liz, voor het aangename gesprek en een geweldig optreden.

Meer foto's op: Lady Blue
Blueswalker