CHIP TAYLOR - CCLEOPOLDSBURG - 7 OKT. 2007

Een levende legende op bezoek in ons landje. Daar moeten wij van Rootstime natuurlijk bij zijn om enkele vragen op deze persoon af te vuren. Chip Taylor – ondertussen al 67 jaar – straalt bij onze ontmoeting echter helemaal geen sterallures uit. Sober gekleed in een zwarte jeans en dito T-shirt staat hij ons te woord op een uiterst vriendelijke manier, heel relaxed en nooit de indruk gevend dat hij graag een einde aan het interview wil maken en verder op zijn gitaar die naast ons ligt wil gaan tokkelen. Op die gitaar componeerde hij duizenden songs en wereldhits als Wild Thing en Angel Of The Morning. Een echte legendarische figuur, dus. Bescheiden maar groots in alle eenvoud beantwoordt hij elke vraag met een uitgebreid en vurig verhaal.

Welkom in België, Chip and bedankt om ons de gelegenheid voor dit interview te geven. Heb je enig idee wanneer je voor het laatst in België bent geweest?

Dat moet al enkele jaartjes geleden zijn. De laatste keer waren we in Nederland begin dit jaar (nvdr. voor Blue Highways in Utrecht) maar we zijn toen niet meer in België geraakt.

Je gaat langzaam maar zeker richting 70 jaar. Je bent nu 67. Heb je nog niet gedacht aan ophouden met reizen in bussen en vliegtuigen of wonen in hotels en overwogen om van een welverdiend pensioen te gaan genieten?

Ik houd er niet van om daar aan te denken. Mijn motto was altijd om mijn passies te volgen en momenteel is dat vooral gerelateerd aan het maken en brengen van muziek. Ik denk ’s morgens wel eens aan de show van de volgende avond maar het meest houd ik van het gevoel om ’s morgens mijn gitaar vast te nemen en iets nieuws te creëren uit het niets. Dat bezorgt me nog steeds kippenvel, als er zo iets magisch ontstaat uit enkele akkoorden of enkele muzieknoten. Ik voel me een gezegend mens als dat gebeurt, of er nu een song uit ontstaat of niet maakt mij niet zo veel uit. Momenteel ontstaan er op die wijze echter heel veel nieuwe songs. Carrie Rodriguez heeft net een contract getekend met een groot platenlabel dat heel veel geld in haar solocarrière wil investeren en ik wil haar zo veel als mogelijk bijstaan in het uitbouwen daarvan. Zij is zo een geweldig goede zangeres en de ideale persoon om mijn nieuwe songs te brengen. Ik heb zelf ook nog een heleboel andere projecten, zoals mijn eigen nieuwe soloalbum dat ik nu aan het afwerken ben. Ik ben net ook begonnen aan een album met mijn kleinkinderen. Mijn zoon trouwde een half jaartje geleden en op het feestje brachten mijn kleinkinderen en ikzelf enkele liedjes voor mijn zoon en zijn vrouw. Dat beviel me zo goed dat ik besloot om er een album rond te maken.

Muziek gaat dus blijkbaar verder in de genen naar een volgende generatie?

Ze hebben in elk geval talent in die richting. Ze zijn pas 3 en 6 jaar, maar ze hadden er echt veel plezier in en ze hebben het er ook heel goed van afgebracht. Mijn zoon zit echter niet in de muziek. Hij werkt voor een telefoonmaatschappij in Californië, mijn dochter is getrouwd met een dokter en zij is zelf advocate en werkt aan de universiteit van Yale. Ikzelf was van plan om wat terug te treden, maar toen ik van de plannen van Carrie hoorde vond ik dat ze mijn volledige steun moest krijgen en ik hoop oprecht dat ze mag slagen in haar solocarrière. Misschien zijn het de vaderlijke gevoelens in mij die me zo om haar doen bekommeren.

