IAN SIEGAL - DE BOSUIL - 2 NOV. 2007

Allereerst bedankt om tijd vrij te maken voor dit interview.
Siegal: geen probleem, je hebt 5 minuten ahahhaaha.

Allereerst een vraag over je vorige cd. Waarom de naam Meat & Potatoes en niet Champagne & Caviar?
Siegal: tja dat is eigelijk een Amerikaanse uitdrukking, als je een meat and potatoes man bent dan ben je eigelijk een vrij eenvoudig man. Je bent dan niet zo te vinden voor allerlei luxe dingen en aangezien het album vrij simpel en eenvoudig is gehouden past die naam er ook perfect bij.

Je eerste twee albums waren een enorm succes, bracht dat geen extra druk met zich mee tijdens het werken aan je derde album?
Siegal: Misschien wel een beetje maar ik heb er niet teveel bij nagedacht. Ik heb het album net zo gemaakt als ik dacht dat het moest maar ja het bracht wel een bepaalde druk op onze schouders. Aan de andere kant, als je jé daar teveel zorgen over gaat maken is het ook niet goed en maak je een slecht album. Of je wacht te lang met een nieuw album en dat is ook weer niet goed, je moet er gewoon aan beginnen en het doen.

Je eerste cd was niet echt een blues cd maar meer een cd in de stijl van Tom Waits. Vanwaar die plotse (positieve) verandering in stijl achteraf?
Siegal: Er is niet echt een reden, de albums Meat & Potatoes en Swagger zijn meer in de stijl die ik live ook breng. Daar waar de eerste cd meer nummers had in de stijl van waar ik toen veel naar luisterde. Telkens ik een cd maak benader ik elke song individueel, het is nooit een concept. En dan krijg je zulke verschil, het ene album klinkt dan zus terwijl het andere weer anders gaat klinken. Zoiets kan ik heel moeilijk voorspellen. En dan ook nog het feit dat ik tijdens het eerste album werkte met een co-writer en hij had een grote invloed op het album. Het waren meer tekstuele songs i.p.v. echte songs. Het is niet echt makkelijk om samen te werken met iemand, het moet klikken en er moet een band zijn.

Mag ik zeggen dat de songs op Swagger meer “back to basic” zijn? En was dit een bewuste keuze?
Siegal: Wel, ik had wat ideëen en ben die gevolgd, zoals ik daarnet al zei, elke song is een individuele song. Ik heb geen groot intellectueel concept voor elk album, ik volg gewoon de natuurlijke organische weg. Om eerlijk te zijn, ik sta er niet echt te veel bij stil, het gebeurd gewoon zo.

Dat brengt ons bij de volgende vraag. Hoe ontstaan je songs, is er eerst de muziek en daarna de tekst?
Siegal: Meestal is de tekst er eerst, ja de tekst is er eerst.

En als je de tekst schrijft heb je dan ook al een idee over hoe de muziek gaat worden bij die tekst?
Siegal: Normaal heb ik één zin of idee en werk van daaruit. En het gaat allemaal vrij snel, songs die ik maak nemen meestal maar 5 à 10 minuten tijd in beslag, maximum een half uur. Ik krijg een inspiratie en dat gebeurd het allemaal vrij snel en soms heb ik er nadien nog wat werk aan.

Vanwaar de keuze om de song Horse Dream twee maal op te nemen in een andere stijl?
Siegal: De meer country stijl was eigelijk een experimentje van me om te zien hoe het zou klinken en dan zouden we één opname houden. Maar ik vond ze beiden zo goed dat we ze op het album hebben geplaatst. De tweede versie leunt meer tegen het origineel aan vandaar dat ik het ook eens wou probeer met een meer country-achtige benadering.

Je bent een geweldig gitarist, was dat het enige of eerste instrument dat je ooit bespeelde?
Siegal: Technisch gesproken was er eerst het mondharmonica maar om eerlijk te zijn niet lang. Ik ben al vrij vlug overgeschakeld naar gitaar. Ik was een slecht harmonicaspeler en raak het nooit meer aan haahaha.

