ARCHIEF 2004 - JANUARI 2005 - FEBRUARI 2005 - MAART 2005 - APRIL 2005 - MEI 2005 - JUNI 2005
RICHARD
RAY FARRELL
ACOUSTIC ROOTS
Website:
www.richardrayfarrell.com
Info@richardrayfarrell.com
richard@richardrayfarrell.com
Label : Blue Beet
www.cdbaby.com/cd/rrfarrell2
Vorig jaar verscheen "Bohemian Life", dit was het lang verwachte album van Richard Ray Farrell. Deze man speelt de blues al meer dan 25 jaar en dit met de grootste bluesmuzikanten zoals R.L. Burnside, Louisiana Red, Frank Frost ... Farrell heeft veel tijd doorgebracht in Europa, vooral in Duitsland en Spanje, waardoor hij toch zeer bekend is. Voor dit album zorgde hij voor een nieuwe band met Steve Gomes, Robb Stupka, Bill Heid, Benjie Porecki en als gast Jerry Portnoy die op drie van de zestien songs voor de nodige harmonicabegeleiding zorgde. Blue Beet Music is zeer tevreden om na dit zeer bejubelde album Richard Ray Farrell’s nieuwe album "Acoustic Roots" uit te brengen in een bijna één uur durende set van klassieke ragtime en delta blues covers van de jaren '20 en '30. De opnames gebeurden live zonder overdubs in de Ground Hog studio in Holland, PA. Deze opnames, mixing en mastering waren in handen van driemaal Grammy Award winnaar Mike Tarsia van Philadelphia, PA. Met zijn album "Acoustic Roots" slaagt hij er moeiteloos in, om met ongecompliceerde akoestische blues uit vervlogen tijden mijn gevoelige snaar te raken. Zichzelf begeleidend op akoestische gitaar, harmonica en soms wat slidewerk is dit genieten. Nagenoeg alle songs zijn covers, enkel het afsluitende "Blues-Flamenco" is van eigen hand. Er gebeurden dus geen overdubs, multitracking en goocheltoestanden bij de opnames. De wijze waarop hij nummers als Blind Lemon Jefferson's "One Dime Blues", Leadbelly's "Ella Speed" of Blind Blake's "Rope Stretchin' Blues" speelt , het is gewoon voortreffelijk gebrachte akoestische blues, eerlijk en recht uit het hart. Zijn slide gitaarspel in "Sassy Mae" doet ons denken aan het betere werk van Son House, maar ook in de traditional "Buck Dancer's Choice" of zijn eigen "Blues-Flamenco" is zijn fingerpicking gewoon geweldig. Farrell brengt een grote verscheidenheid aan songs, maar in zijn Delta-bluesnummers; Bukka White's "Fixin' To Die" en "Shake 'Em On Down", Son House's "Jinx Blues", en de uitstekende versie van Robert Curtis Smith's "Lonely Widower" zijn de vergelijkingen met de originele versies nooit ver weg. Andere covers van o.a. Mississippi John Hurt's "Louis Collins", Smokey Hogg's "Too Many Drivers", Blind Boy Fuller's "Jivin' Woman Blues" en Bo Carter's "Let's Get Drunk Again" & "I Want You To Know" zijn allen gewoonweg schitterende nummers waarin zijn innemend gitaarspel tot de verbeelding spreekt. Kortweg : Voor wie houdt van rustgevende en serene sfeermuziek in een sublieme mix van ragtime, deltablues en countryblues is bij deze aan het juiste adres.
LAURA
CANTRELL
HUMMING BY THE FLOWERED VINE
Website :www.lauracantrell.com
Label : Matador Records
Distr.: V2 Records
www.be.v2music.com
Reply.Belgium@v2music.com
"I love this album to the point of madness". Met deze fraaie woorden
lanceerde John Peel een jaar of vijf geleden "Not The Tremblin' Kind"
(2000), het debuut van de Amerikaanse Laura Cantrell. We kunnen Peels bewondering
voor de New Yorkse zangeres volgen, want de in Nashville geboren Cantrell
brengt warme, tijdloze countryrock, steeds subtiel en rijk georkestreerd en
met onmiskenbare literaire kwaliteiten. Er zijn maar weinig alt.country platen
gemaakt, die mooier zijn dan dit debuut. Laura Cantrell's muziek bevat iets
meer pure country-invloeden dan bijvoorbeeld bij Lucinda Williams het geval
is, maar het slaat nergens te ver door. Stemmige countrymuziek in een alternatief
jasje met wonderschone zang, want de stem van Laura Cantrell is een hele bijzondere.
Fluisterzacht en loepzuiver, maar tegelijkertijd gepassioneerd en indringend.
Opvolger "When The Roses Bloom Again" (2002) was minstens net zo
mooi, een cd opnieuw gevuld met spaarzaam begeleide, vrij traditionele alt-country,
maar werd hier in de lage landen helaas net zo genegeerd als het zo mooie
debuut. En nu is er dan cd nummer drie: "Humming By The Flowered Vine",
een album opgedragen aan John Peel. Ze mocht maar liefst vijf keer bij hem
op visite voor een 'Peel Session' en noemt hem op haar website de grootste
radiomaker aller tijden en dat zal niet alleen zijn omdat zij ook een radioprogramma
presenteert. Ooit riep hij over haar: 'My favourite record of the last ten
years and possibly my life is an LP by a New York woman born in Nashville
called Laura Cantrell. It’s country, and I don’t know why I like
it, but it has the same sort of effect on me as Roy Orbison had in the ‘60s.'
Of ze werkelijk tot de allergrootsten behoort durf ik niet te zeggen, maar
dat ze in de voorhoede staat van de vrouwelijke singer/songwriters (samen
met onder meer Lori McKenna, Gillian Welch en Kathleen Edwards) lijkt me duidelijk.
"Humming By The Flowered Vine" is samengesteld en bereid volgens
het recept van zijn voorgangers. Rustige, breekbare liedjes worden afgewisseld
met uptempo songs die laveren tussen pop en country. Nu eens klinkt de zangeres
kwetsbaar, dan weer kordaat en vol overtuiging. "What You Said"
is een uptempo countryliedje dat een zomerse vrolijkheid in zich draagt. Het
is dit soort songs waarop Laura Cantrell het patent heeft, van ons mag ze
deze tot in lengte van dagen blijven zingen. Een waar hoogtepunt is het prachtige
"Khaki & Corduroy", een liedje van eigen hand. Hierin zingt
de zangeres over de herinneringen aan haar studietijd in New York die soms
zomaar boven komen drijven. In haar stem klinkt een warme weemoed naar vervlogen
tijden door. In "Letters", geschreven door Lucinda Williams, houdt
Laura een overtuigende nostalgische ode aan de handgeschreven brief, een bijna
uitgestorven fenomeen, en de bekoring die hiervan uitgaat. De zangeres klinkt
hier warempel als Lucinda zelf! Het is zo’n mooie versie dat je het
origineel bijna zou vergeten. "California Rose" is een eerbetoon
aan Rose Maddox van de legendarische familieband. Van deze countrypop zwenkt
Laura moeiteloos naar country in de beste Bakersfield-traditie met haar vertolking
van "Wishful Thinking" van honky-tonk legende Wynn Stewart. "Poor
Ellen Smith" is een vrolijke moordballade, dat zowaar afkomstig is van
haar grootoom Ethel Pard Richardson uit het gat Chattanooga in Tennesssee,
een traditional die de zangeres voor deze gelegenheid heeft herbewerkt. Het
nieuwe album van Laura Cantrell telt slechts tien liedjes en duurt nauwelijks
40 minuten en is afgelopen voor je er erg in hebt. Maar wat je hoort is helemaal
de moeite waard. Elke song is raak en elke minuut van haar muziek moet worden
gekoesterd. Kortweg : "Humming By The Flowered Vine" is een schitterende
cd, die veel emoties losmaakt en alle verwachtingen inlost die door de twee
vorige albums van Laura Cantrell zijn gecreëerd. De liedjes op deze nieuwe
plaat zijn soms puur klassieke country, soms versneden met hedendaagse indie,
maar ze snijden allemaal diep in de ziel. Het wordt tijd dat meer mensen Cantrell
gaan ontdekken!
PAUL COX
GOOD TO ME
paul@note-music.co.uk
Label : Note Records
www.note-music.co.uk
info@note-music.co.uk
Paul Cox geboren in Wolverhampton, Engeland in het jaar 1959, maakt er een erezaak van om blues geïnspireerde Rhythm & Blues terug tot leven te wekken. Na het eerder verschenen "Ain't Nothin' Doin'" en "Real World" is er nu "Good to Me", opgenomen begin januari "Live!" in de studio. "Good To Me" is dus het derde album voor Note Records, en voor een derde maal is de productie in handen van Roger Cotton. Tijdens deze opnames kreeg Paul vocale steun van Val Cowell (Bad Influence), van Alan Glen (Yardbirds) op harmonica, Roger Cotton (Peter Green's Splinter Group) op keybooards en Hammond, Al MacLean op bas en Mike Summerland op gitaar. Acht van de veertien songs zijn geschreven door drummer Steve Dixon, dewelke ook piano speelt op "Soul And Passion". Persoolijk vind ik het gitaar- en harmonicawerk van respectievelijk Mike Summerland en Alan Glen wel zeer uitmuntend. Naast het co-schrijven van songs met Summerland neemt Cox het vocale gedeelte voor zijn rekening. Met de opener "Weekend Blues Man" is meteen de toon gegeven van dit wel uitermate sterke album. De volgende nummers "Middle Of Nowhere" en het vocaal duet met John 'Smiggy' Smyth in "Dangerous Mood" zijn songs die nazinderen. "Who You Gonna Lie To" is soulvol getint met Nick Payn en Matt Winch op sax en trompet. Mooi is de slidegitaar intro in "Ride On A Pony" en in deze cover van Paul Rodgers is Cox's sterke stem op zijn best. "Soul And Passion" is een rustiger nummer en laat wel even denken aan Joe Cocker. "Fly" is een sterk gedreven nummer door het prachtige giaarwerk van Mike Summerland. Ook Cox's duet met Val Cowell in 634-5789 is zeer subliem. Cox's stem is zeer ideal voor dit nummer, maar het is vooral Cowell, wie hier een stap naar voren doet van zijn backing vocals. "The Forecast Calls For Pain" is beter gekend van Robert Cray, maar Cox maakt van dit nummer één van de uitschieters. De titeltrack heeft veel Rhythm & Blues volume en laat de band op zijn best horen. De afsluiters, het akoestische country getinte "Don't Think Twice" en de funky R&B in "Alone In The Dark" laten horen dat Paul Cox van alle markten thuis is en dat zijn stem zeer goed tot zijn recht komt in deze songs. Paul Cox is naast songsmid echter in de eerste plaats een uitstekend zanger. Hij werd op deze cd bovendien bijgestaan door klassemuzikanten en dat maakt dat "Good To Me" er best wel mag zijn.
SIXTY
ACRES
BANJOS AND SUNSHINE
website : www.drenrecords.com
label : Dren Records
info : drenrecords@yahoo.com
Het feit dat het alt.country / roots gebeuren in de lage landen meer en meer in the picture komt, niet in het minst door Rootstime en de collega's van Rootstown, Alt country. Nl, ctrlalt. country Belgie ... enz, kan er de oorzaak van zijn dat de labels hun oudere albums, eventueel remastered en met toevoeging van wat bonusnummers, opnieuw op de markt gooien. Zo verscheen het album "Banjos and Sunshine" reeds in 1999 en was destijds een van de best verkopende albums bij het gezaghebbende Miles Of Music. De opvolger "Good Ethel"(03) kreeg bijzonder veel airplay in Europa. Niet verwonderlijk, rootsy rock in de stijl van the Jayhawks, Wilco, Son Volt en tijdgenoten van the Backsliders, the Hangdogs, Slobberbone, het verkoopt aan deze kant van de oceaan als zoete broodjes. Het zijn Matt Felch (vocals, gt, harmonica) en Niall Hood (bass, backing vocals, guitar, banjo, mandolin) die de oorspronkelijke bezielers zijn van Sixty Acres maar ook Mark Mc Kay (backing vocals, gt) die ondertussen aan een succesvolle solo carrière begonnen is, ondermeer met de cd "Shimmer" (producer Eric "Roscoe" Ambel). De dertien originele songs (allen van Matt Felch) krijgen hier een surplus met een zestal bonusnummers, een lovenswaardig iniatief dat de liefhebbers van Sixty Acres misschien weer op kosten jaagt, maar het is de moeite waard. En de fans kunnen de portemonnee maar beter vasthouden want in het najaar starten de opnames van nieuw materiaal in de Scary Clown Studios, Bethhesda Maryland. Wij kijken er benieuwd naar uit!
THE
BEL AIRS
GOT LOVE
www.belairs.com
Label : Hightone records
www.hightone.com
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
De broers Dick en David Pruitt op bas en elektrische gitaar, vormen samen
met Michael Cherry (The Paladins, The James Harman Band) aan de drums, The
Bel Airs. Zij spelen een dansbare mix van rockin'blues waain de elektrische
bluesy-country-soul-en -rock-n-roll sound invloeden van Wilson Picket, Slim
Harpo, Howlin' Wolf en Johnny Cash duidelijk hoorbaar zijn. De Pruitt brothers
zingen al meer dan twintig jaar samen en werden vaker door de pers omschreven
als de "Everly Brothers of Blues". In 1991, verscheen "Dangerous
Curves", opgenomen in de Lou Whitney's studio in Springfield, Missouri.
