ARCHIEF 2004 - JANUARI 2005 - FEBRUARI 2005 - MAART 2005 - APRIL 2005 - MEI 2005

JUNI 2005 - JULI 2005 - AUGUSTUS 2005

R.L. BURNSIDE
A BOTHERED MIND
Label : Fat Possum
www.fatpossum.com/artists/rl.html
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Blueslegende R.L. Burnside overleden

De Amerikaanse bluesgitarist R.L. Burnside is begin deze maand op 78-jarige leeftijd overleden in Memphis, Tennessee, aan een hartkwaal. Burnside maakte al muziek sinds de jaren '40, maar werd pas echt populair in de jaren '90, dankzij albums met onder andere The Jon Spencer Blues Explosion. Burnside werd in 1926 geboren in Mississippi, maar verhuisde als kind naar Chicago. Daar maakte hij kennis met de plaatselijke blues-scene, met artiesten als John Lee Hooker en Mississippi Fred McDowell. Burnside zou zijn kenmerkende slide-techniek trouwens van Mississippi Fred McDowell hebben geleerd. Burnside speelde jaren alleen in bars en kleine concertzalen, tot de platenmaatschappij Fat Possum hem in 1991 een platencontract aanbood. 'Hij had er nooit aan gedacht een carrière uit te bouwen. We hebben hem er gewoon een gegeven,' verklaarde Fat Possum-baas Matthew Johnson aan de BBC. Burnside zou uiteindelijk een twaalftal platen opnemen voor Fat Possum. Vooral "Bad Luck City" (1992) en "Too Bad Jim" (1994) waren succesvolle albums, maar ook de platen "A Ass Pocket o' Whiskey" en "Mr. Wizard", die hij opnam met de Amerikaanse rockband The Jon Spencer Blues Explosion. In 1998 werd muziek van zijn cd "Come On In" gebruikt in verschillende films en televisieseries, waaronder The Sopranos. Burnside heeft honderdduizenden platen verkocht. Burnsides laatste album, "A bothered mind", werd uitgebracht in 2004. Voor een echte studioplaat van de man moeten we al weer terug naar "Wish I Was In Heaven Sitting Down" uit 2000. Op de hoesfoto van "A bothered mind", is hij vastgelegd terwijl hij zijn blaas leegt in het open veld. Geen man die de dingen mooier maakt dan ze zijn en daardoor de aangewezen persoon om de blues te voorzien van een welkome portie venijn. De muziek van R.L Burnside is ruw, ongepolijst en gemeen. Het is die eigenschap die hem geliefd maakt bij liefhebbers van authentieke blues, sinds de mensen van platenmaatschappij Fat Possum hem opdoken in een obscuur dorpje in het Missisippi-gebied. Verrassend genoeg laat R.L. Burnside zich op deze plaat remixen door enkele hiphopproducers, waarbij zijn zang en gitaarspel worden aangevuld met synthesizers, rappers (Kid Rock) en scratchers. Slecht nieuws voor bluespuristen maar goed nieuws voor alle anderen. Het resultaat is namelijk smerige funkblues van het hoogste niveau en een rijke samplebron voor hiphopproducers. Wie had dat gedacht. "Glory Be" is bijvoorbeeld erg geslaagd en ook "Rollin’ and Tumblin’" moet een modern jasje doorstaan. Soms zijn ze ronduit lachwekkend, zoals bij "Shake ‘em On Down", maar over het algemeen is dit een prima plaat. Kortweg : Hij laat een vrouw, twaalf kinderen en ontelbare (achter)kleinkinderen na.

SHEMEKIA COPELAND
THE SOUL TRUTH
Website : www.shemekiacopeland.com

Info : Pat Tynan Media
pattynan@btinternet.com
Label : Alligator Records
www.alligator.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Shemekia Copeland, duidelijk een dochter van haar beroemde papa heeft niet alleen diens muzikale talenten geërfd, maar ook zijn groot hart. Deze sympathieke verschijning wist in no time Dolly Parton op een vooruitstrevende wijze naar de geschiedenis te verwijzen en het blues-universum mag trots zijn op deze nieuwkomer. Sinds haar alom lovend ontvangen debuut "Turn The Heat Up" in 1997 kent de uit Harlem afkomstige blueszangeres een geweldig succes. Haar vorige album "Talking To Strangers" had reeds internationale erkenning ontvangen en werd nummer 1 in de Billboard blues charts. De dag voor de release gaf ze nog een optreden samen met haar producer Dr. John als voorprogramma van The Rolling Stones in Chicago. De dochter van wijlen bluesheld Johnny Copeland laat voor de vierde keer horen dat de appel niet ver van de boom valt. En helemaal in combinatie met de vermaarde Steve Cropper die zich voor de gelegenheid niet alleen opwerpt als producer, maar ook als bandlid. Samen met hem levert ze de sterkste van haar vier cd's voor Alligator af. Eindelijk een passende produktie, goede songs en een uitstekende musicerende band waarin we buiten de leiding gevende Cropper op gitaar ook Chuck Leavell op piano, Felix Cavaliere op orgel, ex-Zappa drummer Chester Thompson en saxman Jim Horn terugvinden. Gezamenlijk kruisen zij de blues met New Orleans-funk en leggen twaalf nummers lang een veelal springerige fundering voor Copelands indrukwekkende stem. Zij zingt in de blues shouters-traditie, maar meer dan op haar vorige cd’s rekt ze muzikaal de grenzen van het genre op door haar blues met rock ‘n’ roll (o.a. in "Givin' Up You) en veel funk en soul te mengen. Copeland is met haar imponerende, soulvolle zang ook voor rootsy popliefhebbers interessant, ook omdat toon en volume kracht uitstralen. Haar thematiek blijft bluesy, maar ze kiest daarbij voor een zelfbewuste invalshoek: soms is ze humoristisch, terwijl ze ook duidelijke wraakgevoelens onder woorden brengt. Op die manier geeft ze op smachtende wijze een heel eigen, licht onheilspellende invulling aan het modieuze begrip Girlpower. Vooral in de op funk geïnspireerde nummers is die ook hoorbaar in haar intonatie en timing: ze heeft duidelijk plezier in de verbreding van haar roots. Omdat datzelfde geldt voor de muzikanten achter haar, levert dat een prachtige combinatie op. Het funky nummer "Breakin' Out" dat als opener fungeert, zet meteen een toon waarvan de rest van het uur nauwelijks meer vanaf wordt geweken, behalve dan in de welkome ballades (o.a."Strong Enough"), die het broeierige gefunk (o.a."Better Not Touch") aangenaam onderbreken. In de gospelgetinte ballade "Used" gaat Shemekia nog net niet over de top, maar benadrukt ze nog eens hoeveel vocale mogelijkheden ze heeft in het duet dat ze in deze song aangaat met Dobie Gray. Met dit album lijkt Shemekia een formule te hebben gevonden waarmee ze terugkeert naar haar blues roots, terwijl ze toch blijft mikken op een bredere markt. Op het podium heeft Copeland een enorme uitstraling. Haar unieke sound vol frisheid, creativiteit en ruw talent slaat een brug tussen genres en generaties getuige haar deelname aan het Moulin Blues fest. (2003) en het Engelse Cambridge folkfestival in july van dit jaar. Een jonge dame met heel wat in haar mars. Als de jonge versie van Aretha Franklin of het jongste zusje van Tina Turner dolde ze over het podium en pakte vakkundig het publiek in. Nathalia, met alle respect, maar ga even bij deze dame kijken! Kortweg : Als Shemekia Copeland de juiste mensen rondom zich kan verzamelen is ze de enige ware opvolgster van Aretha franklin, in haar beste periode.

ROD PIAZZA & THE MIGHTY FLYERS
FOR THE CHOSEN WHO
Website : www.themightyflyers.com
Label:Delta Groove Productions
www.deltagrooveproductions.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Rod Piazza heeft al lang naam als één van de top bluesharmonicaspelers. Hij wordt niet alleen geprezen voor zijn techniek maar ook voor zijn kennis en beheersing van alle bluesstijlen. Ook zijn Mighty Flyers, met de aangenaam in het oog springende pianiste Honey Piazza, hebben reeds hun naam in de blueswereld gemaakt. Wanneer je met je band al drie keer een W.C.Handy Award 'Blues Band Of The Year' hebt gewonnen en zelf al eens de Handy voor 'Best Instrumentalist-Harmonica' in ontvangst mocht nemen, dan behoor je tot de groten in bluesland. Mondharmonicaspeler en zanger Rod Piazza is, alhoewel afkomstig uit Californië, duidelijk geïnspireerd door de groten uit de Chicagobluestraditie als Little Walter en Sonny Boy Williamson. Op zijn nieuwe cd “For The Chosen Who” laat hij weer staaltjes van zijn kunnen horen met als voortreffelijke begeleiders The Mighty Flyers, waarin naast zijn vrouw Honey Piazza (keyboards/zang) vooral bassist Bill Stuve een hoofdrol speelt. Maar voornamelijk producer/ harmonicaspeler Randy Chortkoff en zijn medeproducer Rod himself hebben kosten noch moeite bespaard om er iets speciaals van te maken. Chortkoff is trouwens de huisproducer van het label Delta Groove Productions, hier verdeeld door Rounder. Het album verschilt van bezetting als op zijn andere platen. Naast Honey Alexander (piano), Henry Carvajal (gitaar), Bill Stuve (bas) en Paul Fasulo (drums) doet er een heel keur aan gastmuzikanten mee. Bescheiden gastrollen zijn weggelegd voor Kid Ramos (gitaar), Phil Guy (gitaar), Finis Tasby (bas en zang), Johnny Dyer (zang), Randy Chortkoff (harmonica) en drummer James Gadson. Nummers als "I'm A Love You" (Jimmy Reed) en "Trace of You" (Jimmy Rogers) krijgen extra demensie vanwege de backingvocals. In de meeste nummers zijn als vanouds de gebruikelijke ingrediënten aanwezig, zoals een scheurend harmonica in "Broken Hearted Blues”, een nummer opgedragen aan Jimmy Rodgers, de gitarist van Muddy Waters. De piano van Miss Honey "Honey's Blues" in een onvervalste Otis Spann-stijl en in John Lee Williamson's "Ground Hog Blues". Voor het eerst bevat een Mighty Flyers schijf ook saxofoonpartijen, gespeeld door David Woodruff. Kortweg: Centraal blijft Rod's fabuleuze harmonicaspel. Zelfs na veertig jaar ziet Rod kans de stijlen van George smith, zijn mentor en Little Walter verder te perfectioneren. Zolang de blues in handen is van artiesten als hij, hoeven we ons over het uitsterven ervan echt geen zorgen te maken.

THE MIGHTY FLYERS ARE:
ROD PIAZZA – vocals & harmonice
HONEY PIAZZA – piano & organ
HENRY CARVAJAL – guitar
BILL STUVE – electric & acoustic bass
PAUL FASULO – drums
WITH SPECIAL GUESTS:
FINIS TASBY – bass & backup vocals
KID RAMOS – guitar
PHIL GUY – guitar
JAMES GADSON – drums
JOHNNY DYER – vocals
RANDY CHORKOFF - harmonica
Tracklisting:
01. I’m A Love You
02. You Can Make It If You Try
03. Broken Hearted Blues
04. She Made My Blood Run Cold
05. Shoestring
06. Ground Hog Blues
07. Description Of A Fool
08. Trace Of You
09. Honey’s Blues
10. Got To Find My Baby
11. Call Me Dangerous
12. Blues Player

DENNIS CLIFTON
THE BLUES HIGHWAY
website : www.cdbaby.com/cd/dclifton
dclifton_2000@yahoo.com
label : Eigen Beheer
www.cdbaby.com/cd/dclifton

"The Blues Highway runs from New Orleans trough Memphis to Chicago. In the old days blues players traveled this road playing juke joints along the way. The Blues Highway was written about how the juke joints have been replaced by mega casinos along the Mississippi Delta".

En laat dit nu precies de buurt zijn waar de orkaan "Katrina" zo lelijk heeft huis gehouden. Hopelijk heeft Dennis Clifton (Decatur, Alabama 28/1/53) en goede bekende van "onze" B J. Scott , dit alles zonder kleerscheuren overleefd want net nu brengt de man een werkelijk SCHITTEREND album op de (weggespoelde ?) markt. Eind jaren zeventig was hij samen met Larry Byrom (Steppenwolf) de drijvende kracht achter het bandje FCC en brachten zij op het RCA label twee albums uit. "Baby I Want You" en "Do you Believe In Magic" om precies te zijn. Naderhand werd hij ingehuurd als gitarist door ondermeer Percy Sledge, Delbert Mc Clinton (!), Mac Mc Annaly. Niet verwonderlijk als je weet dat hij op zeer jonge leeftijd, met Duane Allman als grote voorbeeld, de slide gitaar probeerde onder/boven de knie te krijgen en destijds mocht openen voor Lynyrd Skynyrd, Marshall Tucker, Edgar Winter. Met zijn meer dan veertig minuten durend reisje over "The Blues Highway" is het voetje niet van het gaspedaal te krijgen. Geen file, ongevallen, vrachtwagen verliest lading, weg in slechte toestand, gas planché en met de opener "Detour You", "Where Have All The Angels Gone" en titelnummer "The Blues Highway" lijkt het wel of John Hiatt zich op de E40 bevindt richting Antwerpen (Koningin Elizabethzaal 20/10/05). Meteen geven Clifton op slide en Guy Higginbotham (legendarische sax player, om.: Little Richard) hun visitekaartje af en maken van "If Leaving Was Easy" een soul pareltje dat ten huize rootsrocker grijs gedraaid wordt. Net als "Boogie Woogie Woman", "the Prodigal Son", songs die erg dicht in de buurt komen van het materiaal van country rockers Travis Tritt en Lee Roy Parnell. Bovendien laat Jim Whitehead op piano, orgel à Kevin Mc Kendree, zich niet onbetuigd en krijgen wij op "I Can Hear The Call" gitaar geluidjes die mij enigszins doen denken aan "Witchy Woman" van the Eagles. Zijn tribute song "My Old Friends", met grandioos dobro / mandoline / slide gepingel, ("You can feel the pain that still remains in Dennis' heart") zou momenteel wel eens erg up to date kunnen zijn met de gebeurtenissen in New Orleans / Alabama. Hopelijk laat deze prima singer / songwriter / producer het allemaal niet aan zijn hartje komen en zet hij zijn reisje rustig verder ("I've Got Miles To Go") en daveren the "Louisiana Nights" binnenkort weer op de tonen van dit klasse album en niet meer op het gebulder van 'Katrina'.

TERRY EVANS
FIRE IN THE FEELING
Website : www.terryevansmusic.com
Email : terry.evans@worldnet.att.net
Booking : Andy Losche
Andy@concertbueroloesche.de
Label : CrossCut Records
www.crosscut.de

Blueszanger Terry Evans groeide op in Mississippi, verhuisde naar Californië en heeft dan een lange tijd backing gedaan bij onder meer John Lee Hooker en Ry Cooder. In de jaren zeventig is hij echt beroemd geworden als één van de drie zangers bij Ry Cooder, maar vooral, omdat zijn stem een kwart eeuw later nog bijna even flexibel en lenig is. Maar ook zijn doorbraak heeft hij te danken aan de film "Crossroads", waarin hij het nummer "Down in Mississippi" zong. Pas de laatste jaren werkt hij aan zijn eigen carrière. Terry Evans liet zich ondermeer charmeren door het gospel geluid uit zijn jeugd. Maar ook blues en soul lieten hem niet onberoerd. Hij combineerde dit alles in zijn soulvolle stem en dit zou resulteren in toernees met onder meer John Fogerty, Joan Armatrading en de reeds aangehaalde rasartiesten John Lee Hooker en Ry Cooder. Me dunkt dat je hier wel degelijk gewag kan maken van uitstekende referenties. Maar Evans wilde na verloop van tijd meer dan alleen maar in de schaduw staan van de groten. Zo kwam het dat zijn eerste album "Blues for Thought" (1993) op Pointblank het levenslicht zag. Wanneer hij de backing vocals verzorgde op het album van Lloyd Jones "Trouble Monkey", was hij in goede gading gevallen van producer Joe Harley, die er voor zorgde dat Evans tekende bij Audioquest. Dit contract was meteen goed voor twee albums "Puttin' It Down" en "Come to the River". "Walk That Walk" volgde in het begin van het jaar 2000, "Mississippi Magic" verscheen in 2001 en "Live Like A Hurricane" in 2003, en nog steeds bij Audioquest. “Fire In The Feeling” is ondertussen zij zevende studioplaat, maar nu bij CrossCut Records en wat voor één? Naast zijn kwaliteiten als songwriter is ook zijn warme soulvolle stem niet te versmaden. Op dit album kan hij rekenen op een batterij muzikanten waarbij ik het idee heb dat hij ze niet zomaar lukraak heeft uitgekozen. Voortreffelijke gitaarsolo's door meester slide-gitarist David Lindley en JImmy Scott wisselen elkaar af met speelse piano-lijnen gebracht door Hense Powell. Deze heren weten zich weer op hun beurt gesteund door een eersteklas ritmesectie. De mix van blues en soul doorspekt met gospel in “Walkin’ Chains” en de echte bluestracks als “Let’s Get Gone” en “Racket In The Room”, de covers Ernie Payne's “Nothing Wrong With Texas” en het langzame soulnummer van Homer Banks “I’ll Be Your Shelter” (In The Time Of Storm) stuwen “Fire In The Feeling” naar ongekende hoogten. Om het plaatje compleet te maken krijgt u er nog een uitmuntend nummer “My Baby Joined The Army” dat Cooder speciaal voor deze plaat schreef bovenop. Kortweg : Terry Evans laat ons weer genieten van zijn unieke combinatie van blues en de diepste deep-soul. Eén uur lang krijgen we het bewijs waarom deze zanger zo'n grote Rhythm & Blues zanger is. Wij hebben van deze cd genoten en we weten zeker dat andere liefhebbers van het genre dit ook zullen doen.