Waar heb je Carrie leren kennen? Ik las ergens dat je haar voor het eerst bij een in-store optreden hoorde. Kende je misschien haar vader David Rodriguez, die ook een bekende countrysinger-songwriter is in Texas?

Neen, ik kende David niet van vroeger. Maar in die tijd waren er zoveel singer-songwriters die elk voor hun eigen publiek optraden. Er waren enkele helden bij voor mij zoals Townes (Van Zandt), Guy (Clark) en later Lucinda (Williams). Zij vochten allemaal voor de aandacht van hun publiek. Ikzelf was niet zo’n persoon. Ik had mijn platen en schreef songs voor anderen. Mijn eigen solocarrière situeert zich in de seventies toen ik enkele hits mocht noteren. Maar tezelfdertijd was ik ook een verslaafde gokker en ik hield enorm van gokken. Ik voel me echt gezegend dat ik ook dat stukje in mijn leven heb mogen hebben. Maar toen ik in die tijd platen maakte wilde ik niet op tournee gaan, want ik wou altijd kort in de buurt van de renbaan blijven om er een gokje te wagen. Ik bleef muziek maken maar mijn gokverslaving deed me altijd thuisblijven om te kunnen gokken. Ik was daar ook succesvol in. Heel anders dan mijn muzikale helden. Zij waren enkel en alleen met hun muziek bezig. Van 1982 tot 1997 heb ik muziek helemaal opgegeven maar toen ik dan terug met muziek begon deed ik net als mijn helden: muziek maken, 24 uur per dag. Ik kan niet wachten om aan een nieuwe tournee te beginnen en mensen te ontmoeten. Vooral hier in Europa heb ik in Nederland, België, Schotland en Ierland, Noorwegen en Zweden een vaste groep fans die altijd bij me gebleven zijn. In Amerika waren er ook vele fans, maar toen het succes wat afnam verdwenen er ook vele fans. In Europa bleven ze echter uiterst loyaal en bleven ze naar mijn optredens komen. Momenteel is de Americana-muziek echt aan het “boomen” in Amerika en de platenmaatschappijen beginnen te beseffen dat ze zo niet verder kunnen gaan met het uitbrengen van plastic-muziek. Daardoor ontstaat er terug ruimte en interesse voor artiesten zoals ikzelf, Carrie of Lucinda of andere folkartiesten. Maar hier in Europa heb ik altijd veel meer die appreciatie ervaren van het publiek omwille van mij als artiest en als mens. Men is hier altijd meer geïnteresseerd in de artiest en in zijn gehele carrière dan in het “one hit”-fenomeen.

Je hoort het wel vaker dat in Europa meer geluisterd wordt naar de teksten van de zangers dan in Amerika.

Ja, zo was ik gisteren op een festival in Nederland. Het gaf me zo een fijn gevoel. Ik zei het net nog toen ik naar huis belde tegen Joan, mijn ex-vrouw waar ik nog heel close mee ben, eigenlijk veel closer dan ik ook geweest ben tijdens ons huwelijk. Zij is enkele jaren geleden getroffen door kanker en we hebben ons samen door die moeilijke periode gevochten.

Ik heb haar gezegd: je moet naar hier komen om die warmte te voelen, je moet dit echt zelf eens komen ervaren.

Waar woon je momenteel?

Ik heb altijd in New York City gewoond en Carrie is afkomstig uit Austin, Texas. Maar zij woont nu ook al enkele jaartjes in New York sinds haar huwelijk.

Je hebt over een periode van enkele decennia liedjes geschreven voor zowat iedereen.

Heb je een idee hoeveel songs je in totaal geschreven hebt?

Neen, dat kan ik echt niet meer bijhouden. Ik weet zelfs niet meer hoeveel nummers ik de afgelopen maand heb geschreven.

Waar blijf je de inspiratie halen. Je moet toch over zowat alle onderwerpen al liedjes geschreven hebben?

