KENDEL CARSON - CCLEOPOLDSBURG - 22 APRIL 2008

Hallo Kendel, bedankt dat je wat tijd wou vrijmaken voor dit gesprek met Rootstime. In de voorbije dagen heb je in Nederland opgetreden, o.a. op Blue Highways waar we je vorige zaterdag al aan het werk zagen en gisteren nog in Oss. Vandaag doe je een éénmalig concert in België hier in het Cultureel Centrum van Leopoldsburg en dan ga je weer terug naar Nederland voor 9 concerten in amper 11 dagen. Heb je nooit het gevoel dat je te veel optreed in een te korte tijdspanne? Of dat je stem je eens in de steek zal laten?
Ja, ik word wel een beetje moe maar dat risico moeten we er maar bijnemen. Enkel op Koninginnedag hebben we vrij genomen. Als we dan toch hier zijn willen we ook zoveel mogelijk spelen.

Daarna heb je dan een weekje vrij en dan opnieuw op tournee in Ierland?
Dat klopt. In Ierland ga ik optreden met een groep die “The Paperboys” heet en waar ik ook viool in speel.

Dat was één van mijn volgende vragen: doe je die optredens met de andere bands nog steeds? (nvdr.: Kendel speelt viool in “The Paperboys” en in de formatie “Outlaw Social”).
Eigenlijk heb ik er momenteel te weinig tijd voor. In Canada speel ik ook in “Outlaw Social” waarmee we eind dit jaar terug naar Europa zullen komen. Maar ik focus me tegenwoordig toch vooral op mijn soloproject.

Zing je ook in die bands?
Ja, toch wel. Maar voornamelijk toch viool spelen. In “The Paperboys” ben ik niet de lead vocaliste. Ik doe er meestal harmony en backing vocals. We hebben onlangs nog een klein hitje gehad met die groep.

Is er een reden waarom je zo populair bent in Nederland en Ierland en wij in België maar één concertje mogen noteren?
Ik weet niet of ik zo populair ben in die twee landen. Distributeur Rounder zit in Nederland en boekte ons vooral in Nederlandse zalen. Dat zijn echter niet altijd zo’n mooie concertzalen zoals jullie hier in Leopoldsburg hebben. Daar zijn we echt wel van onder de indruk, ook van de uitstekende akoestiek. We hebben ook heel wat airplay gekregen op de Nederlandse radiostations en zo zijn er gewoon meer mensen die ons kennen. Voorts borduren we ook graag verder op de naambekendheid en het succes van Chip Taylor in Nederland.

Je woont in Victoria, Brits Columbia, Canada. Hoe komt zo’n plattelandsmeisje uiteindelijk in de Amerikaanse country en folkscène terecht?
Ik ben geboren in het Canadese Calgary, Alberta en ik woon nu ongeveer 15 jaar in Victoria. In Calgary heb je echt een landelijke omgeving. Er zijn veel vrachtwagens op de weg en ook heel veel boerderijen. Het is echt een omgeving die inspireert tot Americana-muziek. Via Chip Taylor en “Outlaw Social” heb ik ook andere genres als bluegrass, soul, celtic, latin en wereldmuziek leren kennen. Maar het blijft natuurlijk zo dat de natuurlijke omgeving voor vioolmuziek in de Americana terug te vinden is en ik houd van de soul van de viool. “Outlaw Social” brengt zo meer ouderwetse Amerikaanse getinte muziek op oude instrumenten, meer met strijkersmuziek en zo.

In je biografie staat dat je al viool begon te spelen toen je amper 3 jaar was. Waarom koos je voor dat instrument en niet voor de meer populaire akoestische gitaar?
Ik speel ook wel akoestische gitaar. Vooral om liedjes te schrijven en ook op het podium speel ik soms akoestische gitaar. Eigenlijk was ik 3,5 jaar toen ik met viool begon. De reden daarvoor was dat mijn broer Tyler - die enkele jaartjes ouder is - vioollessen ging volgen en ik mocht dan mee naar die les. In plaats van verveeld op een bankje te zitten wachten vroeg ik aan mijn ouders of ik ook viool mocht leren spelen.