CARRIE NEWCOMER
REGULARS AND REFUGEES
Website : www.carrienewcomer.com
Label : Philo / Rounder
Rounder Europe
www.roundereurope.com
www.continental.nl
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Wat moet je als je naam 'Newcomer' is en je wilt een plaat opnemen? Je doet het gewoon, en wel onder je eigen naam. Het plaatje op de hoes is wat misleidend; in plaats van een breekbaar meisje blijkt Carrie een zeer volwassen stem te hebben en wordt ze bijgestaan door een dozijn andere muzikanten. Carrie Newcomer schrijft aan de lopende band. Na 8 albums sinds 1991 bij Philo Records werd het vorig jaar tijd voor een “Best Of”. Zo noem je een compilatie als er geen hits zijn. Dat is het doel van Carrie ook niet, ondanks dat niemand blind is voor succes. "Betty's Diner" schotelde ons 18 liedjes voor uit haar grote collectie. Het kortverhaal “Betty’s Diner”, is dan ook de aanleiding voor haar nieuwe album, "Regulars And Refugees”, waarin Newcomer een vervolg brengt van songs gebaseerd op verhalen van haar bezoekers aan haar fictieve restaurantje in Indiana. We hebben te maken met een artieste die opereert in hetzelfde genre als bijvoorbeeld Mary Chapin Carpenter. Met haar krachtige, maar tegelijk warme stem is Newcomer echter beter toegerust tot het up-tempo werk. Carrie heeft een tamelijk lage stem, die in ballads soms aan Ann Murray doet denken. Toch bevat deze plaat vooral sterke, ingetogen luisterliedjes met onverslijtbare thema’s als liefde, verlangen naar wat is geweest, zoeken naar geluk en vooral het leven van alledag. Sterke teksten aan alle kanten zoals de ballade “La Paloma” bijvoorbeeld, dat heel bescheiden begint maar achteraf een ode aan de liefde blijkt te zijn, waarin kokkin Ruthie het met heimwee Mexicaanse hulpje Carlos tracht op te beuren. Poetisch, maar niet spectaculair. Mooi gezongen en de begeleiding is spaarzaam gehouden; hier en daar een nootje piano en op de juiste momenten een smaakvol strijkje. Dit is een mooie, sfeervolle luister-cd die een goed beeld geeft van deze talentvolle singer-songwriter. Over deze plaat valt meer te vertellen. Veel meer. Maar liever laat ik hem de liefhebbers zelf ontdekken.

ANDY TANAS
SONGS FROM THE NEW SOUTH
website : www.andytanas.com
Email :ratanas@bellsouth.net
label : Eigen Beheer
www.cdbaby.com/cd/tanas

Blijkbaar heeft Andy Tanas ooit deel uit gemaakt van the Southern rock groep Black Oak Arkansas en die naam deed bij mij een belletje rinkelen. Een zoektocht in mijn platencollectie leverde het jubileum album "Balls of Fire" ('76) met het schitterende "Fistful Of Love" en wat vergeelde documentatie over hun optreden op het toenmalige Jazz Bilzen (als ik mij niet vergis met de vampachtige zangeres Ruby Starr). Reeds zo lang geleden, en als mijn hersenen mij niet in de steek laten, vond ik het nog een aardig optreden ... Generatie genoten van Lynyrd Skynyrd en the Allman Brothers band en het was vooral frontman Jim Dandy die begin jaren zeventig de show stal en er bijna in zijn eentje voor zorgde dat hun albums goud en zelfs platina haalden. Hun toernee door de States (60 optredens) leverde destijds meer dan vier miljoen dollar op en een switch van Atlantic naar het MCA Records label bracht ook nog eens 2 1/2 miljoen dollar in het laadje. Jim Dandy's stem werd zelfs verzekerd voor het prijsje van één miljoen dollar. Jammer voor Andy Tanas maakte hij de hoogdagen van Black Oak Arkansas niet mee want hij vervoegde de band toen het vet van de soep was. Slechts op de albums "Raced With the Devil" ('77) en "I'd Rather Be Sailing" was hij van de partij en zijn zeilboot kon hij al vlug van stal halen want de groep splitte in 1980. De man bleef een tijdje aktief in het hard rock milieu en met de oprichting van the Rompers (1991) werden country rock wegen ingeslaan. Een zestal jaren later vonden wij hem terug op de Hayden Ferry' verzamelaar "Jukebox Cantina" en dit was het startsein om met "Songs From the New South", een album met elf eigen songs te beginnen. Samen met Cody Dickinson from North Mississippi All Stars, Robert Barnett from Big Ass Truck (on drums), Bryan Ward from Bonepony (on mandolin) and Gretchen Priest from Ceili Rain (on violin/fiddle) en onder leiding van Voytek Kochanek, bekend van zijn werk met Ozzy Osbourne en Peter Frampton zou dit tot succes moeten leiden. Met "Just Another Heartache" (leuk fiddle deuntje overigens) krijgen songs als "Crying Angel" en "Damage" (doen mij denken aan Chris Isaak) een scheutje alternatieve country en ook "Southern side of Me", "Typical Male" kunnen nog door de beugel maar dan moet de twang stilletjes plaats ruimen voor het Southern rock geweld. "Rowdy" , "Tennessee Girl", "Justice", "Her Own Little World" en "Stone Fields" doen de herinneringen aan BOA opleven en lijkt het wel of de film terug gedraaid wordt. Jazz Bilzen is al lang verdwenen, Lynyrd Skynyrd en the Allman Brothers al jaren opgedoekt en Andy Tanas zal met zijn "exploration into rock and country" hopelijk nu wel de erkenning / dollars krijgen die hij verdient.

MARIA MULDAUR
SWEET LOVIN' OL' SOUL
Website : www.mariamuldaur.com
Label : www.stonyplainrecords.com
Rounder Europe
www.roundereurope.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Maria Muldaur kende haar topjaren in de periode 1973-1974, toen zij met twee excellente platen ("Maria Muldaur" en "Waitress In A Donut Shop") naam maakte. Sindsdien is zij met tussenpozen goede platen blijven maken, maar het oude niveau heeft zij nimmer bereikt. Op Stony Plain Records (Rounder) verschijnt deze maand haar nieuwe plaat, die er zeker wezen mag. De hoes, waarop Maria is afgebeeld, leunend op een piano met een bloem in haar handen, geeft de relaxte sfeer van het album goed weer. In deze sfeer komt haar stem goed tot zijn recht. "Sweet Lovin' Ol' Soul" is dan ook een van de beste platen van Maria Muldaur sinds haar topplaten. We vergeten natuurlijk niet de Grammy-nominatie voor haar voorganger "Richland Woman Blues", hetgeen Muldaur vast inspiratie heeft gegeven om de vroege blues verder uit te diepen. Dit album kwam tot stand door een reis die ze maakte naar het graf van Memphis Minnie in Wells, Mississippi. Deze trip inspireerde Muldaur dusdanig, dat zij besloot een heel album op te nemen met blues uit de jaren twintig en dertig. Naast natuurlijk nummers van Memphis Minnie komen ook nummers van legendes als Bessie Smith, Mississippi John Hurt, Mississippi Fred McDowell, Leadbelly, Blind Willie Johnson en Reverend Gary Davis voorbij. Met haar nieuwe album duikt Muldaur diep in de Missisippi Delta Blues van welleer. De kenners likken nu al de vingers af, zeker wanneer zij eenmaal in de winkel aangekomen het indrukwekkende lijstje gasten zien. We hoeven u natuurlijk niet te vertellen dat dat voornemen met goed volk als levende legende Pinetop Perkins, Taj Mahal, Alvin Youngblood Hart, Tracy Nelson en een handjevol mindere goden nauwelijks kans van mislukken heeft. Doordat de nummers met smaak en veel respect voor de originelen uitgevoerd worden, klinkt dit album ondanks de verschillende gasten als een hechte eenheid, luister maar eens naar het 'geleend werk' van o.a. Memphis’ Minnie, Lucilles Bogan, Victorias Spivey en Bessies Smith, allemaal bluesvrouwen! De authenticiteit die hier werkelijk vanaf druipt doet gedachten opdoemen, dat zo vlak na het prachtige album van Corey Harris het straks nog knap lastig wordt bij de 'Bluesplaat Van Het Jaar' verkiezing. Kortweg: Laten we het er maar op houden dat "Sweet Lovin' Ol' Soul" (het zesentwintigste album van Muldaur!) van a tot z fantastisch is en door elke bluesliefhebber zeker eens beluisterd moet worden.

NO BLUES
FAREWELL SHALABIYE
informatiON: Productiehuis ON
www.oninternet.nl
Label : Rounder Europe
www.roundereurope.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

NO Blues is het jongste project van het productiehuis Oost-Nederland (ON), dat de muzikale verbindingen zoekt tussen twee werelden. Is het (folk)blues in combinatie met traditionele Arabische muziek of Arabische blues? Arabische muziek wordt op een andere manier gemaakt dan westerse. Hier wordt gelet op noten en toonladders, daar werkt de muzikant vooral met melodielijnen. Door dit productiehuis werden drie rasmuzikanten uitgenodigd om in drie dagen tijd hun muzikale invloeden samen te smelten tot iets nieuws. Hetgeen uiteindelijk resulteerde in een frisse combinatie die men ondertussen graag ‘Arabicana’ mag noemen. Zelf noemen ze het resultaat 100% pure blend Arabicana. Het project kreeg al aandacht voor het goed en wel af was, platenmaatschappij Rounder Records hoorde ervan en besloot deze plaat uit te geven. Op "Farewell Shalabiye" horen we dus een smakelijke versmelting van folk, blues, jazz en Arabische muziek. NO Blues is een project van gitarist Ad van Meurs (vooral bekend als gitarist van The Watchman), bassist Anne-Maarten van Heuvelen en Haytham Safia met zijn Arabische luit. Hun muzikale voorkeuren en achtergrond varieerden van jazz, blues, folk, rock tot zelfs reggae en punk, de Arabische achtergrond van Safia completeerde deze bonte verzameling stijlen. Dat klinkt buitengewoon intrigerend en tegelijkertijd bijzonder aangenaam. Het is misschien even wennen aan de complexiteit van de Arabische elementen, maar aan de andere kant staat "Farewell Shalabiye" ook gewoon vol met eenvoudige, maar wonderschone songs die recht uit het hart komen. Het nemen van risico's is in de muziekwereld helaas eerder uitzondering dan regel en daarom verdient iedereen die wel risico's durft te nemen ons respect. Op de instumentale opener "The Clock", één van de twee instrumentalen, hoor je de ud voorzichtig beginnen, vervolgens valt na een tijdje de gitaar in, met een soepele overgang, die de rest van het album blijft kenmerken. De subtiele deiningen van dit nummer en de uitdagende tonen van "Longa Sakeez", zijn voorbeelden van de warme en aangename productie van dit album. Ook staat er werk op van Anne-Maarten van Heuvelen, die de teksten schreef van "The Regular", een heerlijk bluesy nummer over die vaste stamgast aan de bar en "Dancing Without Sound", dat zeer relaxed klinkt. Helaas de gekozen traditionals "Nobody’s Fault But Mine", een nummer van Blind Willie Johnson uit de jaren twintig van de vorige eeuw en "Wayfaring Stranger", met een vocale bijdrage van Ankie Keultjes, die de productie en het mixen deed, mogen een wat te makkelijke en hierdoor overbodige keuze genoemd worden. Deze uitvoeringen worden gelukkig ruimschoots overtroffen door de titelsong "Farewell Shalabiye" en is tevens het prijsnummer van dit album. "Farewell Shalabiye" kan ik warm aanbevelen voor de liefhebbers van Amerikaanse folk-blues en voor de liefhebbers van Arabische muziek. En natuurlijk voor liefhebbers van alles hier tussen in. Kortweg: NO Blues is een gelegenheidsgroep, dus is het zeer aannemelijk dat hun debuutalbum "Farewell Shalabiye" geen opvolger krijgt. En dat is jammer, want het debuutalbum van dit trio is absoluut de moeite waard.

MIKE MAVES
THIS SIDE OF TOWN
website : www.mikemaves.com
mikem@mikemaves.com
leah@vaxxine.com
label : Eigen Beheer / Bitter Tinder Music Canada
www.cdbaby.com/cd/maves

"Call it alt. country, roots rock, rock, Americana or whatever you want. "This Side of Town" is what might have happened if Neil Young, Gram Parsons, Keith Richards, and Bob Dylan had ever gotten together to make a record. Listen Man....Listen... " (CD Baby)

Canada zit niet verlegen om singer/songwriters want met ondermeer Neil Young, Joni Mitchell, Gordon Lightfoot, Fred Eaglesmith, Ron Sexsmith kan je in tegenstelling met onze Rode Duivels overal meer dan een keer komen. Erg sterk debuutalbum van deze jonge man die zijn liefde voor de whiskey in "Hot Damned" niet onder stoelen en banken steekt : "Hot Damn, it's gonna be alright, it's time to play, it's time to party all night, put the whiskey on the bar ...let's drink the troubles away" maar ook zijn liefdesverdriet kan verzuipen in minimaal "Four Beers" met de traditionele blues kater tot gevolg. "Woke up this morning, sure had the blues, I'm four beers from feeling normal, three hours away from you, but when love gets up and leaves you lonely ...what's a boy to do ?. Maar gelukkig wordt het niet zoals bij onze veel te goed betaalde voetballers(?) een desastreuze afgang maar voor Mike Maves de aanzet voor een KLASSE album. Prachtige songs die net als de prijsbeesten "Harvest Of Stone", "Tangled Brains" (met een schitterende Karen Graves op viool) en "Death Row Lament" (Young en Dylan moeten stinkend jaloers zijn op dit verhaaltje/smoelschuivertje) mij overtuigen in mijn bewering dat Mike Maves nu al deel mag uitmaken van boven vermeld illuster gezelschap. Zelfs Steve Earle zou met nieuwbakken vrouwtje Allison Moorer maar al te graag "This Side of Town" met een bezoekje vereren. Wanneer het tempo via keyboards, harmonica, slide wordt opgedreven met "Went to Memphis" lijkt Mike Maves helemaal niet "deader than Elvis" maar oogt hij springlevend en kan hij op zijn blote knietjes en onder een subliem pedal steel geluidje "Praying to God for Rain". Met "Our Hour Now" wordt de terechte kritiek op 400 jaren wanbeleid op sociaal en milieu gebied niet gespaard en toont Maves op een sublieme wijze dat hij zijn verhaaltjes haalt uit de dagelijkse beslommeringen en daarmee voorlopig een tiental songs geschikt vond om plaats te nemen op dit album. Ik denk niet wij lang moeten wachten op een opvolger voor "This Side of Town" want Mike beschikt nog over materiaal om twee albums te vullen en dat zal meer dan welkom zijn want dit exemplaartje begint na een aantal dagen al sporen van slijtage te vertonen.... niet omdat het van slechte kwaliteit is maar gewoon .... grijs gedraaid.

The Band :Mike Maves / vocals , guitar, acoustic guitar en harmonica.
On keys, Greg Dechert. Among his countless credits, Greg played keys with Uriah Heep, Bad Company and toured as part of David Gilmour's (yes that David Gilmour) band. On guitar and bass Roger Marin Jr. and Darcy Yates, former players from the legendary Fred Eaglesmith's entourage the Flying Squirrels. On drums, former Fifty Diamond Rocks drummer and Vegalite frontman Matt Keighan. Mike Butler and Frank DiTillio from the incredible funk outfit Matinee Slim and the Ultralight Orchestra put their two cents worth in while pedal steel wiz Burke Carroll, and guitar players Sal Piccirillo and Mark Murphy, Frank Beauty's ( keyboards, harmonica, flute ( on "Tonight The Devil") help make this album burn.

DAR WILLIAMS
MY BETTER SELF
Website : www.darwilliams.com
Label : Zoë Records / Rounder Europe
www.roundereurope.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Volgens sommige critici gaat het slecht met de Amerikaanse tegencultuur. De ruimte voor alternatieven in levensstijl en politiek zou kleiner worden. Of het waar is? De groeiende populariteit van de alternatieve, feministische muziek van Dar Williams geeft in ieder geval aan dat er ruimte is voor muziek die uit het hart komt en intelligent is. Natuurlijk, er zijn wel meer feministische vrouwen met een gitaar in de hedendaagse folkmusic-scene. Maar Williams valt op omdat ze het genre van de hedendaagse alternatieve folk een nieuw gezicht geeft. Dar Williams heeft een verleden als theaterschrijver en dat is te merken. Haar liedjes zijn eigenlijk korte verhalen of kleine toneelstukken waarin verschillende karakters een rol spelen. Williams heeft hersenen en een uitstraling die daarbij hoort – intellectueel, scherp, subtiel. Ze heeft wel wat van Leonard Cohen in zijn vroege jaren, behalve dat ze minder rookt en drinkt en dat vooral ook minder romantiseert. Haar muziek doet denken aan artiesten als Paul Simon, Joni Mitchell of Janis Ian en ze heeft opgetreden met Joan Baez, die haar aan een groter publiek voorstelde. Baez en Williams namen samen "You’re Aging Well" op, dat op Williams’ eerste album staat, "The Honesty Room". Liefhebbers van folky singer-songwriters kunnen inmiddels al een jaar of twaalf niet om Dar Williams heen. Zij bracht cd’s op de markt die niet al te veel van elkaar verschillen, maar waarvan je er desondanks niet één wilt missen. Of dat met "My Better Self" gaat veranderen is maar de vraag, maar het zou wel terecht zijn. Ook deze plaat is immers weer een prachtige cd, weer zo’n typische Dar Williams cd. Een cd met persoonlijke folksongs die opvallen door scherpzinnige teksten, wonderschone melodieën en vooral de bijzondere stem van Dar Williams. Een heerlijke stem heeft die wel iets wegheeft van een andere favoriet van mij: Shawn Colvin. Een stem waarvan je absoluut moet houden, maar als je er van houdt is ie ook volstrekt onweerstaanbaar. Op "My Better Self" krijgt Dar Williams hulp van een aantal gastmuzikanten, waarvan Ani DiFranco de bekendste is. Zo duelleert Dar met Ani DiFranco in Pink Floyd's "Comfortably Numb" (wel één van de hoogtepunten van "My Better Self") en Marshall Crenshaw helpt haar op Neil Young's "Everybody Knows This Is Nowhere", dat hier een soort bluegrassy opbouw krijgt. Ook zijn er gastbijdragen van Soulive op het bluesy "Two Sides of The River". Ook de andere nummers op deze cd voldoen echter met gemak aan de hoge kwaliteitseisen die Dar Williams zichzelf nog altijd oplegt. "My Better Self" kan daarom weer blind worden aangeschaft door de fans. Zelf kondigd Williams deze plaat aan als een politieke plaat waar ze de mensen ook graag een boodschap bij wil brengen, zoals in het nummer "Echoes" dat stil staat bij de gevolgen van dagelijkse dingen op milieu en het feit dat niet iedereen in de wereld het even goed heeft. In Amerika doet deze activiste dan ook een aantal shows waarvan een deel van de entee gelden naar locale liefdadigheids instellingen gaat. Waarschijnlijk heeft ze momenteel al iets op touw gezet voor de slachtoffers in New Orleans waar vorige week de orkaan Katrina doorraasde. Kortweg : Dar Williams schrijft nog altijd prachtige liedjes en beschikt over een bijzondere stem, die geregeld voor kippenvel zorgt. "My Better Self" biedt nog steeds de kwaliteit die we van haar gewend zijn. Meesterwerk nummer zoveel dus.