Toen ik begin jaren tachtig besloot om er mee te kappen was ik veel meer met gokken bezig en vond ik dat ik minder en minder inspiratie had voor songs en dat alles wat moeizamer was geworden. Ik was heel trots op de liedjes die terug te vinden zijn op de albums “Last Chance”, “This Side Of The Big River” en “Some Of Us”. Ik had er mijn hele ziel in gestoken en dat kan je er ook aan horen. De laatste tijd heb ik ontzettend veel inspiratie. Ik heb songschrijven nooit gezien als een routineklus. Ook in de tijd van de grote hits was er nooit een uitgever die aandrong om nog eens zo’n nummer te krijgen als die laatste hit.

Er werd dus eerder gezocht naar een artiest die bij de song paste en niet naar een song die bij de artiest paste?

Klopt helemaal. Ik herinner me dat ik ooit één keer gevraagd werd om een song te schrijven voor Jackie DeShannon : “I Can Make It With You”. Dat moet één van de enige keren geweest zijn dat ik een nummer geschreven heb op het lijf van de artiest. Het is dan ook een grote hit voor haar geworden. Ik denk dat ik zonder veel problemen nummers voor bepaalde mensen kan schrijven, maar ik houd daar niet zo van. Ik moet zelf de emotie in een nummer voelen en dan kan ik me pas afvragen of ik het nummer zelf ga brengen of dat het beter door een ander artiest gebracht kan worden. Momenteel werk ik ook samen met een ander groot talent Kendel Carson. Toen ik de songs schreef die zij nu heeft opgenomen was zij zelf en haar manier van zingen zeker de inspiratie voor de nummers, maar ik heb ze destijds absoluut niet speciaal voor haar geschreven. Net zo met die liedjes met de kleinkinderen. Ik ben niet opgestaan op een mooie morgen met de idee om liedjes te schrijven voor de kinderen maar als zij de inspiratie voor de liedjes worden ontstaat er meestal wel iets moois.

Is het toeval dat je twee ontdekkingen Carrie en Kendel beiden violiste zijn?

Ik leerde Kendel kennen toen ze optrad met haar groep in een club in Alberta, Canada. We speelden er met 2 bands die avond. Kendel speelde bij “The Paper Boys”. Carrie en ikzelf speelden onze set. Na het optreden raakten Kendel en Carrie aan de praat. Ze deden nadien een workshop samen en Kendel vroeg aan mij of ik iets voor haar kon doen. Van het ene kwam het andere en zo ontstond haar eerste soloalbum met songs van mij erop.

Als je zelf de top 3 uit je repertoire zou moeten kiezen, wat zou dan je keuze zijn? Het is allicht een beetje als vragen welke van je kinderen je het liefst ziet, maar heb je een voorkeurlijstje?

Ik denk dat ik afhankelijk van het moment wellicht telkens andere nummers zou kiezen. Alles wat me op dat ogenblik emotioneel raakt is mijn favoriete song van dat moment.

Is dat hetzelfde als je moet kiezen voor de beste coverversie die een ander artiest ooit heeft opgenomen van één van je songs?

Neen, ik heb favoriete versies. “Wild Thing” van The Troggs was ongelooflijk. Hun versie was echt schitterend. Zij hebben hun versie van “Wild Thing” eigenlijk net zo gebracht zoals ik het op de demo had opgenomen, die akoestisch was. Zij deden dat op elektrische gitaren maar het gevoel dat ze overbrachten was identiek aan mijn originele versie. Jimi Hendrix was helemaal gek van die hit van The Troggs die hem van de top van de hitparade had gestoten. Hij besloot dan maar om het zelf te spelen op het einde van zijn live-shows. Ik hou ook veel van enkele versies die werden uitgebracht van “Angel Of The Morning” zoals de hit van Juice Newton en de eerste versie van Merrilee Rush. Maar ik vind de versie van Carrie en mezelf op het nieuwe live-album ook zeer mooi.

