CHRIS SMITHER - BLUE HIGHWAYS UTRECHT - 19 APRIL 2008

*Goedemiddag Chris, welkom hier op het Blue Highways festival.
Je bent opgegroeid in New Orleans, een stad met heel veel muzikale stijlen, hoe heb je daar je eigen stijl uit ontwikkeld?
Wel, ik begon al heel jong muziek te beluisteren, vooral folk en Delta blues gitaristen, en deze kerels speelden op hun ééntje, met enkel een akoestische gitaar, maar toch speelden ze voor mij "rock 'n roll". Ik was een kind van de jaren 60 en ik hield dus van rock 'n roll, en deze kerels klonken ook zo. Natuurlijk was het net andersom, de rockers hadden het van hen, maar voor mij waren de twee voornaamste artiesten Lightnin' Hopkins en Mississippi John Hurt. Niemand in New Orleans verstond waar ik toen in het begin mee bezig was. Ik bedoel, ik verwachtte ook niet dat ze dat begrepen, maar ze vonden het gek dat ik dat oude spul speelde. Ze luisterden even en vroegen me dan:"En waarmee ga je dan je geld verdienen?" (lacht)

*Je vader was een professor aan de universiteit van Tulane, en van je oom leerde je het ukelelespelen. Was je familie belangrijk voor je muzikale toekomst op dat moment?
Ja, vooral mijn oom zeker, die stimuleerde me en zei amuseer je er maar mee, geniet van je muziek maken. Mijn ouders niet, die waren niet muzikaal. Ik zal niet zeggen dat ze dat tijdverlies vonden, maar ze zagen er weinig toekomst in. Ze hielden me niet tegen, ze vonden 't niet erg dat ik muziek maakte, maar konden niet begrijpen dat ik er van zou kunnen leven.

*De volgende vraag die ik klaar had, daar heb je reeds gedeeltelijk een antwoord op gegeven, die was namelijk; de muziek van Lightnin' Hopkins en Mississippi John Hurt heeft een diepe indruk op je nagelaten geloof ik. Kun je ons daar wat over vertellen?
Ik hoorde Lightnin' Hopkins pas op mijn 16de ongeveer, en hij was de eerste gitarist die ik hoorde die meer deed dan wat ritme akkoorden spelen, het was de eerste keer dat ik wat fingerpickin’ hoorde en zo ging ik van daaruit op zoek en zo vond ik John Hurt.

*Je bent een reiziger, je hebt gedurende jaren gans de U.S.A en Europa doorkruist, mag ik zeggen dat je een rusteloos persoon bent?
Neen, niet echt, ik wil spelen en doen moet je wel, 'het is simpel: als je voor veel mensen wil optreden, moet je ook veel reizen. Ik maak alleen maar platen om ze daarna aan de mensen te laten horen live. Optreden is mijn lieve lust, dat is het plezierige gedeelte, spelen en nog eens spelen. De rest staat alleen maar ten dienste van dat, voor mij alleszins. Dus, de baan op, er blijft niks anders over denk ik als je graag optreedt.

*Het leven van muzikanten geeft dikwijls aanleiding tot drank- en relatieproblemen. Je hebt je deel er ook van gehad, geloof ik.
Ja zeker, het kostte me bijna mijn hachje, ik heb 10 of 12 jaar van mijn leven vergooid aan drinken, ik deed helemaal niks meer met mijn carrière, maar gelukkig eindigde dat in 1985, ik ben er nu helemaal vanaf en mag me gezond en fit noemen sinds de laatste 20 jaar en dat was dus ook de reden dat mijn derde plaat zolang op zich liet wachten.

*Als je veel toert, ben je vaak alleen onderweg, nooit liever in een band gespeeld zodat je wat meer gezelschap rondom je heen had? Vind je alleen reizen een vloek of een zegen?
Ik denk echt dat alleen reizen een pluspunt is, het is veel gemakkelijker. Plus, als je wat wil verdienen natuurlijk helpt het ook wel. Een groep muzikanten onderhouden, zeker talentvolle, goede muzikanten, dat kost handenvol geld, je moet ze, als goede muzikanten, ook goed betalen, dus dat is bijna ondoenbaar. Je moet zelf zo goed zijn dat je ook heel veel kan vragen om die band te kunnen betalen. Maar zo kan ik goed leven, ik doe het niet slecht, daarom dat ik ook zo van spelen hou. (lacht). En je moet niet op zoek naar de drummer, of wachten op de gitarist of zelfs zoals vaak het liefje van die gitarist (lacht weer uitbundig).

*Een van je songs gaat over Katrina, had je veel vrienden die getroffen zijn door de ramp, en kom je er zelf nog regelmatig?
Ja, ik heb veel vrienden die door de storm veel geleden hebben en veel verloren hebben, en om op je tweede deel van de vraag te antwoorden, ik ben er sindsdien niet meer geweest, maar ik ga er volgende week spelen toevallig. Mijn vrouw is er verschillende malen geweest sindsdien, maar ik dus niet.