Later in datzelfde jaar verhuist David tijdelijk naar southern California,
en in 1995 verlaat toenmalig drummer Pat O'Connor de broers om zich in Nashville
te vestigen. Het is dan dat de uit Indianapolis komende drummer Michael Cherry,
uittredende O'Connor's plaats inneemt om deel uit te maken van deze rhythm
sectie in de thuishaven van de Pruitt's, Columbia Missouri. Zodoende is de
momentele line-up al tien jaar samen en verscheen in 1999 het album "Hoodoo
Party". Dit album was opgenomen in St. Louis en kon rekenen op de steun
van pianist Johnnie Johnson (Chuck Berry). Voor hun laatste album "Got
Love" (Hightone Records) grepen de opnames terug plaats in Lou Whitney's
studio, en ditmaal waren de gasten Jimmy Carpenter (sax) en Joe Terry (hammond,
piano). David's "big guitar" en Dick's soulvolle stem maken van
dit album een prachtige Rhythm & Blues plaat en samen vormt dit trio een
zeer gedreven band waarvan de productie in handen ligt van Lou Whitney.
The Bel Airs zijn momenteel op tour met Brian Capps, the Domino Kings, en
the Morells, zijnde de "Big Noise from Springfield". (Ook van deze
bands zijn er deze maand nieuwe releases, u leest het allemaal in Rootstime).
Het geluid van de The Bel Airs is nimmer voor één gat te vangen.
Blues, rockabilly, neo-rockabilly, honky tonk, country en vuige swampblues
wisselen elkaar af en worden naadloos met elkander verweven. De band slaagt
er in om uitgekauwde genres van een eigen stijl te voorzien en daarmee in
alle clubs van Austin tot Boston op te treden en voor een vierde maal hun
American Rhythm & Blues op plaat vast te leggen. The Bel Airs zijn met
zovele optredens per jaar een van de meest actieve bands aan het rockabilly-
en bluesfront. Het meest opvallend aan het bandgeluid zijn de loepzuivere
gitaarstijlen van David Pruitt, hij weet als geen ander zijn bluesroots te
vermengen met andere muziekstromingen. De balans tussen bas, drums en gitaar
is nagenoeg perfect. Voeg daarbij het zanglplezier van de broers en u heeft
de ingrediënten voor een meer dan geslaagde plaat. Klasse!
THE
DOMINO KINGS
SOME KIND OF SIGN
www.dominokings.net/home
media contact:
cary@conqueroo.com
Label : Hightone records
www.hightone.com
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
Het was Dave Gonzales van The Paladins die Stevie Newman kon overtuigen zijn bandje niet op te doeken. Blijkbaar zaten zij in een ferme impasse en de laatste personeelswijzigingen verliepen niet zonder slag of stoot maar gelukkig heeft het gezond verstand gezegevierd en zijn de plooien weer glad gestreken en vinden wij zelfs Brian Capps (ex Domino) in een gastrolletje op upright bass terug op dit vierde album van The Domino Kings. Het zou jammer geweest zijn moesten zij besloten hebben om er het bijltje bij neer te leggen want met hun debuutalbum "Lonesome Highway", dat inmiddels een collector item geworden is, en de opvolgers "Life & 20" en "the Back Of Your Mind" hadden zij hun plaatsje verovert in de Springfield Missouri - roots music sound. Prima rockin' country bandje dat onder leiding van ouwe gabber / producer Lou Whitney terug de studio induikelde en met "Some Kind of Sign " terug onder de mensen staan. Met hun Bakerfield sound, California's honky tonk, Texas rockabilly lijkt het of ze nooit weg geweest zijn en frontman Stevie Newman (lead, rhythm gt, lap steel, vocals) heeft zijn uiterste best gedaan om het merendeel van de songwriting op zich te nemen. Enkel Les Gallier op drums en Stevie maken nog deel uit van de oorspronkelijke Domino's en ondertussen kwamen Ritchie Rebuth (lead, rhythm gt) en David Sowers (upright & electric bass, vocals) de gelederen versterken. Ook hun vorig record label "Slewfoot Records" werd vriendelijk bedankt en met Hightone Records / SonicRendezvous werd een nieuwe deal afgesloten. En de nieuwe start klinkt veelbelovend ... opener en titelnummer "Some Kind Of Sign" en "It's all Over but the Crying" doet denken aan Dwight Yoakam in zijn "Guitars & Cadillacs" periode. "Rain in My Past" en "Don't Want To Do that Again" hebben een Mavericks likje, pareltje "Dark side of the Moon" zal eeuwig geassocieerd worden met Rodney Crowell. Blijkbaar heeft Stevie Newman niet stilgezeten en zijn flappertjes wijd opengehouden in de (gedwongen) rustperiode. The Domino Kings zijn back en hoe ... iets scherper op gitaren maar hun typische en aangename country deuntjes met "You Tear Me Up", "Bridges I've Burned", "Walk Away If You Want to ", "A million Miles Of Here" (duetje met Sheri Darlene Hurst) zijn als van ouds weer van de partij. 'Don't Want to Do that Again" belooft beterschap en ze zullen het wel laten om ons nog eens een drietal jaren in het ongewisse te laten over het reilen en zeilen van the Domino Kings. Prima comeback !
BRIAN
CAPPS
WALK TROUGH WALLS
website : www.briancapps.net
Label : Hightone records
www.hightone.com
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
"He
lives and breaths the Johnny Cash-, Buck Owens-, Hank Williams-type stuff.
He was just probably born a little bit too late. He's the real thing."
(Lou Whitney )
Brian Capps (vocals, bass instrument); Kelly Brown (organ); Lou Whitney (bass
guitar); D. Clinton Thompson, Ron Gremp, Bobby Lloyd Hicks (drums); Sheri
Hurst (percussion); Jody Bilyeu, Mark Bilyeu (background vocals). Recording
information: The Studio, Springfield, Missouri (2005).
Blijkbaar kan de pret bij Hightone records niet op. Net als bij the Domino Kings, The Morells is Lou Whitney (62) weer betrokken bij deze release. Niet alleen als producer/bassist draagt hij zijn steentje bij op het debuutalbum van (ex Domino King) Brian Capps, hij maakt samen met D. Clinton Thompson en drummer Ron Gremp (zie rev. the Morells) ook deel uit van Capps' live begeleidingsband "The True Liars". Capps, singer / songwriter die tevens de slapping upright bass en rhythm gitaar hanteerde bij de DK kwam in aanvaring met de andere frontman Stevie Newman en besloot om in 2001 de band te verlaten. Ondertussen werd de vredespijp gerookt en besloot Capps op aanraden van Lou Whitney terug de draad op te nemen en met behulp van diezelfde Lou Whitney en zijn gabbers van the Morells / Bel Airs kwam dit album "Walk Trough Walls" tot stand. Zeven originals, twee Merle Travis covers ("The Devil To Pay ", "Dark as a Dungeon", beiden bekend in de versie van J. Cash) en last but no least Rodney Crowell's "Standing on a Rock". De rock & roll à Dave Edmunds / Mickey Jupp druipt er van af met de songs "Next time", "True Liar". Met "I Wouldn't say", komt Capps erg dicht in de buurt van zijn werk met de DK. Opener "The Bottom" is een erg leuk country / roots rockertje en "Walk Trough Walls" is net als "When We Learn" (met Sheri Hurst , background vocals) een prima ballad. Songs die net als de overigen deel uitmaken van de prima mix van hard core honky tonk, rockabilly en zelfs een snuifje gospel / hillbilly ("God knows Why"). Het is nog wat vroeg om voor sinterklaas / kerstman te spelen maar met het pakketje Domino Kings / Morells / Bel Airs / Brian Capp onder de arm kan je vele (muzikale) hartjes blij maken . Klasse!
THE
MORELLS
THINK ABOUT IT
Label : Hightone records
www.hightone.com
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
"They're not young, they're not pretty, but the Morells are as American
as a cheeseburger from Red's and as funny as a drunken monkey," (Jerry
Renshaw, Austin Cronicle)
Een van de voordelen waarover je beschikt als je een fan bent van the Morells is dat je spaarcenten niet worden aangesproken. Begonnen in de jaren zeventig als the Symptoms verscheen hun debuutalbum "Shake and Push " (1982) en het was precies negentien jaren lang wachten op de opvolger "The Morells". Ondertussen was het vooral duivel - doet - al - Lou Whitney die nog het meest van zich liet horen. Samen met D.Clinton Thompson was hij aktief bij the Skeletons en brachten zij een viertal albums op de markt. Blijkbaar zit de man in een produktieve bui want naast zijn hobbyclubje The Morells en zijn produktiewerk in het verleden voor ondermeer Robbie Fulks, Eric Ambel, Kristie Stremel, Bottle Rockets is hij ook betrokken bij de laatste releases van the Domino Kings, Brian Capps (ex Domino) en the Bel Airs. Allemaal verschenen op het Hightone Records / Sonic Rendezvous label dat blijkbaar de artiesten van het terziele gegane Slewfoot Records heeft overgenomen. Je kan het hele 'zootje ' in de maanden augustus / september aantreffen onder het motto "Part of Big Noise from Springfield " in de omgeving van Washington, Cleveland, Kansas City, Nashvile, Milwaukee, Pittsburgh, Hoboken. Mocht je in de buurt zijn zeker gaan kijken en luisteren! Met het album "Think About It " combineren the Morells country / blues / rock & roll / rockabilly / hillbilly swing met een ruime aandacht voor de nodige dosis humor eigen aan Lou Whitney. Het begint al uitstekend met de covers van Chuck Berry's "Nadine" en the Delmore's "Girls Don't Worry My Mind" (met een leuk pianoriedeltje). Wat Lou bedoelt met "Ain't My Day" zal wel een inside joke zijn want met dit album lijkt hij wel zijn beste rootsdagen teruggevonden te hebben. De rockabilly van "She's Gone", de twang in "Guitar Man", swing met het instrumentaaltje "Popbelly", het rockertje "Ups & Downs" en het komische cabaretnummertje met de veelzeggende titel "How Come My Dog Don't Bark, When You Come Around" zijn songs die je na een keertje beluisteren vlotjes meezingt / fluit. U roept maar en the Morells zorgen er wel voor .... "Get What you Need" laat de gitaartjes scheuren en de la Bamba / kuskesdans toestanden uit de jaren '60 en '70 vieren weer hoogtij met "Let's Dance On". Het lijkt wel of Lou Whitney, D.Clinton Thompson, Ron Gremp en nieuwkomer Dudley Brown hun tweede adem hebben gevonden. "As evidenced by their new Think About It CD, they've just gotten better with time. (Jerry Renshaw )
SCOTT
AINSLIE
THE FERAL CROW
Label : Cattail music
www.cattailmusic.com
ainslie@musician.org
Info : Loyd Artists
www.loydartists.com
www.cdbaby.com/cd/ainslie4
In a recent interview Ainslie says,“I’m not changing direction; I’m adding territory. With my extensive work on Robert Johnson and my recent performing and recording history, I am known as a Blues scholar and musician. Before that I was known as an old-time fiddler and banjo player; and before that, a folk musician. For me, the same beauty and themes resonate through all this music. These new songs weave those threads together in a more personal way. They are songs of my life: what I’ve seen and how I see it.”
Drie jaar hebben we moeten wachten op een nieuw studio-album van Scott Ainslie,
en laten we het maar meteen bekennen: er is veel veranderd sinds zijn vorige
albums "You Better Lie Down" (2002), Terraplane (1998), Jealous
of the Moon (1995). Waar bijvoorbeeld zijn laatste album een zeer bejubeld
bluesalbum was komt hij nu met een puur singer-songwriterplaat op de proppen.
Maar wat beiden dadelijk gemeen hebben bij beluistering is dat beide albums
dezelfde smaakvolle en heldere productie genieten, dezelfde prachtige vocalen
en dito harmonieën, en als vanouds sterke songs. U merkt het al, wij
vinden het absoluut niet erg dat Scott Ainslie opeens 'iets anders' is gaan
doen, integendeel. Bijgestaan door een keur aan beroemde namen zoals gitarist
Marc Shulman, drummer Jerry Marotta (Peter Gabriel), bassist Scott Petito,
Peter Vitalone aan de keyboards en Leslie Ritter als backingvocals weet Ainslie
namelijk afwisselend te ontroeren én heel erg vrolijk te maken. Scott
Ainslie is een fenomenaal verhalenverteller. Die verhalen giet hij in de vorm
van een liedje over liefde, vrede, apartheid.... je zit gewoon ademloos te
luisteren. Ainslie laat zien dat hij een ouderwets liedjesschrijver is die
niet alleen verhalen vertelt, maar daar ook subtiel zijn eigen mening bij
verpakt zonder echt moralistisch of prekerig te worden. In de elf songs, allemaal
door Ainslie zelf neergepend, zijn er ook treurige liefdesliedjes "Over
Again", en we vinden in de titeltrack "The Feral Crow" Ainslie
terug spelend op zijn clawhammer banjo. Heel mooi! Ainslie grijpt hiermee
terug naar zijn rootsverleden, de periode toen hij als folkzanger startte.
Er staat geen zwak nummer op deze cd, waarop Ainslie zelf zingt en voornamelijk
akoestische gitaar bespeelt. Scott Ainslie doet heel soepel, romantisch en
innemend met zijn ietwat omfloerste baritonstem en hij laat zich in deze ballads
spaarzaam en sober begeleiden en tevens door de geraffineerde arrangementen
zorgt hij voor een extra gelaagdheid dat dit album optilt tot boven een gewone
singer/songwriterplaat. Kortom, een prachtige cd met prachtige liedjes, perfect
uitgevoerd op een manier die niet snel zal vervelen.