Je echte naam is niet Chip Taylor maar James Wesley Voight. Waarom heb je voor die naam gekozen? Wilde je elke verwijzing naar je broer vermijden? (nvdr. de akteur Jon Voight, vader van Angelina Jolie, die dus Uncle James moet zeggen tegen Chip Taylor).

Toen ik mijn eerste platencontract tekende met King Records – een label dat voornamelijk zwarte artiesten als Hank Ballard en James Brown lanceerde - trad ik op onder mijn echte naam James Wesley Voight. Ik was geboren in Yonkers, New York en daar was eigenlijk geen goede muziek in die tijd. Toen ik voor het eerst countrymuziek hoorde werd mijn hele leven op zijn kop gezet. Op mijn highschool had ik een groepje en wij speelden country. Er werd toen nauwelijks countrymuziek gespeeld, ook niet op de radio. Ik schreef toen rockabilly-liedjes en wat bluesnummers. Mijn gitarist trok zijn stoute schoenen aan en ging naar King Records en liet de platenbaas een song horen die ik geschreven had. Die baas zei meteen dat hij alle nummers die ik nog zou gaan schrijven altijd als eerste wou horen. Ik was net 16 jaar geworden. Als Wes Voight bracht ik 3 singletjes uit en toen zei de manager dat mijn naam zo moeilijk uit spreken was op de radio. Het was de tijd van Fabian en Frankie Avalon en mijn roepnaam was “Chip” vanuit de tijd dat ik veel golf speelde en zo ontstond de artiestennaam “Chip Taylor”. Warner Bros bracht de elpee “Here I Am” uit onder mijn nieuwe naam en sindsdien is die naam voor mij gebleven.

Laat ons nu even naar je nieuwe CD kijken, eigenlijk 2 CD’s met 2 titels :“Unglorious Hallelujah” en “Red, Red, Rose & Other Songs of Love, Pain & Destruction”. Waarom die twee titels? Wilde je daarmee aangeven dat er een onderscheid is tussen beide CD’s?

Toen ik met Carrie aan haar album bezig was gingen we ook regelmatig de studio in om enkele nieuwe songs voor mijzelf op te nemen. Maar we merkten al snel dat de nieuwe nummers niet echt een geheel vormden. Er waren 2 soorten liedjes en die hebben we dan maar gegroepeerd op 2 verschillende albums. De meer familie-georiënteerde liedjes en de meer ernstige of politieke songs staan nu op “Unglorious Hallelujah” en die nummers die over liefde en pijnlijke relaties gaan belandden op “Red, Red Rose”.

In het nummer “Hallelujah Boys” geef je de Amerikaanse politici er serieus van langs, zowel de democraten als de republikeinen. Je zegt dat ze enkel dingen zeggen die hen persoonlijk het best uitkomen uit eigenbelang en dat ze niets doen voor de gewone man. Heb je die song uit woede of wanhoop geschreven?

Ja, toch wel een beetje. Ik heb nu een gelijkaardig nummer opgenomen voor de nieuwe CD. Het komt allemaal een beetje vanzelf. Ik ga niet zeggen dat ik nu eens een politieke song ga schrijven. In de muziek zijn er zo vele artiesten die politieke boodschappen in hun songs verwerken. Ik behoor niet tot die categorie. Ik ben met heel veel akkoord van wat er gezegd wordt over wat de politici in ons land aanrichten. Toch mag je niet blind zijn voor het feit dat er aan beide politieke zijden ook mensen bezig zijn die het goed voorhebben met de mensen, maar daarom niet zo in de schijnwerpers hoeven te staan. Men moet bereid zijn om het positieve te blijven zien in de mensen, ook in de politici.

Je woont dus nog steeds in New York. Brengt zo een grootstad waar 25 op 24 uur geleefd wordt ook nieuwe inspiratie voor songs?

Van al die uren leef ik altijd een heel groot gedeelte mee met de grote massa. Ik ben ook een laatavondpersoon. En dan is het vanzelfsprekend dat er ideeën ontstaan voor nieuwe songs.

Volg je ook de hedendaagse artiesten? Zijn er nieuwe talenten op komst?