DALE WATSON AND HIS LONE STARS
HEEAH!!
Website : www.dalewatson.com
Label : Continental Song City
Rounder Europe
www.roundereurope.com
www.continental.nl
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

In 2001stal Dale Watson mijn hart met zijn album "Every Song I Write Is For You". Hij verwerkte op deze cd zijn verdriet over het ongelukkige verlies van zijn vrouw. Hartverscheurend! Geen nummer uit een jukebox zou triest genoeg zijn om het hartzeer van honky tonk rebel Dale Watson te verwoorden. In de nacht van 15 september 2000 viel Watson’s verloofde, Teresa Lynn Herbert, op weg naar hem in slaap achter het stuur van haar auto. Het ongeluk dat volgde overleefde ze niet. Verbijsterd en ingestort ondernam Watson later een zelfmoordpoging op een hotelkamer ergens in Austin door een overdosis aan slaappillen te combineren met alcohol. Watson bleek sterker dan hij had gedacht. Hij overleefde zijn aanslag. Opgenomen in een kliniek, en snel weer ontslagen, begon de Amerikaan nummers te schrijven om zijn verdriet het hoofd te kunnen bieden. "Every Song I Write Is For You" was daar het product van. Misschien zijn de mierzoete countryliedjes niet voor iedereen weggelegd, maar de manier waarop Watson zijn hart en ziel lucht, laat wel horen hoe pure country moet klinken. Het vinden van Watsons andere cd’s viel niet mee. Na een aantal ietwat mindere platen en roerige periode in zijn leven te hebben afgesloten, is en gelukkig, "Heeah!!". In vergelijking met zijn vorige albums is deze een van zijn hardst honky-tonky-ende platen sinds tijden. Misschien om deze reden de opruiende titel "Heeah!!". Zijn recentste album "Dreaming" kende een lange reeks gastmusici. "Heeah!!" gaat terug tot op het bot, een simpel kwartet met Dale himself die alle gitaarpartijen inspeelde. Jon Blondell blaast enkel als enige aanvulling op 5 songs op de trombone om het evengoed volle geluid van de plaat te gemoed te komen. Na vier tracks met voor zichzelf sprekende titels als "Sit And Drink And Cry", "Whiskey Or God" en "No Help Wanted", als zeer sterke openende honky-tonk meezingers, laat de rasechte Texaan zich nog even verleiden tot een zoete stroperige ballad "My Heart Is Yours". Dan speelt hij op de truck song "Truckin'Queen (I got my night gown one...)" nog een voorzichtig rappende hippe veertiger. Na de tropische sfeer in "Tequila And Teardrops", volgen terug zo'n honky-tonk knallers "38..21..34" en "Outta Luck", wat toch maar bewijst dat hij vooral trouw blijft aan de honky-tonk die hem duidelijk altijd al zo beviel. En afsluiten doet hij met de swingende titeltrack : HEEAH!! Kortweg : dit is het ultieme Dale Watson album.

ROGER DEAN YOUNG & THE TIN CUP
CASA
geen website
Label : Loose
Website : www.loosemusic.com
info@loosemusic.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Roger Dean Young is een een Canadese singer-songwriter, die de wereld verblijde zo'n drie jaar terug met het prachtige album "Early Bird Songs", het tweede vorig jaar "Pilgrim" was niet zo sterk als zijn debuut maar hij liet horen dat stille waters soms peilloos diepe gronden hebben. Het was er zo eentje die je keer op keer weer uit de kast trok, waarna je je steeds afvroeg waarom zo'n talent niet onmiddellijk met een opvolger komt ter consolidatie van zijn bejubelde status. En "Casa", zijn nieuwe album laat horen dat voor de echte parelvissers onder ons geduld hebben nog altijd een hele schone zaak is. Twaalf meesterzetten op een schaakbord met als tegenspelers de backing vocals van Samantha Parton, Rebecca Till, Mary Cleaver en Emily Slanina, zorgen voor een spannend spelletje waarbij het moderne leven dat in zijn ogen een 'wasteland of dreams', het verhaal vormen van de hoofdrolspeler en dat is natuurlijk Roger Dean Young himself. Cowboy Roger Dean Young is een charmante, verlegen man, die met zijn melancholische ogen en mompelende stem verhalen vertelt over het leven van een plattelandsjongen in de grote stad. Het ene moment fluisterzacht, dan weer feestelijk, bijna carnavalesk. Soms klinkt hij als een Texaanse Lou Reed, maar eenmaal aangekomen in de moerassen van het diepe zuiden gaat zijn geest een geheel eigen leven leiden. Zijn weifelende stem valt prachtig samen met de achtergrondzang van Rebecca Till in "Carry On Heather/Rhasody" en "Red amber Amulet", die zo uit een van de weeïge achtergrondkoortjes van Leonard Cohen lijkt te zijn gestapt. Erg mooi is in al zijn subtiliteit wat dat betreft "Casa", dat in het verlengde ligt van zijn ballads op zijn debuut. De sfeer op deze plaat is vooral ingetogen. De songs van Roger Dean Young liggen heel lekker in het gehoor - puur genieten. Een cd waarop het 's ochtends vroeg mooi wakker worden is en waar je 's avond laat mooi bij wegdroomt. Zet hem lekker hard op en je hoort pas hoe goed het allemaal in elkaar zit. Een plaat die bij elke luisterbeurt beter wordt - een werkelijk ijzersterke "Casa"!

TIM O'BRIEN
FIDDLER'S GREEN
CORNBREAD NATION
Website : www.timobrien.net
Label : Sugar Hill Records
www.sugarhillrecords.com
Distr. : Munich Records
www.munichrecords.com

De alomgeprezen singersongwriter / snarenvirtuoos Tim O’Brien komt eind september met maar liefst twee nieuwe albums. Hij had kennelijk een aanval van over-activiteit tussen het vele sessiewerk door wat de man doet voor zo’n beetje alle grote country en bluegrass artiesten uit Nashville en omgeving. Nou moeten we zeggen dat als je zoveel moois weet te produceren dat je het inderdaad ook maar allemaal uit moet brengen. Op zich zijn deze twee albums, goed voor vierentwintig songs, die zich bij nader inzicht perfect in twee evenwaardige groepen lieten opdelen, duidelijk broertjes (evenveel originelen en traditionals) van elkaar, al is "Fiddler’s Green" iets meer intiem en traditioneel en "Cornbread Nation" iets meer uptempo maar dat verschil is niet zo heel erg groot. Behalve dat muziek Tim’s beroep is, is het ook zijn grootste hobby. Hij schrijft zelf een hoop liedjes, voor eigen gebruik maar ook voor anderen. Bovendien zuigt hij liedjes afkomstig uit alle windstreken op als een spons en die komen er dan later weer uit op een Tim O’Brien manier, zo heeft hij al vele klassiekers in een nieuw jasje gestoken. Erg fraai op "Cornbread Nation" zijn versies van "House Of The Rising Sun", Jimmie Rodgers z’n “California Blues en "Busted" van Harlan Howard. Op "Fiddler’s Green" vinden we echter bloedmooie versies van "Long Black Veil" en Gordon Lightfoot’s "Early Morning Rain" waarvoor hij kon rekenen op een prachtige muzikale begeleiding, bestaande uit Chris Thile (mandoline), Kenny Vaughan (gitaar), Dennis Crouch (bas), Kenny Malone (hand drum) en Stuart Duncan (fiddle). Uiteraard kunnen we buiten deze bezetting ook vele van zijn extreem getalenteerde vrienden horen, meestal Sugar Hill muzikanten, zoals Jerry Douglas, Darrell Scott en Dan Tyminski om er maar eens een paar te noemen. De songs van Tim O’Brien putten vooral uit de folk, maar zijn ook niet vies van bluegrass. Het zijn songs die direct aangenaam klinken, maar die je pas na een aantal luisterbeurten op hun waarde kan schatten. Luisterbeurten die er voor zorgen dat "Fiddler’s Green" en "Cornbread Nation" zich ontwikkelen, van cd's met aangename luisterliedjes tot razend knappe platen.

THE TENNESSEE BOYS
BURNING MILES ( The Lost Sessions Vol.One)
website : www.eltororecords.com
label : El Toro Records
info : eltororecords@gmail.com ( Carlos Diaz)
www.cdbaby.com/cd/tennesseeboys

"I can guarantee you'll get your shoes rocked right off'n yer' feet when you put this little gem on the ol' play and spin it! So, put your rockin' shoes on and hold on to yer' hats cats and kitties! The Tennessee Boys are gonna "ROCK YOUR WORLD"! ( Willie Lewis, owner of a Rockabilly Record company).

De wereld behoort toe aan de durvers en geluk moet je afdwingen .... geen loze woorden voor Pedro Serra (drums & lead vocals) en zijn maatjes Jorge Fortunato (rhythm & steel gt.), Mike Traveira (guitar) en Nuno Alexandre (stand up bass). Zoals hun namen al laten uitschijnen zijn zij van Portugese afkomst en niet te beroerd om het heft in eigen handen te nemen. Zo stonden zij op een blauwe maandag in 1994 met pak en zak op de stoep van de studio's in Denver, Colorado. "Four young hep cat looking boys, with smiles on their faces and rock - a - billy in their hearts" die Denver in de korst mogelijke tijd inpakten met hun eigen songs en oa. covers van Bill Haley ("Crazy Man, Crazy"), Carl Perkins ("Movie Magg"), M. David ("I Don't Care Off The Sun Don't Shine"), Hank Williams ("Keep It On Your Mind"). Maar ... "Just let me tell you" dat zij met hun eigen materiaal "Crazy, Crazy Feeling ", het swingende "This Heart of Mine", "Burning Miles" (dat je ook kan aantreffen op de Rhythm Bomb / El Toro verzamelaar "Perfect for Parties"), het aan High Noon likkend "I'm Blue" niet moeten onderdoen voor de boven vermelde klassiekers. Kort om ... dit is "A Rockabilly Ball "..... boppin' &shakin', we gonna have a good time.

ARSEN ROULETTE
THE LOST RECORDINGS 2003 - 2004
Website : www.arsenroulette.net
info : arsen@arsenroulette.net
label : El Toro Records
website : www.eltororecords.com
eltororecords@gmail.com
www.cdbaby.com/cd/arsenroulette

Verplichte aanschaf voor iedere rockabilly / rock & roll liefhebber ! Deze uit Argentinie afkomstige Arsen Roulette, maar momenteel verblijvend in California, gaat momenteel de boer op met zijn Drugstore Romeo's. Deze opnames die plaatsvonden in de periode 2003 / 2004 zijn het resultaat van Roulette's samenwerking met The Ricochets : James Chance (drums) en Matt Pavlovcic (2nd guitar en lead gt. on tracks 2,4,11-13,15) en last but no least mentor rockin' Lloyd Tripp! (lead guitar / back up vocals), die Roulette ook nog terzijde stond bij het pennen van negen van de vijftien songs. Mensen die zweren bij het klassieke vinyl geluid kunnen hun hartje ophalen met "The Lost Recordings" want het specifieke "kraak" geluid van de platendraaier krijg je er gratis bij. Meer dan 37 minuten onvervalste rockertjes, cool - boppers, songs die links en rechts een blues/country tintje herbergen maar één ding gemeen hebben ... ze swingen en rocken als de pest! "Straight up old school 50 s rock & roll as you like it " // So lock up your Son's n' Daughters " " The sound will charge you" Prima stuff .

Songs : Get Up ; All Through The Nite ; She Was My Baby ; Boppin' Lil Betty ; Gone Crazy ; Don't Say Goodbye ; At The Drugstore ; Hop Up Honey ; Tonight Tonight ; Baby Likes To Rock And Roll; Jinx On Me ; 7 Lonely Nites, Days ; Spinnin' Around ; Lonely Blue Tear Drops ; Gone Gone Gone.

DYZACK
SOMEWHERE THERE'S A MONKEY LAUGHING
www.dyzack.nl
blab@dyzack.nl
Label : To Tangle Tunes Records
Distr. : Munich Records
www.munichrecords.com

De liefhebbers van Dyzack hebben erg lang op nieuw materiaal moeten wachten, maar nu lijkt de lange wachttijd er eindelijk bijna op te zitten. Het nieuwe album wordt nu in september verwacht. Van Dyzack, de artiestennaam van de Haagse Erik Hofland, hebben we lang niks meer gehoord. Dat gebeurt de laatste tijd helaas wel vaker met bekende Nederlandse bands die in de steek gelaten worden door hun platenmaatschappij, zoals ook bij Dyzack het geval was. Voor Hofland was dit kennelijk geen reden om te stoppen met muziek maken. "Somewhere There's A Monkey Laughing" dat onlangs in eigen beheer is uitgebracht heeft samen met Dyzack, nu zijn onderdak gevonden bij Munich Records. Dyzack creëert op dit nieuwe album een lekkere moerassfeer, zuigende en pompende swamp rock uit de moerassen van Den Haag wat te danken is aan zijn gitaarspel en zang. Een vergelijking met Tim Buckley is zeker op zijn plaats, maar het heeft ook iets weg van Robert Plant. Tot nu toe zou je kunnen denken: 'Dit is niet zo bijzonder', maar wat Dyzack zo speciaal maakt, is dat hij het experiment niet verafschuwt. Mensen die de zanger/gitarist het afgelopen jaar live aan het werk hebben gezien, weten al uit welk vaatje de muzikant nu tapt; echte instrumenten, muziek zonder opsmuk en in volle vaart vooruit. Maar goed, Dyzack leerden we kennen in 1999 met zijn fraaie debuut "The Rat Dance Refizz". Een mengeling van eigenzinnige deltablues en noisy gitaarpopliedjes. Zijn sterke nieuwe cd borduurt daar, gelukkig, weer op door. Want die akoestische inslag ligt de Hagenaar nu eenmaal het best. Zijn experimentele uitstapjes (die we best nog kennen van zijn vorig album "Neurotic Jackpot" uit 2000), heeft hij geminimaliseerd, zonder een knieval naar de commercie te maken. Dyzack is meer liedjes gaan maken. Gedreven, up-tempo bluesy gitaarliedjes met af en toe iets wat op een ballad lijkt. Voor het eerst heeft Dyzack ook door anderen geschreven nummers op zijn plaat gezet, waarmee gelijk de toegevoegde waarde van bassist Arie van Duyvenvoorde en drummer Detlef Tividor Villerius wordt onderstreept. Het door de laatste geschreven "Oh Susanne" is samen met "Sweet Hisses" en "A Thousend Days" één van de hoogtepunten. De nieuwe Dyzack klinkt minder maniakaal als de eerste en zeker minder freakerig dan de tweede. Kortweg : Met Hoflands neurotische gitaarspel en zijn snijdende, rauwe zang heeft hij al jaren een onmiskenbaar eigen geluid, dat staat als een huis. Op de Nederlandse concertpodia zal Dyzack na "Somewhere There’s A Monkey Laughing" veel opzien baren want met die hooggespannen verwachtingen zat het dus echt wel goed.

JOHN WILLIAMSON
THE WHISKEY AND THE HIGHWAY
Website : www.johnwilliamson123.com
Email :john@johnwilliamson123.com
Label : Tiger Creek Music
www.cdbaby.com/cd/williamson2

Profits from the sale of this CD are currently being donated to the American Red Cross to aid the victims of Hurricane Katrina- Loaded with lyrical liquor, swimming in sour-mash melodies; a mason jar full of straight-ahead Southern country music that'll

"The Whiskey and the Highway" is dus niet een geheel nieuw product wat we hier onder ogen krijgen (hij debuteerde reeds in 2002), maar een goede staalkaart van het kunnen van de in Vidalia, Georgia geboren en getogen John Williamson. En over man's kwaliteiten hoeven we niet te klagen: Williamson, een begenadigd verhalenverteller, bezit een aangenaam stemgeluid, schrijft bovendien bovenmodale liedjes en heeft ook nog de kwaliteit om zeer kundige muzikanten om zich heen te verzamelen. Want een begeleiding met beroemde namen als Jody Harris (producer, drums, bas en Fender telecaster), Johnny B. Bellar (dobro), Tim Lorsch (viool, mandolin) en het knappe steelgitaar spel van country legende Lloyd Green kan iedereen niet voorleggen. Kan niet kapot, alles klinkt mooi, clean en vooral braaf. De scherpe randjes zijn vakkundig weggelaten en bijna alles is zo geproduceerd dat het vooral toegankelijk moet zijn voor singer-songwriter-country-radioformaat. Jammer, want juist waar Williamson zijn twaalf composities buiten dit geeffende pad treden wordt het interessant. Na opener "Bottle Of Whiskey" is het de titeltrack die aanspreekt. Vervolgens glijdt het ene na het andere nummer op een prettige wijze voorbij, met "This Is My Life" als de meest in het oor springende nummer. Meest in het oorspringende elementen van de muziek van Williamson zijn het geweldige akoestische gitaarwerk en vooral zijn heerlijke zang. Recensenten die het hoorden vergeleken hem direct met Hank Williams tot Don Williams, van Woody Guthrie tot Bob Dylan en Iris Dement. Dit soort vergelijkingen zijn misschien wat overdreven, maar dat "The Whiskey and the Highway" vol staat met hele mooie bitterzoete liedjes is zeker, waarin we invloeden terugvinden van o.a. Townes Van Zandt, Guy Clark, Billy Joe Shaver, Willie Nelson, Waylon Jennings, Johnny Cash, John Prine, Kris Kristofferson en Chris Knight. Zijn songs zijn levensliederen, meestal over drank en teleurstellingen. Bijgestaan door een aantal muzikale vrienden heeft Williamson een cd gemaakt waar het plezier en de passie van afdruipen en levert een cd af die niet alleen uitstekend in het gehoor ligt, maar ook nog iets bijzonders biedt. Muziek waar je het warm van krijgt dus. Liefhebbers van heerlijke zuidelijke country, liefhebbers van de bovengenoemde grootheden mogen dit prachtplaatje echt niet missen.

