CANDYE KANE - BLUESNIGHT ZINGEM - 1 FEB. 2008

*Je bent in East L.A geboren, een zeer geweldadig deel van de stad, dit heeft wel een invloed gehad op je latere leven, kan je ons vertellen wat je deed voor je zangeres was?
Wel, ik was altijd al zangeres, van als ik jong was zong ik in de kerk, in de bibliotheek en overal waar maar iemand wou luisteren heb ik gezongen. Maar ik ben heel jong moeder geworden en dan heb ik verschillende andere jobs gehad om voor dat kind te zorgen, maar dat ik nu zangeres ben geworden is een realisatie van mijn droom, dat was wat ik echt wou.

* Je hebt veel gemeen met zangeressen als Memphis Minnie, Big Mama Thortnton en Julia Lee in uw teksten en je podium act, waren dat de sterren die je bewonderde?
Ja, ik hou van Julia Lee, Memphis Minnie, Big Maybelle, Big Mamma Thornton, Alberta Hunter, Patsy Cline, Mildred Bailey, (ze noemt in razend tempo nog een vijftal namen) en allemaal hebben ze me een beetje geinspireerd in wat ik nu doe.

* Uw laatste cd “Guitared and Feathered” is zoals we weten een special project, je kreeg hulp van bekende gitaristen, en het resultaat was prachtig. Was het niet moeilijk om dat te organiseren qua opnames met al die verschillende artiesten?
Ja, ik heb feitelijk geluk, want ik heb veel vrienden die muzikant zijn en dus was het niet moeilijk om hun te laten meespelen. Het organiseren van de opnames was wat moeilijker. Feitelijk was het moeilijkste Ana Popovic, want die woont in Amsterdam en dat is dan daar ook opgenomen. Popa Chubby in New York, maar Sue Foley is overgevlogen en Bob Margolin is een fantastische producer en vriend. Hij is heerlijk om mee te werken. Hij heeft een fantastische job gedaan met deze plaat en ik ben er zeer fier op.

*Zijn er nog artiesten die niet op die cd staan, en nog op je verlanglijstje staan?
Ja, blij dat je dat vraagt, want we gaan een tweede “Guitared en Feathered” doen. Met Laura Chavez die er vandaag ook bij was, Debbie Davis, Little Ed, waarschijnlijk Coco Montoya en Little Charlie. Dat zijn dus onder andere mensen die voor de eerste gevraagd waren, maar toen om een of andere reden niet konden, en die nu wel aan de beurt zullen komen.

*Ik vond het “United by music” project dat je deed in Holland prachtig. Het optreden samen met autistische kinderen en kinderen met geestelijke handicap. Kan je ons hier iets meer over vertellen, hoe kwam het idee en waarom in Nederland?
Wel, leuk dat je die vraag stelt, want vandaag is Joris Wijngaarden, de bezieler van dat project bij ons, hij staat vlak achter je en hij kan je seffens hierover alles vertellen in je eigen taal. Maar om het kort uit te leggen, Joris was een fan, hij woont in Nederland en hij gaf een feestje. We hebben toen een aantal van die kinderen op ’t podium gehaald en laten meedoen, en toen is het idee daaruit gegroeid. We willen er zelfs wereldwijd mee gaan. Nederland is nu een soort “open proefproject“ om het wat uit te testen en verder op punt te zetten, maar we gaan er zeker verder mee. In feite kunnen deze kinderen de blues gebruiken als een metafoor voor hun leven. Blues is ontstaan in de moeilijke periode van de Amerikaanse geschiedenis, de depressiejaren, het gaat over problemen, en deze kinderen hebben het ook moeilijk, er zijn dus overeenkomsten en zij kunnen daardoor ook een beetje ontsnappen aan hun problemen, zich amuseren en uitleven.

*Ga je het united by music project herhalen?
Ja, we gaan zelfs tweemaal in Belgie optreden, en er komen enkele fantastische muzikanten speciaal over uit Amerika, het gaat weer fijn worden.