*Uw song, “Love Me Like A Man” is met veel succes gecoverd door Bonnie Raitt en een aantal anderen, onlangs nog Diana Krall. Vind je dat niet erg dat jou versie wat minder succesvol was dan die van Bonnie bijvoorbeeld? Hoewel, financieel zal het wel best meevallen, zo iets.
Veel minder succesvol, pijn dat dat deed, ik heb de hele weg naar de bank gehuild (lacht uitbundig). Neen, ik heb er geen moment spijt van. Bonnie heeft mijn huis betaald om het simpel te zeggen. Dus waarom klagen?

Samen met een aantal anderen verdien je niet de naambekendheid die je als groot singer-songwriter wel verdient. Met anderen bedoel ik bijvoorbeeld Richard Thompson en Peter Case. Enig idee waarom dat zo is?
Er is natuurlijk altijd een reden, maar we weten natuurlijk nooit welke, Ik heb er geen idee van, ik ben al dankbaar dat ik het zo goed doe als nu het geval is. Ik ben gelukkig en in goede conditie. Ik zeg altijd tegen jonge muzikanten; je hoeft niet een supergrote naam te zijn om het goed te doen op muzikaal gebied. Je naam moet niet op ieders lippen zijn, je hoeft niet superbekend te zijn, want dan heb je zoveel druk. Als je de muziek kan maken die je graag wil, je hebt optredens en verkoopt wat platen, je amuseert je en je kan comfortabel leven, dan ben je toch de koning te rijk.

* Neen, want anderen zeggen dan wat je mag en moet, je wordt geleefd dan, is het niet?
Precies, al wat je dan hebt is veel geld en meestal problemen.

*Een sterke song op je laatste cd is ”Cold Trail Blues “ van Peter Case, mijn favoriete Peter Case song, waarom koos je precies daarvoor?
Zoals je al zegt, net hetzelfde, het is mijn favoriet Peter Case song ook. Ik ben er weg van. Toen ik hem ooit vertelde dat ik die song ging coveren zei hij direct, weet je wat, ik wist dat je dat ooit zou doen.

*Een andere prachtsong is het gevoelige “ Father’s Day” opgedragen aan je vader van 90. Als ik die song zo beluister denk ik “dat moet een moeilijke song geweest zijn om te schrijven.”
Mijn vader is vier maand geleden gestorven, hij was 91. Het was inderdaad een hele zware, moeilijke song om te schrijven. Het moeilijkste was om volledig eerlijk te blijven, ik had er problemen mee.

*Stephen Bruton was een tijd je producer, heb je hem nog gezien, hij schijnt erg ziek te zijn?
Ja, Stephen is heel erg ziek en ik heb nog met hem gesproken enkele maanden geleden, hij is er heel erg aan toe, spijtig genoeg.

*Voor je laatste twee cd’s werkte je nu met David Goodrich, een man die schijnt te voelen wat je wilt, het lijkt wel te klikken met hem als producer.
Ja, nagel op de kop, absoluut. Er is geen betere, hij is de beste, en ik ga de volgende cd ook met hem doen, daar twijfel ik niet aan, en wist je, hij is net buitengegaan. Hij is vandaag mijn gitarist, een sublieme muzikant.

(David had tot enkele minuutje voor deze vraag naast ons gezeten, en steekt nu zijn hoofd binnen om te zeggen dat het optreden er aan zit te komen, daarom moeten we vlug afsluiten.) Nog even vlug een vraagje over de hoes van de laatste cd.

*Ik ben iemand die ook veel belang hecht aan de hoes, en je hoes van Leave The Light On“” is een zeer geslaagd product vind ik,een hele goede fotografe en een goede artdirector; heb je daar ook je zegje in gehad?
Wel met de fotografie, ik ben zelf een toegewijde amateurfotograaf en ik had een idee in mijn hoofd hoe het er uit moest zien, maar Liz Linder nam de foto’s en zij heeft zeker 60 procent van de verdienste voor het resultaat van de foto’s, maar ik was wel co- producer van de shoot. Maar zoals je zegt, we hadden ook een zeer goede art director, zijn naam is Meghan Dewar en het resultaat was inderdaad uitstekend, hij heeft ervan gemaakt wat ik juist wou dat het zou worden

.

Dank je Chris, dat was het dan, we gaan je laten optreden nu, want men staat op je te wachten. Tien minuten later zorgt Chris voor een prachtig optreden, een van de mooiste van de ganse dag wat mij betreft, maar natuurlijk is zo'n beoordeling persoonlijk.

(Ron & Marcie)

Meer foto's: Blowfish