NICKEL CREEK
WHY SHOULD THE FIRE DIE?
www.nickelcreek.com
Label : Sugar Hill
www.sugarhillrecords.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Verbazingwekkend, chicken-skin en wat al niet meer… De muziek van Nickel Creek uit San Diego is zo vederlicht, zo soepel, nieuw en toch zo klassiek herkenbaar. Gitaar, (subliem -) mandolinespel en speelse viool zingen zoals de warme stemmen de melodieën spelen. Liedjes die al eeuwen lijken te bestaan of voorgezongen zijn bij je jeugdige slapengaan of eerste kampvuur. De band met het genie Chris Thile (mandoline, banjo, bouzouki) in de gelederen maakte al twee prima cd's. Nickel Creek beperkte zich op hun debuut zeker niet tot bluegrass. Country, folk en Keltische invloeden waren even dominant aanwezig. De cd bevatte een aantal knappe instrumentale nummers en daarnaast vooral ballads. Het debuut van de band was al zeer overtuigend, maar hun tweede plaat "This Side" was nog een aantal klassen beter. De muziek op "This Side" klonk echter nog een stuk eigentijdser en vooral een stuk minder braaf en was wederom door Alison Krauss geproduceerd. Beide cd's gingen in de Verenigde Staten als warme broodjes over de toonbank, maar kregen hier in de Lage Landen veel te weinig aandacht. Dat kan wel eens gaan veranderen met "Why Should The Fire Die?" want voor deze cd werd producer Alison Krauss ingeruild voor het duo Tony Berg en Eric Valentine, waarvan we de laatste niet alleen kennen van zijn band The Dwarves, maar ook van zijn werk met Good Charlotte en de Queens Of The Stone Age. Dat betekent overigens niet dat Nickel Creek de 'progressive bluegrass' achter zich laat, maar "Why Should The Fire Die?" klinkt wel net wat minder traditioneel dan de vorige twee cd's. Wat is gebleven is de hoge kwaliteit van de songs, de muzikale virtuositeit van de leden van Nickel Creek met hun soms adembenemend harmonieuze samenzang, sterke teksten en songs die variëren van de Posies-achtige liefdesaanklacht "Somebody More Like You" tot de werkelijk schitterende meezingballade "Jealous of the Moon". Een prachtplaat levert deze versmelting van indiepop, singer/songwriterwortels, Keltische folk en virtuoze countrywalsjes wel op. Kortweg : Net als de vorige twee cd's van de band is "Why Should The Fire Die?", met zijn wat rauwer en moderner geluid, een enorme aanrader voor iedere liefhebber van bluegrass, waarin Nickel Creek duidelijk haar eigen stijl heeft gevonden, die zeker eigentijds te noemen is.

KENT McALISTER AND HIS BAND
MEMORY REPLACER
Website : www.kentmcalister.com
kent@kentmcalister.com
Label : Copperspine records
www.copperspine.com
www.cdbaby.com/cd/kentmcalister

Omdat we hem zo mooi vinden nog maar een keer aandacht voor het debuut van Kent McAlister. Het is ongelooflijk hoeveel prachtige cd's er in eigen beheer of op kleine labels worden uitgebracht. Meesterwerken in de dop die maar moeten hopen dat iemand ze oppikt. Wij pikken deze week van het Canadese label, Copperspine records het album "Memory Replacer" (2004), van singer-songwriter Kent McAlister op, een componist/gitarist uit Calgary, Alberta. Een cd die als volgt werd aangeprezen: "Kent McAlister plays a traditional yet unorthodox brand of country music that sends the “New Country” camp a –runnin’. Geen gekke omschrijving trouwens, want de songs van McAlister doen inderdaad regelmatig aan vele country-artiestendenken. Wij vinden Kent McAlister and his band op zijn best in de wat meer ingetogen songs. Songs die overlopen van emotie en waarin McAlister met zijn wat gruizige stem de juiste snaar keer op keer weet te raken. Ook de wat stevigere songs blijven echter moeiteloos overeind via uitstekend gitaarspel, mooie melodieën en catchy refreinen. Kent McAlister and his band, bestaande uit Tim Tweedale (dobro, lapsteel, trompet), Craig McCaul (bas) en Shawn Killaly (drums), heeft met "Memory Replacer" gewoon een erg mooie soulvolle country/roots-cd gemaakt. Een cd die het van de eerste tot de laatste noot verdiend om gehoord te worden al bevat deze plaat slechts acht nummers.

"If West Texas had a voice I think it would be Kimmie Rhodes. Her nightingale's warble is as plaintive the flat plains, pure as the untainted air, as big as the endless horizon, as wild and free as the wind. (Joe Nick ) // Willie Nelson says Kimmie Rhodes is "an undiscovered superstar"

KIMMIE RHODES
WINDBLOWN
website : www.kimmierhodes.com
info : kimmie@kimmierhodes.com
label : Sunbird
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl

Ter gelegenheid van de komende toernee van Kimmie Rhodes in Nederland leek het ons wel de moeite waard om haar laatste album " Windblown" terug in de belangstelling te plaatsen. Het album dat tevens dienst doet als de soundtrack voor een theater / dansvoorstelling moet de laatste twijfelaar over de streep kunnen trekken om een concert van deze "nachtegaal" bij te wonen (optredens zie Extra Support). Misschien is zij bij het groter publiek beter bekend door haar duets met Willie Nelson, Waylon Jennings, Emmylou Harris, Townes Van Zandt, Beth Nielsen Chapman dan door haar eigen albums, jammer want met "Windblown" is zij reeds aan haar zesde meesterwerkje toe.
"Windblown," featuring all new original songs by Kimmie Rhodes, paints a poignant picture in song of a young woman who has exiled herself to the wilderness of the Texas Big Bend in a struggle to escape the sorrows of her bordertown life and the bad choices she has made." (Westcoastmusic).

SONGS : 1. Windblown / 2. Oh padre / 3. Lost in you again / 4. That's my heart / 5. Desert train / 6. Laredo train / 7. Little Angelina / 8. El diablo gallo / 9. Angelino / 10. Clear blue sky

Kimmie Rhodes - vocals & acoustic guitar / Joe Gracey - rhythm guitar / John Gardner - drums & percussion / Lloyd Maines - dobro & steel guitar / Richard Bowden - violin, viola & mandolin / David Carroll - upright bass / Gabe Rhodes - electric, classical, bass & acoustic guitars, melody bells, glass harp, theramin, harmonium, piano, percussion, toy accordion, melodica, programming
Produced by Gabe Rhodes.

Can you marry a voice?
if so I know of 3 I'd like to marry on right now
Kimmie is #1 - I won't go for 2nd best..
she's more than I can handle

a perfect blend of nicely played acoustic guitar and gentle singing.
her voice reaches through and holds you in her arms

a great place to start collecting Kimmie
leaning more on the country side where her beauty really shines (Amazon. com)
Waylon Jennings : "When I hear Kimmie sing it makes me know what the phrase 'pulling on your heart strings' means."

JOE CRUZ
GOOD LUCK MAN
Website : www.joecruz.biz
Email : joecruz@joecruz.biz
Label : JCMG Records
www. cdbaby.com/cd/joecruz

Hij mag hier dan een onbekende zijn maar deze meneer is al zo’n 40 jaar actief in de blueswereld. Het beste, zegt hij zelf, wat hem is overkomen in die 40 jaar is verhuizen van Texas naar Nashville en het opnemen van deze CD. De opener en tevens titeltrack begint al dadelijk met een lekkere groove en knappe achterkoortjes. Alles zit goed in elkaar, een solide ritmesectie en mooi saxwerk van Brian Cummings ondersteunen Joe Cruz. Zijn gitaarwerk mag zeer zeker gehoord worden. Op momenten doet hij mij een beetje denken aan BB King. Maar Joe Cruz in meer dan zomaar een kopiëerder, hij heeft zich een eigen weg gezocht en heeft voldoende talent om in de blueswereld z’n plaats te verdienen. Af en toe wijkt hij een beetje naar de countryblues, luister maar eens naar het mooi “The Senior Tour” dat ook mooi werk op steelgitaar bevat. Ook enkele covers vind je terug op deze CD zoals het eigenzinnige “Delilah” met een zeer scherpe solo. Ook heel mooi vind ik persoonlijk het zeer rustige “Keeper Of The Wrong Memories”, ditmaal eens geen traditionele 12 bar blues maar meer een oprecht eerlijke balade. Op “Mustang Sally” van wijlen Sir Mac Rice komt dan weer tot uiting dat Joe Cruz ook een voortreffelijke stem bezit. Ik begrijp niet dat deze meneer niet in Europa wordt geboekt want hij maakt zeker voortreffelijke muziek van blues, countryblues over gevoelige ballades. Alles zit goed en wordt met veel gevoel en finesse gebracht. Voor de bluesliefhebber die zich niet vastpint op het traditionele is deze CD zeker een verrijking.
(Blueswalker)

MAGIC SLIM & THE TEARDROPS
ANYTHING CAN HAPPEN
www.blindpigrecords.com
info@blindpigrecords.com
Distr.: parsifal
www.parsifal.be

Magic Slim is de grootste levende legende in het Mississippi-Chicago blues genre. Zijn blues stijl geldt als basis voor vele moderne blues- en rockartiesten. Geen wonder dat Magic Slim en zijn begeleidingsgroep The Teardrops beschouwd wordt als de laatste echte Chicago blues band. De live optredens van Magic Slim zijn legendarisch te noemen. Niet enkel zijn groot postuur, maar nog veel meer zijn virtuoos gitaarwerk en magistrale stem, vullen de ruimte. Puttend uit een repertoire van honderden bluessongs krijgt zijn optreden een ongedwongen charmante sfeer. Magic Slim (Morris Holt) werd geboren in Torrence, Mississippi op 7 augustus 1937. Van jongs af aan was hij verslingerd aan muziek. Als kind verbouwde hij de bezem van zijn moeder om tot gitaar. Zijn eerste liefde was de piano, maar door het verlies van zijn rechter pink, schakelde hij over naar de gitaar. Tijdens de week werkend op de katoenplantages speelde hij tijdens het weekend bluesmuziek op feestjes. Op zijn elfde verhuisde Holt naar Greneda, Mississippi. Hij werd er bevriend met Magic Sam, die hem de kneepjes van het gitaarspel leerde. Zijn gitaar toon, gekenmerkt door de wildste vibraties in de blues gekoppeld aan een ruwe aardse stem, werd zijn handelsmerk. Jaren later (1955) kamen Sam en Holt elkaar tegen in Chicago waar Sam een grote invloed had op zijn carrière. Hij mocht basgitaar spelen bij de band van Sam waar hij zijn koosnaam Magic Slim kreeg. Later keerde hij terug naar Mississippi om zijn spel te perfectioneren. In 1967 keerde Slim terug naar Chicago waar hij samen met zijn broers de groep The Teardrops stichtte. Hij trad regelmatig op in de club Florence´s als invaller voor Hound Dog Taylor. Wanneer deze de club verliet voor een meer lucratieve carrière kreeg Magic Slim vaste voet in Florence´s. Midden de jaren 70 bloeide zijn carrière uit van gitarist, bandleider tot performer. Hij reisde het land door en werd nationaal en internationaal gewaardeerd. Een tournee doorheen Europa volgde. Hij speelde ondermeer in Scandinavië, Frankrijk, België, Nederland.... In de jaren 80 was hij te gast op festivals in Japan en Zuid-Afrika. Ze openden onder meer het concert van Pearl Jam in Chicago. In 1966 bracht Magic Silm zijn eerste singel op de markt met de song "Scufflin". Midden jaren 70 volgde zijn eerste album onder de titel "Burn Under A Bad Sign", gevolgd door vele anderen. Voornamelijk door het toedoen van Sam"s performances werd de band meermaals genomineerd voor de W.C. Handy Awards als 'Blues Band of the Year'. Met de herwerking van zijn eerste song "Scufflin" kwam zijn carrière in 1996 in een stroomversnelling. Het album "Black Tornado" dat uitkwam in 1998 werd zeer goed onthaald. Na "Snakebite" (2000), Slim´s vierde album en "Blue Magic" (2002), zijn vijfde voor Blind Pig Records, is er nu het nieuwste album "Anything Can Happen". Dit album werd geproduceerd door Edward Chmelewski en Jerry Del Giudicede en dit jaar live opgenomen in the Sierra Nevada Brewery, Chico, CA. Magic Slim & The Teardrops spelen bijna 40 jaar de meest degelijke Chicago blues die je je maar kunt voorstellen. Blues met een fundament van beton, waarin Slim zelf als zanger en gitarist altijd de constante en nadrukkelijk aanwezige factor is. Personeelswisselingen zijn nooit van noemenswaardige invloed geweest op hun sound. Sinds het vorige album is daar wel een beetje verandering in gekomen, dankzij het vertrek van bassist Nick Holt. Hij stond altijd garant voor de simpele, directe en knorrende baslijnen. Zijn recht-toe-recht-aan benadering heeft nu plaatsgemaakt voor het vloeiende basspel van Chris Biedron. De teardrop-sound is daarmee drastisch veranderd. Hoewel op het spel van Biedron weinig valt aan te merken, is het wel even wennen. Het dampende "Goin' To Mississippi" is verreweg het beste nummer en laat horen dat Magic Slim waarschijnlijk één van de meest bekende en nog levende vertegenwoordigers van de traditionele elektrische Chicago tot Mississippi bluesstijlen is. Deze live opname is ook op DVD te verkrijgen, en dit lijkt een goede zet van Blind Pig. Het zal mogelijk meer potentiële kopers over de streep trekken. Op de DVD staan er natuurlijk wat extra tracks en een interview. Aan u de keuze!

KARL BROADIE
BLACK CROW CALLIN'
Website: www.karlbroadie.com
info@karlbroadie.com
Label : Universal Music
www.universal-australia.com.au

Karl Broadie is een in Australië terecht gekomen Schot die op zijn debuutcd "Nowhere Now Here" (2002) klonk alsof hij al jaren bezig was. Daarna verscheen zijn onnodige miniplaat "Everybody's Gold" (2004), twee releases voor het lokale Laughing Outlaw Records. Op zijn nieuwe cd "Black Crow Callin'", horen we opnieuw dat hij over een doorleefde zangstem beschikt. Zijn stemgeluid een exacte match van Bob Dylan en Jeff Tweedy en de muziek klinkt al even als uit Amerikaanse woestijngrond getrokken. Laidback en meestendeels akoestisch openbaart zich hier een album dat zich uiteindelijk behoorlijk aan je opdringt. De muziek is terughoudende, rustige akoestische folk, Karl speelt zelf gitaar en bluesy mondharmonica, producer Michael Roberts neemt dobro, mandoline, banjo, accordeon en de overige gitaren voor zijn rekening, terwijl George Washingmachine en Mark Oats hun fiddle laten zingen. Broadie behoort tot de slimme nieuwe generatie die niet te veel kwijt wil over de maatschappij waarin wij leven. In plaats daarvan is de lyrische thematiek verschoven naar het liefdesleven. Twaalf van de dertien songs zijn zelfgepende nummers, die het midden houden tussen Americana, alt. country en het klassieke singer-songwriterswerk. Enkel "On the Road" is co-writen met Roberts. Broadie opent met "Diamond In The Dark" en meteen is dit een waardige start. De overige liedjes ("diamonds") sluiten daarop aan want zijn eigen licht-romantische songs zijn sterk genoeg, zoals de aanstekelijke titeltrack met Tim Wedde van The Flood op accordeon of het zachtjes rockende "It Lasts" waarin Broadie de hulp van Kevin Bennett (ook van The Flood) inschakelt. De up-tempo songs en die momenten waarin hij met andere muzikanten samenwerkt, overtuigen nog het meest. "Black Crow Callin'" nu voor platengigant Universal Music is een kruidig album met rootsliedjes met allerhande invloeden van Americana, country, pop en folk hetgeen ons blijft naar meer smaken.

DARRELL SCOTT, DANNY THOMPSON & KENNY MALONE
LIVE IN NC
www.darrellscott.com
www.dannythompson.co.uk
Label : Full Light Records
Info : Lotos Nile Media
www.lotosnile.com
Kissy Black
Kissyblack@lotosnile.com
www.cdbaby.com/cd/dsdtkm

This live folk/rock/jazz/americana CD captures singer/songwriter/guitarist Darrell Scott (Guy Clark, Steve Earle, Sam Bush) performing electrically and acoustically with legendary upright bassist Danny Thompson (Richard Thompson, Kate Bush, J. Lee Hooker)

Darrell Scott schreef "Theatre Of The Unheard" tussen 1986 en 1990 en bij het verschijnen van dit album zo'n goed anderhalf jaar geleden waren vriend en vijand werkelijk verrast. Geen wonder, want die cd heeft alles in zich om naast het singer-songwriterpubliek ook liefhebbers van wat steviger rootsrock te bekoren. Tel daarbij op dat Scott meesterlijke songs schrijft, een geweldige zanger is en een subliem gitarist (zowel elektrisch als akoestisch) en het is duidelijk dat de verwachtingen hooggespannen waren toen we zijn "Live in NC" hoorden. Live opgenomen met oude rot Kenny Malone op drums en niemand minder dan Danny Thompson (Pentangle, John Martyn, Richard Thompson etc.) op staande bas. Ruim een uur muziek, veel eigen werk met als uitschieters “You’ll Never Leave Harlan Alive”, “Miracle Of Living” en “River Take Me” en enkele covers, zoals Folsom Prison (Johnny Cash) en White Freightliner Blues (Townes van Zandt). De laatste twee (samengesmolten) songs zijn misschien wel de minste van de cd, wat nog eens duidelijk maakt welk niveau songschrijver Scott (midden veertig is hij nu) heeft bereikt. Vergeleken met "Theatre Of The Unheard" of zijn andere studiowerk bevatten deze live-uitvoeringen meer funk, jazz, blues, Americana en rock invloeden. Darrell Scott staat bekend als iemand die alles bespeelt wat je in zijn buurt durft neer te leggen, maar toch vooral om zijn begaafdheid waar het hanteren van de gitaar, de dobro en de mandoline betreft. "Live in NC" is een prachtplaat, die liefhebbers van Steve Earle (de countryrock) en Little Feat (de southern soul) moet aanspreken. Er zit bombast in nogal wat liedjes over eenzame lieden en dat mogen ze hebben, want de vette accenten, zoals hier en daar een vette gitaarsolo blijven overeind op deze uitstekende productie. Ondanks de obligate drumsolo is dit de beste live-cd die we in jaren hebben gehoord.

