KOKO TAYLOR - MOULIN BLUES OSPEL NL.- 2 MEI 2008

Eén van de eerste songs die ik ooit hoorde van je was ‘Wang Dang Doodle’ samen met Willie Dixon. Hij introduceerde je in de muziekwereld. Een grote stap in je carrière?
Willie Dixon was mijn groot licht, hij was die ene waardoor ik ben begonnen met het zingen van de blues. Hij heeft mij niet leren zingen want dit kon ik immers al. In het begin zong ik enkel gospel liederen, dit omwille van mijn gelovige achtergrond. Willie Dixon kwam bij mij thuis over de vloer. Hij bracht zijn bier mee, samen met de blues. Wij hebben samen veel gebabbeld, tevens ook over de blues en dit gedurende verscheidene jaren. Hij was mijn rechterarm, hij was een leider! Hij heeft mij zeer veel bijgeleerd betreffende mijn carrière, mijn zangtalent. Ik kon wel zingen maar wist niet hoe ik mij moest gedragen voor een publiek. Hierin heeft Willie mij goed bijgestaan.

Je deelde het podium met zowat alle beroemde bluesartiesten, Junior Wells, Buddy Guy, T Bone Walker etc. Was het makkelijk als vrouw om naast deze mannen te staan om maar te zwijgen van ermee werken.
Ik werk graag met hen samen. De eerste samenwerking was met Muddy Waters, hij was de baas. Hij zei me altijd dat hij op zoek ging naar plaatsen waar ik kon optreden om mij bekend te maken. Ik antwoordde dan met een lachje, we zien wel hoe het gaat! Ik vertelde hem steeds dat alles best op zijn pootjes terecht kon komen anders kreeg hij met mij te maken.

Op het album ‘Royal Blue’ speelt BB King mee op de song ‘Blues Hotel’. Op de binnenhoes staat ook een foto van jullie beide in een intense omhelzing. Wat betekent BB King voor jou?
Alles, hij is een van mijn beste vrienden. Iedere keer als ik hem tegen het lijf loop dan volgt er een warm knuffelmoment.

Op diezelfde CD is er de song ‘The Man Next Door’ met Keb “Mo”, hoe verliep die samenwerking?
Ik werkte graag samen met Keb’Mo’. Hij is een aangename man, er was een fijne samenwerking. Hij heeft een andere stijl als ik, maar ja iedereen is anders wordt er lachend aan toegevoegd. Ik ken niemand als Mo maar ik ken eveneens niemand die is zoals ik. Iedere mens is uniek op zijn manier.

Een andere gastmuzikant was pianist Johnnie Johnson. Hoe heb je hem leren kennen?
Door op verschillende plaatsen rond te hangen waar de blues leefde ben ik hem tegen het lijf gelopen. Hij was daar eveneens of zat in dezelfde show als ik, weet je wel. Op deze manier heb ik zeer veel muzikanten leren kennen waar ik eerder nooit van gehoord had. Vandaag de dag ken ik bijna iedereen.

Het is niet makkelijk om in België een album te vinden van Lafayette Leake. Hij speelde samen met je tijdens de Chess periode.
Hij is een aardige man die ervoor zorgde dat alles vlot verliep tijdens een CD opname. Ik vond het een prettige samenwerking.

Bruce Iglauter & Alligator betekenen veel voor je albums. Hij was ook degene die je recentste Cd ‘Old School’ uitbracht. Terwijl gezondheidsproblemen je carrière voor zes jaar op non actief hadden gezet .
Hij weet als de beste dat ik wil werken en optreden als ik me goed voel. Ik zal altijd alles op alles zetten. Ik zit niet graag thuis. Ik ben gewend om onderweg te zijn: optreden, mij begeven tussen de mensen, enz. … . Reizen van het ene naar het andere optreden voelt voor mij aan als thuiskomen. Dit is mijn leven! Samen met mijn band op stap om de wereld te verkennen en op te treden, daar put ik energie uit. Dit is voor mij fantastisch.

Van een uit een segregatie aanhangend zuidelijk USA je kunnen ontwikkelen tot de Chicago Blues Queen moet niet gemakkelijk geweest zijn. Raciale obstakels maar ook doorbreken in een mannenwereld vereist toch een sterk karakter of een doorgedreven liefde voor de muziek…
Het allerbelangrijkste om te weten dat ik het niet zie als een harde en zware opdracht. Dit omdat ik de kans kreeg om te verwezenlijken wat ik graag doe. Als kind sloop ik samen met mijn broers en zusters uit het huis. Achter onze woning zongen we dan samen de blues. Mijn broer gebruikte een blik als trommel en sloeg erop als een gek. Ik zong de longen uit mijn lijf. Een ander maakte een piano van knutselmateriaal. Wij hadden de tijd van ons leven, samen.

