OTIS GRAND - DUVEL BLUES - 26 MEI 2007

Hallo Otis, mag ik je eerst feliciteren met het feit dat je bij de top 10 beste bluesgitaristen van Groot Brittannië hoort, samen met o.a. Eric Clapton en Peter Green.
Otis: ja, het is een hele eer. Ik heb de lijst eens bekeken en de meeste zijn reeds dood en de anderen spelen niet echt blues (Otis lacht) . Alhoewel ik vroeger veel naar Eric Clapton luisterde, ik hou wel van hem al is hij eigelijk meer een rockgitarist. Maar ik vind de andere lijst beter, waar ik in de top 50 sta van de hele wereld, samen met T Bone Walker, BB King, Freddie King, Albert King.

Je hebt al zovele awards gekregen en ook reeds verschillende van beste gitarist, doet het je nog wat zo’n award?
Otis: tuurlijk doet het me nog wat, weet je als je blues speelt is het elke avond weer auditieavond. Ik ben geen rockster die kan zeggen “hey ik heb een nr. 1 hit” dus elke avond is het weer hard werken om nieuwe fans te winnen. Ik ben eigelijk nooit gestopt met het spelen om mensen voor mijn muziek te winnen.

Het magazine Blue Revue noemt jou de levende schakel tussen vergane bluesmuzikanten en de nieuwe generatie. Zie jij jezelf ook in die rol?
Otis: het is waar en om eerlijk te zijn, ik ben de enige in Europa die nog echte klassieke blues speelt en afkomstig van Engeland, ook heel belangrijk. Ik ben de enige in europa die nog een klassieke blues big band heeft zoals BB King. En dat is niet makkelijk om te doen en om zo’n band bij elkaar te houden. De juiste muzikanten vinden, de juiste sound en die continuïteit bewaren. Dat is eigelijk het grote geheim, die continuïteit kunnen behouden, zeker in deze tijd. Ervoor zorgen dat die sound er telkens weer is, elke avond en elke show. Zo heb ik ook eigelijk de reputatie gekregen van bluespolice weet je? Ik hou mijn muzikanten in de hand, één verkeerde noot (Otis klapt één keer in zijn handen alsof hij wil zeggen foute boel manneke) en ze zullen het weten.

Ohh, het gerucht doet de ronde dat er in België ook een bluespolitie is, die andere bands beoordeelt over het feit of ze wel of niet blues spelen.
Otis: dat is helemaal niet slecht want sommige hedendaagse bluesbands hebben helemaal geen basis gekregen uit de blues. Ze beginnen na het horen van Stevie Ray Vaughan, ik hou van Stevie en hij zou mijn leeftijd hebben mocht hij nog leven. Hij speelt heel goede blues maar, hij heeft de blues niet uitgevonden!! Om te starten vanaf SRV is niet eerlijk want Stevie heeft het allemaal gejat van Albert King, Freddie King en al die anderen. Ik blijf er bij iedereen op hameren dat ze moeten luisteren naar de oude bluesmuzikanten. Stevie heeft zijn stem en gitaarspel gebaseerd op één album, als je luistert naar het album Live Wire/Blues Power van Albert King dan hoor je Stevie Ray. Dus het enige wat ik al die jonge bluesgitaristen wil zeggen is “luister niet enkel naar SRV maar ga verder terug in de tijd”. Als ik of iemand anders dit niet vertel dan mogen we het vergeten, dat is geschiedenis man !!! BB King, Albert King, T Bone Walker, die zullen dan allemaal vergeten worden door de nieuwe generatie. En daar hou ik niet van, ik ben bevriend met al deze groten, Ike Turner, BB King etc en ik weet dat ze allen hard gewerkt hebben en om hen te zien verdwijnen als ze sterven, dat is gewoon niet eerlijk.

Komen vele van de nieuwe generatie bluesgitaristen naar jouw voor advies?
Otis: absoluut ja. Weet je ik speel al heel wat jaren gitaar en vele van de nieuwe ‘kids’ houden van mijn stijl. Ik gebruik geen enkel effect, geen pedalen, het is enkel de gitaar en het vlees van mijn vingers en het hout, dat is alles. En die ‘kids’ willen graag weten hoe ze die sound kunnen bekomen. Dus ik ben heel blij dat ik die informatie en eender welk ander advies kan doorgeven aan deze ‘kids’. Ze komen altijd naar me toe, na iedere show, welke gitaar gebruik je, hoe doe je dit en dat? En ik heb geen geheimen, iedereen kent me, ik geef alles wat ik kan geven. Als zij me beloven de blues in leven te houden dan geef ik ze wat ze maar willen.

