MALCOLM HOLCOMBE - BLUE HIGHWAYS UTRECHT - 19 APRIL 2008

De coulissen van Vredenburg Leidse Rijn zijn een waar doolhof, verdeeld over twee verdiepingen met talloze artiestenloges. De kilometers trappen en gangen die we vandaag doorkruist hebben, op zoek naar onze helden, tellen als ware fitnesskuur. Verborgen gangen achter gesloten deuren brachten menig artiest in de war, zo ook Malcolm Holcombe. Je zou voor minder nerveus worden als je na een vermoeiende dag ( ’s namiddags nog special guest bij Diana Kurtz) en een kwartier ronddwalen in het holst van de nacht, je spoorloze kamer eindelijk terugvindt. Opgelucht ploft Malcolm in zijn stoel en haalt ons gedienstig een drankje.

Hallo Malcolm, gisterenavond speelde je nog in Belgie, in de charmante muziekkroeg “Toogenblik”, berucht om zijn straffe Belgische bieren. Hoe overleef je zo’n avond?

(Lacht) Door water te drinken natuurlijk! Neen, ik zweer al vier jaar elke drup alcohol af. Zelfs met alcohol bereide gerechten weiger ik pertinent. Fantastische avond trouwens gisteren, maar ook vandaag hier op Blue Highways. Jullie zijn hier allemaal zo gastvrij en vriendelijk voor mij. Ik word er bijna verlegen van.

Brengt geboren zijn in North Carolina een soort rusteloosheid bij je teweeg of juist een vergroeidheid met je streek en je roots?

Natuurlijk hou ik van mijn streek en The Blue Ridge Mountains, maar rusteloos? Nee hoor. Je doelt waarschijnlijk op het feit dat ik constant op tournee ben, maar dat is mijn job. Daar verdien ik mijn brood mee en ik geniet enorm als ik op een podium sta.

In je streek groeiden verschillende bluesmannen en vrouwen op. Heb jij nog herinneringen aan die muzikanten en hun typische Piedmont fingerpicking stijl?

Nee, eigenlijk niet. Ik groeide op met “Old Time Music” en bluegrass zoals die van Lester Flatt en Earl Scruggs die ik kon bewonderen op tv. Ook zat ik steeds te neuzen in de platenkast van mijn moeder. Ik had een oom die een baptistisch priester was en een uitzending had op de radio. Ik herinner me zijn gitaarspel en zijn Southern Gospel Music. Nu, ik heb wel pogingen ondernomen om die Piedmont fingerpickingstyle onder de knie te krijgen, maar dat is me nooit echt gelukt, frustrerend hoor. Maar ik geef niet op, ik blijf koppig volhouden.

Wat waren je eerste muzikale invloeden en zijn er ook recente?

Zoals ik eerder al zei Lester Flatt en Earl Scruggs en ook de variétéshows op tv, zoals “The Ed Sullivan Show”. Eigenlijk al de muziek die we konden oppikken op de twee televisiestations die muziek uitzonden en met een kleine transistorradio konden we zenders van de grotere steden ontvangen die meer rock’n roll muziek uit midden zestiger jaren draaiden. Ik kon die muziek wel niet spelen, maar het drong toch diep tot mij door. Vandaag de dag is het niet zozeer de muziek, maar meer de actualiteit en de politiek die sporen bij mij achter laten en niet alleen bij mij. Het houdt heel de wereld in de ban. Die onderwerpen bepalen veelal de inhoud van mijn songs. Een mythische formule voor songwriting heb ik niet. Wanneer je met een hamer op je duim slaat ga je reageren, niet? Wel, als er iemand anders op mijn duim slaat of op mijn tenen trapt of die van mijn familie en kennissen, dan heb ik ook een manier van reageren. Iedereen heeft een verschillende uitlaatklep.

De keuze van je muzikanten is die gebaseerd op muzikaliteit of op vriendschap?

Vriendschap natuurlijk! Deze mannen zijn mijn beste vrienden op deze planeet en wij benutten elke kans om samen plezier te hebben. Met Blue Highways kregen we een kans om weer een tijdje met elkaar op te trekken, vele lieve mensen te ontmoeten en nieuwe vriendschappen te sluiten, om daar weer moed uit te putten om door te gaan.

Als je terugkijkt op je levensloop, kende je moeilijke periodes of ging het je allemaal voor de wind?

Gemakkelijk had ik het zeker niet, integendeel, maar ik geloof meer in volharding en kansen krijgen en geloof, rotsvast geloof.

Als ik kijk naar de tekening op de cover van je nieuwe cd “Gamblin’ House”, zie ik “The Capitol” in Washington D.C., met bovenop de koepel de vermelding “Gamblin’ House”. Bedoel je daarmee dat de mensen die daar zetelen met de toekomst van de wereld spelen?

