RANDY CHORTKOFF (THE MANNISH BOYS)
MOULIN BLUES - OSPEL NL.- 2 MEI 2008

Vanwaar kwam het idée om Delta Groove op te richten?
Randy: ahh, het was niet echt een idee, ik was al bezig met het opnemen van albums en productie ervan sinds 1990. Ik deed toen al een album met Finis Tasby, genaamd ‘Jump Children’ en daarna één met Billie Boy Arnold. Hij had al jaren niets meer uit gebracht. Ik was destijds ook bezig met een eigen festival genaamd Little Walter Festival, als een tribute aan Little Walter. En toen hoorde ik dat Billie Boy Arnold in Chicago was, hij reedt er met een bus. Dus heb ik hem gecontacteerd, hij en ik hadden weinig ervaring op het gebied van albums opnemen. Hij repeteerde bij mij thuis in de living en daarna zijn we de studio ingedoken. We brachten nadien de cd’s naar Alligator Recods, Evidence Records en zo kregen we die albums toch regelmatig verkocht. Zo’n vijf jaar geleden nam ik een album op met Kirk Fletcher en ook eentje met Frank Goldwasser, zoals altijd liep ik de recordlabels af, op zoek naar iemand die de albums wilde verdelen. Het waren verdomd goede albums, Finis Tasby en Kim Wilson deden mee op het album van Kirk Fletcher, het was een heel goed album, genaamd ‘Shades Of Blue’. Maar niemand had er interesse in, iedereen vertelde me dat de verkoop van albums omlaag gegaan was, er was geen geld en hoe goed het ook was, ze konden of durfden er niet in te investeren. En dus zo gefrustreerd als ik was deed ik een telefoontje naar Europa, waar ik weet dat ze meer van dit soort muziek houden. En zo kwam ik in contact met Detlev van Crosscut en hij nam beide cd’s op in de cataloog. Net rond die tijd begon ik ook meer te werken in de filmindustrie, iets waar ik nu enorm veel mee bezig ben. En ik begon geld te verdienen met het maken van onafhankelijke films, en waar kan ik het geld beter instoppen dan in iets waar ik veel van hou, nml. Mijn passie, bluesmuziek. Onder het motto “if you can’t beat them, join them”. Ik had totaal geen benul van hoe een platenlabel runnen, wist er niets maar dan ook niets vanaf. Ik kende Frank, hij werkte veel voor me in de filmwereld, echt alles deed hij daar, van koffie halen tot noem maar op. En ik zei tegen Frank, “ jij bent nu de radioman van een platenlabel”. En zo zijn we eigelijk met een label begonnen, niet echt wetende waar we mee bezig waren. En ik heb een neef die pas afgestudeerd is op de grafische school, ik heb hem aangesteld om alle cd-hoesjes en een website te maken. En zo is het dus allemaal begon in een heel moeilijke periode, gelukkig had ik geld van een andere bron om het allemaal op te starten. Ons label heeft niet als eerste intentie massa’s geld verdienen want iedereen ( platenlabels ) in Amerika lijdt honger, vanwege de downloads en omdat jongeren denken dat muziek gratis is. De grote platenwinkels gaan één voor één dicht hierdoor. En ik denk dat de bazen van Blind Pig en Ruff Records, die ik elk jaar wel regelmatig ontmoet, toch wel een beetje boos zijn op me. Want in een korte tijd is Delta Groove toch wel hen voorbij gestoken maar enkel en alleen omdat wij het doen vanuit een passie.

Is het moeilijk om muzikanten te kiezen en neen te zeggen tegen die muzikanten die je minder vindt?
Randy: Weet je, met mijn jarenlange ervaring al muzikant en promotor, ik heb shows opgezet in Los Angeles, ik heb gebedeld, geld geleend, shows opgezet in de hoop dat er genoeg publiek op af kwam zodat ik iedereen kon terug betalen. Het was en is een moeilijke job maar daardoor heb ik wel al veel muzikanten ontmoet. Ik heb zowat heel mijn leven in Los angeles gewoond en ken dus vele van de Westcoast muzikanten, zoals Joe Turner, Peewee Crayton, Big Mama Thornton, T Bone Walker toen ik nog vrij jong was. En daardoor heb ik al vroeg een goed gevoel gehad voor goede muzikanten. Het was ook nooit echt moeilijk, als ik hen contacteerde om een show te doen of een album op te nemen want zij wisten dat ik één van hun was. Het is wel moeilijk om bands of muzikanten te weigeren want nu dat ik dit label heb zit mijn mailbox dagelijks overvol. Maar ik geeft het aan een medewerker en hij beslist dan welke goed zijn of welke niet en hij mag dan ook die bands contacteren en weigeren hahaha.