Speel je nog vaak klassieke vioolmuziek?
Neen, het gebeurt tegenwoordig erg weinig. Ik ben zo veel op tournee met de groepen en dit is ook de muziek die me het meest bezig houdt. Maar ik kan het wel nog want ik heb een klassieke academische opleiding genoten. Ik ben door tien jaren opleiding gegaan en heb uiteindelijk een echt diploma behaald. Als deze solocarrière niet zou lukken kan ik nog altijd in één of ander philharmonisch orkest mee gaan spelen.

Op je website verwijs je naar hele grote vrouwelijke singer-songwriters als je muzikale invloeden zoals Emmylou Harris, Lucinda Williams en Gillian Welch. Is er een speciale reden waarom je enkel in de vrouwelijke stemmen geïnteresseerd bent?
Toen ik dat op de site zette heb ik dat heel snel en gevoelsmatig gedaan. Ik luister gewoon heel veel naar deze artiesten, maar ook naar een heleboel andere muzikanten, ook mannen, o.a. enkele Canadese zangers. Lucinda is werkelijk fantastisch. Haar liedjes zijn zo soulvol. En ik luister vaak naar countrymuziek waarin die dames toevallig ook erg actief in zijn.

Op je eerste album “Rearview Mirror Tears” staan 13 songs die allemaal door Chip Taylor werden geschreven en waarbij je als co-schrijver fungeerde voor twee nummers. Kan je even vertellen hoe je in contact kwam met Chip en hoe de chemie tussen jullie beiden tot stand kwam?
In 2004 speelde ik met “The Paperboys” op het Canmore-folkfestival in Canada en ook Chip en Carrie Rodriguez traden er op.Tijdens dat festival deden we een workshop voor viool en Carrie en ikzelf deden daar aan mee. Ik had tot dan nog nooit van Chip gehoord en ik kende ook zijn achtergrond niet. Hij was echt iemand van een andere en oudere generatie voor mij. Ik was nadien wel wat gegeneerd toen ik meer over zijn roemrijke verleden te weten kwam. Dat festival duurde enkele dagen en we bekeken elkaars optreden. De zanger van “The Paperboys” is een grote Van Morrison-fan en vermits John Platania (nvdr. gitarist van Van Morrison) in de groep van Chip gitaar speelde zocht hij John op voor een gesprek. Ik raakte aan de praat met Chip en vroeg hem of ik wat demo’s mocht opsturen om naar te luisteren. Ik had graag wat feedback gekregen van iemand die professioneel als songschrijver naar mijn werk wilde luisteren. Gelukkig hadden zij wat vrije tijd tussen het vele toeren in. Na enkele telefoontjes over en weer vroeg Chip me om voor 10 dagen naar New York te komen en er enkele nummers op te nemen. Na die tien dagen was de cd helemaal klaar. Chip had toen al een aantal nieuwe songs voor mij geschreven en enkele topmuzikanten in de studio uitgenodigd. Hij is echt ongelooflijk.

Je broer Tyler zong ook mee op je cd. Treed je nog steeds samen met hem op? (nvdr. vroeger deed Kendel dat onder de naam ”The Carsons” en later als “Kid Carson”)
Neen, dat doen we niet meer. We zijn daarmee begonnen toen ik pas acht jaar oud was en we hebben een viertal platen uitgebracht onder die naam. Maar nu heeft hij zijn eigen groep en speelt hij meer rock’n’rollmuziek. In die groep speelt hij elektrische viool.

Wat ik ook erg mooi en vleiend vond waren de woorden van Chip over jouw kwaliteiten als zangeres van zijn nummer “There’s No Angel On My Shoulder”. Dat jouw stem de enige echte was die geschikt was voor het zingen van dat liedje.
Ja, dat was heel leuk. Het is ook een vrij moeilijk nummer om te zingen. Het liedje zelf is al vrij oud. Chip schreef het ongeveer in dezelfde periode dat “Angel Of The Morning” werd geschreven. Ik kan het alleen maar op die toonhoogte zingen. Hoger of lager wordt problematisch voor mij. Maar het is hem blijkbaar wel bevallen en daar ben ik blij om.