RENEE AUSTIN
RIGHT ABOUT LOVE
Website : www.reneeaustin.com
Email : missreneeaustin@reneeaustin.com
www.blindpigrecords.com
info@blindpigrecords.com
Distr.: parsifal
www.parsifal.be

Commenting on the CD, Austin said, "I approached writing for this project with the intent of making music that would again take the listener on a ride thru everyday life. When I sat down to create this disc, I wanted to focus in on one thing. Who is Renee' Austin? I came to the conclusion that my Texas roots are the foundation to my music. People ask me all the time 'What kind of music do you do?' I tell them Roadhouse Soul - blending Blues/Roots, Country and Gospel/Soul."

Renée Austin is een vocaal sterke zangeres en met "Right About Love" brengt ze een hommage aan de rootsmuziek. Al gelauwerd als beste artiest, beste vrouwelijke zangeres en voor de beste plaat bij de Minnesota Music Awards, en dat met je debuut! Wie zoekt op internet vindt Renée Austin vooral vermeld als countryster. Veel smaakvolle soul en blues liggen dicht in de buurt van country, maar Austin is toch een wel iets te uitgesproken zangeres voor het country-genre. Bovendien wordt haar lijstje invloedrijke artiesten vooral gevuld met gospel- en soul-artiesten. Hoe het ook zij, ze heeft een prachtige derde plaat gemaakt, haar tweede voor Blind Pig records na haar debuut "Sweet Talk" (2003) waarvoor zij een W.C Handy Award nominatie kreeg als "Best New Artist". Zoals ook op haar vorige album wordt er op deze plaat ook ruig gezongen en gespeeld door haarzelf en haar uitgebreide studioband onder leiding van gitarist en producer Kevin Bowe. De plaat opent met het stevig rockende "Mouth of the Delta," een nummer dat ze samen schreef met David Grissom (the Dixie Chicks). Negen van de elf songs zijn door Renée zelf geschreven, waarbij de nadruk ligt op vlotte grooves in een mix van motown, Stax, R&B, gospel, country, Texas Blues en zelfs rock 'n' roll. Maar zelfs in die snelle liedjes komt Renée's vijf octaven bestrijkende stem in volle glorie tot uiting. Zoals in "Chicken Coop", een nogal niemendallerige jump-blues, die puur door haar geweldige voordracht een enorme lading krijgt. Prachtig ook is de rustige titeltrack en het samen met Bruce McCabe geschreven, "Thank You Card", een gospel getint nummer dat net zo onstuimig is zowel kwa inhoud als arrangement. Ze stond reeds op het podium naast Robert Cray, Lonnie Brooks en Delbert McClinton. Een gouden stem, die je ergens kunt plaatsen tussen die van Tina Turner, Bonnie Raitt en Carleen Anderson, en wij ... voorzien voor haar een grote toekomst!

MIRACLE MILE
GLOW
www.miraclemile.co.uk
marcus@mcliffe.freeserve.co.uk
meme@miraclemile.co.uk
Label : MeMe Records

"Stories We Could Tell" (2004), "Alaska" (2003), "Slow Fade" (2001), "Candids" (1998) en "Bicycle Thieves" (1997) van het Engelse Miracle Mile werden de voorbije jaren bejubeld in alle serieuze Engelse muziekbladen. In onze lage landen zijn de cd's nog niet uitgebracht en gezien de verkoopcijfers in Engeland zal dat waarschijnlijk ook niet snel gebeuren. Dat is jammer, want hun nieuwe album "Glow" is een zeer overtuigende cd die me al heel wat luisteroplezier heeft opgeleverd. Trevor Jones is de man achter Miracle Mile en op "Glow" manifesteert hij zich als iemand die prachtige liedjes kan schrijven en ze ook nog eens overtuigend weet te zingen. De songs van Miracle Mile zijn over het algemeen zeer melodieus en bijna lieflijk van aard. Het doet soms wat denken aan Prefab Sprout, maar ook Elvis Costello lijkt een belangrijke inspiratiebron. Alle nummers liggen goed in het gehoor en geven de luisteraar keer op keer een warm gevoel. Al tien jaar lang ploeteren ze in de marge en moeten ze met lede ogen toezien hoe mensen als David Gray en Duncan Sheik er met hun geluid en succes vandoor gaan. Het niveau op "Glow" is zo hoog dat deze cd eigenlijk niet over het hoofd gezien mag worden. U zal beslist deze zoete en rustgevende akoestische liedjes wel waarderen. Kortom, hou de import-bak in de gaten en laat deze prachtige cd niet staan.

SWEET SUNNY SOUTH
WILD' N SINGING
BELL CREEK DANCE CLUB
www.sweetsunnysouth.com
cory@sweetsunnysouth.com
Label : Eigen beheer
www.cdbaby.com/cd/sweetsunnysouth
www.cdbaby.com/cd/sweetsunnysouth2

Het gaat met bluegrass een beetje zoals het in de jaren zestig met country ging, toen groepen als The Byrds en The Flying Burrito Brothers het genre naar hun hand zetten, waarna er een complete opleving kwam van rock-geöriënteerde country. Bluegrass is voor de nietpuristen onder ons op dit moment zeker zo interessant, luister maar eens naar de uit Colorado komende bluegrass/old-time band Sweet Sunny South. Een fantastische bandnaam, vind ik. Ze maken die naam ook volledig waar door traditionele bluegrass te zingen waardoor ze met hun scherpe samenzang regelmatig ons kippenvel bezorgen. Rob Miller (gitaar, zang), Shelley Gray (bas, zang), Cory Obert (fiddle, zang), Bill Powers (mandoline, banjo, zang) en gastvocalist Adam Burke serveren op hun debuut cd "Bell Creek Dance Club” (2004) vooral traditionals, eigen werk en nummers van anderen, maar op de tweede "Wild'n Singing" (2005) samen met Mark Nanni op accordeon en Aaron Youngberg op banjo zijn de meeste nummers van Bill Powers en Rob Miller zelf, en daar wordt het allemaal zeker niet minder van. Beide cd's zijn overigens absolute aanraders. Er wordt met grote inzet gespeeld, en er wordt ook fantastisch samengespeeld, waardoor er iets magisch gebeurt, elk nummer lijkt te stralen. Alle ingrediënten voor prima albums zijn hier voorhanden. Oude bluegrass/old-time-muziek blijft een grote aantrekkingskracht op muzikanten van nu uitoefenen. Sommigen zetten de traditie naar hun hand en schrijven zelf liedjes in een traditionele stijl, anderen nemen de oude liedjes en spelen ze in de traditionele stijl die bij die liedjes hoort. Kortweg :Sweet Sunny South zijn traditioneel, maar zeker niet braaf, integendeel.

LORNA
STATIC PATTERNS AND SOUVENIRS
www.lornamusic.co.uk
lorna@lornamusic.co.uk
Label : Words On Music
www.words-on-music.com
tidings@words-on-music.com

De mooiste muziek komt soms via een omweg. Bij Lorna uit Nottingham ging dat bijvoorbeeld via het Spaanse label Pause Music en daarna uiteindelijk zelfs via het Amerikaanse label Words On Music uit Minneapolis. "Static Patterns And Souvenirs" staat vol met mild-mannered pop in de traditie van Mazzy Star, Lambchop, Angelo Badalamenti, Mojave 3 of Camera Obscura, gebruikmakend van Schotse muziek, postrock, Americana, dreampop. Zacht en zoet zijn de prettig complexe, naadloos in elkaar gedraaide songs van Lorna. Opvallend is hoe transparant het geluid is, hoe spaarzaam en ingehouden de groep te werk gaat. Als waren ze de stiefkinderen van Jim Reeves, zo voorzichtig en zacht glijden ze door de liedjes heen. Waarbij Lorna soms zo onthaast, dat het gevaar bestaat dat de muziek tot stilstand komt. "Static Patterns And Souvenirs" is niet hemelbestormend. Voor Lorna geldt wat voor meer uitstekende groepen geldt die aan hun tweede plaat toe zijn : de verrassing is er af maar het blijft bloedmooi. De aankomende herfst heeft zo zijn charmes. De melancholie is weer voelbaar aanwezig. De nieuwe plaat van Lorna sluit hier weer naadloos bij aan. Deze Engelse band blinkt op deze cd weer uit in subtiliteit en eenvoud. Breekbare liedjes gespeeld en gezongen door Mark Rolfe (gitaar, vocals), Sharon Cohen (piano, vocals), James Allen (bas, vocals) en Matt Harrison (fluit, gitaar) hebben de uitwerking van een flinke dosis valium.

KATE CAMPBELL
BLUES AND LAMENTATIONS
www.katecampbell.com
Label :Large River Music
www.LargeRiverMusic.com
Management :Ira Campbell
ira@katecampbell.com
Info : Lotos Nile Media
www.lotosnile.com
Kissy Black
Kissyblack@lotosnile.com

Met haar debuut-cd "Songs From The Levee" gaf de uit Missisippi/Nashville komende Kate Campbell enkele jaren geleden aan, één van de meest belovende nieuwe singer-songwriters te zijn in het countrygenre, iets wat ze de volgende jaren waarmaakte met de schitterende albums "Moonpie Dreams", "Visions Of Plenty", "Rosaryville", "Wandering Strange", "Monuments", "Twang On A Wire", "Sing Me Out" en "The Portable Kate Campbell" waarvan u de meeste songs eigenlijk in één van twee categorieën kon plaatsen: funky countryrockers en folky ballades, waarbij ze zich meer dan ooit ontpopt als de frissere, vrouwelijke tegenhanger van bewonderaar Guy Clark, want tot haar fans mag ze buiten Clark, ook nog op Emmylou Harris en Buddy Miller rekenen, en dat heeft volgens mij alles te maken met de puurheid die Campbell uitstraalt. Ze heeft een krachtige, heldere stem, ietwat bruin getint en met een meer dan acceptabel bereik. En daarmee maakt ze van deze albums een sterk geheel. Campbell heeft al heel wat Americana-klassiekers met blues- en gospelinvloeden op haar naam staan over het leven in het zuiden, maar met haar nieuwe album, “Blues And Lamentations”, dat begin deze maand verschijnt, wil ze op een akoestische manier de blues als universeel gevoel naar voren brengen. Zoals in haar vorige albums staat Guy Clark, maar ook Maura O'Connell haar vocaal aan haar zijde in enkele songs. Over goed uitpakkende gastbijdragen heeft Campbell sowieso niet te klagen, want buiten Clark en O'Connell kon ze rekenen op Verlon Thompson, Cindy Walker en Mac McAnally voor de achtergrond harmonieën. Muzikale bijdragen komen van flink wat topmuzikanten, onder wie de heren Walt Aldridge (productie, gitaren, bouzouki, harmonieën), Carl Jones (mandoline, banjo, akoestische gitaar), Dave Jacques (doghouse bass), Jim Hoke (klarinet, accordeon, autoharp, harmonica), Larry Franklin (fiddle), Randy Kohrs (dobro), Doug Stokes (percussie), Neil Rosengarden (trompet), Bill Huber (trombone), Ron De La Vega (cello) en Mark Narmore (piano), die allen bijdragen aan dit fraaie resultaat. De geweldige band legt zoals gezegd de basis, maar echt overtuigen moet Kate Campbell toch echt zelf doen en dat doet zij. Enerzijds via haar warmbloedige stem en anderzijds via heel knappe songs zoals het met Guy Clark gebrachte traditionale nummer “Pans Of Biscuits” en het door met Maura O’Connell samen gezongen afsluitende “Peace Comes Stealing Slow”. Persoonlijk gaat mijn voorkeur naar haar zelfgepende nummers: "Miles of Blues," "Shallow Grave" en "Lay Back the Darkness". Iedereen die nog niets van deze bijzondere singer-songwriter in huis heeft moet zeker eens naar "Blues And Lamentations” luisteren. Klasse!

QUINCY
ENGINE
www.bandspace.com/quincy
quincytheband@yahoo.com
www.cdbaby.com/cd/quincymusic

Een van de aangename verrassingen deze maand komt op naam van Quincy. Hun cd "Engine" knalt hier bijna dagelijks door de boxen. Alt-Americana singer-songwriter / gitarist en frontman Christopher Beeson is afkomstig van Portland, Oregon, en leerde aldaar op jeugdige leeftijd reeds gitaar spelen. Momenteel woont hij in Tucson, Arizona, waar hij vorige jaar alle tracks voor "Engine" opnam bij hem thuis met een Yamaha MT-50- 4-sporen cassetterecorder. Quincy bestaat verder uit Paul Bailey die ook de gitaar voor zijn rekening neemt, Jack Fandray die bas speelt, en drummer Daniel Thomas. Een bont gezelschap dat ons een prachtige portie Americana voorschotelt. Geen covers op deze cd, alleen eigen materiaal waarin we sporen terugvinden van Iron & Wine, een rootsy Sebadoh, of een indie-getinte 16 Horsepower met een beetje Nick Drake invloeden. Christopher Beeson is een ontzettend knappe gitarist die prachtsongs componeert, luister maar naar de titelsong, het fraaie "September Is The Cruelest Month", het opgewekte "Dogheadcarwindow" of het rockende "Halfway To Tucson". Voeg daarbij zijn zeer competente begeleidingsgroep en het is bingo! Verplichte aanschaf.

DAN PHELPS
MATCHBOX BLUES
Website :www.danphelps.net
danphelpsblues@yahoo.com
Label : eigen beheer
www.cdbaby.com/cd/danphelps2

Dan Phelps is een Amerikaanse gitarist die in de eigen vakpers hoog gewaardeerd wordt, maar het soort platen maakt waarmee je in Europa moeilijk scoort. Dat komt omdat Phelps een zeer intimistische variant maakt van de "country blues". Op zijn vorige plaat "Broke Down Engine" (2003) bouwde hij die stijl solo uit, akoestische blues zoals de Delta en slide stijl van de allergroten, zoals Son House en Charley Patton, alsook de ragtime stijl van o.a. Rev. Gary Davis en Blind Blake. De opvolger "Matchbox Blues" (2005) ligt zowat in de zelfde lijn als zijn debuut en is opgenomen in de Roger Adler Studios in Chicago, en houdt het midden tussen een collectie goeie songs en een monotone suite voor 2005 National Reso - Rocket, 2005 Tony Revell "Ragtime"Model, 2000 Natinal Reso-Phonic Polychrome Baritone Tricone en 2004 Alvarez AJ-60SC 12-String - gitaren. Je hebt een goeie producer nodig om Phelps tegelijk als een sfeer en als een songsmid voor te stellen, en daar slaagt Roger Adler volledig in. De songs schuifelen voort, Phelps zingt met een norse, ruwe stem zijn fingerpicking Delta en ragtime songs, er wordt fantastisch ingekleurd door zijn diverse zelfbespeelde gitaren. Het is voer voor fijnproevers. Phelps is nog best te vergelijken met bovenvermelde bluesgrootheden, maar weet zelf er meer swing in te houden. Deze man is zo subtiel dat hij zichzelf haast wegnuanceert. Een meester in understatement die aan een rauwe Amerikaanse rootsstijl zoveel verfijning geeft dat ze bij een nieuw, gesofisticeerd publiek belandt.

OTIS CLAY
IN THE HOUSE
Live at Lucerne Vol. 7
Label : CrossCut Records
www.crosscut.de

Als je het bluesgebeuren al een aantal jaren volgt, dan raak je niet zo heel snel meer onder de indruk van deze of gene artiest of show. De "we hebben het al eens meer gezien en gehoord" ervaring duikt dan steeds vaker op en een show of artiest moet bijna van onaards uitzonderlijk gehalte zijn om de interesse klaarwakker te houden. Dit probleem heeft zich nog nooit gesteld bij een show/optreden van Otis Clay, de uit Waxhaw, Mississippi, komende soullegende. We herinneren ons nog, het tegendeel zou op een beginnende dementie kunnen duiden, dat we tijdens het Belgium Rhythm 'n' Blues Festival, in 1989, toch wel redelijk geïmponeerd werden door 's mans kunnen alsook zijn gast optreden op Tad Robinson "Did You Ever Wonder?" van vorig jaar. Nu is er "In The House", een live registratie van de Otis Clay set op het Lucerne Blues Festival (Zwitserland) in 2003, die uitstekend de heel erg fijne sfeer weergeeft die je tijdens een Clay's concert mogelijk zal ervaren. Op "In The House" staan elf nummers die perfect de veelzijdigheid, de krachtige en soulvolle stem van deze grote Chicago soul artiest illustreert. Hoogtepunten zijn Al Green's "Love and Happiness", de R&B ramble "You're the One", de soul-blues ballade "When Hearts Grow Cold", het funky "I Just Want To Testify" en de gospel getinte "Amen" en "This Little Light of Mine" brengen Clay terug naar de kerk, waar hij op 12- jarige leeftijd zijn zangcarrière begon. Clay heeft een stem die de rauwheid en kracht combineert, en vanaf de eerste noot alle aandacht opeist. Samen met zijn energieke band, zijn eigen Chicago´s Platinum Band, een negenkoppige band, waarin we zeer puik werk horen van gitarist 'Hollywood' Scott, maar ook de backup vocalisten Theresa Davis en Diane Madison weten weldegelijk beter dan wie ook waar ze mee bezig zijn : een moddervette, funky bodem, stevig gitaarwerk en spitsvondige keyboards ten dienste stellen van Otis Clay en samen zorgen ze voor een album met een mix van soul, funk en R&B, een album dat de pan uit swingt.