ADIE
GREY
...HOW TO FIND A RAINBOW
website : www.adiegrey.com
label : Hey Baby ! Music
inform@heybabymusic.com
www.cdbaby.com/cd/adiegrey3
"To get the public's attention, I'm told, things need to be painted in primary colors, but music in America has always been more like a rainbow". (Adie Grey)
Net als de regenboog die niet alle
dagen de hemel kleurt rolt er ieder week een album als dit van Adie Grey van
de persen. De mooie kleurschakeringen van een regenboog zijn synoniem voor
de prachtige diverse muziekgenres die je op "How To Find A Rainbow"
kan aantreffen. Opener "Like a Couple of Kids in Love" is een leuk
folky tune, de blues in "An Old Man's Darlin" (Oscar O. Veterano,
op harmonica) zou Bonnie Raitt nog een orgasme kunnen bezorgen, The Mavericks
brachten het al eerder op hun "Live in Austin Texas" album, maar
de gezusjes Morales, Tisj Hinojosa, Patricia Vonne zullen ook staan te springen
om het pareltje "Volver, Volver" te mogen coveren als ze de versie
van Adie aanhoren, de Americana fans likken vingers en duimen af met "I
Know He's Love's Me", " Forget About Me " en "A Friend
Like You". Jazz liefhebbers dromen / smelten weg bij "Mr. Armstrong
was right, it's still a wonderful world" (Dennis Taylor op sax). Diezelfde
Louis had meer dan overschot van gelijk met zijn bewering dat er maar twee
soorten muziek zijn ... "Good Music and Bad Music". Je kan met volle
teugen genieten van die "Good Music" op "How To Find A Rainbow"...
bij "Samba de Bologne sur Mer" kan je wegmijmeren en je laatste
vakantielief voor de geest halen op een harmonicageluidje dat onze Toots Tielemans
moet doen watertanden. Prima album van een zangeres die kon rekenen op de
bereidwillige medewerking / invloeden van Chuckie Burke drummer bij R&B
legende Litlle Milton, Dave Francis op bas (Maura O' Connel) en natuurlijk
Dave Mc Kenzie (gitaren, mandolin). Het moet heerlijk zijn om net als Adie
Grey te genieten van "The Sound of Your Own Voice" en wij mogen
onze lieve heer op onze blote knietjes danken dat zij dat engelengeluid wil
delen met de rest van deze aardbol. Zullen wij dan maar het loflied aanheffen
met "The Gospel of the Hammer" en hardop prevelen ... laat deze
beker "called Adie Grey ... How to Find a Rainbow" nooit aan mij
voorbijgaan".
LUKA
BLOOM
INNOCENCE
Website : www.lukabloom.com
Info :info@lukabloom.com
De Ierse singer-songwriter Luka Bloom debuteerde zo’n 15 jaar terug met het album “Riverside”. Daarop viel vooral het nummer ‘You couldn’t have come at a better time’ op, dat met zijn catchy refrein ook heel wat airplay haalde. Sindsdien heb ik hem niet meer zo gevolgd wat platenwerk betreft, wel heb ik hem in die beginjaren een paar keer live gezien. Daarin bleek hij in zijn eentje een gedreven performer te zijn, die ook een groot publiek wist te begeesteren. Deze cd is echter geheel anders. Zijn stem is zacht, teder en melancholisch tegelijk. Wanneer je de moeite doet om echt te luisteren ben je zo verkocht. De muziek voert je mee naar wijdse Ierse landschappen en charmeert door zijn eenvoud ofschoon de muzikale inkleuring rijk is met akoestische instrumenten als gitaar, mandoline en blaaswerk als sopraansax en klarinet, aangevuld met lichte percussie in een 6-tal nummers (van de 13). De meest opvallend nummers zijn het hartroerende openingsnummer ‘Primavera’ dat onmiddellijk de juiste toon zet voor de rest van de plaat, het felle ‘No matter where you go, there you are’, het droevige verhaal over een Algerijnse Moslim timmerman en ‘June’ een Van Morrisonachtig lied met eenzelfde zegging als de Meester zelf. Halfweg en op het einde is er telkens een instrumentaal nummer dat de stemming en sfeerschepping respectievelijk aanhoudt en afsluit. Liefhebbers van het eerste uur kunnen wat ontgoocheld zijn vnl. omdat het felle van weleer verdwenen is, doch voor mij (op cd althans) en alle nieuwkomers is dit zondermeer het ontdekken waard. (MB)
Luka Blooms ster zorgt al langer voor een warme gloed aan het singer-songwriterfirmament, met zijn nieuwe cd 'Innocence' lijkt die voorlopig niet te doven. Geboren als Barry Moore ontvluchtte hij eind de jaren '80 Ierland en de schaduw van z'n broer, de Ierse folklegende Christy Moore. Terugkomen deed hij als Luka Bloom én een stuk sterker. Door zijn albums (nummer 10 ligt nu in de winkel) loopt een dikke rode draad: de volle akoestische klank van z'n aparte techniek op ritmegitaar. Scherpzinnige fluisterliedjes met minimalistische arrangementen en een folkie ondertoon over alledaagse mirakeltjes. Of zoals zijn platenfirma het verwoordt: 'acoustic chill-out music for the soul'.
JAKE
E LEE
RETRACED
Info & distr.: Mascot Records
www.mascotrecords.com
mail@mascotrecords.com
Lee zal toch de geschiedenis in gaan als de voormalig gitarist van Ozzy, hoewel hij ook met Badlands (met de te vroeg gestorven Ray Gillen) een paar uitstekende platen heeft afgeleverd. Naast opnames wat min of meer sessiewerk genoemd kan worden heeft Lee zich ook op wat solomateriaal gestort. Was daar eerst de instrumentale rockplaat "A Fine Pink Mist", nu komt na een flinke tijd "Retraced". Dit jaar benaderde Mike Varney gitarist Jake E Lee om ook een album vol covers op te nemen en zodra Varney hem vertelde dat Aynsley Dunbar (drums) en Tim Bogert (bas) de ritmesectie zouden verzorgen, hapte Lee toe. Na enig oefenen dook men met oud MSG zanger Chris Logan de studio in om onderstaande elf nummers op te nemen. Het bandgeluid op deze cd verschilt niet zo heel veel van Badlands. Op "Retraced" zijn de nummers over het algemeen klassiekers en Lee rifft en soleert er lustig op los. Uitschieters zijn het swingende "Way Back To The Bone", het lekker groovende "Woman" en "Rock Candy" dat tot de dag van vandaag gewoon een ijzersterke compositie blijkt. Laten we hopen dat Mike Varney deze cyclus doorzet. Kortweg : Jake E Lee wint met twee vingers in de neus. Ten eerste is de coverkeuze veel minder uitgekauwd maar wordt alles bovendien nog eens vele malen beter uitgevoerd. Bovendien bevat de stem van Logan een flinke dosis soul waardoor ook "I’ll Be Creepin’" gewoon heel geloofwaardig klinkt. "Retraced" is gewoon een zeer geslaagde plaat.
01. Whiskey Train (Procol
Harem)
02. Evil (Cactus)
03. Way Back to the Bone (Trapeze)
04. I'll be Creepin' (Free)
05. Guess I'll Go Away (Johnny Winter)
06. Love Is Worth the Blues (West, Bruce & Laing)
07. I'll Come Tumblin' (Grand Funk)
08. Woman (James Gang)
09. Hard Way to Go (Savoy Brown)
10. I Can't Stand It (Robin Trower)
11. Rock Candy (Montrose)
MARJO WILSON JENSEN
SILHOUETTE
DRIFT AWAY
LIKE THIS
Label : Bunnysmoke Records
www.bunnysmokerecords.com
morten@bunnysmokerecords.com
of morten@saber.net
www.cdbaby.com/cd/marjo1
www.cdbaby.com/cd/marjo2
www.cdbaby.com/cd/marjo3
De vorige cd, het in 1999 verschenen "Like This" van deze singer-songwriter
uit Northern California, Marjo Wilson Jensen, werd in kleine kring geprezen,
maar in grote kring helaas hopeloos genegeerd. Gelukkig krijgen we nu een
nieuwe kans met zomaar twee nieuwe cd's, "Drift Away" en "Silhouette",
cd's die nog mooier zijn dan de al zo bijzondere voorganger. Op dit eerste
album kon ze rekenen op muzikale begeleiding van ondermeer Rick Plant (gitaar),
Daniel Leanse (drums, bas, en wurlitzer), Bob Helm (gitaar), Jim Lambert (drums)
en echtgenote Morten Jensen (bas en gitaar). Marjo Wilson maakt op zich vrij
traditionele muziek. Muziek die diep geworteld is in de folktradities en hoorbaar
is beïnvloedt door zovelen, maar gelukkig heeft Wilson ook heel wat van
zichzelf. Een hele bijzondere stem bijvoorbeeld. Een stem die zowel doorleefd
als meisjesachtig kan klinken en "Like This" ruim boven de grijze
middelmaat uit doet stijgen. Op haar tweede album "Drift Away" horen
we enkel het akoestische gitaarspel van Wilson dat wel iets bijzonders heeft;
iets dat haar op het eerste gehoor behoorlijk traditioneel klinkende songs
iets eigenzinnigs en eigentijds geeft. Vergeleken met "Like This"
is "Drift Away" wat meer sober en dat is wat ons betreft een zeer
overtuigende cd van een hele bijzondere singer-songwriter, en hetzelfde kan
gezegd worden van haar derde album "Silhouette". Op deze nieuwe
plaat maakt Marjo Wilson Jensen weer eens muziek vol invloeden uit de rootsrock
en poprock. Americana op zijn best. Het is toch de muziek die het best bij
de geweldige stem van Wilson past. Bijgestaan door een stel prima muzikanten,
zoals Kevin Wells (drums), Ernie Wolf (Hammond B3), Christian Ley (piano),
Rachelle Romeo (sax) en natuurlijk manlief Morten zingt Wilson op "Silhouette"
de pannen van het dak in een meer 'groovy dance' stijl. Erg productief is
Marjo Wilson de afgelopen jaren helaas niet geweest. Na haar debuut moesten
we meer dan vijf jaar wachten op, "Drift Away" en "Silhouette",
en gelukkig is ze er weer helemaal terug. Niet met haar oude geluid trouwens,
want de gitaar blijft wat vaker in de koffer en het folky geluid van haar
debuut is verruild voor een meer groovy geluid op "Silhouette" en
het meer ingetogen geluid met flink wat roots-invloeden op "Drift Away".
Het is misschien even wennen, maar na een paar luisterbeurten is de oude liefde
weer helemaal terug. Het zijn totaal andere songs die Marjo Wilson ons voorschotelt,
maar ze hebben nog altijd iets sprankelends en betoverends. Samen met "Drift
Away" behoort "Silhouette" tot het mooiste dat Marjo Wilson
tot dusver gemaakt heeft. Verplichte kost dus voor de fans van Marjo en eigenlijk
voor iedere liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters. Laten we hopen
dat Marjo Wilson Jensen dit keer de waardering krijgt die ze wel degelijk
verdiend.
THE
TIJUANA GIGOLOS
DO YA WONNA GO ?
website : www.tijuanagigolos.com
label : Eigen Beheer
info@tijuanagigolos.com
www.cdbaby.com/cd/tijuanagigolos
"They're not from Tijuana (Based in Lincoln, Nebraska,) – and they only look like gigolos – but this sharp 5-piece outfit with influences ranging from roots and rockabilly to Latin and jazz promise a high-energy show with danceable grooves and good times to spare. "
Invloeden van Dough Sahm, Los Lobos, Dave Alvin, Billy Bacon, rootsrock met een Tex - Mex sausje, je kan er niet onderuit , "these guys are a definite band party band who can pack a dance floor". Marty Steinhausen on guitar and lead vocals, Tony Meza on congas, bongos, percussion and vocals, Tom Harvill on keyboard and back-up vocals, Jeff Boehmer on bass and Dave Robel on drums vormen the Tijuana Gigolos en "Do You Wanna Go" is hun schitterend debuutalbum. Wie van plan is nog een zomerfeest / barbecue te organiseren en op zoek is naar de ideale dansmuziek moet zich onverwijld dit album aanschaffen. "El Fuego Del Sol" roept de zuiderse sferen op en het lijkt wel of zelfs John Fogerty eventjes langskomt in "Oh Me Oh My", the Blasters van de partij zijn met "Ice Cream Cone" en Dave Alvin 's "Haley's Comet". Met de fiddle rockin' "Cajun Jukebox", de Tex Mex in "Mas Fina" (dat begint à Stijn Meuris "Ik hou Van U" ), rockabilly met "Days and Days" het rootsrockertje "Knock Knock", het bluesy instrumentaaltje "Jeff's Banana" wordt het startsein gegeven om de dansvloer op te zoeken. Het is voornamelijk Marty Steinhausen die de meeste vocals en songwriting voor zijn rekening neemt maar Tony Meza laat zich ook niet onbetuigd met zijn bariton stem in "25 to Life", "Days and Days" en zijn percussie (congas , bongos) in "Le Bigga Mack". "South Of the Border " en "the Letter" zijn de ideale momenten om eventjes op adem te komen / het eten te laten zakken om dan weer met volle teugen te genieten van de scheurende gitaren / keyboards / piano / organ die een prima hoofdrol spelen in het country, rock & roll , blues, latino, cajun geheel van The Tijuana Gigolos. " So... if you're dancing, driving or knocking back some cold ones with friends, take time to enjoy the gigolosity of The Tijuana Gigolos. " ( Billy Bacon) .
