ERIC STECKEL - BUGABOOS BLUESFESTIVAL - 09 JUNI 2007

Hallo Eric, welkom terug op het Bugaboos Festival.
Eric : Dankje, ja inderdaad een 2de keer en dat is een hele eer. Ik ben blij hier terug te zijn en ook blij dat ik net voor Tommy Castro mag spelen.

Hoe komt het dat een jonge kerel als jij kiest voor de blues i.p.v. grunge of een ander populair genre?
Eric: weet je, iedereen is geboren om ergens goed in te zijn en ik ben nu eenmaal geboren om goed te zijn in de blues denk ik. Toen ik muziek begon te spelen was er geen twijfel, blues trok me al aan van toen ik amper kon lopen. Ik was erdoor gebeten en het intrigeerde. Ik leerde het spelen en het was eigelijk geen moeilijke keuze voor mij weet je.

2, bijna 3 weken optreden in Europa, dan enkele gigs in Amerika en dan weer terug naar Europa. Kruipt dat niet in je kleren?
Eric: ja ja, bijna 3 weken in Europa, dan een paar gigs in Amerika wat nu net zo uit kwam, en dan weer terug naar Europa. En ja het kan vermoeiend zijn, soms lig je pas in bed rond 2 à 3 uur ’s morgens en dan moet je er weer uit om 8 om verder te reizen naar de volgende show. Het enige waarvoor je moet zorgen is rustig te blijven en zo gezond mogelijk te leven.

Is het niet moeilijk te combineren met School?
Eric: Ja soms wel maar momenteel ben ik vrij van mei tot augustus, in Amerika hebben we gelukkig de hele zomer vakantie. Maar dat betekent wel dat we de rest van het jaar zowat geen vrijaf hebben uitgezonderd kerstmis en pasen. Dus kan ik eigelijk alleen de zomermaanden naar Europa komen. Door het jaar kan ik dan alleen gigs in Amerika en de buurt van Florida doen.

En waarvoor studeer je op school?
Eric: ohh die vraag wordt me regelmatig gesteld maar eigelijk is het niet zoals hier in Europa. Maar in Amerika, in Highschool, kan je niet kiezen voor een bepaalde richting. De school bepaald welke vakken je krijgt en verplicht bent te volgen.Eens je overgaat naar College kan je pas echt een richting kiezen. Ik zal mijn high school beëindigen rond mijn 18de en dan kan ik kiezen, ik kan dadelijk naar college gaan maar dat kan evengoed nog 10 jaar later. Maar ik denk wel dat ik ervoor zal kiezen om dadelijk verder te gaan en ervoor te zorgen dat ik toch een diploma heb.

Waar en wanneer heb je het gitaarspelen geleerd?
Eric: wel dat is eigelijk een moeilijke vraag, het heeft allemaal gewoon zo moeten zijn. Ik begon met muziek te spelen toen ik zo’n 6 à 7 jaar was maar begon al naar muziek te luisteren toen ik nog maar amper kon lopen en dan voornamelijk southern rock en blues. Ik begon met het spelen van de bluesharp op mijn 7de , op mijn 8ste werd dan de piano en dan op mijn 9de kreeg in mijn eerste echte stratocaster. En ja, ik begon er wat op te tokkelen en zo is het eigelijk allemaal begonnen, begrijp je? En dan 2 jaar later had ik mijn eerste cd uit. En ja natuurlijk zijn er mensen geweest die me dingen geleerd hebben, er zijn natuurlijk ook vele professionelen die maar al te graag hun kunnen en technieken doorgeven aan de jongere generatie.

Dus het is niet iets wat van vader of moeder op zoon gegaan is?
Eric: neen helemaal niet, mijn ouders zijn niet muzikaal begaafd. Alhoewel ze nu constant met muziek bezig zijn, ze gaan met me mee op toernee en al die dingen. Maar ze hebben wel heel goede oren voor muziek hoewel ze geen instrument bespelen.

Als ik je zo zie soleren op het podium krijg ik soms de indruk dat je ook geluisterd hebt naar gitaristen als Joe Satriani en Ygnwie Malmsteen. Klopt dat?
Eric: Neen eigelijk niet maar ik denk dat je hiermee verwijst naar snelheid. En ja als ik mezelf achteraf hoor tijdens opnames van een live-optreden of in de studio dan denk ik er ook zo over. Ik betrap mezelf er dan wel eens op dat ik tijdens het soleren nogal snel over de noten ga en denk dan wel eens het moet langzamer. Maar op het moment zelf zit je zo in de muziek dat je het dan weer vergeet, voornamelijk ook door de adrenaline op dat moment. Maar ik ben inderdaad aan het werken om dat meer en meer te vermijden.

Op het podium staan moet zowat als een 2de thuis voor jouw zijn en podiumangst ken je volgens mij niet meer. Maar is er nog iets dat je nerveus maakt?
Eric: ja ja, op het podium voel ik me goed en een soundcheck is als een 2de thuis haahah. En het is vreemd want ik speel nog maar zo’n 8 jaar op festivals terwijl vele anderen het al zo’n 30 à 40 jaar doen. Maar ik heb dan ook al heel wat muzikale bagage mee gekregen op die 8 jaar. Maar toch, af en toe, krijg ik het die eerste 5 minuten voor een show wat moeilijk. Alhoewel ik denk dat zoiets gezonde stress is want zelfs Frank Sinatra zegt hetzelfde. Maar ik denk wel dat het ok is om een beetje zenuwachtig te zijn voor een show. Waar ik wel nog regelmatig mee kamp is het feit dat ik te weinig zelfvertrouwen heb. Ik maak me dan ook regelmatig zorgen over het publiek en hoe ze zullen reageren terwijl dat eigelijk voor niets nodig is. Want iedereen komt naar een festival of show om zich te amuseren en ik zou niet op de podium staan als ik het niet verdiende.