Op deze cd vinden we ook enkele topmuzikanten terug zoals John Platania (gitarist bij Van Morrison) en Dan Rieser (drummer bij Norah Jones). Heb je hun deelname aan je album te danken aan de relaties van Chip Taylor?
Ja, helemaal. Toen we de studio in trokken voor de opnamen had ik helemaal geen idee welke muzikanten ons zouden bijstaan. Ik had zoveel geluk dat zij dit wilden doen voor mij. We schoten ook heel goed met elkaar op en het zijn uitstekende professionele muzikanten.

De song “I Like Trucks” van deze cd werd een relatief grote hit in Engeland en je album geraakte vrij hoog in de hitlijst van de Euro-Americana Charts. Was dat succes een verrassing voor jou?
Het is altijd opnieuw een verrassing. Je hoopt eigenlijk dat de plaat bijval krijgt maar ik ben toch telkens weer verbaasd als ik zie hoe de mensen van mijn muziek houden of als ik een nummer van mezelf ergens op de radio hoor gespeeld worden. “I Like Trucks” werd opgepikt door een Britse dj - Bob Herrings van de BBC - die het nummer regelmatig op de radio draaide. Dat het in Engeland aanslaat is een dubbele verrassing omdat het toch meer binnen de Amerikaanse cultuur past om over de bewondering voor trucks te zingen.

Wat ik het leukste vind aan de cd is de diversiteit in de nummers. Ondanks het feit dat het om een folk- en countryalbum gaat zitten er toch heel wat invloeden van pop en rock in verwerkt. Volg je ook de actuele muziekscène? Naar wat luister je momenteel op je IPod?
Ze is ondertussen een vriendin geworden, maar ik houd erg veel van Eilen Jewell. Ik stuurde haar een berichtje via MySpace dat ik ook zou optreden op Blue Highways en ze vroeg me daar meteen of ik enkele nummers tijdens haar optreden wilde meespelen. Wat ik overigens maar al te graag wilde doen. Aan de Canadese westkust heb je momenteel een lokale countryscène die erg verschilt van het gebeuren in Nashville. Er zijn enkele erg goede zangers bij waar ik ook heel graag naar luister, zoals bijvoorbeeld Luke Doucet die hier binnenkort ook samen met Oh Susanna komt optreden. Als je kan moet je daar zeker naar gaan luisteren.

Wat vind je het belangrijkste als je naar muziek luistert: de muziek of de teksten?
Alles eigenlijk. Muziek en teksten zijn even belangrijk. Het plaatje moet compleet zijn. Als ikzelf songs schrijf pas ik dezelfde theorie ook toe.

Wil je zelf meer liedjes schrijven voor de nieuwe cd?
Absoluut. Ik schrijf momenteel thuis samen met enkele andere mensen en natuurlijk ook nog met Chip Taylor. Tot nu toe heb ik het nog altijd samen met iemand anders gedaan omdat songs schrijven voor mij toch nog altijd relatief nieuw is. Ik doe het nu sinds 5 of 6 jaar maar ik ben er zeker niet zo goed in als Chip. De nummers vloeien er bij mij niet zomaar uit. Door samen met hem te schrijven leer ik nog heel veel knepen van het vak. Bij Chip gebeurt het allemaal zo natuurlijk. Hij hoeft maar een geluidje te horen of iets te zien en daar floept meteen een nieuw nummer uit zijn hoed.

Hoe schrijf je songs?
Als ik onderweg ben heb ik mijn laptop bij en daar staat het programma “Garage Rock” op geïnstalleerd. Daar kan je al heel mooie demo’s mee opnemen die je dan later kan verfijnen tot complete songs. Meestal componeer ik op basis van het spelen op een akoestische gitaar. Dat is tot nader order de gemakkelijkste manier om songs te schrijven.