Miles Davis heeft weliswaar eind jaren zestig de jazzrock uitgevonden maar The Mahavishnu Orchestra, onder de bezielende leiding van ex-Davis gitarist John McLaughlin, heeft dat genre op een hoger peil gebracht. De combinatie van vingervlug gitaarwerk, door merg en been splijtend elektrisch vioolspel, en het opzwepende drum- en baswerk zorgde ervoor dat jazzrock en het daarvan afgeleide fusiongenre korte tijd een zeer populaire muzieksoort was en McLaughlin algemeen werd beschouwd als de snelste en beste gitarist ter wereld. Op Mascot Records verschenen onlangs twee projecten van jazzrockartiesten, nl. "Cosmic Farm" en "Visions of an Inner Mounting Apocalypse", met de nodige flitsende gitaarsolo’s. Over het geheel genomen ligt het tempo behoorlijk hoog waardoor de cd's afgelopen zijn voor je er erg in hebt. Fans van bovenvermelde artiesten kunnen weer volop genieten. Een echt rustpunt is er op deze cd's niet te vinden dus geen ballads of ander romantisch gemusiceer. Nee recht voor je raap razen deze albums minuten lang uit je boxen: geen ontkomen aan.
ROB
WASSERMAN / CRAIG ERICKSON / T. LAVITZ / JEFF SIPE
COSMIC FARM
Info & distr.: Mascot Records
www.mascotrecords.com
mail@mascotrecords.com
Wanneer vier topuitzendkrachten uit de hedendaagse eredivisie van de populaire
muziek hun respectievelijke krachten bundelen, hoedt u dan maar. Het resultaat
kan gewoonweg teveel kanten opwaaieren, en daar zal dan soms de goede tussenzitten,
dat kan niet anders afgaande op eenvoudige kansberekening. In dit geval levert
dat gelukkig een frisse alliantie op van fusion en jazzy groovende rock waarbij
de naam Zappa zich meerdere malen opdringt, maar dan alleen op hun beste momenten
vanzelfsprekend en die zijn wel degelijk aanwezig op "Cosmic Farm".
De kunst hierbij is namelijk om aan de goede kant van de streep te blijven,
want het gevaar is altijd aanwezig dat het zogenaamde gesoleer gaat irriteren,
met alle respect overigens voor het initiatief, en wonderwel slaagt dit door
de wol geverfde viertal daar met de nodige grandeur in.
VISIONS
OF AN INNER MOUNTING APOCALYPSE
A FUSION GUITAR TRIBUTE
Info & distr.: Mascot Records
www.mascotrecords.com
mail@mascotrecords.com
"Visions of an Inner Mounting Apocalypse" is een tribute aan de
jazzrockgoden van weleer en wat voor één. De band wordt gevormd
door ex-Zappa drummer Vinnie Colaiuta, en ex-McLaughlin bandleden bassist
Kai Eckhardt, toetsenist Mitch Foreman en violist Jerry Goodman, onder leiding
van gitarist Jeff Richman. De cd zit tot de nok toe vol met de beste nummers
van zowel de eerste als de tweede incarnatie van Mahavishnu, zoals "Bird
Of Fire", "Meeting Of The Spirits" en "Dance Of Maya",
en op elk nummer doet een gaststergitarist mee: Steve Lukather, Mike Stern,
Steve Morse, Jimmy Herring, Frank Gambale, Warren Haynes, David Fiuczynski,
Greg Howe, en John Abercrombie, alsof er even een blik wordt opengetrokken!
Er wordt zwaar en heftig gemusicieerd met veel snerpende en gillende gitaarsolo’s
maar violist Jerry Goodman eist de hoofdrol voor zich op en laat nog eens
horen waarom hij het voorbeeld voor velen was, wat een heerlijke strijkstokharker.
"Visions of an Inner Mounting Apocalypse": ik wist niet dat er tegenwoordig
nog steeds zulke vette muziek werd gemaakt.
BUCKWHEAT
ZYDECO
JACKPOT !
website :
www.buckwheatzydeco.com
label : Tomorrow Records
info : Ted Fox (Management)
foxted@aol.com
Liefst acht jaren lang hebben wij er op moeten wachten, maar eindelijk verschenen... het nieuwe album van the world's best - loved zydeco artiest. En het lijkt of hij nooit weggeweest is ... want wat The New York Times ooit beweerde van Stanley "Buckwheat" Dural Jr. (Lafayette , November 14, 1947; aka Buckwheat Zydeco) is nog steeds van toepassing : "Buckwheat leads one of the best party bands in America; he can pump out zydeco two - beats or shift into rolling 12 - bar blues, steaming all the way". Opener "I'm gonna love you anyway" draait er duidelijk geen doekjes om : accordion, Hammond B 3, rubboard, trompetten à volonte en de beentjes komen van de vloer. Swingen met "It Must be Magic", het lijkt wel of het radiopragramma 'Funky Town' met "Rock, Boogie Shout" terug in de ether is. De liefhebbers van onvervalste Louisiana's Creole French zydeco kunnen hun hartje ophalen en accordionneke van stal halen met "Come and get yourself some" , "Old times la la" en "Come back home Baby" Muziek die symbool staat voor de begrippen "Positief", "Gelukkig", "Joviaal" ,"Oprechtheid, Eerlijk". 'Do you believe in having a party' kan je meermaals terug horen in de songs van Buckwheat Zydeco en het is niet moeilijk om meegesleurd te worden in de aanstekelijke dance party music van de grootmeester in het Zydeco wereldje. Bovendien krijg je nog drie bonusnummers op dit album waarin Stanley "Buckwheat" Dural Jr. teruggrijpt naar zijn eerste liefde nl. het Hammond B3 orgeltje. Het doet hem en ons terugdenken aan zijn beginperiode dat hij het orgeltje hanteerde bij Zydeco King Clifton Chenier's legendarische Red Hot Louisiana Band. Blues met "Buck goes downtown", een jazzy Jimmy Smith tribute met "Buck's going Uptown" en een ferme scheut reggae in "Buck's going to Frenchtown". Love, peace and happiness gebracht door Buckwheat Zydeco (vocals, accordion, Hammond b-3 organ, keyboards); Paul Sinegal Olivier Scoazec (guitar); Curtis Watson (trumpet); Lee Allen Zeno (bass instrument, background vocals); Gerard St. Julien (drums); Sir Reginald Master Dural (rub-board, background vocals); Catherine Russell (background vocals). 55 minuten dans en luisterplezier, hopelijk zal het weer geen acht jaren duren eer de man nog iets van zich laat horen.
CELILO
ROCOCHET
SWEETEST THING
Website : www.celiloband.com
Email : csm71@hotmail.com
Label : Eigen beheer
Info : www.cdbaby.com/cd/celilo
www.cdbaby.com/cd/celilo2
Lush and poetic alt.country rock inspired by Whiskeytown, the Stones, Townes Van Zandt, Neil Young....
Als ik zo'n sympathiek, in eigen beheer uitgebracht album in handen krijg, smelt ik altijd een beetje. Het harde werk, het bij elkaar geschraapte spaargeld, hulp van de hele familie en vriendenkring, dat straalt er allemaal van af. Celilo, traditionele alt.country. Ik hou wel van de muzieksoort, hoe kan het ook anders na al die jaren als fan van de Jayhawks, die alt.country als eerste liefde hebben. Doen we daar nog wat invloeden bij van Neil Young, Whiskeytown, Stones, Will Oldham, Gillian Welch en de Stanley Brothers; en dan weet u ommiddelijk waar deze band uit Portland, Oregon moet geklasseerd worden. Celilo Falls is een machtige waterval in de Columbia-rivier die echter niet meer bestaat, maar Celilo bestaat echter wel en dit laten ze duidelijk horen op hun debuutalbum "Sweetest Thing". Sloan Martin heeft zo'n typerende stem die heel geschikt is voor alt.country en de alternatieve alt.country. Tevens heeft deze gitarist ook alle songs neergepend, en zoals bij meerdere songwriters horen we hier invloeden van Townes Van Zandt. Verder horen we ook Annalisa Woodlee op fiddle en backing vocals en Paul Brainard op lap steel. Prima muzikanten allemaal! Een goed in elkaar zittend album, wat zeker zijn weg naar de liefhebbers wel weet te vinden. Celilo is eindelijk weer eens een band die de kunst van het schrijven van perfecte popliedjes weet te combineren met het maken van uit de tenen komende alt-country songs. Het levert muziek van wereldklasse op. "Sweetest Thing" is nu officieel uitgebracht en kreeg ook een nieuwe titel mee, "Ricochet". Tevens werden vijf nummers vervangen door vijf nieuwe. Deze verandering resulteert in even mooie harmonieën, prachtige pedal steel en een werkelijk fantastische zanger houden de aandacht 12 nummers lang moeiteloos vast. Volstrekt tijdloze muziek die stevig is verankerd in de tradities van de country-rock, maar ook niet vies is van een dampende portie rock 'n roll. Wanneer je Ricochet wat vaker hoort valt op dat Celilo niet alleen haar klassiekers kent, maar ook met beide benen in het heden staat. De muziek van de band klinkt bij vlagen misschien wat traditioneel, maar onderhouds broeit de muziek van het heden. Een brug tussen heden en verleden die tot dusver alleen door de allergrootsten gebouwd kon worden. Uncle Tupelo deed het, Whiskeytown deed het, Richmond Fontaine doet het en ook Celilo slaagt er op Ricochet glansrijk in. Liefhebbers van meer eigentijdse alt-country zullen deze geweldige cd snel in hun harten sluiten. Ricochet van Celilo is een bijzonder aangename verrassing. Als deze band binnenkort niet wereldberoemd is weten wij het ook niet meer.
NICK
MOSS
& THE FLIP TOPS
SADIE MAE
www.nickmoss.com
nick@nickmoss.com
Info : Kate Moss
publicity@nickmoss.com
label : Blue Bella Records
www.cdbaby.com/cd/nickmoss4
"it's great to see there's actually a band from Chicago that actually
plays Chicago blues."
Met "Sadie Mae", genoemd naar de naam van zijn schattig dochtertje (19/5/04), het mooie kind heeft op haar beurt haar naam te danken aan de de gelijknamige Hound Dog Taylor / John Lee Hooker songs is Nick Moss, ooit nog onder de vleugels van legende Jimmy Rogers, aan zijn vierde down home, hard - core Chicago blues album toe. Liefst zestien songs met als opener de titelsong "Sadie Mae" dat wij vanaf heden voordragen als de nieuwe "Cucamonga" intro (iedere maandagavond VRT 1 Radio ). Klinkt de naam Nick Moss je misschien nog onbekend in de oortjes, luister dan eens naar tracks "I Never Forget", "Check My Pulse" of het jumpertje "Just like this" en als Moss dan ook nog de smoelschuiver hanteert, het pianootje / orgeltje van Bob Welsh (Rusty Zinn, Charlie Musselwhite) het ganse album een hoofdrol speelt , dan zal je net als wij volmondig toegeven dat die man thuishoort op BRBF Peer, Belgium 2006. Prima Chicago blues in de beste Howlin Wolf, Elmore James, Buddy Guy, Muddy Waters traditie met "The Money I Make" en "One Eyed Jack" het naar ten huize van Nick Moss refererend instrumentaaltje "Ridin' On the Ranch" en de schitterende covers van "You Got To Lose", "Crazy Woman Blues" en "If I Could Get My Hands On You". Maar niet alleen Moss weet van wanten als het over gitaren gaat, Gerry Hundt (major fan v. Fenton Robinson), rhythm, lead guitar op "Feel So Unchamed" bewijst uit het goede 'gitaar' hout te zijn gesneden. Prima geluidje met de drums van Victor Spahn en het rockend pianootje van Bob Welsh in "The Coldcut Stomp", "Gone Hoggin'" en de bas van Dave Wood in de veelzeggende titel / song "Everybody Got To Go". Er mag niet langer meer getwijfeld worden : "If people go back and listen to all four of the CDs, they'd see a growth with each disc of more contemporary elements. My first album is straight-up '50s-style blues, and the next two are a really good mix [of classic and contemporary blues styles of the '60s and '70s]. The new one, Sadie Mae, is a clearer picture of what we do live. (Nick Moss) Naar Europa !
JAMES
HINKLE
STRAIGHT AHEAD BLUES?
Website : www.jameshinkle.com
Email : jimehinkle@sbcglobal.net
Label : Bluelights
www.bluelightsmusic.com
www.cdbaby.com/cd/hinkle
James Hinkle is een nieuweling
voor Europa maar in Amerika en dan vooral de streek rond Texas is hij toch
al redelijk bekend. Deze CD "Straigh Ahead Blues?" is dan ook min
of meer bedoeld om meer bekendheid te krijgen op het vaste land. Je vind op
deze CD vooral covers van o.a. Ike Turner, Jack Wilson, Sonny Thompson e.a.
doch steeds gebracht met een eigen feel. De stijl van deze man kan je niet
onder één noemer plaatsen, je hoort rock, blues, cajun dit alles
met een Texaanse invloed. Echt vernieuwend is het nergens maar daarom niet
minder goed. James Hinkle speelt prachtig gitaar, heeft een degelijke stem
en is voorzien van goede bandleden zoals op piano Nick Connolly, Speedy Sparks
op basgitaar, op drums Mike buck en aan de saxofoon Rocky Morales. Uitschieters
zijn voor mij ‘The Rooster’ (een lekker rock a billy achtig instrumentaaltje),
‘Alexandria, Virginia’ wat dan weer een westcoast jump nummer
is. Het eigen nummer ‘Watch Yourself’ is een 12 bar slowblues
met zeer veel klasse en doet alleen maar hunkeren naar meer eigen nummers.
Het vraagteken achter de titel van deze CD is meer dan terecht want deze CD
bevat alles behalve alleen maar Straight Ahead Blues. Zeker een band om in
het oog te houden.