Je hebt al met vele artiesten gewerkt, al vele projecten uit gebracht. Aan welke heb je het meeste plezier beleefd?
Randy: Eigelijk aan The Mannish Boys ( en hij wijst naar de nieuwe cd die we voor het interview kregen toegestopt ) want daarop mag ik zelf meespelen, dat is plezier beleven. Plus ik mag toeren over de hele wereld, Nederland, dit jaar zelfs Italië, Spanje, Zwitserland en mensen ontmoeten zoals jullie. En het geeft me ook heel veel genoegdoening om al deze muzikanten bij elkaar te brengen, The Mannish Boys is niet enkel een vaste band maar ik heb ook de mogelijkheid gastmuzikanten uit te nodigen om mee te doen. Muzikanten zoals Bobbie Jones, Jody Williams, Philip Walker, Junior Watts, Johnny Dyer. Johnny ken ik al zo’n 30 jaar, hij is een goede vriend van me, helaas kon hij er hier niet bij zijn daar hij wat last heeft van zijn longen.

Je noemt Delta Groove een werk van liefde. Wat bedoel je daarmee?
Randy: ( steekt zijn sigaar op ) Als ik mijn rekeningen en eten en drinken moest betalen van hetgeen het label opbrengt, dan zou ik verhongeren. Dus dit is een werk dat ik doe uit liefde voor de muziek en om in Amerika meer bekendheid te geven aan de blues. Want in Amerika is het niet zoals hier, daar denken ze dat blues rock is, hip hop, R&B en ze zijn vergeten waar al die genres eigelijk afkomstig van zijn. Ze hebben ooit Stevie Ray Vaughan gehoord en dachten dit is de blues, zonder te weten dat Stevie ook luisterde naar Robert Johnson en Lightnin’ Hopkins. Maar het feit dat ik ook films maak geeft me de mogelijkheid om die muziek ook in de films te verwerken en zo hoop ik de muziek weer geliefd te maken bij het jongere publiek.
Misschien moet je een film maken zoals “the Year of the blues” van Martin Scorsese
Randy: Scorsese maakte een film over de blues omdat hij van die muziek houdt en zijn film werd op grote doeken afgespeeld op vele festivals. Hij heeft héél wat tijd gestoken in zijn onderzoek naar die muziek, iets wat al jaren en jaren niet meer gedaan is. Scorsece kwam binnen via de voordeur, ik wil binnensluipen via achterdeurtjes, een beetje zoals de film “Where Art Tho Brother” die veel goed heeft gedaan voor bluegrass en Hilbilly muziek. Muziek die eigelijk nooit zo gekend was bij het jonge publiek maar dankzij die film werden ze blootgesteld aan dat soort muziek en zo ging de verkoop ook de hoogte in. En zoiets wil ik ook gaan doen maar dan voor bluesmuziek. Ik hoop dat de film ‘Cadillac Baby’, die bijna klaar is, je weet wel, het verhaal van Leonard Chess, met veel bluesmuziek in, wel ik hoop dat die film mag helpen de bluesmuziek weer wat bekender te maken bij het grote publiek.

Dit jaar kreeg je 9 blues music award nominaties. Zie je dit als een bevestiging van al het harde werk uit het verleden?
Randy: weet je, ik zit in de kleine beheerraad van de directie en ik ben eigelijk een beetje teleurgesteld. teleurgesteld dat er niet meer reclame en advertenties gebeuren rond dit alles. Je zou het moeten kunnen vergelijken met de Grammy’s en Countrymusic Awards. Want blues is de roots van al die muziek maar de directie investeert zijn geld liever in andere meer winstgevende projecten. Maar natuurlijk ben ik vereerd om terug te komen om je vraag, ik ben er heel trots op. Ook al winnen we nooit, we worden wel elke keer genomineerd maar winnen nooit. Wat me wel een beetje boos maakte was de laatste Mannish Boys album, genaamd ‘Big Plans’ eigelijk moest genomineerd zijn voor beste traditionele bluesalbum, wat niet gebeurd is. Dat album was het beste bewijs van hoe traditionele blues hoort te klinken. Maar de band is dit jaar wel genomineerd als beste bluesband.

Als je maar één project kon doen in de toekomst, met welke artiest zou dat dan zijn?
Randy: Wel er is één project, de papieren werden nog maar onlangs getekend, niemand die er nog vanaf weet dus dit is een primeur die ik jullie graag gun. Ik heb recent een contract getekend met Elvin Bishop voor Delta Groove. En op het nieuwe album dat gaat uitkomen, de opnames namen 2 jaar in beslag, spelen o.a. mee, BB King, John Nemeth, Tommy Castro, Derek Trucks, Warren Haynes, Kim wilson en ik ben zeker dat ik nog enkele namen vergeet. En geloof me, het is een heel goed album, ik heb het al gehoord. En verder komt er ook nog een soloalbum uit van Bobby Jones binnenkort. Verder heb ik nog een ander label genaamd Eclecto Groove Records. Hier gaan meer bluesrock projecten op uitkomen zoals de nieuwe Ana Popovic, Jason Ricco & the New Blood maar ook Mike Zito. Dus als je me vraagt wie, ik weet het niet maar zeer zeker iemand hahah.

