TOM PRINCIPATO – BIERBEEK O7.O4.2007

Wie is tom Principato?
Tom: ik ben een simpele man uit het zuiden van Washington en heb m’n leven gewijdt aan de muziek. Ik speel al zo’n 43 jaar gitaar en wordt 55 jaar op 1 juni.

Wanneer heb je de blues ondekt en zei je bij jezelf “ dat is de muziek die ik wil spelen?
Tom: Dat kan ik me nog moeilijk herinneren eigelijk, het was een langzaam proces. In de midden jaren vijftig had je eigelijk de zestigerjaren muziek waarmee ik opgroeide. Bands als Cream, Mike Bloomfields, Eric Clapton en jimi Hendrix zag ik allemaal live. Mensen als Eric Clapton spraken altijd maar over BB King en hij begon meer en meer bekend te worden. En ik luisterde veel naar zijn muziek. Dan zag ik een advertentie in een magazine die zei ‘ bluesgitarist gezocht’, ik bood me aan en ze vonden mijn manier van gitaar spelen wel iets hebben. Hoewel ik eigelijk op dat moment niet echt een bluesgitarist was. Maar de bluesharpspeler gaf me een stapeltje cd’s van o.a. Muddy Waters, Sonny Boy Williamson en Robert Johnson. En die cd’s deden het eigelijk voor mij, het was fantastisch om deze muziek te ontdekken.

Je hebt al met veel muzikanten samen gespeeld tot dusver maar is er nog één muzikant waarvan je zegt daar wil ik wel eens mee samenwerken?
Tom : Hierop kan ik duidelijk antwoorden, BB King is een man waar ik zeker nog eens wat mee zou willen doen. Zo’n 20 jaar terug deed ik zijn voorprogramma en speelde een song als ode aan hem (Blue Moon). Achteraf bedankte BB King me en zei dat we eens wat samen moesten doen. Helaas is het er tot nog toe nooit van gekomen maar wie weet komt het er nog wel eens van.

Wie is volgens jou de beste bluesmuzikant ter wereld?
Tom : Bb King is er zeker één van maar ook Otis Rush, Albert King, Freddy King en Little Walter, dat zijn mijn favoriete muzikanten. Ik ben geen purist en schrijf songs in verschillende stijlen maar de “old schoolboy blues’ doet het toch nog voor mij en ik heb nog nooit iemand gehoord die deze muzikanten kan evenaren om eerlijk te zijn.

Om het over puristen te hebben, de nieuwe generatie zegt wel blues te spelen maar volgens de puristen is het zeker geen blues.Wat heb jij hierop te zeggen?
Tom : Blues is een manier van uiting, wat je voelt en dat probeer je te verwoorden in je muziek. Een tango met veel gevoel is voor mij evenveel blues als een Robert Johnson song. En daarbij, moest Robert Johnson nu leven zou hij ook elektronisch spelen en zeker niet voor zijn huis zitten met de akoestische gitaar. Ik herinner me trouwens nog de jaren dat Muddy Waters de elektrische gitaar ontdekte en erop begon te spelen, de puristen vonden dit niet kunnen.
Muziek is iets wat constant evolueert en moet vernieuwen. Jammer eigelijk dat mensen dat niet willen aanvaarden. We hebben allemaal onze invloeden maar om die gewoon klakkeloos te imiteren vind ik zinloos. Als ik een bluesharpspeler een song van Little Walter noot voor noot hoor spelen ben ik helemaal niet onder de indruk, want ik wil horen wat hij te vertellen heeft.

Tom, je hebt ondertussen al zo’n 16 albums en 2 dvd’s uitgebracht. Dat is zowat meer dan 1 album per jaar. Waar blijf je de inspiratie halen?
Tom : een paar zijn compilatie’s maar ik probeer inderdaad elk jaar een album uit te brengen. En de inspiratie? Tja ik schrijf wel veel instrumentale song ( Tom lacht smakelijk ) maar verder, ik denk dat het vooral komt door mijn manier van leven. Ik heb intresse in alle stijlen van de muziek en wat ik hoor probeer ik dan te verwerken in mijn manier van spelen. Het is voor mij een manier van groeien en ontdekken en iets om van te leren. Wat ik ontdek in andere muziek komt er dan bij mij weer uit in bvb een bluessong, rocksong of wat dan ook. Zo zal je wel al gehoord hebben op m’n laatste cd ‘Guitar Gumbo’ dat ik blues vermengt heb met een tango. Want voor mij heeft een muzikant als Astor Piazzolla, de grote tangomeester evenveel passie als bvb een Ray Charles , Robert Johnson of wie dan ook. Want er zit zoveel gevoel en soul in zijn muziek en dat is waarnaar ik zoek. Ik plaats muziek niet in hokjes zoals blues, jazz of eender wat, als het uit het hart komt is het voor mij blues. Dat is ook één van de reden waarom ik mezelf tegenwoordig meer omschrijf als ‘bluezy’.