The Band :
OTIS CLAY - lead vocals
HOLLYWOOD SCOTT - guitar, background vocals
BENNY BROWN - keys, background vocals
DARRYL THOMPSON - trumpet, background vocals
FRED JOHNSON - trombone, background vocals
JOEWAUN SCOTT - bass
EDMUND FARR - drums, background vocals
THERESA DAVIS, DIANNE MADISON - background vocals
Special guests:
SHARRIE WILLIAMS - lead vocals *

De andere volumes in deze reeks: IN THE HOUSE

BOB STROGER & HIS CHICAGO BLUES LEGENDS feat. THE KEN SAYDAK TRIO
In The House - Live at Lucerne Vol.1
JOHNNY JONES & CHARLES WALKER
In The House - Live at Lucerne Vol.2
LITTLE AL THOMAS & THE CRAZY HOUSE BAND
In The House - Live at Lucerne Vol.3
ROY GAINES
In The House - Live at Lucerne Vol.4
CARL WEATHERSBY
In The House - Live at Lucerne Vol.5
Down Home Super Trio
In The House - Live at Lucerne Vol.6
OTIS CLAY
In The House - Live at Lucerne Vol.7

GREG KOCH
4 DAYS IN THE SOUTH
Website :www.gregkoch.com
Label : Provogue Records
Distr.: Mascot Records
www.mascotrecords.com
mail@mascotrecords.com

Greg Koch heeft een stem die ergens lijkt op die van Little Feat gitarist Paul Barrière en bevind zich in het bluesgebied. Verwacht, hoewel een meesterlijk gitarist, echter geen spierballen bluesrock van hem. Koch maakt vloeiende blues die hier en daar zelfs een flinke jazzy ondertoon heeft. Koch is relatief onbekend hier maar getuige het gebodene is dat onterecht. Niet voor niets is Koch medewerker van de befaamde Hal Leonard uitgever die videolespakketten maakt voor muzikanten. Op zijn nieuwe album "4 Days In The South" vinden we mooie nummers waarop zijn artistieke kwaliteiten prima tot uiting komen. Greg Koch is een waar meester op zijn instrument en floreert werkelijk bij de uiterst strakke begeleiding van John Calarco (drums) en Tom Good (bas). Als gastmuzikanten zijn bassist Roscoe Beck (Leonard Cohen, Robben Ford, e.v.a.) en zanger Willy Porter (Tori Amos e.v.a.) en mondharmonica speler Steve Cohen aanwezig. Maar de boventoon wordt toch gevoerd door Koch zelve. Mooie licks die regelmatig doen denken aan Robben Ford. Voor de liefhebber van de vuile boogie en shuffles is er weinig te vinden, daar staat tegen over dat "4 Days In The South" een mooi uitgebalanceerd werk is geworden waar toch regelmatig een klein beetje de swamp en het diepe zuiden in doorklinkt. Een aardige practical joke op het album is de cover van "The Folsom Prison Blues" van 'the late great Johnny Cash'. Een lullige deun met echt vuil distortion werk van Koch eroverheen en een soms goede Cash imitatie qua stem. "4 Days In The South" heeft dus weinig met blues muziek te maken maar met muziek en zeker gitaarwerk in het algemeen. Zoals men van een muzikant van degelijk allooi kan verwachten is hier alles perfect aan. Nummers variëren van 'country-chicken-picking' tot 'rockballads' via 'Ammerican rock' door 'blues thunders' en dit allemaal met het nodige professionalisme. Nummers die staan als het spreekwoordelijke huis, een klank die je zal verstommen en gitaartechnieken variërend van Joe Satrani tot The Hellecasters via Steve Morse, Les Paul en Albert Lee. Hier geen uitschieters, dit album is één en al uitschieter voor mij. Voor mensen die voorbij de blues willen gaan en 'kicken' op techniek, songgerichte nummers en gewoon een prima gevarieerd album willen hebben, buy this! Samengevat een CD waar je het spelplezier vanaf kunt horen en Koch blijft overal binnen de grenzen met zijn werkelijk likkebaardend gitaarwerk.

JOSH LEDERMAN Y LOS DIABLOS
LET'S WASTE ANOTHER EVENING
Website: www.coffeestainmusic.com
Label :Coffeestain Music /
Nine Mile Records
www.ninemilerecords.com
www.cdbaby.com/cd/lederman5

oston's Kings of "Irish-Jewish Folk-Punk" return with another set of swinging Celtic two-steps and staggering barroom ballads.

Vier platen later zijn de uit uit Boston afkomstige singer-songwriter Josh Lederman en zijn groep Los Diablos nog steeds erg geliefd in New England. De release van deze vijfde plaat zal daar weinig verandering in brengen, behalve dan misschien dat nog meer mensen zich zullen aansluiten bij de groep Josh Lederman liefhebbers. “Let’s Waste Another Evening” is wederom een heerlijke mix van Ierse folk en Americana. Zoals we gewend zijn met de unieke Los Diablos samenzang, grom en gil, en de heerlijke instrumentatie van gitaren, mandoline, accordeon en banjo. Traditionele Amerikaanse muziek gespeeld door deze instrumenten doet ons denken aan de geest van de Appalachen die inmiddels een stevige greep op Lederman en zijn bende heeft gekregen. Ierse bruiloftsmuziek, noemt de joodse Lederman het zelf. Omringd door zijn band, waarin niemand van Spaanse komaf is, maakte Lederman er een tijd lang furore mee in de weddingscène van Boston. Het is onmogelijk naar “Let’s Waste Another Evening” te luisteren en niet een moment aan Shane McGowan (The Pogues) te denken. Lederman is de wegbereider van de Ierse folk-punk veel verschuldigd. Hij toont echter aan zelf ook een songschrijver met lyrische kwaliteiten te zijn, bijvoorbeeld in de prachtige teksten en de uitschieters van deze plaat : “Sunday Morning” en “The Waltzing Ladies”. De sympathieke Josh Lederman en zijn groep verblijden ons bijna jaarlijks met een fijne portie Americana die ook dit keer heerlijk fris uitpakt. Met hun mengeling van Keltische folk, Zydeco, Klezmer, country en rock weten ze nu al vijf platen te boeien zonder zich werkelijk te vernieuwen. Dat vinden wij dan ook niet nodig als je keer op keer een dergelijke aanstekelijke mix weet te maken van deze traditionele genres. Als vanouds is de plaat lekker los opgenomen en weet men met een kale muzikale begeleiding het groepsgeluid uit te buiten. Josh Lederman weet zowel de vrolijke als de droevige kant van het leven in zijn teksten te verwerken en weet met zijn verhalende teksten telkens weer te boeien. Josh Lederman y Los Diablos hebben met “Let’s Waste Another Evening” weer een interessant hoofdstuk aan hun toch al aanzienlijke oeuvre toegevoegd. Prachtige plaat voor wie nog niks van de band in huis heeft.

THE GRYFFYN BAND
AM I BLU
Website : www.gryffyn.net
Email : contact@gryffyn.net
Label : (C) & (P) 2004 GRYFFYN
www.cdbaby.com/cd/gryffynband

Deze band zag voor het eerst het levenslicht in 1969, veel vind je daar niet van terug, maar nu zijn ze weer actief sinds 2004 met als visitekaartje deze CD. Alle nummers op deze CD zijn van de hand van bandstichter Denton en drummer Talbott. Samen staan ze garant voor 14 nummers die je voornamelijk kan situeren in het straatje van easy listening-blues met hier en daar een knipoog naar het soft swing genre. Tijdens de opnames was er nog geen sprake van de bassist Kim Collins waardoor ze dus beroep hebben gedaan op enkele andere bassisten en Sean Denton zelve. Het zijn stuk voor stuk klasse muzikanten maar echt uitschieten doen ze niet. Hun tektsten zijn hier en daar wel verrassend, luister bvb eens naar ‘Voodoo’, een tekst die niet echt realistisch is maar wel tot luisteren aanzet. Bij de CD zat ook een schrijven en playlist van wat deze heren live zoal brengen. Daar staan wel enkele verrassende covers in van o.a. Tina Turner, Al Green en Stevie Wonder. Dit doet me vermoeden dat we hier met een wat ze in België een “top 40 coverband noemen” te maken hebben. Een oversteek naar Europa zie ik er ook niet dadelijk inzitten voor deze heren. Voer voor de liefhebbers zal ik maar zeggen, niet vernieuwend maar zeer netjes gebracht.
(Blueswalker)

MEASURED CHAOS
LIVE
Website : www.measuredchaos.com
Email : info@measuredchaos.com
Label : 33 1/3 Records
www.3313records.com
www.cdbaby.com/cd/measuredchaos

Somewhere between Detroit and Chicago is Measured Chaos. Contemporary Blues-Fusion featuring awesome guitar work with equally impressive vocals. Tough, real and ready to go. From updated nuggets to soon to be classic original blues.

De naam Measured Chaos zal voor u wellicht even onbekend klinken als voor mij. Maar dit viertal nam in 2003 een denderende plaat "Live" op, natuurlijk live opgenomen in de Lower Town Grill in Plymouth, MI. Deze uit Michigan komende groep bestaat uit Al Jacquez (zang en gitaar), Mark Tomorsky (leadgitaar), Bill E.G. Gordon (drums) en bassist Mark Gougeon, en hebben reeds hun sporen verdiend bij o.a. Burning Circle, The Spencer Davis Group, Flo & Eddie, Frank Zappa fame, Frijid Pink, Grand Funk’s Mark Farner, The Grass Roots, Jamie James of the Kingbees, Lightnin’, The Raiders’ Mark Lindsay, Little Richard, John Mellencamp, Carl Perkins, Billy Preston, Mitch Ryder, Savage Grace en The Suspects. Potentieel heeft dit viertal dus wel voldoende. En daarbuiten heeft Jacquez een knappe stem en schrijft hij aardige teksten, zoals “Six Days Of Sinnin’” en “Spreadin' The News (Not Preachin’ The Blues)”. Je hoort duidelijke invloeden van Robben Ford en Peter Green. Vooral die laatste ligt Measured Chaos wel, wat blijkt uit hun versie van Greens "Oh well". Maar ook de cover van Willie Dixon's “You Can’t Judge A Book By The Cover” behoort tot de uitschieters van deze plaat. Ook het door de bassist geschreven "Night Ridin'" is een sterke song. Opvallend aan deze sterke plaat zijn niet alleen de sterke eigengemaakte nummers, die Al Jacquez op het lijf lijkt te zijn geschreven, maar ook de goede lijn in deze Measured Chaos plaat. De meest klassieke elementen (blues, soul, Jazz en R&B ) vinden we terug op een groot aantal nummers op de plaat, uitgesponnen stukken met soms akoestische roots en blues rock inslag terwijl ook de lamenterende zang van Al Jacquez ruimschoots aanwezig is. Maar ook dankzij het fraai gitaarspel van deze laatste is "Live" daarmee een hele fraaie en complete plaat geworden. Een zeer grote verrassing dus. Measured Chaos is wat dat betreft het schoolvoorbeeld. "Live" mag dan ook gezien worden als een plaat waarvan ik gehoopt had dat die nog live gemaakt zou worden!

SHANNON MCNALLY
GERONIMO
www.shannonmcnally.com
Shannon@rtartists.com
Label : Back Porch/Virgin
www.backporchrecords.com
Distr.:EMI Records
www.emimusic.com

Liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters opgelet, want wat is deze Shannon McNally goed! Het is inmiddels al weer acht jaar geleden dat ze door een major werd ingelijfd als een grote belofte voor de toekomst. Muzikale meningsverschillen hielden haar prachtdebuut "Jukebox Sparrows" (2002) vervolgens vijf jaar op de plank en werd dus pas drie jaar geleden de hemel ingeprezen. In dat zelfde jaar maakte McNally een hele mooie EP "Ran On Pure Lightning" met Neil Casal en werd ommiddelijk overladen met superlatieven, deze EP was dan ook binnen de kortste keren een collector’s item. Een peperdure dollar hield beide cd's helaas buiten ons bereik, maar anno 2005 is gelukkig alles anders. En nu is er dan "Geronimo", een cd die net als "Jukebox Sparrows" in de VS wordt overladen met positieve kritieken. Bijgestaan door producer Charlie Sexton en topmuzikanten, grote namen onder wie Jim Keltner, Greg Liesz, Matt Rolings, Bil Payne, Benmont Tench en Waddy Wachtel, allemaal rasartiesten die hun sporen verdienden met onder andere Bob Dylan, The Faces, Ryan Adams en Wilco, heeft Shannon McNally het rootsy karakter van haar muziek versterkt. Tevens imponeert McNally met een dozijn zeer gevarieerde, grotendeels zelf geschreven songs, meestal over sterke en minder sterke vrouwen, die zowel qua tekst als qua melodieën met de besten in het genre meekunnen. McNally schotelt ons op "Geronimo" het ene na het andere hoogtepunt voor. Hoogtepunten die citeren uit de country, folk, blues, rock en soul en worden gedragen door McNally's heerlijke soulvolle stem. Mijn voorkeur gaat meer naar het stevige werk, zoals het gedreven "Sweet Forgiveness" waarin Charlie Sexton zomaar drie verschillende gitaren ter hand neemt. In de VS is Shannon McNally definitief binnengehaald als "one of the great new voices in Americana", iets dat we alleen maar kunnen onderschrijven. Het resultaat is een cd die we koesteren als een van de grote sensaties van 2005 en die het in zich heeft om uit te groeien tot een klassieker in het genre.

EDDIE TURNER
RISE
Label :Northern Blues Music
Website :
www.northernblues.com
info@northernblues.com
Distr.: Parsifal
www.parsifal.be

Fans van onvervalste bluesgitaristen halen met dit album een juweeltje in huis. Eddie Turner geboren in Cuba, groeide op te Chicago en liet zich voor zijn nieuwe album inspireren door de Otis Taylor Band waarvan hij al in 1995 zelf lid was. Daar kreeg hij ook naambekendheid en werd hij gelinkt aan de blues. En nu tien jaar later staat hij er terug met zijn debuutalbum "Rise" voor Northern Blues. Als jong gitarist was hij reeds aktief bij Tracy Nelson & the 4-Nikators en de band Zephyr. Voor de opnames van dit album ging deze gitarist namelijk terug in de tijd, nl.naar de Jimi Hendrix periode (misschien wel de reincarnatie) op dit Toronto-based blues label. Het resultaat is dan ook verbluffend te noemen. Reeds bij aanvang op de titeltrack "Rise" krijg je het gevoel van waar heb ik dit eerder gehoord. Juist ja, want hij wordt bijgestaan door basgitartist / producer Kenny Passarelli (Elton John, Stephen Stills, Joe Walsh) en Mark Clark op drums begeleiden Turner op zijn rauwe en vlijmscherpe gitaar partijen. Zijn songs vertonen invloeden van rock, blues, roots & jazz waaraan hij steeds iets eigenzinnigs weet toe te voegen. Gastgitarist Alex Maryoll weet een mooie slidepartij te versieren in "The River". Natuurlijk krijgen we al de ingredienten te horen uit het overbekende bluesvaatje, maar laat dit het niet voor u vergallen, deze man is origineel genoeg om u vanaf het eerste nummer reeds in te palmen. Hoogtepunten bij de vleet op dit twaalf tellende album, waarvan buiten zijn zelfgepende nummers drie uitstekende covers te horen zijn, zoals Hendrix’s “The Wind Cries Mary”, Johnny “Guitar” Watson’s “Gangster of Love” en Freddie King's “Play it Cool”. Vooral zijn eigen werk, nummers zoals, het bluesy nummer, “Ask Myself Why,” met een traditioneel 'slow blues feel', het exceptionele geluid in het instumentale “Resurrection,” en het vocaal sterk gebrachte “Sin”, waarin Turner bewijst dat hij buiten zijn uitstekend atmosperisch gitaarspel ook vocaal best uit de voeten kan. Alle tracks bezitten allen sterke arrangementen vol intensiteit en worden met veel bezieling gebracht. Dit alles resulteert in een prachtig album dat beslist uw aandacht verdient. Bent u een liefhebber van psychedelisch gitaarspel, geef dan deze man dan de kans. Kenners beweren immers dat hij de laatste sensatie is en u wilt dit toch niet mislopen? Welcome back Eddie Turner !

LISA CEE
web.:www.beastofhoney.com
label: Eigen Beheer
info : entrbluact@aol.com
Sonicbids.epk
www.cdbaby.com/cd/lisacee

"Graduating Magna Cum Laude " with a degree in Musical theatre with the major emphasis in Voice ! Altijd leuk gevonden zo een diploma aan de muur maar het dekt niet altijd de lading. Want je wordt niet alleen als marktkramer geboren, muzikant is nog zo iets, men kan zo veel pop / rock universiteiten / conservatoria oprichten als men wil : je hebt het of je hebt het niet. "Many people can 'sing' but to feel the music and the words and convey that to the people is all Soul"! En dit dametje heeft het helemaal, zij weet ons te overtuigen met dit mini album (vijf originals). Prima "blues" stem en een band die met veteraan Mike Hightower (Lester Butler "13", Finis Tasby) behoort tot het beste wat Southern California te bieden heeft. Met een extra pluimpje voor het werk van Johnny Mastro (harmonica) op "Down the Road Again" en het virtuoos gitaarspel van B. R. en Robert "Blues" Guitar. "Rockin' Blues with a funky edge. Lisa Cee's vocals and soul keep her auidence tuned in and turned on until the very last note is played. Sultry, sexy and real, Lisa Cee has what many have called "Blue-eyed soul, and a firey passion for music". (CD Baby). Leuke dame die live erg energiek, passievol uit de hoek kan komen en reeds meermalen op het podium stond met Rod Piazza, John Lee Hooker Jr., Tinsley Ellis. "De schone en het beest" is hier van toepassing op dezelfde persoon en anders wil deze jongen zich wel opofferen als ... juist!