(Blueswalker)
HALFWAY
FAREWELL TO THE FAINTHEARTED
Website : www.halfway.com.au
halfwaycountry@optusnet.com.au
Label : Laughing Outlaw Records
www.laughingoutlaw.com.au
contact : Geraint Jones
Email : laughingoutlaw @talk21.com
Verdorie wat doet het toch goed om te horen dat de nieuwe muziekstroming, gestoeld op country en folkrock, Americana steeds meer aan populariteit wint in ons land. Normaliter komt het geluid, van het hartstochtelijk terugverlangen naar de roots, uit Amerika. Maar steeds weer verbazen we ons dat er in Australië ook stevig aan highway getimmerd word. We kenden natuurlijk al Karl Broadie, The Small Knives, Ben Lee .... Maar wat we deze week te horen kregen is wel heel erg bijzonder. Met veel plezier maakte we kennis met het debuut album, "Farewell To The Fainthearted", van de uit Brisbane, Queensland afkomstige Alt. countryrock formatie Halfway. Reeds vanaf de energieke openingstrack "Patience Back" schrijft de band historie. Het kan haast niet anders, we gaan meer van deze jongens horen. Toen we voor het eerst "Farewell To The Fainthearted" hoorde moesten we direct terugdenken aan de vroegere Wilco. Of de uit de jaren zeventig bekende houthakkers formatie, The Ozark Mountain Daredevils, zij waren misschien wel de grondleggers van Americana en Alt Country, het zevenkoppige gezelschap Halfway, laat me op hun debuut even terug denken aan die tijd in "Sure Uncertain", maar verder horen we nog lekkere folk invloeden in "Drunk Again", en dan weer ineens stevige Crazy Horse beton zoals in "Six Hours from Brisbane" en "Six Pack". Allemaal nummers over drank en vrouwen met tal van fijne instrumenten, zoals pedal steel, banjo, Hammond, akoestische en elektrische gitaren, harp, mandolin en dobro. Het hopt vrolijk op en neer van country naar rock, gewoon heerlijke rauwe en ongepolijste Alt. countryrock. Tja en daartussenin voeren vele ultieme muzikale wegen naar het Rome. En laten we eerlijk zijn, wie verlangt daar niet naar? "Farewell To The Fainthearted" blijft boeien en groeien vanaf begin tot eind en tot grote hoogte. En, geachte lezer, deze jongens doen hun debuut bij het label Laughing Outlaw Recordings en daar zitten ze met deze heerlijke muziek ook het best. Klasse boys!
RICHARD
STOOKSBURY
website :
www.richardstooksbury.com
label : Eigen Beheer
info : richard@richardstooksbury.com
www.cdbaby.com/cd/stooksbury
" I suppose you could label it "Americana" but that seems a
little safe. This is basically a country record made the way country records
should be made. Great songs written by the guy singing them, great musicians
that are actually vested in the songs they are playing and an artist with
a vision of his craft not a calculated marketing plan wearing a Stetson and
too tight jeans."( G.Jason Davidson Freelance Music Critic. NT) Voila,
meer moet dat niet zijn en ondertussen is het debuutalbum van Richard Stooksbury
(born in the hills of Appalachia) niet meer uit mijn cd player te branden.
"The songs of Richard Stooksbury are not easily forgotten" en dat
zal wel zo een tijdje blijven." So sit back and enjoy his songs. Or,
better yet, hop in your car and head out down a country road and listen to
these tunes with the wind in your hair and your eyes down the road."(Elmer
Mobley )
Songs met hun roots in de country, bluegrass, rock & roll en folk, niet
verwonderlijk als je voorbeelden Townes Van Zandt, Bob Dylan, Bill Monroe,
Greg Brown zijn. Een van de aangenaamste verrassingen van 2005, zo kan ik
deze in Nashville verblijvende levensgenieter alvast bejubelen. Een prima
singer / songwriter / multi - instrumentalist (guitar, mandolin, ukulele,
spoons, slaps, stomps) die maar een leidraad heeft in zijn zelfgepende songs
nl : zingen "about the simplest pleasures and the most complicated emotions".
En de brave man die staat te springen om de overtocht naar Belgie te maken,
not only to play music but also for the BEER !, is daar schitterend in gelukt.
Ik ben niet alleen met deze vaststelling". I think it's great. It's got
a lot of soul. I like it when a guy sings like he means it." ( Bill Morrissey).
Bovendien is de hulp die hij kreeg van niet minder dan Fats Kaplin (button
accordion!, fiddle, mandolin), John R. Crowder (bass, harmony vocals), Al
goll (dobro, Hawaiian guitar) niet te onderschatten. Meestal zijn er op elk
album wel wat songs te vinden die een extra vermelding krijgen van ondergetekende
maar met dit album maakt Richard Stooksbury dan een uitzondering op de regel
ten huize rootsrocker. Om de eenvoudige reden dat er geen enkele "filler"
op dit schijfje terug te vinden is. Storytelling, (The characters in Richard's
songs could be your neighbor, your uncle, or the woman sitting next to you
at the bar. Some are real; most may be fiction.) observatie / zijn rijke verbeelding
maken van dit album een klein meesterwerkje dat niet moet onderdoen voor het
singer / songwriters werk van artiesten wiens cd's ten huize Stooksbury regelmatig
gedraaid worden ( ...Sonny Terry and Brownie McGhee - Blind Willie Johnson
- Blind Boy Fuller, Blind Blake - Slaid Cleaves - Minutemen ). Integendeel
zelfs! Dringend naar de lage landen halen, laat ons samen genieten van Richards
Stooksbury' storytelling met een vat Jupiler, Stella, Cristal / Maes, of een
aantal glazen Leffe (bruine), Duvel, Grimbergen, Hoegaarden, Belle Vue, Kasteelbier,
Kwak...... .
CAVERN
GONE WISHIN '
website : www.cavernband.com
label : Eigen Beheer
info : cavern1@optonline.net
www.cdbaby.com/cd/cavern
"Gone Wishin' is a slice of Americana ... chock full of the heat of romantic love, the pain of despair, and the shadow of sin as well as the light of hope and determination that is the American experience, an experience that will leave you smiling from the inside out! " En zegge dat singer / songwriter Chip Murray op een bepaald moment als een DAZ (Dysfunctional American Zombie, I was lost .. or I mean to say, I lost myself) door het leven ging maar gelukkig was er Jodi "Gos" Sanders (The 'mother' of his songs) die hem kon overtuigen om alle doemdenkerij aan de kant te schuiven en zijn muzikale talenten aan te spreken. "When she 'saw' me, everything changed ... en hoe het verder verlopen is kan je beluisteren op dit album en vooral in de prachtige song "Fallen Angel" (the story of his rescue). Veertien originals en laat je niet afschrikken door het geluid van de huilende honden bij de bluegrass opener "Devil in Me", track twee "I Believe", "Mother's Love", "The Dance" (met Murray op harmonica) en pareltje "Is It Enough" (met schitterend gitaarwerk) doen mij wat denken aan het stemgeluid van ' Flatlander 'Jimmy Dale Gilmore. Bovendien lekker veel fiddle, mandoline, banjo in de meezinger "Gone Wishin", en "Déjà Vu Blues" en de puike vocals / backing vocals van Marji Zintz in de songs "My Hand" , "Fallen Angel" en "The Dance". Een album dat hoge ogen gaat gooien, met prima vocals, 6 & 12 string gitaar gepingel van frontman Chip Murray en een extra pluimpje voor Steve Bernstein op mandolin en Rave Tesar op keyboards. Ik kan dan ook maar besluiten met de "Wishin' Well' groetjes van deze kant van de oceaan en beschouwen wij Cavern als a "Friend O' Mine". Klasse album !
VAL
ESWAY + EL MIRAGE
LOVERS LOSERS LIARS
Website :
www.staggeringsiren.com
val@staggeringsiren.com
Label : eigen beheer
www.cdbaby.com/cd/valesway
Val Esway uses her spine tingling vocals
to spin torch tales, hillbilly lullabies, murder ballads and lowdown blues,
for a sound she likes to call Ameri...kinda.
Val Esway behoort tot de jonge garde van de Americana zangeressen. Zangeressen
die, ondanks hun leeftijd, kiezen voor een behoorlijk traditionele vertolking
van deze prachtige muziek en niets moeten hebben van de vernieuwing die ook
binnen dit genre wel degelijk plaats vindt. Twee jaar geleden leverde Val
Esway samen met Lucio Menegon het prachtige "Contrary Sanctuary"
af. Val’s duo project kreeg de naam "Ramona The Pest" mee,
maar op deze nieuwe EP "Lovers Losers Liars" krijgt ze muzikale
hulp van het achttallige gezelschap El Mirage en mag gerust gezegd worden
dat dit nieuwe EP'tje minstens even mooie is. Ook "Lovers Losers Liars"
is weer een vrij traditionele Americana-plaat, maar dat is in het geval van
Val Esway zeker geen diskwalificatie, integendeel zelfs. Zij noemt zelf haar
muziek Ameri...kinda. De muzikale omlijsting is weer uiterst sober, waardoor
Val Esway's stem alle ruimte krijgt. Ruimte die deze stem absoluut verdient,
want wat zingt Esway geweldig op deze cd. "Lovers Losers Liars"
klinkt warm en loopt over van emotie in songs over eenzaamheid of liefdesverdriet.
Om het met haar eigen woorden te zeggen 'Ameri...kinda' zonder tierelantijntjes
in zeven nummers, misschien wel de toppers uit een keuze van 150 nummers die
ze allemaal zelf heeft geschreven in het afgelopen anderhalf jaar. Ook mensen
die de bak "Americana-muziek" normaal gesproken voorbij lopen moeten
eigenlijk eens naar deze cd kijken. De verpakking is gewoon een plastic zakje
met een gefotokopieerd hoesje beplakt met zilverpapier. Daarom wel grote kans
dat deze cd je niet onberoerd laat en aanspoord om te luisteren. Waardoor
de mooie harmonieën in "Someone I Used to Know" en "Ringer"
je zeker zullen aanspreken. Echter mijn muzikale voorkeur gaat naar "Birds
(pick at you while you sleep)", een donkere old-time waltz waarin val
Esway haar warme stem het best tot uiting komt. Ameri...kinda...klasse!
FERGUS
MC CORMICK
JUMPING THE GUN
website : www.fergusmccormick.org
label : Eigen Beheer
info : info@fergusmccormick.org
www.cdbaby.com/cd/fergusm2
Globetrotter Fergus Mc Cormick, afkomstig uit New Jersey, en momenteel als
thuisbasis New York, bracht geruime tijd in Europa door voor zijn studies.
Zo verbleef hij ondermeer in Parijs, Madrid, Bologna, Engeland en woonde hij
zelfs een tijdje in Kenia. In 2002 verscheen het debuut / self - titled album
dat jammer genoeg aan onze aandacht ontglipte maar door Tower Records de moeite
waard bevonden werd om het aan te schaffen :"Singer / songwriter Fergus
Mc Cormick brings memorable melodies and wry, trenchant lyrics to his ballads.
This is a CD worth listening to. Let people know about it. De opvolger "Jumping
The Gun" lost met een prima gezelschap in de studio alle verwachtingen
in : Rhythm section of Mike Davis (Norah Jones) on upright bass and Greg Gonzalez
(Bob Weir, Greta Gertler) on drums. Also appearing are Andy Burton (Joan Osborne,
Darlene Love) on keys, Matt Wilcox (Jesse Malin, Ryan Adams) and Riley McMahon
(Jonathan Spottiswoode, Kenny White) on guitar and lap steel, Abbie Gonzalez
on background vocals, and Mary Wooten (Mariah Carey, David Bowie) and Hiroko
Taguchi (Sheryl Crow, the Dixie Chicks) on cello and violin. Met het titelnummer
al dadelijk een bloemlezing over relationele problemen gegoten in een Traveling
Wilbury's soundje. Mc Cormick slaagt er in om zijn typetjes "American
Dream", "Girl In Country Jeans", "The Queen of Star 69",
"The Caravan Queen, "I Saw Her On Monday" met de nodige visuele
aspecten te beschrijven. Net als in zijn zoektocht naar zijn 'hosted woman
dressed in black' in de song "My Heart, hold on to me"en zijn poging
om met zijn mooiste glimlach een plaatselijke schone te imponeren ("Won't
you Take It from Me"). Songs die ieder op zich model moeten kunnen staan
voor schitterende video-clips, met de juiste man achter de camera's moet hier
prachtige beelden van te maken zijn. Een album dat je moet beluisteren, alle
songs met die aparte melancholieke stem die wat aan Paul Simon, Chris Isaak,
James Taylor, de jonge Cat Stevens doet denken, STAAN als een huis en Mc Cormick
hoeft niet ongerust te zijn ..."Is It Over "? Volgens mij begint
het pas voor deze romanticus . Welcome Fergus, artist extraordinaire - You're
right where you belong ! ( Bob Doerschuk )
DAN
HICKS & THE HOT LICKS
SELECTED SHORTS
Website : www.danhicks.net
Label : Surfdog Records
surfdog@surfdog.com
Distr.: Suburban
www.suburban.nl
thanks to : Ron Hell
A blending of jazz with country, ragtime with doo-wop, swing with honky-tonk, and folk with blues, resulting in a smoothly delicious, toe-tapping good time.
Na zijn carrière bij The Charlatans vormde Dan Hicks zijn Hot Licks.