Je was in Europa voor ongeveer een maand. Speel je nu het liefste in de States of Europa?
Tom : Ik hou van beiden eigelijk maar het Europese publiek is net iets anders. Het staat veel meer open voor de muziek die gebracht wordt en is meer ontvankelijker dan het Amerikaanse publiek. Waar in Amerika alles veel eerder draait rond show en visuele aspecten spreekt in europa de muziek en muzikant zelf het publiek meer aan. Ze luisteren meer aandachtig en daar hou ik wel van. Terwijl in Amerika het gewoon ‘on stage’ staan en je ding doen niet meer voldoende is en bestempeld wordt als vervelend. Maar natuurlijk er is niets beter als thuis, je hebt er je vrienden en familie en vertrouwde omgeving toch hou ik ervan om steeds weer naar Europa te komen. Tot nog toe hebben we maar één of twee jaar gemist en daar heb ik nog altijd spijt van, ik zal zeker volgend jaar weer terug komen. Maar later dit jaar komen we nog terug voor wat optredens in Denemarken en Italië en Frankrijk.

Is er volgens jou eenverschil tussen de bluesband in Amerika en die van Europa?
Tom : Laat ik het zo stellen, er is minder verschil dan er vroeger was, dat is me vooral opgevallen. De kwaliteit is er enorm op vooruit gegaan sinds 20 jaar geleden. En dat is volgens mij vooral te wijten aan comunicatie, Europese muzikanten hebben enorm veel geobserveerd van Amerikaanse bands en er veel van geleerd. Hun muziek klinkt nu ook veel meer relaxt dan destijds, iedereen is minder stijf en veel losser, zelfs het publiek danst minder stijf dan vroeger ( Tom lacht weer smakelijk ). En ze doen zeker niet aan imiteren van Amerikanen, ze brengen wel echt hun eigen ding. Ik heb Europese bands gehoord die stukken beter klinken dan Amerikaanse bands de laatste tijd.
En geloof me, er is een tijd geweest dat het anders was.We hadden destijds, de late jaren zestig, een album in huis van een vriend genaamd ‘Blues From Stockholm’, ik kan me niet meer herinneren wie het was maar het waren voornamelijk Zweedse muzikanten die Robert Johnson imiteerden. We moesten er smakelijk om lachen omdat het eigelijk verschrikkelijk was om te aanhoren. Je kon zelfs horen dat de kerels geen engels spraken aan hoe ze gewoon de lyrics imiteerden en woorden zongen die niet bestonden maar zo gehoord hadden van Robert Johnson songs. En het is zelfs voor ons Amerikanen niet of moeilijk te verstaan waarover Robert zong, volgens verstond zijn moeder zelfs niet waarover hij zong haahaha.

Als je niet bezig bent met muziek, wat doe je dan het liefste?
Tom : koken is zeer zeker een hobby van me, ik hou ervan cajun en Italiaans eten te bereiden.

Dus wie weet krijgen we binnenkort een boek genaamd “koken met Tom Principato” ?
Tom : hahahaha ja wie weet.

Als je opnieuw mocht beginnen met je leven, zou het dan anders zijn?
Tom : Neen zeker niet, ik zou het zeker opnieuw doen zoals het was. Alhoewel, ik begon met gitaar spelen op mijn elfde, misschien zou ik er iets vroeger mee beginnen. Maar verder had ik tot nog toe een gelukkig en rijkelijk gevuld leven. Ik doe waar ik van hou en zou het zeker niet anders willen zien.

We hopen zeker nog veel van je te horen in de toekomst Tom.
Tom : wel er staat een nieuw album aan te komen en we gaan er vanavond ( Bierbeek Blues ‘d Up ) al enkele nummers van brengen. Je kan stellen dat Guitar Gumbo eigelijk een cd is die een punt zet achter een bepaalde periode van Tom Principato. De volgende cd zal meer in één richting zijn en vooral funky New Orleans stuff bevatten. ( Tom neemt de gitaar ter hand en speelt enkele stukken van songs die op de nieuwe cd zullen verschijnen ). We mochten getuige zijn van enkele stukjes van nieuwe songs zoals ‘Lock & Key’ , ‘saturdaynight Fishfry’ en nog een instrumentaaltje in de traditionele Meters stijl.

We bedanken Tom voor dit leerijke en aangename interview en waren achteraf getuige van een meer dan schitterend optreden. Het verslag hiervan kan je o.a. terugvinden via http://bluesonstage.blogspot.com/