Wat doe je nu het liefste, zelf muziek spelen of albums produceren?
Randy: ( hij neemt nog een goede trek van zijn Havana sigaar ) Weet je, vergeleken met Kim Wilson, Charlie Musselwhite, Rod Piazza, Little Slim en al die fantastische harmonicaspelers ben ik maar niets. Want ik heb nooit het geduld gehad om erbij neer gaan te zitten en van dat instrument mijn leven te maken zoals zij gedaan hebben. Ik krijg een goed gevoel als ik speel en luister ook veel naar anderen maar was nooit serieus genoeg. Ik hou van het muziek maken want het is de beste therapie in de wereld, op het podium staan voor al die mensen, ook al speel ik maar één nummer mee. Maar ik hou toch het meeste van het produceren in de studio, omdat ik dan de kans krijg een sfeer te creëren en het beste tevoorschijn te halen uit al die muzikanten.

Je speelt de bluesharp. Wat is er zo speciaal aan dat instrument en speel je ook nog andere instrumenten?
Randy: Ik speel soms ook al eens op een haarkam ( hij toeters wat noten en lacht ). Neen, ik speel enkel de bluesharp, ik speel ook een beetje chromatische bluesharp. Maar zeker niet zo goed als al die andere die ik ken, gewoon omdat ik nooit het geduld gehad heb om goed te oefenen. Maar het is een instrument dat goedkoop is en waarin je toch heel je ziel kan leggen. Het kleine ding heeft maar 10 gaten maar je kan er alle tonen en octaven mee brengen.

Het afgelopen jaar moesten we helaas al afscheid nemen van enkele grote muzikanten die veel te vroeg stierven. Ik denk dan aan Sean Costello en Jeff Healey. Hoe verwerk jij zulk slecht nieuws keer op keer?
Randy: Met Sean Costello was ik tamelijk “close” omdat hij ook bij mijn label was en het kwam als een heuse schok. Want Sean was één van die artiesten die de connectie kon maken met het jongere publiek en toch ook voldoende muzikant was om terug te vallen op mainstream blues. Hij was toch erg traditioneel, ook al speelde hij meer gospel gericht, swampyblues of een ballade. En Sean was één van die jonge gasten, net als Kirk Fletcher, die terug ging naar het begin en de roots van de blues. Maar ik wist al langer dat het slecht ging met Sean, hij was nu eenmaal één van die muzikanten die last had van vele slechte demonen rondom zich, maar is het niet juist dàt wat de beste muzikanten maakt? Weet je, als een oud muzikant, en ik heb er velen gekend, sterft dan maakt je dat ook wel triest. Maar als een jong iemand, met wie je dan ook nog eens goed bevriend bent, zoals Lester Butler, begint te spelen met zaken als drugs dan weet je niet wat er om de volgende hoek ligt te loeren. Ik heb het zelf ook meegemaakt en durf dat gerust te zeggen, maar ik ben nu al jaren clean en ik weet waarover ik spreek. Maar ja, het is inderdaad jammer dat die mensen denken dat er geen weg terug is, hun leven wordt bekrompen en erg donker, wat weinig weten is dat er een weg terug is, voor iedereen. Maar je weet dus nooit wat er om de volgende hoek loert, of wat achter de volgende deur schuilt. En nu er ook nog zoveel oudere bluesmuzikanten sterven, wat gaan we te horen krijgen op de festivals?

Nog een laatste vraag, misschien een tipje van de sluier i.v.m. je toekomstplannen.
Je hebt al een heuse primeur met Alvin Bisshop. Ik heb Tommy Castro nu ook onder contract, ik denk zelfs niet dat Blind Pig dit al weet hahaha. En verder hoop ik ook een bureau te openen ergens in Europa, dat zou het maken van reclame een stuk eenvoudiger moeten maken. En wie weet misschien ook enkele Europese bands aan het label toevoegen, ik zag onlangs de Franse band Awek en dat klinkt wel goed. Ok Vidar Busk zie ik wel zitten, die kerel is ongelooflijk. Zijn combinatie van hardcore, lowdown jumpblues zie ik wel zitten. Dus ik zoek iemand die hier in Europa de belangen wil behartigen, eerst kleinschalig maar wie weet wat de toekomst brengt.

.

We bedanken Randy voor dit zeer aangename onderhoud en de primeur en wensen hem nog een goed optreden en veel succes met alles wat hij in de toekomst nog gaat ondernemen.

Meer foto's op: Lady Blue
Blueswalker