Ik zit altijd tussen muzikanten en in de bus of auto hoor je dan wel eens actuele muziek, zoals van Sparklehorse of zo. Maar als ik zelf naar iets wil luisteren dat ik belangrijk vind, dan zet ik een album van John Prine op of “Car Wheels On Gravel Road” van Lucinda Williams. We traden recent nog op met Lucinda Williams en wat ze ook doet, er is altijd passie terug te vinden in haar songs en ze is een uitstekende singer-songwriter. Ik heb ook de hele collectie van Townes Van Zandt in mijn computer zitten en daar luister ik nog altijd heel graag naar.

Dus je wandelt ook rond met zo’n I-Pod?

Helemaal niet. Ik moet tegenwoordig naar de muziek op computer luisteren omdat mijn CD-speler stuk is geraakt. Maar ik zou die computer daar eigenlijk best niet meer voor gebruiken.

Je kunt beter op de moderne techniek overschakelen. Zo kan je er zelfs al je eigen platen op zetten en dat zijn er heel wat.

Geef mij dan toch maar Lucinda Williams. Weet je wat ze in New York deed tijdens haar tournee daar? Elke avond speelde ze eerst alle songs van één van haar eerdere CD’s helemaal live en na de pauze volgde dan een soort “best of”. Elke avond speelde ze alle song van een andere CD. Dat is toch werkelijk fenomenaal. Een prachtig en misschien zelf wat gevaarlijk idee. Maar elke avond was schitterend en telkens voor een uitverkochte zaal.

Denk je dat er van de 24 nummers op je laatste CD’s ook nummers gecoverd zullen worden door andere artiesten. En welke song zou men dan moeten kiezen?

Het is niet meer zoals vroeger. Toen waren de nummers die ik schreef toch meer commercieel, denk ik. Maar ik hou wel van de laatste song op de CD: “I don’t Know Why I Love You ( I Just Do)”. Ik weet niet echt waarom, maar die mogen ze wel eens kiezen om te coveren. Maar ik denk dat er meer coverbare songs stonden op het vorige album “Black And Blue America”.

In een paar songs op “Red, Red Rose” zitten verborgen boodschappen van seksuele aard, sensualiteit, verleiding, lust en verlangen. We hebben bij ons een gezegde dat zij die er zoveel over praten het wellicht niet meer doen.

Ik ga me er niet echt over uitspreken, maar je hebt waarschijnlijk toch wel gelijk. Ik heb echt heel veel songs met dergelijke verwijzingen. Maar ze moeten altijd wat speels zijn en zeker niet te hard of te expliciet.

Heb je nog persoonlijke wensen die je graag zou willen zien uitkomen na zo’n indrukwekkende muzikale carrière?

Ik wil zeker geen vedette meer worden, maar ik wil graag zo lang mogelijk muziek blijven spelen en mensen ontmoeten. Ik zou ook graag hebben dat we in Amerika eenzelfde succes konden hebben als hier in Europa. In Texas zijn Carrie en ik vrij bekend en samen kunnen we de zalen nog steeds doen vol lopen, maar als we alleen optreden is dat niet meer het geval. Het kan gebeuren dat ik voor een 50-tal mensen moet optreden en daar wen je niet meer aan als je meestal voor volle zalen of 300 à 400 mensen mag optreden.

Wat mogen we vanavond verwachten?

Carrie zal beginnen met haar 2 muzikanten. Na de pauze is het aan mij en Carrie zal er daarna bijkomen om enkele songs samen te brengen van onze duet-albums. We zullen ook enkele covers spelen die op onze nieuwe live-album “Live From The Ruhr Triennale” zijn terug te vinden, zoals “Maybelline” van Chuck Berry en “Big River” van Johnny Cash.

Wij kijken er alvast met hoge verwachtingen naar uit. Nogmaals bedankt voor dit interview, Chip en misschien wel tot een volgende keer in België.

(valsam)