Zelf vond ik dat je ‘Walking The Back Streets’ met bijzonder veel emotie zingt  (op je ‘Earthshaker’ cd ). En ook ‘Money is the Name of the Game’ (op je Old School cd). Deden deze nummers je persoonlijk iets? 
Ik zing nooit liederen waarbij ik mij niet goed voel. Ieder nummer is zorgvuldig geselecteerd. Andere kiezen soms ook een nummer en als het mij inderdaad bevalt dan is het makkelijker om het nummer te zingen. Je voelt je verbonden met de muziek. Soms voel ik de song niet en dan zing ik het ook niet maar het gebeurd wel eens dat ik dan later de song opnieuw luister en het wel voel, dan gebruik ik het natuurlijk wel.

Als kind zong je al in de kerk in gospelkoren, is religie nog altijd belangrijk in je leven?
Zeker weten. Af en toe breng ik nog eens een kerkbezoek maar niet meer zo intensief als vroeger in de goede oude tijd. Ik ben dan ook niet zoveel thuis door dat ik veel toer maar religie is nog steeds belangrijk ja.

Hoe belangrijk was je familie, omgeving en radio voor je muzikale ontwikkeling?
Subliem. Mijn hele familie heeft mij altijd gesteund. Zelfs nu is mijn familie bij mij als ik naar een optreden ga. Ze steunen mij in alles wat ik beslis om te doen.

In ‘From The Heart Of A Woman’ zing je meer soulgeïnspireerd, druk je U daarin anders uit? Wat is de koko Taylorstijl?
Dat is mijn stijl, inderdaad! Ik kan mij niet anders voordoen. Ik doe dit al zo lang dat zelfs de fans die ik heb niets anders van mij verwachten.

Je schrijft ook zelfs songs, hoe wordt een song als ‘Hard pil To Swallow’ geboren? een song die ik graag hoor, keer op keer.
Geboren? Het zit gewoon in mijn hoofd. Ik zing de dingen naar mijn gevoel voor mezelf. Als het goed aanvoelt en ik ben er gek van, ga ik ervan uit dat het publiek er eveneens van kan genieten. Ik heb gisteren nog een nummer geschreven, hoewel ik ben al een deel vergeten. Ik bedenk meestal nieuwe dingen. De dag van vandaag moet ik het wel snel neerschrijven, zoniet ben ik het kwijt.

In het inlegboekje van je ‘Old School’ cd onthul je veel over je jeugd, wat je noemt “I went to hell and high water’”, o.a. konijnen strikken om deze daarna op te eten….Chicago was aanvankelijk geen verbetering met voor weinig geld andermans huishouden van ’s morgens tot ’s avonds te moeten beredderen. Heb jij met je jeugd afgerekend of deze in je muziek geïntegreerd?
Ik heb beiden gecombineerd. Ik moest werken. In die tijd noemden men dit dagwerk. Per gewerkte dag kreeg ik 12$ betaald. Ik heb op mijn knieën vloeren geschrobd, gewerkt als een nanny. Hé, ik kreeg er geld voor. Dat is beter dan niets. In de tijd dat ik fungeerde als een nanny misleidde ik de mensen altijd. De kinderen waarop ik diende te letten stelde ik voor de grap voor als mijn baby’s.

Je hebt ook getoerd in Europa en vooral Frankrijk. Montreux eind jaren ’60 was ook een mijlpaal. Was de ontvangst in Europa anders dan in Amerika?
Natuurlijk was het anders. Op de eerste plaats waar ik aankwam kon ik zelfs geen gesprek voeren met de lokale bevolking. Ik sprak immers hun taal niet. Ik heb mijn best gedaan maar dit mocht niet baten. Het was ook moeilijk voor hen want zij begrepen niet wat ik bedoelde en visa versa. Het is altijd goed afgelopen.

‘Keep Your Booty Out Of My Bed’ , ‘Keep Your Mouth Shut’, ‘Better Watch Your Step’ als vrouw weet je precies wat je wil, of beter nog Wat je NIET wilt. Klopt die indruk?
Helemaal juist. Zeker weten. Ik zou niet blijven zingen als ik er niet zoveel van hou. Ieder nummer geeft mijn gemoedstoestand weer. Het vertelt je iets over mijn gevoelens. Het drukt uit wat ik graag heb. Ik krijgt soms nummers toegeschoven van andere mensen. Deze breng ik niet voor een publiek omdat ze niet goed zijn maar omdat ik me er niet mee verbonden voel. Ik kan er mijn ziel niet in kwijt. Misschien dat het nummer in een latere fase mij wel op het lijf geschreven is. Ik heb nog nooit een nummer weggegooid. Je weet maar nooit of het ooit eens past om het te brengen voor de fans.