Is optreden in Europa anders dan in Amerika?
Eric: Ohh ja, zeker en vast. Weet je, hier in Europa speel ik regelmatig op weekdagen in een club voor meer dan 200 mensen, zoiets is onmogelijk in Amerika. Thuis in Amerika kan het je lukken om een club te vullen op vrijdag, zaterdag of zondag maar in de week lukt je dat niet. Eigelijk zijn er in Amerika bijna geen optredens in de week. De mensen komen thuis van werk, zijn gestrest en gaan niet uit. Ze zijn daar ook allemaal meer bezorgt om hun job en of ze wel voldoende geld hebben. De mensen in Amerika durven echt niet zo te genieten van het leven als de mensen in Europa, de fun is aanzienlijk minder in Amerika dan in Europa.
Misschien moet je eens overwegen om naar Europa te verhuizen na je School.
Eric: ja ik heb daar al regelmatig grappen over gemaakt maar als ik eerlijk moet zijn begint het meer en meer realiteit te worden en minder een grap. Dus wie weet.

Wie is jouw favoriete bluesartiest?
Eric: ohh man, ik haat die vraag, niet dat het geen goede vraag is, alleen is het zo moeilijk voor mij om daarop te antwoorden daar er zovele zijn. Maar zeker en vast al die ouderen, de 3 Kings, Freddie, BB en Albert, Albert Colins, Clapton, Hendrix en Stevie Ray. En momenteel is er die ene gitarist, hij speelt dan misschien niet echt veel blues, Warren Haynes van Gov’t Mule. Het is gewoon geweldig hoe de kerel gitaar speelt. Hij heeft heel veel soul en zijn stem is ongelooflijk. Maar bovenal speelt hij slidegitaar op een standaard gestemde gitaar daar waar de meeste gitaristen dit op een open gestemde gitaar doen. En er kruipt heel wat werk in die manier van slide spelen en daarvoor bewonder ik hem.

En als we het zouden hebben over een artiest niet uit het bluesmilieu, wie mag dan op je bewondering rekenen?
Eric: hmmmmm dat is geen makkelijke vraag. Weet je, ik speel ook keyboard en Hammond en dan moet ik eigelijk zeggen Bruce Katz, hij speelde jaren lang bij Ronnie Earl. Hij vertoeft momenteel in de jazz en dat is geweldig. Hij speelt ook in een Southern rock & Blues band genaamd Tishamingo, ze toeren momenteel door Italië. Ze zijn misschien niet echt blues maar wat ze doen is geweldig.

Is er nog een artiest waarmee je het podium tot dusver niet deelde waarvan je zegt daarmee wil ik wel eens samen spelen, bvb Warren Haynes?
Eric:Ohhh man, weer geen makkelijke keuze maar ik ga het dan inderdaad toch maar houden op Warren Haynes ( Eric Lacht op deze manier de moeilijke vraag weg ) omdat ik momenteel niet echt op een andere naam kan komen.

Denk je dat je ouders soms niet liever een gewone zoon hadden die doet wat de meeste kinderen doen?
Eric: tja, misschien wel en dan misschien ook weer niet. Weet je, wij wonen in een doodgewone buitenwijk in Florida en eigelijk hebben we door mijn muzikant zijn 2 soorten levenstijlen. In Florida ga ik naar een doodnormale school en ben ik een doodnormale jongen. Wat het voor mij dan interessant maakt is het feit als ik hier in Europa ben en optredens doe en interviews geef, ik de gitaarheld ben die handtekeningen moet uitdelen etc. Terwijl ik thuis in Florida en op school een gewone jongen ben waar niemand interesse heeft in hetgeen ik hier in Europa al verwezenlijkt heb. Wat betekent dat ik eigelijk daar harder m’n best moet doen om aanvaard te worden en dat zorgt er ook voor dat ik met mijn voeten op de grond blijf. Dus als ik straks weer naar huis ga ben ik geen ster maar gewoon Eric Steckel, een doodgewone jongen als ieder ander.

Zo jong en al zoveel bereikt, heb je nog wel een doel wat je wil bereiken?
Eric: ja toch wel, ik ben nog steeds op zoek naar die unieke sound die ik in gedachte heb. Weet je, die 3 cd’s die ik uit heb zijn goed maar ik ben nog steeds op zoek naar die eigen sound. Maar langzaam aan kom ik er wel, vanavond zul je in enkele nieuwe songs het verschil duidelijk merken.je zal zuiderse tonen horen, Southern Rock en ook New Orleans achtige dingen. Maar ik ben nog altijd op zoek naar die nieuwe sound, nieuwe stijl en nieuwe inspiratie.
Dus nieuwe stijlen, nieuwe tonen, betekent dit dat je een beetje afstand neemt van de blues?
Eric: Neen dat denk ik niet, ieder nummer heeft zeker en vast nog veel bluesinvloeden. De manier waarop ik het zing en speel zullen er altijd voor zorgen dat de blues nog voldoende aanwezig is. Ik probeer alleen de blues in een ruimere betekenis te beleven.
Wij mochten achteraf getuigen zijn van een klasse Eric Steckel die zeker en vast gegroeid is sinds 2 jaar geleden toen we hem voor het eerst aan het werk zagen op het Bugaboos Festival.

foto's: Marc Bouillon
Blueswalker