Otis, speel je al blues van het begin van je carriere?
Otis: absoluut, niets dan blues. Ik ben begonnen met het spelen van Robert Johnson songs, akoustische blues, slide en al die andere soorten blues. En dan in 1966 zag ik BB King in San Francisco en dat heeft me zo geïmponeerd dat ik net hetzelfde wilde, een big band zoals BB King. En sindsdien heb ik niets anders gedaan, ik heb wel nog even wat andere dingen gedaan zoals Hawaiïen en Western Swing maar het was allemaal blues weet je wel. Ik ben geen rockgitarist, geen jazzgitarist, ik ken niets anders dan blues.

Je speelt met een band bestaande uit 6 muzikanten en in het verleden zelfs met meerdere muzikanten. Is dat nog haalbaar dezer dagen?
Otis: Het is niet makkelijk maar ik heb ook nog een, wat ik noem, The Otis Grand Extravaganza bestaande uit 14 muzikanten allemaal uit de Verenigde Staten. Allemaal vrienden, uit Boston, Texas, Chicago en noem maar op. Er is een festival ieder jaar waar ik ze allemaal samenbreng en het is de grootste, beste sound die je ooit gehoord hebt. Een vijfkoppige blazerssectie bestaande uit enkele vroegere leden van Room Full Of Blues en dan ook nog wat gastmuzikanten. Net als de oude Johnny Otis Show. Het is een 3 uur durende show en er hebben al vele bluesmuzikanten aan meegewerkt, Kim Wilson, Steve Cropper, Joe Houston en al die andere grote bluesnamen. En ik heb een opname van één van die shows die ik binnenkort ga uitbrengen.

Je live shows zijn fenomenaal en soms lijk je wel ‘in trance’. Is dat zo of is het gewoon een deel van je show?
Otis: omdat ik geen geschoolde muzikant bent weet ik niets van noten of tablaturen of wat dan ook. Ik speel gewoon gitaar omdat ik destijds die oude Afro-Amerikanen zag gitaar spelen en luisterde naar hun platen en speelde die na. Zie je, ik maak me geen zorgen over tempo, techniek of wat dan ook. Ik gebruik gewoon mijn gevoel, ik wil de blues voelen en de juiste toon horen. Dus ga ik in trance en geloof het of niet, mijn vingers doen hun eigen ding. Ik kan niet zeggen “hey dat is een goede gitaarlick, laat me die daaraan toevoegen”. En ja natuurlijk zit er soms wel eens een verkeerde noot tussen maar dat is nu eenmaal de blues. Destijds als ik naar BB King ging kijken zag ik ook dat hij in een trance was en als er dan een verkeerde noot tussen zat zag je hem kijken van ‘whoops so what’ en ging rustig verder. Vandaag zie ik gitaristen die fantastische technieken hebben en dan denk ik alsjeblieft maak een fout, laat zien dat je menselijk bent.

Je hebt ook twee jaar samen gewerkt met Ike Turner. Een man die in de pers afgeschilderd wordt als een zeer moeilijk en onvoorspelbaar man. Maar dat blijkt niet waar te zijn want anders zou jij er niet zolang hebben mee samen gewerkt lijkt me.
Otis: laat ik allereerst zeggen dat ik van Ike hou, al vanaf ik de gitaar heb ontdekt. Naar hem luisteren op die oude vinyl platen, hoe hij gitaar speelt en die juiste toon weet aan te halen is gewoon fantastisch. En dan krijg ik ook nog het geweldige aanbod om met hem samen te werken, dat was ongelooflijk. In zijn band spelen, samen met hem repeteren, hij is gewoon een perfectionist. Ik heb heel veel van hem geleerd, hoe je met een band repeteert, hoe een set in elkaar te steken en te brengen. En hij was helemaal geen moeilijk persoon als hij maar kreeg wat hij wou. Hij is gewoon één van die mensen die perfect weet wat hij wil en hij is een heel genereus persoon. Ik ben heel blij dat hij mij aanvaarde en ik heb zelfs heel lange tijd in zijn huis mogen wonen in San Diego. Ik sliep in hetzelfde bed, tussen hem en zijn vrouw in, ik heb hem meermaals naakt gezien. Dus wat ik maar wil zeggen, ik heb hem nooit ervaren als een moeilijk iemand tenzij iemand het verknalde op het podium. Dan zal hij je dat nooit vergeven, hij is niet vergevensgezind.