In 1969 bracht hij z’n eerste elpee uit, met daarop "I Scared Myself"
en "Canned Music". "I Scared Myself" is later een hit
in de versie van Thomas Dolby. 'I'm gonna be makin' a slow comeback' viel
in 1973 op de cover van de Rolling Stone te lezen uit de mond van gitarist
Dan Hicks. En dat heeft hij wel erg letterlijk genomen, want vijfendertig
na zijn eerste studioplaat is er een nieuw album, "Selected Shorts"
van Dan Hicks & The Hot Licks. Niet dat de man heeft stil gezeten, want
op zijn vorige album uit 2003 waren ook een cast van all-stars, ongeveer een
veertig artiesten aanwezig, waaronder leden uit de pionnierstijd van Hick's
Charlatans, nl. George Hunter, Richard Olsen en Mike Wilhelm. Met zijn aanstekelijk
mix van zigeunerjazz, folk en swing is Hicks nooit bekend geworden, maar hij
heeft een aantal beroemde fans die hem nu helpen. Zo horen we niemand minder
dan Willie Nelson in "One More Cowboy", Jimmy Buffett in het swingende
"Barstool Boogie" en een laatste duet met Gibby Haynes in het afsluitende
"That Ain't Right". Deze nummers behoren tot de uitschieters, maar
ook zonder beroemde gasten weet Hicks te overtuigen, zoals uit zijn zeven
zelfgepende nummers het bluesy "Hey Bartender" en het veel belovende
"Cue The Violins". "Selected Shorts" is een zeer ontspannend
plaatje, waarvan ook veel lof gaat naar zijn 'Hot Licks', bestaande uit de
legendarische drummer Jim Keltner, en Dylan's bassist Tony Garnier (Asleep
At The Wheel). Argentijn gypsy/jazz gitarist Gonzalo Bergara en de legendarische
'70s Hot Licks vioolspeler "Symphony" Sid Page is terug. Verdere
gasten zijn Mike Finnigan (Hammond B3), Van Dyke Parks (accordion), Jack Sheldon
(trompet) en Jimmy "Z" Zavala op het blues harmonica. En zeker niet
te vergeten, niet minder dan vier achtergrond zangeressen, zoals Bobbi Page
(Mrs. Sid), Terry Wood, Susan Rabin en Robyn Seyler.
Niemand klinkt als Dan Hicks, zijn jazzy gitaar, de achtergrond zangeressen,
de teksten licht vervreemdend. Reden te meer om zijn enig optreden tijdens
zijn Europese tournee mee te beleven.
STACE
ENGLAND
GREETINGS FROM CAIRO, ILLINOIS
www.staceengland.com
cairomusic@gmail.com
Label : Gnashville Sounds Records
budson@sbcglobal.net
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
We geven het eerlijk toe: deze cd hebben we een paar weken geleden gewoon gemist. We hadden even wat teveel verstilde singer-songwriters gehoord kennelijk, want ook Stace England valt binnen dit overvolle genre. Gelukkig komt kwaliteit altijd boven drijven, al was er een mailtje van de man zelf voor nodig om hem uit de bak te plukken en in de cd-speler te stoppen. Sindsdien is deze tweede cd "Greetings from Cairo, Illinois" van Stace (rhymes with ace) England er niet vaak uit geweest, want wat is dit een mooie cd. Een cd met bijna verstilde muziek die regelmatig laat denken aan "Chavez Ravine" van Ry Cooder. "Greetings from Cairo, Illinois" is eveneens een conceptalbum en vertelt het verhaal, een muzikale geschiedenis van de stad Cairo. Waar Mississippi en Ohio River samenvloeien tot één machtige rivier ligt Cairo. De dagen dat dit een belangrijk verkeersknooppunt was zijn verleden tijd, nu is het een stoffig stadje ... maar schijnt een interessant politiek en cultureel verleden te herbergen. Waar het zuiden het noorden ontmoet, en blank dus zwart al sinds de slavernij naar het leven staat. Die geschiedenis wordt prachtig verteld en bezongen in een muzikaal idioom dat per nummer is toegesneden op het verhaal. Stace England heeft zich de afgelopen vijf jaar vooral bezig gehouden met de geschiedenis van Cairo sinds 1858 tot nu in songs waar invloeden van blues, rock, pop, soul en gospel nooit ver weg zijn. England kan rekenen op muzikale hulp van zo’n 65 muzikanten van southern Illinois, Los Angeles en Nashville, waaronder alt-country legende Jason Ringenberg van Jason and the Scorchers, en Gnashville Sounds label maatje Gutter Swans. "Greetings from Cairo, Illinois" staat garant voor veel kippenvel, want Stace England zingt zijn mooie liedjes vol overgave hetgeen aan het album een volstrekt eigen sfeer en geluid geeft. "Greetings from Cairo, Illinois" is bovendien een eersteklas groeiplaatje dat bij iedere luisterbeurt mooier wordt. Een groei die zich vooralsnog niet laat remmen. Een cd om te koesteren derhalve. We schamen ons diep dat we deze cd een in eerste instantie over het hoofd hebben gezien, maar maken dit bij deze goed. Een enorme aanrader en zonder meer een van de beste cd's in dit genre dit jaar.
MORRISON
- WILLIAMS
website: www.morrison-williams.com
www.palodurorecords.com/Artists/Morrison-Williams
label : Palo Duro Records
info : www.palodurorecords.com
megjill@aol.com
(Mc Guckin EntertainmentPR)
"They met as perfect strangers. Now, they’re perfect mates." (George Peden)
Het groepje "Perfect Stranger" zal bij de iets oudere country liefhebber wel een belletje doen rinkelen. Begin jaren '90 waren zij redelijk populair in het mainstream country gebeuren en behaalden zij met Vince Gill's "Ridin' the Rodeo" zelfs de top van de charts. Decennia later is het de toenmalige oprichter en bassist Shayne Morrison die samen met zanger Clint Williams "Perfect Stranger" voor bekeken hielden en voortaan als het duo "Morrison - Williams" door het country landschap reizen. Niets nieuws onder de zon want met de opener en op singel uitgebrachte upbeat "My Girl Friday" bouwen zij rustig verder op de "Perfect Stranger" fundamenten. Al gaat het er soms wat progressiever aan toe, de hulp van banjo, mandolin, fiddle geven een soft Southern tintje aan de songs "Fighting For Love", " Beautiful Regret", "Good Day To Die" (als je die zelf mag kiezen heb ik daar geen moeite mee, maar dit terzijde). Met "Preacher Michael" krijgen wij zelfs een snuifje bluegrass maar het zijn toch voornamelijk de 'country' ballads en de harmonieuze stemmetjes die overheersen op dit album dat in de States wel zal verkopen maar voor deze jongen iets te gepolijst klinkt. Het duo Morrison - Williams zetten een aantal eigen songs op deze eerste voor het Palo Duro label en sluiten af met een cover van Shell Silverstein's "Cover of the Rolling Stone" (wereldberoemd geworden in de versie van Dr. hook & the Medicine Show). Mooi en glad geproduceerd, maar voor deze jongen is het meer uitkijken naar het nieuwe album "Vegas" van de roots - rockabilly iconen uit Texas ... Two Tons Of Steel, dat binnenkort ook verschijnt op dit label.
JULIE
MOFFITT
EVERYTHING I NEVER ASKED FOR
website : www.julielle.com
label : Eigen Beheer
info : juliellemusic@gmail.com
www.cdbaby.com/cd/jmoffitt
www.sonicbids.com/epk/epk.asp?epk_id=19901
Met voornamelijk een opleiding in de jazz / classical guitar & piano wordt
de muziek van de mooie Julie Moffitt anno 2005 in de "vakpers" omschreven
als "Sultry Chick Rock", het gevolg van een ontmoeting die Sheryl
Crow - Fiona Apple op muzikaal gebied teweeg kan brengen. Voor mij niet gelaten
die nieuwe benamingen, zo leer je nog iets, voor mij is dit een album dat
erg gevarieerd klinkt van een artieste die zich inmiddels thuisvoelt als een
vis in een blues / roots vijvertje. Als gewezen frontlady van de classic rock
and blues cover band "Deep Pocket" besloot zij na een vijftal jaartjes
Orange County dat de tijd rijp was om andere oorden op te zoeken. Met succes
want in haar nieuwe verblijfplaats (she's worked in the music business in
Los Angeles, done psychology research at USC and now lives in Wisconsin) werd
zij al onmiddelijk bekroond met de 2004 Summerfest Battle of the Blues Jammers
award. De volgende stap ligt nu bij de platenboer, het album "Everything
I Never Asked For" met producer Mike Hoffmann (Willy Porter, the Verve
Pipe) kregen haar songs het volgende keurmerk mee : "It is music for
the open road, for the broken heart, and for anyone who has stopped to wonder
if they'll ever find a place that feels like home." Haar liefde voor
de muziek van John Coltrane en Bill Evans steekt zij niet onder stoelen of
banken, integendeel je kan er niet naast kijken / luisteren bij de twaalf
eigen composities van Julie. Bovendien neemt zij samen met Mike Hoffmann bijna
alle instrumenten voor hun rekening en zij doen dat net als de harmonicapartij
van Gary Messinger in de song "Get Gone & Westbound Train" en
Victor de Lorenzo (Violent Femmes) drums op "Strange Infatuation",
effenaf schitterend. Zo schakelt Hoffmann moeiteloos over van blues naar wat
hip hip shuffle in de openingstrack "Movin' On", krijgt "Unafraid"
een klassiek 'Searchers' riedeltje, overheersen orgel en gitaren in "Back
To you" en zijn de ballads "Slow" en "Stolen" en
vooral "Let Him Be" klasse voorbeelden van het puike singer / songwriterswerk
van Julie Moffitt. Eerder betrokken bij een zestal projecten is dit haar eerste
solo album, liefhebbers van Sheryl Crow, Tori Amos, Cassandra Wilson hebben
alweer een nieuwe naam om naar uit te kijken.
THE
DRY COUNTY CROOKS
WRONG SIDE OF THE TRACKS
website : www.drycountycrooks.com
info : paul@drycountycrooks.com
label : Blue Collar Heart Music
www.cdbaby.com/cd/drycountycrooks2
"It's a strange world when a country band rocks harder than much
of what passes for rock these days"
Brian Blair, editor/publisher
Oregon Music Guide. www.omguide.com
From Portland, Oregon, en de jongens hielden woord, zij waren zo vriendelijk om de opvolger van "The One That Got Away" (zie cd reviews Maart 05 ) naar ondergetekende op te sturen. In 2001 besloten Vinny D (verantwoordelijk voor alle songs) en Paul Becker hun punkbandje een iet wat andere muzikale richting te doen inslaan en zo ontstond een van de beste bandjes die hun "bare bones country music combineren with the muscle and might of rebel rock n roll". Niet dat de punk invloeden op "Wrong Side Of the Tracks" volledig verdwenen zijn, zo gaat het er nog stevig aan toe op de opener "Will You Look Over Me", "Family, Faith , and Love", (looking out for nr. one), "Hellbound" , "Break These Chains" (met een erg leuk punk / ska - ritme), maar zijn de ruwe kantjes netjes bijgeschaafd. De overgang naar de meer alt. country / rootssongs die zich al manifesteerde op de voorganger "The One .." zet zich duidelijk verder met de titeltrack "Wrong Side Of", "True Vine", het schitterende "Light's Just Right" met een erg leuk introotje. De hartsverzuchtingen en de mogelijke gevolgen van die liefdesverklaring naar "Kimberly toe" (I fell in love with my best friends wife, that beautiful girl ) groeien uit tot een van de beste songs op dit klasse album. "When Dreams come True", wie hoopt daar niet op, krijgt zelfs een rockabilly introotje en net als bij "Switchblade Knife" op het vorige album lijkt de geest van the Beatfarmers / J. Cash/ Ramones over de Dry County Crooks te zweven. Zo krijgen wij een erg strakke rhythm sectie op "Love Don't Pay the Rent" en een heerlijk slaapmutsje met "Drugs and Alcohol". Een afsluiter in de beste Dry County Crooks traditie : "songs in all their heartbroken, whiskey - soaked, soul - baring glory." Klasse!
THE
CLUMSY LOVERS
SMART KID
Website :www.clumsylovers.com
Email : info@clumsylovers.com
Label : Nettwerk Productions
www.nettwerk.com
info@nettwerk.com
info : Catherine Mc Laren
cmclaren@nettwerk.com
Ontegenzeggelijk zijn The Clumsy Lovers de meest rootsrockende band aller rootsrockers. "Smart Kid" is reeds hun zevende album, na "After The Flood" (2004), is dit hun tweede plaat voor Nettwerk productions, en is een weliswaar nauwelijks te overtreffen werkstuk, weliswaar geholpen door de schrijftalenten van Chris Jonat en Trevor Rogers. The Clumsy Lovers is een vijftal uit Canada dat folk speelt in de Celtic-traditie. Ze noemen hetzelf hun "Raging Celtic Bluegrass Rock": bluegrass, roots rock met Ierse folkinvloeden. Ontdaan van de meeste toch nuttige tierelantijnen, scheuren zij harder dan ooit maar toch met een dosis melodische subtiliteit menigmaal door de bocht. Met als ingelaste rustpunten de ballades "Better Days", "Don't Worry" en de bijna zeven minuten durende, ingetogen afsluiter "Not Long For This World" nodigen de andere nummers uit tot feesten want met zo'n virtuoos banjo- en fiddlegeweld, ontstaat er zowaar een rock/pop gevoel, waardoor je bij momenten het gevoel krijgt met een soort Americana-uitvoering van de Levellers te doen te hebben. Het samenspel van de band, bestaande uit Jason Homey (banjo, mandolin), Chris Jonat (bass, vocals), Andrea Lewis (viool, vocals), Gord Robert (drums) en Trevor Rogers (vocals, gitaar, harmonica, percussie) is voorbeeldig en opzwepend. Luister maar eens naar de 'rollicking story-in-song' “Bobby Banjo” tot het bitterzoete “Coming Home” tot de droevige “Not Long For This World”. Ga deze beste kroegband ter wereld zeker beluisteren als ze op tour zijn want hierna schaft u "Smart Kid" gegarandeerd aan. Een feest van een plaat gewoon!