TOMMY CASTRO
SOUL SHAKER
www.tommycastro.com
tommycastromgt@sbcglobal.net
www.blindpigrecords.com
info@blindpigrecords.com
Distr.: parsifal
www.parsifal.be

Bluesgitarist/zanger Tommy Castro is terug bij Blind Pig Records en dat is zowel voor zijn fans als voor Castro, de artiest, een prima ontwikkeling. Hij is al een paar jaar actief in de bluesscène van San Francisco en heeft zojuist met "Soul Shaker" een mooi visitekaartje afgeleverd aan de hedendaagse wereld van elektrische blues. Castro heeft zich binnen de blues-rock-scène een zeer sterke positie verworven. Zijn platen zijn aanraders en iemand als Carlos Santana noemt hem 'the future of the blues'. In 2001 verscheen "The Essential Tommy Castro", toen nog bij Blind Pig records. Hetzelfde jaar verscheen bij 33rd Street Records het album "Guilty of Love" en twee jaar later vond hij onderdak bij Heart and Soul Records, waar het album "Gratitude" verscheen, een album waarin hij een eerbetoon bracht aan zijn leermeesters: de oude blues- en soulmaten. Op deze plaat speelde hij zeer keurige uitvoeringen van B.B. King, Muddy Waters, Howlin' Wolf e.a. En nu weer twee jaar later "Soul Shaker", zijn zesde reguliere cd terug in zijn welvertrouwde Blind Pig stal, biedt een vertrouwd beeld. Zijn samen met anderen geschreven nummers mengen blues en energieke rock, terwijl zijn zang bovendien fantastisch is. Zijn stem"kan rauw en dan weer gevoelig zijn en is beïnvloed door soulzangers als Otis Redding. Dat hij niet beschikt over de meest krachtige stem in de blueswereld weet Tommy Castro redelijk te verdoezelen met vakkundig gitaarspel. De rechtgeaarde bluesliefhebber komt sowieso goed aan zijn trekken met drie aanstekelijke funky shuffles, twee ballads en een jazzy instrumentaaltje waardoor Castro bewijst dat hij een allround blues- en soulmuzikant is. Door zijn energieke en competente band (bas, drums, sax/fluit) klinkt hij met zijn hese, emotionele stem soms als Bruce Springsteen of Bob Seger, mede door de gastbijdragen van Jim Pugh (orgel), Tom Poole (trompet/flügelhorn) en Roy Tyler & The New Directions (achtergrondzang). Hij en zijn band spelen een mengeling van blues, soul en rock met een funky sausje er over. De nadruk ligt natuurlijk op de blues en Castro’s gitaarspel liegt er dan ook niet om. Kortweg : Tommy Castro heeft met "Soul Shaker" zijn afwisselendste en meest volwassen cd tot nog toe afgeleverd, een cd waar de soul en het spelplezier van afdruipt. Voor zowel de blues-, de soul- als de rootsliefhebber een aanrader en dus alle reden om dit album aan te schaffen

LES SMITH
ALBUM : PIECE BY PIECE
TRICKBAG
ALBUM : CACTI REDUX
www.24.213.68.56:2980/bio.php
www.tunesmith.ca
label : Eigen Beheer
info :songsmith@cogeco.ca
www.cdbaby.com/cd/lessmith

"Hamilton singer - songwriter, Les Smith playfully calls his music "Folk & Roll ".

Op "Piece By Piece" krijgen wij rustige pop / folk / country songs die een heel ander beeld scheppen van de bluesgitarist / harmonica player Les Smith (Canada) die wij kennen van het bandjeTrickbag, 'a long time ago' gevormd rond locale legende King Biscuit Boy (Richard Newell : Mar 9, 1944 - Jan 05, 2003).Tearjerkers als de titeltrack "Piece by Piece" en rustige storytelling / literaire ontboezemingen van "After All those Years", "Living in the Past", "The Hands That Rock your Cradle", "Just like a Man" worden afgewisseld met enkele songs waarin heel voorzichtig het accordionneke / smoelschuivertje boven gehaald wordt en het tempo iets crescendo gaat. "Breaking Hearts Like Mine"en "You" gaan er in als lekkere koek en wanneer Les Smith met "Little Old Man" en "Little Girl " zijn country / roots side laat bewonderen stijgt het niveau van dit album. Nu zal Smith met dit album niet bepaald "Really My Angel" worden, al is die song net als opener "Looks Like Love" een leuk folkdeuntje dat rond een kampvuur best gezellig kan meegezongen worden. Maar songs als "My Old Neighbourhood", "Rose Coloured Lies" en "There you Are" mogen dan heel lyrisch zijn, voor deze rootsrocker is het "iets" te stroperig. En dat kan je nu niet bepaald zeggen van het live album dat Smith met Donna Panchezak (vocals), Larry Fuedo (gitaar), Mike Hickey (bas), Paul Panchezak (drums) aka Trickbag opnamen op het Cactus Festival (Dundas, Ontario) 21/8/04. "Laisser les bon temps rouler" en "let the good times roll" tesamen met Sonny Del Rio (sax, vocals) en Jesse O ' Brien (keyboards). Op verzoek van hun talrijke fans werd er eindelijk werk van gemaakt om hun favoriete (cover) tunes op cd te plaatsen. Ditmaal een schitterende Smith op harmonica in Kim Wilson's "Walkin' To My Baby", "Blue Light Boogie" (Robinson) en de bonus track "Now I'm good" (Newell). Bovendien stomende versies van "Good Rockin' Daddy" (Josea - Berry), "Friends on Friday" (Smith), "Georgia Slop" (Mc Cracklin). Natuurlijk kunnen een "sleper" als "Rainin' in my Heart" en de "T Bone Shuffle" niet ontbreken. "I Know", het is allemaal gepikt maar hoe was het ook alweer ... beter goed gestolen dan slecht bedacht ?

KAREN COLLINS
BACKROADS & BAYOUS
www.bluemooncowgirls.com/backroads
label : Azalea City Recordings
info : www.karencollins.net
kecollins@starpower.net
www.cdbaby.com/cd/karencollins

"Coal miner's daughter" Karen Collins (Southwest Virginia) is onze gids op ons vakantiereisje door het traditionele country landschap met tussenstops in de Lousiana bayous waar de cajun music niet uit de lucht te bannen is. Meteen weet u wat het album "Backroads & Bayous" voor ons in petto heeft. Early country music met ondermeer songs als "If You're Waiting On Me" (the Kendalls) , "You and You Alone" (Melba Montgomery), "Don't Come Home A - Drinkin'" (Loretta lynn), "Trademark" (Porter Wagoner) en leuke cajun songs als "L'Annéé De Cinquante - Sept", de traditional "Hip et Taïauts" dat erg lijkt op "Don't mess with my Toot Toot" en de Hank Williams look a like songs als "Grand Texas" (een cajun versie van Jambalaya on the Bayou) en "Under a Green Oak Tree". Nostalgie viert hoogtij, niet in het minst door de erg mooie klassieke country stem van Karen Collins die zelfs van de klassieker "Blue Moon" (Richard Rodgers) een country pareltje maakt. Maar ook de songs die bekend werden door de Everly Brothers "The First in Line" en "If Her Love Isn't True" met lead vocals van Ric Sweeny, krijgen hier een country covertje dat het fun sfeertje oproept van "Oh Brother Where Art Thou". Karen Collins komt niet alleen als solo artieste aan de bak want met the Blue Moon Cowgirls (Ann Porcella, Dana Ward& Ira Gitlin), the Backroads Band (retro honky tonk) en the Squeeze Bayou Cajun Band (Matt Levine (lap steel), Brian Simms (accordion), Fred Feinstein (gitaar), Kevin Enoch (bas) & David Lopez op drums schuimt zij de halve wereld af. Bovendien kwamen meerdere van die bandleden hun duit in het zakje doen bij de opnames van dit album. Prima zangeres en een klasse fiddle player (Karen Collins has one of those classic country voices. She is one of those artists who specialize in digging up rarely sung classics." (Blue suede News).

LEON REDBONE
LIVE
Website :www.leonredbone.com
Label : DixieFrog Records
www.bluesweb.com
distr.: Parsifal
www.parsifal.be
info@parsifal.be

Sinatra? Beatles? Kom er niet mee aan bij Leon Redbone. De zanger gitarist, die zich over leeftijd en geboorteplaats in stilzwijgen hult, is van mening dat er na de jaren twintig van de vorige eeuw nauwelijks nog fatsoenlijke muziek is gemaakt. Sinds 1975 werkt hij aan een volstrekt op zichzelf staand oeuvre waarin de sfeer uit de jaren rond de Great Depression muzikaal wordt vertaald. Ook op het zopas uitgebrachte "Live" is het folk, jazz en vaudeville wat de klok slaat. het betreft hier een concert opgenomen in de Parijse Olympia op 26 oktober 1992. Even terug naar de muzikale tijd van Al Capone en de illegale drankhuizen. Leon Redbone op gitaar en een kleine bezetting met o.a. Scott Black (comet), David Boeddinghaus (piano) en Frank Vignola (gitaar) brengen de sfeer wel over naar deze tempel.Verwacht van Leon Redbone geen ingrijpende veranderingen. Verwacht dus geen triphopbeats of duetten met Sting, Luciano Pavarotti of andere 'groten der aarde'. Nee, Redbone heeft zijn stijl gevonden en daar houdt hij zich al vele jaren aan vast. We hebben dertien jaar moeten wachten op deze live-plaat, maar muzikaal is er dus niets veranderd. We horen op "Live" nummers in een jazzachtige setting en met die unieke en niet te beschrijven bariton van Redbone. Even relaxed als charmant. Muziek waar Woody Allen ook een zwak voor zou kunnen hebben. Leon Redbone leeft zich uit in songs als "Love Lettres In The Sand" en zijn traditionele "Diddy Wa Diddie". Meestal in vele van deze traditionals en zelfgepende nummers brengt hij zijn publiek naar het New Orleans en de bekende minstrel shows uit de jaren '30 en '40. Geen wonder dat Redbone van die relaxte, eigenlijk iets te bedaagde onthaastmuziek maakt, maar het blijft steeds een feest weer eens wat van Leon Redbone te horen.

MJ. TORRANCE
HERE TO HERE
www.emmajaneproductions.com
label : Largemouth Records
info : www.largemouthrecords.com
mj@emmajaneproductions.com
www.cdbaby.com/cd/mjtorrance

"A great hoarse, rasping voice belting out her own quirky blues and folk numbers. "

" MJ is a veteran of independent rock, honing her skills in Austin, TX. during the late 80's and the early 9o's. She has toured and recorded extensively, and she established her own label in 1999, emMaJane Productions." (Cd Baby).Blijkbaar weer een gat in mijn culturele opvoeding want het is met het overigens fraai album "Here to Here" dat ik voor het eerst kennismaak met Mj. Torrance. Verwonderlijk zeker want Mj. Torrance is al een poosje bezig met muziek maken, was ooit support act voor Steve Forbert die terecht opmerkte indien Mj een man was, de Record labels niet moeten zoeken achter een vrouwelijke Bob Dylan. Zij is bovendien in het bezit van een music theory degree from UT. Austin en is blijkbaar niet van het podium te slaan. Als solo - act (piano, gitaar) / met band, samen met the Doppel Gang (a woman's acoustic trio) of met Baby Steps (a jazz combo), voor elk wat wils. Of dit allemaal niet voldoende is heeft zij ook nog haar eigen DJ show on KGLT en kan zij haar eigen album promoten. "Here To Here" speelt zich voornamelijk af in het Southern boogie rock /roots wereldje en eerlijk ... het smaakt naar nog. Songs die je een heerlijk soulful, bluesy, laid - back, groovy feeling geven, ideaal om lang uit te bekomen van de dagelijkse beslommeringen en juist genoeg power verschaffen om er weer tegen aan te gaan. "Let It go" (met dat John Lee Hooker rifje), "Rock this World" en "Rock Me Till The Dawn" vallen dan ook niet in dovemans oren, net zo min als de bluespareltjes "Lia & Paco", "No blues Today" en "Wrong Color Eyes" met Brad Segal in een hoofdrol op elektrische en akoestische bas en John Graham op drums. Maar het kersje op dit taartje is toch het schitterende "Lucky Girl" (al blijven haar dromen bedrog) en laten er geen twijfel over bestaan ... "Somebody to Love" ... Mj. Torrance komt erg dicht in de buurt.
)

CHICAGO BLUES HARMONICA PROJECT
DIAMONDS IN THE ROUGH
Label :Severn Records
www.severnrecords.com
Rounder Europe
www.rounder-europe.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

Het Chicago Blues Harmonica Project stelt op het authentiek klinkende album "Diamonds in The Rough" zes harmonicaspelers voor van verschillende generaties. Twee van hem zijn voor de blues althans zeer jong, zijnde Russ Green en Omar Coleman, de vier andere Little Addison, Dusty Brown, Larry Cox en Harmonica Kahn #1 zijn allen rond de zeventig. Begeleid door The Chicago Bluesmasters, een fantastische band bestaande uit Rick Kreher (gitaar), Little Frank (gitaar), Mark Brumbach (piano), Pat McKeever (bas gitaar) en Twist Turner (drums) soleren de zes om beurten in nummers variërend van pure Chicago blues tot kale countryblues, slechts begeleid door toevallig voorhanden zijnde percussie. Vooral vele klassiekers passeren op dit album de revue zoals Dusty Brown in Little Walter's "I Got To Go" en "He Don't Love You," met het fantastische piano werk van Mark Brumbach. De jongste deelnemer op deze complicatie Omar Coleman, 32 jaar, klinkt als Howlin' Wolf in de Willie Cobbs gepende "You Don't Love Me." Maar ook Coleman's harmonica solo in "Jody's Got Your Girl and Gone" is zeer verbluffend. Grootste verrassing is wel Russ Green, getuige zijn versie van Wolf's "How Many More Years". De 68 - jarige Larry Cox blijft wel het dichtst bij de klassieke Chicago sound, te horen in de versies van de bluesmasters Little Walter in "Mean Old World" en Jimmy Reed in "Goin' To New York." Little Addison weet zijn harmonica vaardigheid, geleerd door te werken met Elmore James, waar te maken in het trage bluesy "Respect Me" en natuurlijk zijn versie van James' "Look On Yonder Wall", met weer het uitstekende geluid van Brumbach's piano. Droevig is wel dat de zesde harmonicaspeler, Harmonica Khan #1, stierf nog voor het verschijnen van dit album. Hij was meer een Sonny Terry solo artiest maar gaf wel nieuw leven in de blues klassiekers "Baby What You Want Me To Do" en "Next Time You See Me." Van diverse bekende artiesten is hun naam onlosmakelijk verbonden met de mondharmonica. Toch merkte Ik dat veel muzikanten wars zijn van een precieze verklaring van hun bewegingen. Het gaat daar immers niet om, het gaat om wat je over wilt brengen: een gevoel of een 'drive'. Dat in de blues de harmonica nog lang niet uit het straatbeeld is verdwenen, bewijzen deze heren in "Diamonds in The Rough".

POPA CHUBBY

TEN YEARS with POPA CHUBBY
Website : www.popachubby.com
popachubb@aol.com
Label : DixieFrog Records
www.bluesweb.com
distr.: Parsifal
www.parsifal.be

info@parsifal.be

Popa Chubby was op zondag 24 juli van dit jaar voor een optreden in Antwerpen tijdens het R&B Festival, en u was misschien op vakantie op het één of ander exotisch eiland. Geen probleem, want ter gelegenheid van deze Europese toernee werd deze dubbel cd (aan enkele prijs) uitgebracht door DixieFrog Records met liefst meer dan 2h30 muziek. Ted Horowitz is de zoon van een snoepwinkeleigenaar. Hij is beter bekend onder het pseudoniem Popa Chubby, het bluesbeest uit New York. Weliswaar is hij met zijn imposante verschijning vaker op de bühne te vinden dan in de studio, maar Popa Chubby is allerminst een luie donder als het op plaatjes maken aankomt. Popa Chubby is daarom een druk baasje. Hij laat de ene na de andere cd het daglicht zien. Niet dat ‘ie er ook maar een kilootje van afvalt. Maar voor fans van blues en roots is hij waarschijnlijk geen onbekende. Deze nieuwe verzamelaar "Ten Years with Popa Chubby, Best of" is misschien niet zo interessant voor de fan, maar wel een uitstekende introductie voor wie Chubby toch niet kent? De eerste cd bevat veertien tracks, allemaal studio opnames genomen uit zijn gehele repertoire en op de tweede staan tien live opnames van concerten over de jaren heen. Dat deze zwaar getatoeëerde ‘fat man’ wordt gezien als de belangrijkste vertegenwoordiger van de ‘New Blues of the New Millenium’ beweging kan u horen op deze plaat. Hij speelt een prima mix van old school blues met jazz, rock, funk, soul en gangsta rap, afgewisseld met ontroerende akoestische ballades. Chubby werkt zich door alle bluesclichés heen en doet dat op zijn eigen, herkenbare wijze. Wat overblijft is een goed in het gehoor liggende, stevig rockende, bluesplaat die dicht aanligt tegen de aanpak van wijlen Stevie Ray Vaughan. Hoewel een totaal andere stijl van gitaarspelen hanterend dan de SRV-man, onderscheidt de in de Bronx geboren/Brooklyn wonende Chubby zich op de zelfde voortvarende wijze van veel bluesrecyclingpraktijken van zijn hedendaagse collega's. Zet gewoon, na een dag hard werken op dat duffe kantoor, deze dubbelaar op om even lekker af te reageren. En speel dan vooral de tweede cd met live-nummers want dat is zoals we Popa willen horen: rauw met scherpe randjes, knallen! Kortweg : Zeer toegankelijke blues voor de massa.

ED BENTLEY
HERE WE GO AGAIN !
www.edbentleymusic.com
edbentley@edbentleymusic.com
label : Eigen Beheer /
Comstock Records
www.cdbaby.com/cd/edbentley

Of hoe een dubbeltje rollen kan ? Ed Bentley (5/2/42) vertoefde al een tijdje in de mottebollen toen hij plotseling genomineerd en verkozen werd tot lid van "the Rockabilly Hall Of Fame". Blijkbaar was dit een stimulans om de draad en micro terug op te nemen en samen met enkele oud gedienden van the Stone Country band de studio nog eens met een bezoekje te vereren. Met de toepasselijke titel "Here We go Again" werd gekozen uit ondermeer materiaal van Carl Perkins (Matchbox), Ersel Hickey (Bluebirds Over the Mountain), the Delmore brothers (Freight Train Boogie) en van Ed's favoriet pur sang Johnny Cash (Get Rhythm). Maar ook was hij niet te beroerd om enkele eigen rock & roll / rockabilly songs met de veelzeggende titels "Rock A Train Boogie", "Dance Bop A Shoo Bop", en "Slap Happy boogie Band From Tennessee" op ons los te laten. Het bloed kruipt waar het blijkbaar niet gaan kan en 'veteraan' Ed Bentley , ex Gibson gitaar sales manager, is daar een prima voorbeeld van. "You Never To Old To Rock & Roll" en deze "Lovin' Man" slaagt er perfect in om de sound en sfeer van de jaren '50/'60 terug voor de geest te halen. If you enjoy the Rockabilly Sounds of Buddy Holly, Carl Perkins, Elvis", roots / country, luister dan ook eens naar "I'm Getting Better All the Time", "Honey I'll Be Gone", "The Fool" (Lee Hazlewood) . Oh Yeah .... ondertussen is de man via Cd Baby aan een charme offensief begonnen dat hem al een contract met Comstock Records opleverde en veel airplay op Nederlandse radiostations. De man die ooit in 1957 een witte cowboy hoed won in een crochet wedstrijd met zijn vertolking van Marty Robbins "White Sport Coat and a Pink Carnation" en in 1964 een locale hit scoorde met "Lovin 'Man" bracht in de loop van de jaren nog verschillende albums uit. Met enkel nog wat optredens in het weekend bleef hij toch nog enigszins voeling houden met zijn muzikale generatie genoten. Maar met het album "Here We Go again" krijgt hij een tweede kans om zijn eerste droom waar te maken .... Like his hero, Johnny Cash, Ed Bentley still "walks the line." Welcome Back Ed !