Ik las ergens over je project “Blues In School”, kan je ons daar wat meer over vertellen en loopt dat project nog steeds?
Otis: Weet je, “Blues In School” is een goed programma in Amerika en dus dacht ik ook zoiets te doen in Engeland. En ik doe het voor kinderen die op de middelbare school zitten en nooit van blues gehoord hebben. Weet je de Engelse jeugd heeft een brein dat volledig vernield is door de radio, hip hop bass drums etc, ze hebben nooit gehoord van de blues. Dus kom ik bij hen op school, ik krijg die jeugd voor 2 uur, spreek met hen over de blues. Maar om hun interesse te wekken speel ik eerst wat van hun favoriete muziek. En daarna vertel ik hen waar die muziek eigelijk echt vandaan komt nml. blues. En dan hoop ik maar dat ze de moeite willen nemen om ook op zoek te gaan naar de oude muziek. Want ik weet heel goed waar Led Zeppelin en anderen hun muziek vandaan hebben. Het is een goed programma en ik doe het zonder er ook maar een cent voor in de plaats te krijgen. Ik reis van school naar school, heb m’n eigen verhaal te vertellen en het werkt.

Je bent ook actief voor verschillende kankerfondsen en benefieten voor kanker. Heb je persoonlijk vrienden of familieleden verloren aan kanker, of doe je dit omdat je makkelijker iets kan bereiken voor een goed doel als artiest?
Otis: neen, ik heb mijn broer verloren door kanker en dus heb ik die benefieten voor ongeveer twee en een half jaar gedaan. Want het is een geweldige vereniging die veel goeds doet voor mensen die aan kanker lijden. En ja ik was dus persoonlijk aangedaan door hetgeen zij allemaal doen.

Drie favoriete blueszangers van mijn collega Ron zijn Sugar Ray Norcia, Darell Nulisch en Curtis Salgado al voor ze in jouw band zongen. Volgens hem hebben ze de meest soulvolle stemmen in de blues. Volgens mij moet je hem gelijk geven want ze hebben alledrie in je band gezongen.
Otis: ik hou van Sugar Ray Norcia. Want hij heeft volgens mij één van de beste stemmen heden ten dagen in Amerika. Maar hij wordt helaas ook erg onderschat, gewoon omdat hij een stil en eerlijk man is die niet opkomt voor zichzelf. Ik hou ook van Curtis Salgado en vond het fijn met hem werken in de late jaren 80’. Helaas is Curtis erg ziek en heeft hij onlangs een levertransplantatie ondergaan, ik weet niet of je dat ergens hebt kunnen lezen hier. Dus hij is momenteel niet in staat om op te treden. Maar op mijn cd Hipster Blues heeft hij de vokalen voor het laatste nummer gedaan net voor hij ernstig ziek werd. Darrell Nulisch heeft ook een heel héél goede stem. Omdat het blanke muzikanten zijn worden ze wel eens onderschat door sommigen weet je en daar ben ik het helemaal niet mee eens. Op elke van mijn cd’s werkte Curtis en Sugar mee en ik nam ze ook regelmatig mee op tournee in Europa.

Je kon de trucks leren van BB King, Albert Collins en andere beroemde muzikanten rechtstreeks en zij leerden het dan weer rechtstreeks van een vroegere generatie zoals T Bone Walker. Is dat de reden waarom jouw sound zo autenthiek is?
Otis: ohh ja, als kind ging ik naar al die clubs in Oakland California enkel en alleen om al die gitaristen aan het werk te zien. Ik was nergens anders in geïnteresseerd behalve alle trucks leren. Ik had meer interesse in hoe zij een bepaalde toon bereikten en sound dan in hun techniek of welke set. Ik vertel de mensen ook altijd niet de noten te leren maar het gevoel, de toon. Zie je, als ik een song van BB King speel dan speel ik dat niet gewoon noot voor noot na maar dan speel ik die song alsof ik BB King zelf ben want ik versta zijn manier van spelen. Net zoals ik Albert Collins zijn manier van spelen versta. Ik breng geen copy van hen en dat vertel ik anderen ook, wees geen copy van iemand. Ga kijken in hun hart, in hun binnenste, dat is veel eenvoudiger en makkelijker. Soms speel ik een song die The History Of The blues noemt en dan speel ik al die verschillende stijlen van BB King, Albert Collins, T Bone Walker, Magic Sam etc en dat doe ik alleen maar om aan de mensen te tonen dat er heel wat geschiedenis is om te ontdekken en te leren kennen. Een soort ode aan al die gitaristen die ons die sound gebracht hebben waar we zo van houden. Mijn grootste bekommernis is dat eens al deze mensen zouden vergeten zijn en de rockers het overnemen. Dat is de enige reden waarom ik verkies ‘on the road’ te gaan met een big band. Als ik een Marshall toren zou kopen en een power trio opricht dan zou ik een rijk man zijn maar dat is niet mijn doel. Toen ik dertien was ben ik gebeten door de blues en het heeft me nooit meer los gelaten. Ik ben een oude man nu maar ik zal altijd de blues blijven spelen, zoals Freddy King, hij stierf al spelend en Johnny Guitar Watson ook. Zelfs BB King speelt nog steeds op zijn 86ste en hij zal waarschijnlijk ook al spelend sterven, net als ik. Maar de echte blues zal nooit sterven en daar vecht ik voor en jullie schrijven erover en dat is goed.