Een voorproefje : www.nettwerk.com/player/clumsylovers/clulo_audioplayer.html
BULLFROG
BLUES MACHINE
CROSS THAT LINE
Website : www.bullfrogbluesmachine.nl
Info : Hans Klerken: hklerken@hetnet.nl
Chris Janssen:bluesplayer@hetnet.nl
Label & Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com
Houdt u van Blues met ballen? Dan moet u echt een keer een optreden van deze band gaan bijwonen, en gegarandeerd dat u deze "jongens" een keer wil contracteren. Deze heren, bij wie geen bloed, maar blues door de aderen stromen, zetten een knap staaltje scheurende, melancholische blues neer waarvan u kippenvel krijgt. Na hun debuut "Buckle-Up" uit 2000, na een fantastisch 2002, met als hoogtepunt de support-act van Canned Heat in ons Belgenland en na hun bejubelde cd "Blue Tattoo" uit 2003 presenteert de Nederlandse bluesrockband The Bullfrog Bluesmachine met trots hun nieuwe "Cross That Line". Platenmaatschappij Munich Records stelde de band, zoals ook de vorige cd, in de gelegenheid het met volledig eigen nieuwe blues materiaal vast te leggen. Twaalf originele songs, verpakt in een full color, acht zijden hard kartonnen digipack, incl. acht pagina's tellend full color boekje met daarin alle texten v.d. songs. Gastmuzikanten die een bijdrage geleverd hebben zijn o.a. Willem v.d. Schoof (Eelco Gelling Band) op hammond, Richard Koster (Cuban Heels) op bluesharp en Mike Donkers (Mellotones) op slidegitaar. Een speciale rol is weggelegd voor Miss Dede Priest (Austin, Tx). Haar stem raakt aan die van de jonge Aretha Franklin, Etta James, Janis Joplin, Billie Holiday of Tina Turner. Elke Nederlandse stad heeft een of meerdere kleine clubs waar met regelmaat live muziek geprogrammeerd wordt. In dit circuit begeven zich een groot aantal bluesbands. Deze bands zijn, met alle respect, volledig inwisselbaar en het zal de zaaleigenaar weinig uitmaken welke band er staat. Blanke mannen van rond de veertig spelen standaard blues die vooral niet 'zwart' lijkt te mogen klinken. Helaas hebben we in onze lage landen een groot gebrek aan doorleefde negers die met een 3/4 lege fles whiskey het echte bluesgevoel ten gehore brengen. Een doorsnee bluesband swingt op een Rock & Roll manier met een groot glas bier en een broodje braadworst. Echter, er bevinden zich vaak zeer goede muzikanten in deze bands. Zo ook bij de Bullfrog Blues Machine. Wat het grootste onderscheid maakt is het orginele materiaal dat deze band speelt. Alle nummers zijn zelf geschreven. Dit gegeven plaatst de Bullfrog Blues Machine ineens boven alle middelmatigheid in het circuit. Ofschoon de band en hun stijl moeilijk in een hokje te plaatsen is, is het de Texas & Chicago blues die een centrale rol speelt in het totale repertoire. Of zeg maar vette blues, ballads met soul en rock met ballen, het lijkt niet op te houden. Een lekker pompende harmonica, gierend gitaarwerk en een klokvaste ritmesectie maken deze cd tot waar luistergenot. Zoals de mooie samenzang in de love-song "On A Day Like This" van Dede Priest en Hans Klerken. Priest horen we terug in het funky "Back To The Roots", waarin ze nog maar eens bewijst wat voor een soulvolle tante ze is. Ook aan de liefhebbers van akoestische blues is op deze plaat gedacht in "When Your Life Is A Lie" en "Take It As It Comes", beiden zeer smaakvol gebracht, en getuigen ook van een enorm schrijftalent. Op "When Your Life Is A Lie" horen we Dede voor een derde maal en geeft hierdoor aan dit nummer een extra Delta blues gevoel. Uitschieters kan u deze nummers beslist wel noemen maar andere tracks als het titelnummer met zijn uitstekende gitaarsolo schreeuwen om een vervolg. Een vervolg dat er best wel zal komen, want zonder twijfel hoort deze band thuis in de categorie: 'hard workin'.
JOHNNY
NEEL
GUN METAL BLUE
website : www.johnnyneel.com
info :johnny@johnnyneel.com
label : Breakin' Records
www.cdbaby.com/cd/johnnyneel3
mason.jones@worldnett.att.net
" It's funky, it's smooth, it's a different shade of blue ; it's my turn to groove"
Zanger / keyboard
( piano, Hammond B3) / harpplayer / songwriter, afkomstig uit Wilmington,
Delaware maar om den brode thuis in Nashville, is Johnny Neel (ex lid van
de Allman Brothers ) met "Gun Metal Blue" al aan zijn vijfde album
toe. (het 2de op Breakin' Records). Bovendien is er zijn samenwerking met
Matt Abts en Allen Woody (van Gov't Mule) en werden zijn songs opgenomen door
ondermeer Delbert Mc Clinton en Travis Tritt. Maar Neel heeft nog meer bekende
vriendjes want op "Late Night Breakfast" (2000) kwamen Rick Vito,
Shane Theriot (Neville Brothers) en Wayne Jackson (Memphis horns) een handje
/ mondje toesteken. En ook nu mag de bezeting gezien en gehoord worden :
Johnny Neel (Keyboards/Vocal/Harmonica), aan de bas :Dennis Gulley, Andre
Howard, Jay Turner, aan de gitaren :J. T. Corenflos, Chris Anderson, Pat Burgeson,
George Marinelli, Douggy Jones, Greg Foresman, aan de drums :Daryl Burgess,
Don "Smitty" Smith, Mike Caputy, Vinnie Santoro, Steve Lohr, Sax:
Marty Ojeda en de background vocals: Christine Thompson, Joanna Cotten, Angie
Russell, Dennis Gulley. Johnny Neel wordt op "Gun Metal blue" nog
al eens vergeleken met Ray Charles, Van Morrison ("Carolina" en
"Strange Way"), Dr. John ("My Little Feet Good"), Al Green
("You Wouldn't Know it Now"). Maar wat mij betreft mag John Hiatt
daar ook bij gerekend worden. Luister maar eens naar de songs "Cross
My Mind", "Not This Time" en "I Found It" (met een
prachtig staaltje mondharmonica). Maar niet ongerust zijn want Johnny heeft
beroep gedaan op een meute songwriters die hem terzijde stonden en dan zijn
vergelijkingen nogal wiedes. "It's My Turn" luidt de afsluiter en
from blues to soul to Southern rock to swampy funk and soul, boogie - woogie
: iedereen kan zijn gading vinden op dit klasse album. De man zit momenteel
in het voorprogramma van BB King's afscheidstoernee door Italie.
BOBBY
PURITY
BETTER TO HAVE IT
Info :conqueroo: Cary Baker
cary@conqueroo.com
Label : Proper Records
www.proper.uk.com
records@proper.uk.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com
Bobby Purify (geb. in 1939), zal met zijn zopas uitgebracht album "Better
To Have It" ongetwijfeld hoge ogen gooien in het wereldje van R&B,
soul en gospel. De zanger van het duo James and Bobby Purify, bekend van de
hit "I'm your Puppet" en "Shake A Tail Feather" kan spreken
van een carrière om U tegen te zeggen. Dit nieuwe album bracht Ben
Moore (a.k.a. Bobby Purify) na meer dan veertig jaar terug samen met zijn
producer Dan Penn en het resultaat is gewoon fantastisch. Voor de muzikale
begeleiding kon Purify rekenen op de volledige originele Muscle Shoals Rhythm
Section, zijnde Spooner Oldham (keyboards); David Hood (bas) en Jimmie Johnson
(gitaar). Andere gasten als Carson Whitsett van Malaco (keyboards); Reggie
Young van Memphis (lead guitar) en Wayne Jackson van de Memphis Horns kwamen
allemaal samen in de Dandy Studio te Nashville om deze soulnummers, live in
the studio vast te leggen op een 16-track analoog tape recorder. Op dit album,
met liner notes van de legendarische producer Jerry Wexler, vinden we twaalf
nieuwe songs neergepend door Dan Penn met Malaco's frontman Carson Whitsett
en Nashville songwriter veteraan Hoy “Bucky” Lindsey. Slechts
één nummer “What’s Old To You” is van de hand
van Purify zelf. Zingen is zijn passie en leven, want reeds als vijfjarige
jongen ging hij zingen in de plaatselijke kerk. De natuurlijke warme stem
van de diepgelovige Purify is door de jaren heen fenomenaal uitgegroeid, een
gift die hij naar eigen zeggen te danken heeft aan The Good Lord. Als Jerry
Wexler zegt in zijn liner notes: “The main quality of Bobby Purify here
is his glorious God-given voice: rich, big, melodious and intense –
and so convincing because there is sincerity and motivation in every note
and meticulous concern for the lyrics; the meaning of the words, the emotion
that the songwriters intended to convey.” Teksten handelend over geloof,
liefde en verdriet en meer van dit soort aandoenlijke levensvragen zijn dan
ook niet uit de lucht op dit schitterend schijfje. Alleen de stem van Bobby
Purify zorgt al voor een opeenstapeling van muzikale hoogtepunten op "Better
To Have It". Hij heeft een enorm bereik en zowel ingetogen als voluit
klinkt zijn stem overtuigend en soulvol. Hiernaast is "Better To Have
It" een opvallende cd door de mooie en soepele mix van heel veel soul
met wat blues, R&B en gospel. De songs van Bobby Purify zijn melodieus
en toegankelijk, in een aantal gevallen traditioneel. Een indrukwekkende cd
van een prima zanger van wie we hopelijk vlug iets terug mogen horen in de
komende jaren.
Tracks:
Better To Have It
I'm Qualified
Things Happen
What's Old To You
Forever Changed
My Life To Live Over
Nobody's Home
Somebody's Got To Do It
Hate To See You Go
The Pond
Testimony Of A Fool
You Make Me Dig
Only In America
MARK
KELF AND THE VALLEY BOYS
THE BEST OF
website: www.cdbaby.com/cd/mkelfvb
label : NBT Records // John Newbraugh
Smokehouse Classic Records // A.V."Sonny" May
info : amay@airmail.net
Uit de prima samenwerking tussen Mark Kelf / John Newbraugh en Sonny May (met de songs "Hobo blues" en "Shut Up Bottle") resulteert deze "Best Of". Vijfentwintig songs, een uurtje roots music the way it should be with ... a touch of rock ... a pinch of hillbilly and the end result is an assured Rockabilly classic, wat kan een mens nog meer wensen? Mark Kelf en zijn Valley Boys zijn afkomstig uit Norwich, Norfolk Engeland en dat zal bij de liefhebber allicht een belletje doen rinkelen want ook Hemsby, tweemaal per jaar het mekka van het rock & roll gebeuren in Engeland, ligt in dezelfde streek. Mark Kelf (vocals, slappin' bass, rhythm gt.) die ooit de frontman was van Fireball XL5, heeft ondertussen in samenwerking met Richard "Bottle" Howard (twangin' guitar) meer dan vijftig eigen songs op zijn conto en een aantal vinden wij terug op de albums "Have Myself a Ball" (00) en "Hot Rod Honey" (01) op het Vampirella label en het recente "Best of". Prima album, each tune will make your fingers snap and your feet tap. All originals, if you are a rockabilly fan, this cd is for you. So throw back the rugs and get ready to dance. Play this cd loud and often !
PAUL
RISHEL & ANNIE RAINES
GOIN' HOME
Website www.paulandannie.com
Label : Tone-Cool records /
Artemis Records
www.tonecool.com
www.artemisrecords.com
Het Amerikaanse duo Paul Rishell en Annie Raines zijn in ons land geen onbekenden meer en vormen een onvergelijkbaar bluesduo. Met hun muziek, een mix van akoestische en elektrisch blues, hebben Rishell en Raines een vaste schare bewonderaars aan zich weten te binden. "Goin'Home" is na "I Want You to Know" en "Moving to the Country" het derde album als duo en zal voor zowel fans als nieuwe luisteraars een mooie verrassing zijn. Ondanks het feit dat ze reeds een heel tijdje bij elkaar zijn, zijn ze nog steeds even creatief en geïnspireerd. Als je alleen al ziet wat ze allemaal spelen naast hun basisinstrumenten en hoe goed ze dat doen, dan sla je steil achterover. Nu is virtuositeit niet alles, want vooral in de blues moet je ook in staat zijn de luisteraar in het hart te raken. Met de indringende zang van Rishell lukt dat bijzonder goed. Hij heeft een jonger klinkende stem en weet je daarmee keer op keer te raken. Geen wonder dan ook, dat "Goin'Home" een uitstekend album is geworden en misschien wel zijn beste cd tot nu toe! Een aantal songs op deze cd zijn van zijn eigen hand, naast natuurlijk prachtige nummers van Charlie Jordan, Charley Patton, Lemon Jefferson, Ma Rainey ... met als uitsmijters twee livenummers, waarbij ze vooral met het laatste nummer, Magic Sam's "Lookin' Good" het publiek echt razend enthousiast krijgen, een nummer waarin Annie Raines tevens voluit laat horen wat ze in haar mars heeft, met subtiele verwijzingen naar andere mondharmonicagroten als Sonny Terry en Little Walter. Wat deze plaat verder bijzonder maakt zijn de arrangementen. Luister bijvoorbeeld eens naar de adembenemde combinatie van Rishell's antieke Koa houten akoestische gitaar en Raines' "Hawaiiaanse Mandoline Harp" in "I Had A Good Mother And Father". Alle nummers leveren mij een soort van laid back gevoel op. Lekker onderuit op je stoel, pilsje erbij en genieten van prima ontspannen uitgevoerde countryblues. Rishell speelt overigens op momenten echt verbijsterend goed gitaar en Raines weet de mondharmonica gedoseerd toe te passen. Dit is een cd met easy listening countryblues, genuanceerd uitgevoerd door zeer ervaren instrumentalisten. Het klinkt heel natuurlijk. Af en toe worden er ook wat vrienden bijgehaald, en ook dat levert verrassende blues op. De hele cd is eigenlijk één grote ontdekkingstocht als je dacht dat blues een simpele muzieksoort was. Paul Rishell en Annie Hayes leveren met dit nieuwe album "Goin'Home" een echt meesterwerkje af, dus als u de mogelijkheid heeft om hem in een intieme entourage te zien spelen is dit wel echt een buitenkansje.