*Dit moet uw jaar worden, want je bent eindelijk erkend en genomineerd door de “Blues Foundation” als “best comtemporay female blues singer of 2008” (Candye roept hard en uitbundig “THAT’S RIGHT DAMN IT”) de uitslag is begin mei en ik denk dat je er heel gelukkig mee bent?
Ja het is raar, Deborah(Coleman) is geloof ik, 13 maal genomineerd, we hebben er de laatste dagen regelmatig over gepraat, en ik heb nooit gewonnen. Maar ja, na jaren lang doodgezwegen en geboycot te zijn is uiteindelijk mijn achtste cd toch opgemerkt. In Europa ben ik altijd goed ontvangen, maar Amerika heeft om verschillende redenen niet echt opengestaan voor mij. De dagen voor de uitreiking zijn fantastische dagen op bluesgebied, jullie moeten echt gaan, je kan er honderden bluesartiesten interviewen als je wil en nog meer optredens zien. Er is nu momenteel ook een wedstrijd voor beginnende bands, maar als je in mei in Memphis bent, wandel je van de tafel van Charlie Musselwhite naar een tafeltje verderop waar Irma Thomas zit, en wat verder weer een bekende bluesartiest. Ik ben vorig jaar voor het eerst geweest, ik heb het altijd geboycot omdat ze mij en de groep van mijn man, The Paladins nooit genomineerd hebben, terwijl ze het wel echt verdienden. Hij heeft als bluesartiest de rockabilly geïntigreerd in blues, maar omdat ze een staande bas hadden, werden ze niet als bluesband aanzien. Maar nu heb ik wel spijt dat ik nog maar éénmaal daar geweest ben. Het was fantastisch. Vraag maar aan je baas om jullie een ticket te betalen, je moet er echt naar toe (lacht uitbundig).

*Uw eerlijkheid over uw leven voor dat u muzikante werd heeft u een groot contract met CBS laten verliezen, maar dit is misschien wel een goeie zaak, want we wilden niet die blues diva Candye, maar een Nashville country zanferes?
Dat is waar, maar ik heb wel nooit echt mainstream country gezongen, het was Hillbilly, zoals de Carter family en Kitty Wells, maar ze zouden me wel proberen omvormen hebben natuurlijk. Maar alles heeft een reden, en het is best dat dit gebeurde. Ja, ik verloor dat contract, niet omdat ik eerlijk was, maar omdat ik me niet wou plooien naar hun wensen. Ik wou niet afvallen en ik wou niet liegen over mijn vroegere leven en het brave meisje spelen. Dus geen contract, ik begon ondertussen nummers te schrijven en plots kwam ik in contact met Antone’s en is het bluesleven begonnen.

*De laatste vraag heb je in feite ook al kunnen beantwoorden. Heb je nog plannen voor toekomstige projecten?
Ja, dus “Guitared and Feathered 2” maar ik kan je er nog bijvertellen dat ik in feite voor de eerste een gelijkaardige cd wou maken met pianisten, zoals Marcia Ball en Mitch Woods. Maar Thomas Ruf zei: “de mensen horen liever gitaren”, en Ruf is ook bekend daarvoor, maar toch zit dat nog in mijn achterhoofd. En dan is er ook nog “East Lost Angel” dat zou de opvolger van “White Trash Girl “geworden zijn. Daar zouden dan allerhande muzikanten uit die L.A. periode die ik kende aan meehelpen, mensen van Santana, The Midnighters en Los Lobos. En ik had daar al veel plannen rond, tot Ruf zei: we gaan “Guitared and Feathered” doen. Ik zei het je al, alles gebeurt met een reden, dit was succesvol, maar toch zou ik die pianoplaat en het Lost Angel project ook nog willen doen, dus maar lang leven en gezond blijven.

Dat wensen we je ook van harte toe en heel erg bedankt voor het interview.

Dank jullie, ik hou van jullie website, doe zo verder met je goede werk, bedankt voor je steun.

We praten nog even met Joris Wijngaarden, die ons op de hoogte zal houden van zijn “United By Music” project dat in juni /juli ook een paar keer ons land zal aandoen (onder meer Brugge) en waarbij Candye Kane samen met verstandelijk gehandicapten bluesoptredens geeft. We geven binnenkort het tourschema door, voorlopig kan je hier al info rond dit lovenswaardige initiatief vernemen.

.

Meer foto's (Blues Caravan Tour) op: Lady Blue

(RON)