Kenny Wayne Sheperd (blank) speelt ook mee op ‘Royal Blue’. Geloof jij in het talent of ‘doorgroeien’ van jonge bluesmuzikanten (zwart en wit) in deze tijd waarin de platenmaatschappijen meer interesse hebben in Hiphop en Co.
Ik denk het wel. De meeste muzikanten met wie ik samenwerk en die ik ken zijn goede (klasse) muzikanten. Het enige wat ze nodig hebben is een kans om het te maken. Ze hebben de mogelijkheid niet om op treden, om te reizen, om samen te werken met elkaar. Ik zou het toejuichen mocht dit vaker gebeuren. Je hebt het niet altijd zelf in de hand. Je moet werken met de mogelijkheden die er worden aangeboden.

Hoe zie je uw verdere carrière. Nooit zin om met toeren op te houden. Ikzelf hoop alleszins van niet.
Daar heb ik nog niet bij stilgestaan. Ik moet het eerst een beetje rustiger aan doen alvorens ik denk aan stoppen, niet? Het gaat voorlopig prima, ik hou van mijn werk. Ik voel me goed in de muziekwereld. En het is het enige waar ik goed in ben, pas op, ik kan ook heel goed koken. Als jullie in de States waren dan nodigde ik jullie eens uit en zou ik voor jullie koken.

Er staan veel Handy Awards op je naam. Doet dit je nog iets na al die jaren. Waaruit put je voor jezelf de meest voldoening in je carrière?
Ze betekenen de wereld voor mij. In mijn huis tref je ze overal. In het salon, de eetkamer, iedereen die bij mij thuis langskomt ziet ze. Ik ben er trots op. Ik heb deze prijzen niet gekregen, ik heb ze verdient. Het is een verdienste voor het harde werk tijdens mijn carrière. Ik krijg pretlichtjes in de ogen als ik ernaar kijk.

Je samenwerking met producer Bruce Iglauer duurt nu al vanaf 1972. Nog steeds wederzijds inspirerend?
Ja, ja, dat is mijn beste vriend. Ik ben zijn inspiratiebron, hij kent de blues als hij het hoort. Hij kende vroeger de achtergrond niet. Vandaag is hij een specialist wat de blues betreft.

Ook de naam van gitarist Criss Johnson duikt telkens opnieuw op je albums op.
Dat is de man. Hij weet hoe hij de snaren moet buigen. Hij laat die snaren spreken. De gitaar moet naar hem luisteren, begrijp je.

Als ‘Queen’ of the Blues, kan je het wellicht weten. Maar is het voor vrouwelijke artiesten moeilijker om ‘baanbrekend’ je een eigen weg te zoeken, met een minimum aan toegevingen?
Het is hard maar je moet jezelf blijven en doorzetten. Gedraag je een beetje als een man, weet je. Ik zie mezelf niet als een vrouw. Ik ben op een festival en vraag me dan af wat Koko zou willen doen. Ik doe wat ik wil doen in plaats van te luisteren naar de opdrachten van anderen. Ik hou ervan als mensen gelukkig worden van mijn muziek. De fans wachten op mij! Dit maakt mij een rijke vrouw die zich goed voelt in haar vel. Het gevoel dat mensen naar je opkijken en genieten als je zingt, is onbeschrijfelijk.

Laatste nieuwsgierig vraagje. Op de LP ‘From The Heart of A Woman’ staan kinderfoto’s. Kinderen of jijzelf als kind ?
Het zijn mijn kleinkinderen.

Heb jijzelf nog een goede raad voor de jeugd, muzikaal of qua levenshouding?
Jazeker. Allereerst wil ik tegen ze zeggen dat ze hun studies moeten afmaken. Ze moeten trachten zoveel mogelijk te leren, dit is in hun eigen voordeel later. Iedereen is met hen begaan. Als je goed studeert kan je ieder doel bereiken in je leven. Je kan ieder beroep aan en iedere droom verwezenlijken. Je kan naar de maan vliegen, piloot worden. Een doel nastreven en ambitieus zijn is van groot belang. Als je de hele dag lui rondhangt en niets anders doet dan eten ga je geen carrière maken. Ik heb een carrière, een doel. Daarnaast doe ik thuis het huishoudelijk werk zoals poetsen en schrobben. Zelf tijdens de huishoudelijke karweien zing ik de blues omdat ik ervan houd. Zingen is mijn leven.

Met deze wijze woorden sluiten we dit aangename interview af. Nadien hebben we met onze eigen ogen en oren mogen zien en horen dat zingen inderdaad nog steeds Koko Taylor’s leven is.

.

Meer foto's op: Lady Blue
Blueswalker - Met dank aan Marcie