ROSE CITY KINGS LIVE
HOLLER OUT FOR MORE
www.rosecitykings.com
kingbee@rosecitykings.com
Label : eigen beheer
www.cdbaby.com/cd/rosecitykings3

"Holler Out for More" is het derde en recentste live-album van de uit Portland, Oregon komende vijfmansband Rose City Kings. Hun debuut album "Delta Hop" verscheen in 2003 en vorig jaar wisten ze ons te verrassen met "Up on It". Als luisteraar krijg je met hun nieuwe album een perfect beeld van waar deze band voor staat. Zij putten uit het zachtere genre in de bluesfamilie, met invloeden van de geluiden van de Delta en de Chicago blues. In Amerika worden ze omschreven als een nieuwe generatie in de blues / Americana scène, maar dan wel van het soort dat nog genoeg aanleunt bij de meer traditionele blues om ook de meer modale bluesfan te boeien. Alle twaalf tracks zijn eigen composities, geschreven door Dan Berkery. Sommige klinken vrij herkenbaar, bij andere is het duidelijk dat de band naar een eigen identiteit streeft. Dat het deze band niet alleen te doen is om het brengen van zuivere rockblues waar de 'hard-driving resonator and bottleneck guitar' van Dan Berkery de boventoon heeft, is een niet mis te verstane boodschap. Zo leveren Joe Powers' harmonica, de keyboards van Jeff Simonson, bassist Ron Camacho en drummer Roger Espinor de perfecte notatie om het geheel boeiend en variërend te houden. De opnames gebeurden in een bluesclub te Portland op 1 April 2005 en met dit live album hopen de Rose City Kings hun naambekendheid te laten opflakkeren. Want deze op een Chicago-stijl gerichte bluesband kan men niet bepaald nieuwelingen noemen in de blueswereld. Bijna drie jaar doen ze hun ding met volle overtuiging. Zo verworven ze in die enkele jaren verscheidene titels als in : 2003 Muddy Award Winner for Best New Act, 2004 Winner of the CBA Journey to Memphis Competition, 2004 Muddy Winner for Best Comtemporary Blues Act. De band zweert bij het geluid van authentieke Chicago / Delta sound en meer van dit moois. Frontman en zanger Dan Berkery verstaat de kunst om met zijn rauw en hees stemgeluid te boeien in oa: "Coffee Blues", een Elmore James getint gitaarnummer. De Rose City Kings kan men beschrijven als onverwoestbaar, gedreven, ruig en zo lekker blues klinkend.

DANNY SCHMIDT
PARABLES & PRIMES
www.dannyschmidt.com
danny@dannyschmidt.com
info : www.musemix.com
Joanna Serraris
joanna@musemix.com
www.cdbaby.com/cd/schmidt4

Sinds hij in 1999 debuteerde met "Live at the Prism Coffeehouse" heeft de in Austin opgegroeide Danny Schmidt al een aardig palmares bij elkaar geschreven. Na "Enjoying the Fall" (2001), The Spinning Of The World" (2000) en "Make Right the Time" (2003) is "Parables & Primes" nu al zijn vierde album. Deze Texaanse singer/songwriter speelt op zijn nieuwe album, (eigen beheer) elf nummers in de hem vertrouwde combinatie van folk, country en pop. Steun kreeg hij van onder andere Guy Forsyth op harmonica, Michael Longoria (Patti Griffin's band) op drums, Bruce Hughes (Bob Schneider's band, The Resentments) op bas en ook Lloyd Maines op steelgitaar. Zijn medium-tempo songs en ballads zijn ingetogen geïnstrumenteerd: gebaseerd op zijn uitstekend akoestische gitaarspel en ondersteund door een effectief sfeervolle harmonica worden de accenten meestal gelegd door accordeon, viool, cello, orgel, trumpet en mandolin. Ze onderstrepen zijn met een warme bariton gezingzegde, weemoedige teksten, waarmee hij staat in de traditie van Townes Van Zandt en Leonard Cohen. En het lijkt er alsmaar meer op, dat Danny Schmidt binnen afzienbare tijd in de bovenste la van het singer-songwritersgild zal gaan belanden. Schmidt beschikt niet enkel over een mooie rustgevende gebronsde stem, maar is daarbuiten ook een onderscheiden dichter, die in zijn nummers met zijn onnadrukkelijke woorden een continue sfeer van 'Parables & Primes' oproept. Hij is daarbij waarnemer, geen deelnemer. De hoogtepunten volgen elkaar aan een adembenemend tempo op, reeds beginnend met de opener "This Too Shall Pass". Al bij al is "Parables & Primes" een album dat bijzonder aangenaam wegluistert en waarmee Danny Schmidt eindelijk de welverdiende doorbraak kan bewerkstelligen. Prachtig gewoon!

THE KENNEDYS
HALF A MILLION MILES
www.kennedysmusic.com
Label :Appleseed Recordings
www.appleseedrec.com
Joevinyl@aol.com
Distr.: Music & Words
www.musicwords.nl
Thanks to : Alan Edwards

All ten original songs on "Half a Million Miles" bear references to the Buddhist outlook of openness and enlightenment, and Pete calls the two cover versions - Richard Thompson's wrenching "How Will I Ever Be Simple Again?" and Bob Dylan's "Chimes of Freedom" - "political, peacenik songs," that pay attention to current events.Ear candy and brain food are an irresistible combination on "Half a Million Miles," where The Everly Brothers meet Emerson, The Byrds meets Buddha, and everyone gets along just fine.

Het is lang stil gebleven rond het folk/singer/songwriterduo Maura en Pete Kennedy. In 1995 kwam hun goed ontvangen debuut-cd uit "River of Fallen Stars" en in 1996 "Life Is Larger" met o.a. Steve Earle, John Gorka en Roger McGuinn. Hun nieuwe cd “Half A Million Miles”, tevens hun debuut bij Appleseed Records, bevat weer een aantal, zeer sober gehouden pareltjes. De prachtige, vaak opgewekte composities hebben naast het gitaarspel van Pete en de harmonieuze samenzang dan ook weinig opsmuk meer nodig. Alleen voor het Byrds-achtige gitaarspel in “Half A Million Miles” en “Everything’s On Fire” is de aanschaf al meer dan waard! In deze titeltrack bezingen ze hun eerste ontmoeting in Austin in het jaar '92. "livin', lovin', giggin', tourin'" zingen ze met volle overtuiging, en ja dat mag gevierd worden, tien jaar samen on the road. De muziek van The Kennedys is nog altijd diep geworteld in de country en pop-tradities, maar is tegelijkertijd voorzien van een fris en eigentijds laagje waarin ook invloeden uit de folk en rock hoorbaar zijn. Denk aan een band als Nickel Creek, al klinken The Kennedys gelukkig wel wat minder gepolijst en overheerst hun muziek met hun rinkelende gitaren. Weer een man-vrouw duo dus en wederom een duo met perfect bij elkaar kleurende stemmen. Maura zingt zuiver en heeft een mooie snik, terwijl Pete het gruis op zijn stembanden heeft staan. Twee stemmen die los van elkaar al weten te overtuigen, maar in de wonderschone harmonieën pas echt tot hun recht komen. De fantastische zang is al reden genoeg om deze cd aan te schaffen, maar The Kennedys schotelen ons ook nog eens een set onweerstaanbaar goede songs voor. Songs die variëren van stevige rockers tot zwoele ballads (“Live” en “Listen”) en van pure roots ( “Midnight Ghost”) tot zonnige pop (“Namaste”). Maar vooral dus hele sterke nummers. Zeer mooie toevoeging aan hun oeuvre.

Track List:
* Half A Million Miles
* Namaste
* Midnight Ghost
* Live
* Listen
* Nuah
* 9th Street Billy
* Everything's on Fire
* How Will I Ever Be Simple Again?
* Chimes of Freedom
* Time Ain't Long
* Here and Now

VAN WILKS
RUNNING FROM GHOSTS
www.shaftesbury.com/vanwilks
vanwilks@sbcglobal.net
Label : DixieFrog Records
www.bluesweb.com
distr.: Parsifal
www.parsifal.be

Drie jaar na "Texas Jukin'" (2002) en zes jaar na "Koko's Hideaway" (1999) laat de hier betrekkelijke onbekende Van Wilks uit Austin weer eens iets van zich horen. Op zijn jongste cd, "Running From Ghosts" genaamd, heeft deze beminnelijke gitarist teksten en muziek bijna in zijn ééntje voor zijn rekening genomen. Dat het een hoogstandje is geworden, is vooral te danken aan de veelzijdigheid. Met vrijwel elk snaarinstrument kan hij meer dan uitstekend overweg. Vooral op slide- en twaalfsnarige akoestische gitaar toont hij zijn fabelachtige techniek. Dat de toonaangevende muziekbladen in Austin, waar ze toch iets weten over blues, hem jaar in jaar uit tot beste gitarist uitroepen, verbaast me dan ook niets. Maar niet alleen de incrowd is enthousiast; zelfs bij het hippe Engelse blad Kerrang wordt zijn naam gefluisterd. Dat komt omdat de Texaan een haast perfecte kruising tussen gitaarrockers als Jimi Hendrix en Van Halen is. Deze veteraan is al bezig vanaf midden jaren zestig en zou na alle lof en prijzen die hem dus ten deel zijn gevallen lekker op zijn lauweren kunnen rusten bij de barbecue. Niet dus. Al is het maar om Billy Gibbons van ZZ Top niet teleur te stellen, want Billy is Vans grootste fan. "Running From Ghosts" zal er bij liefhebbers van luide bluesrock in gaan als koek. Van Wilks’ stijl van spelen is stevig beïnvloed door de Britse variant van bluesrock die hij in zijn jeugd oppikte (Cream, Peter Green, Jeff Beck), wat wil zeggen: hard, fel en een tikje psychedelisch. De songs op "Running From Ghosts" pakken vooral prettig uit voor de aanhang van Stevie Ray Vaughan en de ouwe ZZ Top. Op deze plaat staan weer een paar solide juweeltjes waarin de bluesman doorgaans heerlijk te keer gaat. Hoewel dit alles niet zo heel origineel is, maakt Van Wilks met vertrouwde songs als het ZZ Top-achtige "No More Wishes In Your Wishing Well", de Van Halen -achtige "Watchin' the World Go By" en "1959", de Lynyrd Skynyrd -achtige "The Low Spark of High Heeled Boys" en Tim Rose's "Morning Dew" opnieuw vrienden. De bonte combinatie van stijlen geven het album een heel bijzonder karakter. Van Wilks’ stem laat zich vergelijken met die van Billy Gibbons. Achter Wilks staat een band van topmusici, want ook daarmee is Austin overbevolkt, die Wilks de vrijheid geven om zijn skills uit te leven. Kortweg : In Texas lopen nog al wat bekwame gitaarspelers rond en Van Wilks is van hen zeker niet de minste!

WINK KEZIAH
DELUX MOTEL
website:www.winkkeziah.com
label : Eigen Beheer
info : wink@winkkeziah.com
www.cdbaby.com/cd/winkkeziah

"It started with a kiss" zong Hot Chocolate ooit maar bij Wink Keziah begon het met een "Sears Silverstone guitar" en een copie van "Learn To Play with Mel Bay". Met zijn album "Delux Motel" heeft hij moeten kiezen uit een 250 songs die hij in de loop der jaren bijeen gepend heeft. Het is dan ook een allegaartje geworden van prima honky tonkin' met de opener "Hill - Billy Saturday Night" en "Somebody Call It" ... inderdaad Honky Tonk, Southern country / rock met "Time Slips Away", country met "Lookin' For What I Can' t Find at Home" en een hoofdrol voor fiddle (Gene Alexander), mandolin (Michael Orlando), pedalsteel in "I Wanna thank You ". "Dancin' All Alone" zou nog een prima song zijn voor het nieuwe album van Bob Seger (Still Alive?). Voor zover niets aan de hand maar dan komt het zeemzoete "Why Don't You Come Back Home" enigszins wat roet in het eten gooien en krijgen wij een soort country dat ons telkens weer serieuze maagoprispingen bezorgd. Dan liever de pedal steel (Joe Smith) op het voorzichtige rootsertje "Tryin' to Call Home", het bluesy / funky "Cold Rain" en het bluegrassvraagje "Where's My Baby" (zou dat die Linda Lou zijn waarmee Wink Keziah in de openingssong 'some hootchiekoochie -koo' mee wou doen?). Een bijna geslaagd album en met zijn band the Rollin' Tumbleweeds lijkt Wink Keziah zijn weg te vinden in het wereldje van "twist and turns, ups and downs, highlights and heartaches in a unique collection of stories for the soul ".

TOMMY Z
UNIVERSAL LOVE
Website:www.tommyzband.com
info@tommyz.info
Label : South Blossom Records
www.cdbaby.com/cd/tommyz

Zoals op het album ChuZ (Chu Nero en Tommy Z.) te horen is, ontwikkelde The Tommy Z Band zich in korte tijd van een blues-georiënteerde band tot groep met een geheel eigen geluid. Nog voor de release van hun debuut album was Tommy Z op vele podia met o.a. B.B. King, Buddy Guy, Johnny Winter, The Fabulous Thunderbirds, Jeff Healey, Colin James, Roomful of Blues, Blues Traveler, Derek Trucks, Joe Bonamassa, Peter Frampton .... alwaar de band een onuitwisbare indruk achterliet. Alle verwachtingen werden ingelost met het in een prachtige, getekende hoes gestoken debuutalbum "Universal Love" waarvan de productie in handen lag van Nick Blagona, die we kennen voor zijn werk met the Bee Gees, Nazareth, the Moody Blues, Deep Purple, Rainbow, the Police, Chicago en vele anderen. Blagona zorgt op dit album ook voor een zuivere heerlijk volle productie en biedt volop ruimte voor de muzikale uitstapjes waarin vooral de blazers (The Salvation Horns met Jazz legende Chu Nero) en de keyboards een dominante rol spelen. Beste voorbeeld is "Watered Down Love", dit nummer klinkt meer als een bluesklassieker met een boogie-woogie keyboard en scheurende gitaar riffs. Tevens is Tommy Z zijn songwriting het sterkst in deze track waardoor het volgens mij de uitschieter is van de elf tracks die allemmal door hemzelf zijn neergepend. We horen op deze plaat een prachtige mix van Rock, R&B, Jazz, Blues, Funk, en Swing; de gitaar en de stem van Tommy Z, de toetsen van Chu Nero, de drums van Paul Campanella, de bas van Rodney Appleby en de percussie van Nick Blagona. Nu is de muziek van The Tommy Z Band ook wel typisch Amerikaans, maar typisch Amerikaans wil nog niet zeggen dat The Tommy Z Band van die afgrijselijk, aalgladde, rockmuziek maakt, zoals een band als REO Speedwagon (wie kent ze nog?) die in een ver verleden maakte. Sterker nog; de muziek van Tommy Z zit behoorlijk complex in elkaar, is absoluut niet conventioneel en is bovendien niet vies van een lekker potje jammen. Met zijn anderhalf jaar verleden verschenen cd als het duo ChuZ bewees Tommy Z bovendien dat hij buitengewoon gevoelige en tegelijkertijd hele knappe songs kan schrijven. Kwaliteiten die allemaal samen komen op "Universal Love". Wederom een verrassende cd, want ondanks het feit dat de songs van Tommy Z weer bijzonder aangenaam in het gehoor liggen, gebeurt er weer van alles. "Universal Love" is een essentiële plaat die ook weer veel in mijn speler te vinden zal zijn.

BUFFALO CREEK
PAINT BY NUMBERS
website :
www.buffalocreekmusic.com
label:Eigen Beheer/Atlantic records
info : nick@buffalocreekmusic.com
(Nick Bearden)
www.cdbaby.com/cd/buffalo2

De jongens van Buffalo Creek deden er juist geteld negen maanden over om slechts acht songs (met track 8 als hidden track) op hun derde album geplaatst te krijgen. Niet bepaald een voorbeeld van produktiviteit maar gezien het feit dat de bandleden nog al ver uit mekaar wonen zal niet vreemd zijn aan deze situatie. Enkel bassist Germar woont nog in hun voormalige thuishaven Chico, California. Wat ons meer tegen de borst stuit is dat zij blijkbaar hun voeling met de country / Americana / aan het verliezen zijn. Immers hun six song debuut album was pure country rock en de opvolger "Signal To Noise" (03) kreeg al een wat meer rock geluidje maar was best nog te pruimen. De evolutie richting 'down and dirty rock & roll ' zet zich verder op "Paint by Numbers" en frontman / singer / songwriter Bryn Loosley heeft er ook geen moeite mee gezien zijn uitlatingen in de verschillende mediakanalen en dat vinden wij erg jammer. Songs als "Happy to Be Here", "Maybe" en "Northern California" doen de hoop eventjes oplaaien en bewijzen wel degelijk dat Loosley, Nick Bearden (drums & guitars), August Germar (bass), Ryan O 'Donovan (orgel, Wurlitzer, piano) en Marc Stafford (guitar, vocals) hun plaatsje in het Americana wereldje hebben. Maar met "Barroom Queens" en "It's Me" komen ze erg dicht in de buurt van Lynyrd Skynyrd en met "Indecision" ben je blij dat er zo iets bestaat als een fast play knop op je cd player. Classic rock en de country twang die meer en meer op de achtergrond komt ...spijtig !