Je neemt de produktie voor al je cd’s steeds voor eigen rekening en doet dat heel goed. Krijg je ook regelmatig aanbiedingen van andere bands die jouw als producer willen?
Otis: ja regelmatig en ik heb het ook al voor een paar bands gedaan. Momenteel ben ik een fantastische band uit Italië aan het produceren genaamd Guitar Ray & The Gamblers. Het wordt hun 2de CD en van mij krijgen ze de ervaring van iemand die al zo’n 45 jaar niets anders doet dan naar blues luisteren. En ik heb de sound in gedachten en probeer die sound eruit te halen. Als je naar blues dezer dagen luistert dan is de snaar veel te hoog, het geeft meer een kick en daar hou ik niet van. Alles wat ik doe is gebaseerd op de oude sound, daarom klinken mijn cd’s ook allemaal zo oud, dat ligt aan de manier hoe je ze produceert.

Als je even mij mag zijn, welke vraag zou je jezelf stellen?
Otis: ( wordt even heel stil en denkt diep na ) wow, dat is niet zo evident pfff maar er zijn geen groupies in de blues, vergeet dat maar. Als je blues speelt dan doe je dat beter voor de blues, de glorie van de blues weet je. Er is geen sex, drugs & rock ’n roll. Alhoewel veel mensen denken van “ohh, je bent een muzikant, dan moet er toch veel drugs en sex zijn”. Neen, ik drink niet, neem geen drugs…(even blijft het stil en natuurlijk reageert Freddy met eraan toe te voegen “ en geen sex” ) waarop Otis zegt: That’s what you say !! (en lacht smakelijk). Neen, het enige waar ik na een optreden echt van kan genieten is een Cubaanse sigaar. Maar de enige vraag die ik mezelf zie stellen is “waarom doe je het want er is niet echt veel geld mee te verdienen”. En als je dan ziet dat er zoveel talentloze mensen in de muziekwereld tegenwoordig zoveel geld verdienen. Dan heb ik zoiets van er is geen rechtvaardigheid en het is frustrerend. En vandaar de vraag waarom doe je het? En het antwoord is heel simpel, omdat ik ervan hou, meer niet. Als je blues speelt vergeet je het grote geld, je maakt vrienden voor het leven en dat is onbetaalbaar. En dan zijn er ook weer mensen die me na een optreden komen vertellen dat ze na één van mijn shows naar huis gingen, de liefde bedreven met hun vrouw en hun eerste zoon Otis noemden. Of iemand die me vertelt dat hij zijn vriendin ten huwelijk vroeg tijdens één van mijn optredens en ze nu gehuwd zijn. Dat is toch veel meer waard dan welk geld dan ook. Weet je, ik heb John Lee Hooker ontmoet in 1988 toen hij beroemd begon te worden en hij had helemaal geen geld, hij was blij als hij een hotelkamer kreeg. En toen op zeventig jarige leeftijd begon hij eindelijk wat geld te verdienen en dat is zo onrechtvaardig. BB King begon pas wat geld te verdienen na veertig jaar toeren. Wat ik maar wil zeggen is dat als je verkiest om blues te spelen de kans groot is dat je er nooit geld aan verdient.

Betekent dit dat als je van vooraf aan kon beginnen je het anders zou aanpakken?
Otis: neen helemaal niet. Het enige dat ik anders zou doen is me niet alleen toeleggen op gitaar leren toen ik jong was maar me ook focussen op mijn zang. Ik heb het gewoon op de oude manier gedaan, John Lee Hooker heeft ook nooit gezongen. Albert Collins is pas begonnen met zingen in de jaren ’70.

Otis, mag ik je bedanken voor dit interview en dat we nog veel maals mogen genieten van je muziek hier in België.
Otis: absoluut, ik hou van België en er zijn een hoop goede bands hier in België. Helaas zijn er velen gestopt omdat het hen niet lukte stand te houden maar ik weet nog goed dat er hier in de jaren ’80 heel wat goede bands waren. Het is vreemd, een klein land als België dat beschikt over zovele goede bluesmuzikanten, vreemd maar zeker niet slecht. En ja, ik zal zeker nog regelmatig naar België komen.

Meer foto's op: ladyblue
Blueswalker