Deze cd is bijna één jaar oud. Komt er een nieuw album aan?
Ja hoor. We hebben al enkele songs in de studio opgenomen en we gaan binnenkort nog enkele bijkomende sessies organiseren tot alle songs er op staan. De stijl van de plaat is ook een beetje verschillend. Natuurlijk zijn er nog heel wat folk- en countrysongs maar ik denk dat er uiteindelijk toch wat meer nummers op zullen staan waar ikzelf heb aan mee geschreven. En door het vele spelen tijdens optredens leer je ook beter spelen. Hopelijk valt dat te beluisteren op de volgende plaat. Ik schrijf ook liedjes tijdens het toeren en hoop er nog enkele bij te kunnen schrijven in de volgende weken. Ik moet er alleen nog wat meer tijd voor vinden.

Komt de nieuwe plaat er nog in 2008 of is het eerder iets voor volgend jaar?
We hebben dat nog niet echt gepland. Als ie klaar is komt hij er meteen aan.

Wat zijn je ambities op iets langere termijn? Waar wil je over 5 jaar staan?
Dat weet ik niet zo goed. Ik houd van het toeren. Ik denk ook dat je best langzaam groeit en geleidelijk aan een trouwe fanbasis moet proberen uit te bouwen. Ik wil een alsmaar betere muzikante worden, veel toeren en spelen. Ik wil ook nog aan een aantal andere projecten werken. Zo is er momenteel een ander project met Chip en John waarbij we meer songs in de rock’n’rollstijl willen spelen. Ik houd van een grote diversiteit in de projecten en ik leer veel meer door met steeds andere mensen samen te werken. Ik zal binnen vijf jaar zeker nog altijd muziek spelen en hopelijk zullen veel meer mensen weten wie ik ben.

Zie je niet op tegen het vele toeren?
Ik heb al vele jaren getoerd. Ik ben nu 23 jaar en begon met toeren toen ik 17 was. Sindsdien ben ik constant onderweg en ik doe dit ook heel graag. Ik ben het ondertussen gewoon. Ik denk altijd dat dit rondreizen net het vervelendst is in een artiestenbestaan. Hotel in, hotel uit, bus in, bus uit, wachten, reizen, vliegen. Daarom doe ik dit ook zo graag in Europa. Hier zijn de afstanden veel korter en we hebben ontzettend veel lol in onze toerbus onderweg. In vergelijking met Canada kan je hier echt niet van lange afstanden spreken. Ook het vliegen is niet zo gemakkelijk, vooral met de stand-up bas van Oliver. Overal bekijken ze je met een air van “oh, nee, toch niet zo’n groot ding in dit vliegtuig!”.

Jullie zullen vandaag met z’n drieën op het podium staan als “Kendel Carson Trio” met Adam Dobres op elektrische en akoestische gitaar en Oliver Swain op bas en als backing vocalist.
Wij spelen al meerdere jaren samen in diverse set-ups. Ze zijn allebei zo’n schitterende muzikanten. We zijn in januari 2008 pas begonnen met dit toeren. Daarvoor was ik vooral onderweg met Chip.

Wat gaan we vandaag horen. Vooral de nummers van de cd? Of ook enkele covers?
Ja, we spelen natuurlijk heel wat nummers uit de cd maar we doen bijvoorbeeld ook een cover van een nummer van Gillian Welch en we spelen wat traditionele vioolnummers in de vorm van medleys. Daarenboven spelen we ook enkele nieuwe nummers die we eens willen uitproberen voor het publiek als try-outs voor de volgende plaat.

Dan willen we hier afsluiten en je nog heel veel succes toewensen. In eerste instantie voor de show van vanavond en natuurlijk ook in je verdere muzikale carrière. Hopelijk snel tot ziens bij een volgend optreden in België of Nederland. En nog eens erg bedankt voor deze gezellige babbel.

.

valsam

Meer foto's: Blowfish