DEBORAH COLEMAN - BLUESNIGHT ZINGEM - 1 FEB. 2008

*Hallo Deborah, fijn dat je dit interview met ons wilt doen.
Oh, graag gedaan, bedankt voor je belangstelling voor de bluescaravan en voor mij.

*Wie heeft U het meest geïnspireerd om ook gitaar te gaan spelen?
Wel, toen ik begon was het net de Britse blues invasie, Clapton natuurlijk, Jeff Beck, Cream, The Yardbirds, John Mayall en vooral Hendrix, laat ons die niet vergeten, maar door hun ben ik beginnen luisteren naar de originele artiesten die hun voorbeeld waren, John Lee Hooker, Muddy Waters, Howlin’ Wolf, en later Larry Carlton, Robben Ford en Lee Ritenour.

*Je begon al op je vijftiende met optreden, speelde je dadelijk al blues?
Neen, in feite begon ik met bas te spelen, en wel omdat iedereen gitaar speelde en er een tekort aan bassisten was, dus om in een band te geraken, begon ik met bas en ik speelde eerst in een “garagebandje”. We speelden allerlei soorten covers, top veertig, soul, R & B, dat deden we voor enkele jaren tot in 1985 ongeveer. Maar er was ook al blues, in feite was blues toen al de basis..

*Je grote doorbraak kwam er in 1993 in South Carolina. Kan je ons daar wat van vertellen?
(Enthousiast): Jaah! Dat was raar en heel interessant in feite. Ik had Kenny Neal in Virginia ontmoet en na zijn optreden raakten we aan de praat, en hij zei welke de interessante bluestijdschriften waren, en wat later, in “Living Blues”, één van die tijdschriften, stond er een wedstrijd voor jong bluestalent. Ik wou natuurlijk meedoen, maar ik had geen groep. Mijn broer was toen bassist in een metal band en samen met de drummer van datzelfde groepje zijn we toen gaan repeteren. Ik leerde hen 3 bluesnummers waar op ik dan gitaar speelde en wat zong. Tot onze grote verwondering wonnen we de wedstrijd en de beloning was een kans om een demo opname gratis te kunnen maken. Die demo draaide heel goed uit en hij werd overal gedraaid en voor ik het besefte speelde ik met de grootste namen ter wereld op het podium. En toen is Blind Pig erop gedoken en ik had een platencontract met een major. Zo simpel was dat.

*Je eerste cd op Blind Pig verscheen dus in1997 , “I Can’t Lose” en die kreeg veel airplay en een enorm goede pers, en de opvolger “Where Blue Begins” zelfs nog meer en dan kreeg je de kans te werken met Jim Gaines, producer van onder meer Santana en Stevie Ray, en zo ontdekte men je buiten het pure bluescircuit. Hoe was het om met de befaamde Jim Gaines te werken. Op “Soft Place To Fall”?
Wel ik heb heel veel te danken aan Jim. Weet je, als producer voor gitaristen is er geen betere, hij heeft ook niet voor niets Santana en SRV geproduced, deze man heeft zoveel ervaring, en al wat ik weet van studiowerk, heb ik van hem geleerd.

* Je hebt de reputatie in de eerste plaats een live artieste te zijn, dus je live cd “Soul be it” moet wel de release geweest zijn die heel veel voor je betekende, je hielp zelfs aan de productie, deed je dat om de live sound te kunnen weergeven die je echt wou?
Ja, het was de eerste keer dat ik ooit co-producer was en we gaven een show in Siera Nevada, en we wilden die tapen en de akoestiek was geweldig daar en het klonk zo goed dat we toen er werk van gemaakt hebben om die show als live-cd uit te brengen. Maar ik werk momenteel aan een tweede live cd, er komt er nog ééntje met mijn beste songs tot nu toe.

* Heb je een vaste manier van songschrijven, begin je met de tekst of eerst de muziek, of is er geen vaste werkwijze?
Neen, dat kan variëren, soms begin ik met de melodie, soms met een tekst, maar daar heb ik het nog steeds moeilijk mee, ik wou enkel een gitariste zijn, ik had nooit de bedoeling een zangeres te worden, meer een sideman (of woman natuurlijk).

De manager geeft aan dat dit mijn laatste vraag moet worden, en als ik zeg, “even kijken welke de beste is van de overblijvende vragen” zegt hij: “The last one ’s always the best, man.” Dan maar best de kortste kiezen, want Dani Wilde moet nog aan de beurt komen, indien mogelijk

*Denk je dat het voor vrouwen moeilijker is in deze branche, heb je ooit last gehad van enige vorm van discriminatie?
Neen, niet echt, maar meisjes als Dani (Wilde) en Laura (Chavez) hebben het wel heel wat makkelijker. Wij, en dan bedoel ik Sue Foley, Debbie Davis en nog een paar anderen, hebben de weg moeten vrijmaken om het zo te zeggen, om als solo artiest, en vrouwelijke gitarist iets te betekenen, en voor hen gaat dat een stuk makkelijker.

Bedankt Deborah, voor dit interview.

.

Meer foto's (Blues Caravan Tour) op: Lady Blue

(RON)