Vanwaar de keuze om het album Swagger in Nederland op te nemen? Had de laatste opname van Matt Schofield daar iets mee te maken?
Siegal: Ja, Matt was zijn album aan het opnemen een maand voor ik het mijne zou opnemen en hij zei me dat het een geweldige studio was met een fantastische geluidstechnieker. Dus zei ik hem daar te blijven, wij zouden wel tot daar komen en het onze opnemen eens zijn album klaar was. En ook vooral omdat de studio zo goed was. Pas op, in Engeland hebben we ook goede studio’s maar deze had juist die sound die we zochten en ik volgde Matt zijn advies. Hij is een geweldig muzikant en producer dus ben ik gewoon voort gegaan op wat hij me zei.

Velen spreken al over jou als de nieuwe grote ster in de blueswereld, hoe ga je daarmee om?
Siegal: Heel gemakkelijk (het blijft even stil en dan lacht Siegal uitbundig). Het schrikt me niet echt af, er zijn nu eenmaal veel mensen die mijn stijl van muziek kunnen waarderen. Het is natuurlijk een mooi compliment maar het is niet zo dat ik er wakker van lig. Ik blijf gewoon wie ik ben, ik denk niet teveel na, ik doe gewoon (Siegal lacht even). Het klinkt belachelijk maar zo ben ik nu eenmaal, ik maak me weinig zorgen.

Is er iemand in de blueswereld die je enorm bewonderd?
Siegal: ohh er zijn veel muzikanten, bedoel je hedendaagse of van de oude generatie? Van de oude generatie zijn er zovelen, ik ga geen namen noemen.
Maar laat het ons even hebben over de muzikanten dezer dagen. Ik heb een tijdje terug mogen openen voor Derek Trucks en ik vind hem geweldig. Ik vond hem eerlijk gezegd niet goed toen ik zijn album hoorde, maar dat is veranderd nu ik hem live gezien heb. En ook John Hammond heeft onlangs een heel goed nieuw album uitgebracht. Hij mag dan al wat ouder zijn, hij heeft toch nog heel wat energie. Hij is pas begonnen met het schrijven van songs op zijn vijfenzestigste. Dus ja er zijn heel wat mensen die ik bewonder, er zijn er ook velen waar ik niet van hou, maar dat wil je zelfs niet publiceren hahahaha.

Is het bluespubliek in België en Nederland anders dan in Engeland?
Siegal: België is veeeel erger hahahhha, neen, dat is maar een grapje. Het is eerlijk gezegd veel beter in België en Nederland dan in Engeland. Er komt een veel grote diversiteit in leeftijd naar mijn optredens dan hier in Engeland. In Engeland zijn het allemaal mensen tussen de 45 en 55 jaar, dat heb je niet in België of Nederland. Ze zijn ook niet zo bekrompen in België en Nederland. Ik weet niet waaraan het ligt maar blues heeft een vrij slechte naam in Engeland, jonge mensen associeren blues met de oudere generatie en hier houden de jongeren gewoon van goede muziek. Mensen die hier van popmuziek of hip hop houden gaan ook wel eens naar een bluesconcert. Terwijl jongen mensen in Engeland, als ze enkel van hip hop houden, alleen naar dat soort concerten gaan, ze denken in hokjes en dat is eerlijk gezegd zonde. Er zijn ook vele slechte bluesbands in Engeland die de muziek een slechte naam geven. Ik kan er wel twintig opnoemen maar dat doe ik niet, sommigen zijn zelfs heel beroemd.

Geef je de voorkeur aan optreden op festivals of zeg je ik speel liever in clubs?
Siegal: Dat is een moeilijke vraag pfff. Ik hou van het geld dat je verdient als je op een festival speelt maar ik hou ook veel van het publiek in kleinere clubs. Eigelijk hou ik van beiden om verschillende redenen, laat het ons daarbij houden.

Even over de toekomst, je liveshows zijn geweldig, zijn er plannen voor een live cd of beter nog een live dvd?
Siegal: We hebben een dvd, live in North Sea Jazz, dus dat hebben we al gedaan haahaha. Maar neen, volgend jaar komt er een live solo akoustische cd uit. En daarna gaan we misschien live opnames maken voor een volgende cd of dvd.

Zo, dat waren dan vijf minuten, bedankt voor je tijd en we hopen je nog veel te mogen zien in België in de toekomst. Nadien hebben we mogen genieten van een knap optreden waarvan je de recensie elders op de site kan lezen.

Meer foto's op: Lady Blue
Blueswalker