Ja, de gelijkenis met dat gebouw is treffend niet? Wel, iedereen mag ervan maken wat hij persoonlijk wil. Dat is mijn bedoeling, suggereren en proberen een discussie los te weken. Ik denk dat ieder individu op deze wereld op een soort voetpad zit om een beter mens te worden. Een pad dat leidt naar liefde, vrede, geluk en blijdschap. Iedereen kiest zijn eigen pad en er zijn mensen die er vanaf sukkelen en over je heen walsen als een truck. Op die mensen wil ik wachten, hen steunen en aanmoedigen om zo te proberen naast elkaar te leven.

Hoe schat je de belangrijkheid in van je vorig album “Not Forgotten”?

Wil je iets weten? De voornaamste reden waarom ik hier ben op Blue Highways en in deze stoel mag zitten is mijn album “Not Forgotten”. Ik heb alles te danken aan mijn vorig album. Met de hulp van enkele vrienden, fans en collega’s kreeg ik de gelegenheid en de kans dit album op te nemen. Ik heb zoveel respect voor al de mensen hier die mijn album zo goed onthaalden, waardoor er bij mij wat geld in het laatje kwam, wat weer tot gevolg had dat ik hier op Blue Highways mijn goede vrienden muzikanten kon meenemen. Is dat niet fantastisch als je zo’n droom in vervulling ziet gaan. Ik ben jullie allemaal zo dankbaar en ook Rootstime en al de andere magazines die zoveel werk verzetten om al deze goede muziek uit Amerika en gans de rest van de wereld een kans te geven.

Je werkt al jaren met Ray Kennedy, onder andere geluidsingenieur bij Steve Earle. Waarom koos je juist hem?

Ik ken Ray al jaren en wij hadden steeds goede contacten en wederzijds respect . Al jaren bewonder ik hem omdat hij al zoveel albums van artiesten die ik al vele jaren respecteer, zoals een Steve Earle, heeft geproduced of gemixed. Hij is een vaste waarde in Nashville, maar toch bleef hij bescheiden en is hij toegankelijk gebleven. Op een dag belde ik hem op als vriend met de vraag of hij mijn album “Not Forgotten”, waarvan ik, mijn vrouw en Aaron Price de productie voor onze rekening namen, wilde masteren. Hij stemde er dadelijk mee in. Dit was een echte vriendendienst, want geld hadden we niet. Het album werd dan ingeblikt in een kleine studio in West-Ashville met vrienden muzikanten, zoals de hier aanwezige Jared Tyler, een fantastisch dobrospeler, Bill Reynolds op bas en vele anderen. Alles moest in een korte tijdsspanne gebeuren en dikwijls met geleende instrumenten. Ik herinner me nog dat Aaron Price tijdens de opnames een B3 orgel bespeelde. Plots kwam de eigenaar ervan binnengestormd om zijn orgel terug op te eisen en wij maar smeken, alstublieft, alstublieft, nog een paar minuten, alstublieft (algemene hilariteit). Ik ben zo blij dat ik dit album kan delen met al die andere mensen. Zie je, zo ben ik weer een stap verder in de goede richting van mijn “Pathway”.

Je was ook gezamenlijk op tournee met Justin Townes Earle, de zoon van Steve Earle. Hoe viel dat mee?

Ja, ik deed een paar shows met hem. Hij is een fijn jong talent, nog uit het goede, oude hout gesneden en er stroomt natuurlijk goed bloed door zijn aderen. Maar het is een harde werker en hij zal zijn eigen weg wel vinden.

Ik zie dat je op je laatste album een paar oudere songs tussen de nieuwe hebt verwerkt. Waarom?

Mijn vrouw en ik waren al een tijdje aan het discussiëren over de titels die op het album zouden komen en een paar oudere songs zoals “Goodtimes” en “Cynthia Margaret” leenden zich perfect voor dit project. Maar de uiteindelijke beslissing werd gezamenlijk met de band genomen. In de kerstperiode waren Aaron Price en zijn vrienden in Ashville en hij belde me op met de vraag of ik plannen had. Ik antwoordde dat we bezig waren met de songkeuze voor “Gamblin’ House” en nodigde hen uit voor een drink. Het werd een gezellige bedoening en op het einde van de avond hadden we de volledige tracklist samengesteld. Och, ik kan het niet genoeg herhalen…Ik ben iedereen zo dankbaar. Jullie zijn allemaal zo vriendelijk en behulpzaam. Ik word er echt van mijn sokken door geblazen.

Ben je trots hier op Blue Higways te mogen staan?

Niet zozeer trots, maar ik aanvaard in alle bescheidenheid al de eer die me hier te beurt valt en de goede bedoelingen van alle mensen dwingt respect en nederigheid bij me af. Het deed me zo’n plezier om bijvoorbeeld samen met Diana Kurtz op het podium te staan. Diana is altijd zo lief en behulpzaam voor mij geweest en heeft me altijd blijven aanmoedigen. Zulke gebeurtenissen vind ik heel belangrijk in mijn leven.

Malcolm, dan zullen we het hierbij laten. Het was ook voor u een zeer lange en intense dag. Wij hebben er allemaal geweldig van genoten en ik wens je nog veel succes toe in je werk en in je leven. Hopelijk tot binnenkort en nogmaals bedankt voor dit fijn gesprek.

(Blowfish & Marcie)

Meer foto's: Blowfish