FUSSY
SURELY LIKE THE RAIN
website : www.fussy.us
info@fussy.us
label : Eigen Beheer
www.cdbaby.com/cd/fussy
Weinig info over de Alt-Folk-Country-Rock groep Fussy uit Minneapolis, blijkbaar
is "Surely Like the Rain" hun debuutalbum en staat hun website nog
in de kinderschoenen. Het was Matt Van Dyke (vocals, guitars) die in 2000
een jaartje doorbracht in Portland, Oregon en daar de smaak te pakken kreeg
,om bij zijn thuiskomst, samen met long time friend Chris Mc Greevy (bass
&keyboard), Tony Hecker (drums), John Sauer (leadgitarist, lap steel)
en Jeff Spencer (mandolin, guitars, vocals) een negental eigen songs op het
blinkende schijfje te zetten. "Surely Like the Rain" is the culmination
of their efforts. Opener "One fine Day" is een leuk / traditioneel
country / rock deuntje dat net als titelnummer "Surely Like the Rain"
(met lap steel) en "Wrecked Up" thuishoort in de kategorie songs
die je na een keer beluisteren vrolijk meefluit. Het betere singer / songwriters
werk vind ik terug in de songs "Telling All your Stories", "
Big Old Oak Tree" en het schitterende prijsbeest "Charlie"
(they don't call 'em "man's best friend" for nothin'). Niet bepaald
een grandioos zanger die Matt Van Dyke, heeft soms wat moeite met het ritme
en af en toe zingt hij ferm vals maar dat kan de pret niet bederven. Aardige
kennismaking met Fussy en wij zijn benieuwd hoe het verder evolueert.
PAAL
FLAATA
RAIN
Website:www.paalflaata.com
Label : Glitterhouse Records
www.glitterhouse.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com
Paal Flaata, de zanger van de Noorse band Midnight Choir, waagde zich met zijn eerste solo-debuut "In Demand" (2002) op glad ijs. Dit was een cd met allemaal covers hetgeen drie jaar terug wel meer een trend scheen te worden. Dat deze cd’s maar zelden weten te overtuigen kon de pret kennelijk niet drukken. Waar vele anderen door het ijs zakken, bleef Flaata echter redelijk overeind. Enerzijds door de smaakvolle repertoire-keuze (nummers van Townes van Zandt, Charlie Rich en Tony Joe White) en anderzijds door zijn machtige stem. Toch dacht ik dat dit slechts een tussendoortje was tussen de andere cd's van Midnight Choir. Maar na dit, zeg maar ten dele geslaagd solo-album is er weer een nieuw album van deze Noorse sexy zanger en is drie jaar wachten gelukkig meer dan waard. Heel veel veranderd is er niet. De songs van Flaata zijn nog altijd zo donker als de winters in het hoge noorden. Producer Thomas A. Anderson heeft er een zeer stemmig geheel van gemaakt. De begeleidingsband zelf is duidelijk gegroeid en deze keer geen covers, maar Flaata wist voor deze plaat enkele co-writers te strikken waardoor de songs veel meer aansprekender zijn, de gitaarpartijen nog mooier en de zang van Paal Flaata gaat door merg en been. Kortom mooie Americana ballades met een vleugje Nick Cave, een drupje Leonard Cohen en een snuifje Johnny Cash, met als uitschieters "It Will All Come Down", de eerste single van deze plaat, de geweldige versie van Mickey Newburys "Bless Us All", maar ook de meer melancholieke getinte songs "Right Next To Nothing"en "Isabella". Dit alles maakt "Rain" de beste cd van Paal Flaata tot dusver. Ook verscheen zopas "All Tomorrow’s Tears: The Best Of Midnight Choir", een dubbel-cd voor de prijs van een enkele met het beste van deze Noorse melancolische balladeers. Aan u de keuze! Maar in deze koopjesperiode zijn drie cd's voor de prijs van twee toch niet slecht zeker!
THE
SEATSNIFFERS
RE - ISSUED 2
("Jubilee", Gospel, Covers & Singles)
website : www.twinstreet-bookings.com
label : Sonic Rendezvous Records
info : www.sonicrendezvous.com
The
Seatsniffers, American Roots Music from Belgium : en net als Re - Issued deel
1 (zie recensies mei) een prachtig juweeltje van Belgie's (enigste?) hoop
in bange rootsdagen. Zo kan je ondermeer genieten van een vijftal songs die
eerder verschenen op 10" vinyl en natuurlijk mocht het mini album "Born
Again, Free from Sin" (verschenen in 2000 met producer Thomas Yearsley,
the Paladins) niet ontbreken op deze verzamelaar. Gospel met "There'
a Higher Power" (Louvin brothers), "Jubilee" (eigen compositie),
"Backwoods Preacher Man" (Tony Joe White), "River Of Jordan"
(Howard Houser), "Pure Religion" (Rosetta Tharpe), "Tagging
Along" (George Jones) en "He Walks On Water" deden toen de
wenkbrauwen fronsen van vele roots / rock & roll liefhebbers, maar persoonlijk
vind ik het nog altijd een van de beste Sniffersprodukties. Re - Issued 2
kreeg nog enkele "collector items " toegevoegd : een gloednieuwe
song "I Won't Call" (voorbode van een nieuwe cd ?), het op de compilatie
Pili Pili cd ('98) verschenen "Alone Again" / "I Got Hit"
dat een jaartje eerder moest dienen als b- side van de singel "Assembly
Line" en het op single uitgebrachte "Give Your Love To Me ('97).
Als extra toemaatje, want Sonic Rendezvous weet zijn klanten wel in de watten
te leggen, kan je genieten van een Official Seatsniffers lo-fi bonus DVD.
Met drie live songs, interviews, en een overzichtje van het Seatsniffers succes
verhaal. Kortom vijftien minuten extra genieten ! Verplichte aanschaf (net
als deel 1)!
BIG
BLUE HEARTS
HERE COME THOSE DREAMS AGAIN
www.bigbluehearts.com
label : Eagle Eye Records
info : Bridenthal & Associates
bryn@bridenthal-associates.com
theband@bigbluehearts.com
www.myspace.com/bigbluehearts
David Fisher (vocals/guitar), frontman van Big Blue Hearts hoopt met het album "Here Come those Dreams Again" een tweede start te kunnen nemen nadat zij in 1997 koudweg aan de kant geschoven werden na het verschijnen van hun debuutalbum door majorlabel Geffen. De toekomst zag er schitterend uit want Big Blue Hearts muziek zat in het vaarwater van Chris Isaak, the Mavericks, en die gasten verkochten hun cd's als zoete broodjes. Het enige wat David Fisher er aan overhield was een ferme depressie en een hoop drankproblemen. Gelukkig voelt hij zich nu weer opperbest in zijn vel (ondertussen in het huwelijksbootje gestapt / vader geworden) en voelt hij zich geroepen om samen met JB Burton (bass), Scott Minchk (guitar) en Greg Sobol (drums) het er nog eens op te wagen. Zijn stem zal nog steeds vergeleken worden met die van Roy Orbison, Ricky Nelson, the Everly's, Raoul Malo, Chris Isaak en de opbouw van de songs hoort thuis in het wereldje van vernoemde artiesten. Namelijk pop / country / rockabilly of zoals Rob Bleetstein (Gavin Magazine) het uitdrukt : "Welcome to the world of romantic rock & roll". Three part harmony songs, bijzonder fraai gitaargepingel (rootsy pop twang), kortom de sfeer van the good old days, het enige wat ontbreekt is een huilende lap / pedal steel om de zakdoeken boven te doen halen. Vooral in het autobiografisch nummertje "Lovin' You, is the right thing to do" en "What Would You Do" is het zeemzoete troef en songs als "Love or Something Like it", "You Can't lose What you Never Had" en het titelnummer doen erg denken aan the Mavericks, terwijl "Dreamin' of a Woman", "Don't Mind Messin'" op het lijf van Chris Isaak geschreven zijn. "Feel so Right," zal Roy Orbison denken, nu het blijkbaar allemaal vree en peis is tenhuize Fisher, en er blijkbaar annoo 2005 nog steeds een aanbod en vraag is naar .."great playing, timeless harmonies and songs that melt the heart and send a shiver up the spine" (Hollywood reporter) en Swa. Oh ja, erg leuk digi - packje en fraaie presskit !
STARLAZER
GILLY
BIG IN TEXAS
www.stargazer-lily.com
label : Junogi Records
i:terry.tompkins2@verizon.net
(management)
jmiades@aol.com
www.cdbaby.com/cd/starlazergilly
Susan Rosetti (singer/songwriter/guitarist), Steph Hayes (singer/songwriter/guitarist), Scooter (drums), Jim Miades (bassist) vormen Stargazer Lily ("A stargazer lily is the only flower that has its first bloom at night.") een band die vergeleken kan worden met the Cranberries, Natalie Merchant of een more poppy uitvoering van de Indigo Girls, waren mij onbekend tot mijn oog viel op hun alter-ego, alt.country side met een lichte naamsverandering maar een serieuze koerswijziging in hun muziek. Het kind moest een naam hebben er werd dan ook gekozen voor Starlazer Gilly en het zou mij niet verbazen dat hun album "Big In Texas" ook wel eens "Big" aan deze kant van de oceaan kan worden. Onder Starglazer Lily brachten zij een drietal albums op de markt : "Young Professionals" (04), "the Lift and the Drag" (02), en "That's Ok, I can sleep at work" (00) alles onder het motto : "Stargazer Lily is like an amusement park...with something for everyone. This three-year-old four-piece from Philly packs love, anger, wit, pain, joy, and sex into a 3:15 rock ride" (CD Baby). Maar met "Big In Texas" wordt resoluut gekozen voor stevige alt.country / Americana. Opener "Heartache Honey" (met Tom Gilliam op slide gitaar dat hij schitterend herhaalt in de songs "When Pigs Fly" en "Helluva Hill") en Hoagy Wing op banjo in "Reverse Psychology" en "Helluva Hill" zetten dit nog extra in de verf. Steph Hayes, samen met zangeres Susan Rosetti de oprichters / singers / songwriters van deze band uit Pennsylvannia kozen voor tien eigen nooit eerder opgenomen songs die wel ooit op hun live optredens het daglicht zien. Al zal "U Pissed Me Off" met een rock / punk soundje nu niet bepaald hun ding zijn, toch zullen June Carter en J. Cash, mochten zij nog onder ons zijn, tevreden zijn met de fantastische cover van hun "Ring Of Fire" (met Mike Slo - Mo Brenner op lap steel). Of zij zouden jodelen van plezier zoals Susan Rosetti doet in de song "Sunday" zal wel altijd een vraagteken blijven. Maar voor ons niet gelaten en op hun vraag "What's Wrong with Me" zou ik niet zo onmiddelijk een antwoordje klaar hebben, maar voor ondergetekende mogen Starlazer Gilly op deze manier verder "hun" ding doen. Prijsbeest en afsluiter "495 "(met een lekker huilende lap steel) zullen wij beschouwen als het resultaat voor hun examen in het roots / alt. country / Americana vak ..... 495 punten (max 500) of (SWA) ( Met dank aan Jim Miades, die recent op toernee was in Europa met Joseph Parsons)
EXETER
BLUES GROOVE
LET IT FLOW
Label : Eigen beheer
www.cdbaby.com/cd/exeter
Exeter Blues Groove are a duo playing deep blues with a sound forged from sonic slide guitar,fat and fuzzy harmonica and swampy drum grooves.
Niet alle 'deep blues' bands zijn leuk. Exeter Blues Groove uit Exeter (klein dorpje in de Southern Highlands van Australie) zijn dat wel. Hun mengeling van country en delta blues werkt zeer aanstekelijk. Met hun debuutalbum "Let It Flow" gaat dit duo zeker een doorbraak betekenen in de wereld van de akoestische blues. Het tweetal heeft in David O'Leary een ijzersterke songschrijver en vocalist die de plaat zestien nummers lang boeiend weten te houden. Frontman O'Leary zijn muzikale beleving starte in Melbourne waar hij zeer genoot van het harmonicawerk van Bob Dylan en Neil Young. Wat later volgden de grotere 'bluesharp' spelers van Chicago en de Mississippi Delta. Zijn grootste muzikale invloeden waren echter Little Walter, Robert Johnson, Leo Kottke, en de invloed van de gitaarkunsten van R.L.Burnside en Tony Joe White, ditalles kan u omschrijven als the sound die Exeter Blues Groove op deze plaat te bieden hebben. Met een line-up van drums, akoestische-, slide- en lap steel gitaar, harmonica en bas werken ze zich vlot door deze zelfgepende songs. Ik kan me best voorstellen dat wie ooit de band live aan het werk zal zien de drie eerste nummers van dit album "Crystal Blue", "Change In Need" en "Have a Little Faith" het goed zullen doen bij het publiek. Natuurlijk, liedjes over het harde arbeidersbestaan zoals ook in "Hard Times". Maar zodra het duo rondom zanger en briljante liedjesschrijver O'Leary met deze drie nummers van start gaan, begrijpen we meteen waar de aantrekkingskracht van dit debuutalbum schuilt. In deze zestien nummertjes druipt het speelplezier er vanaf, waarbij de slimme songteksten van O'Leary de countryblues getinte songs nog eens naar een hoger platform tillen. De songs gaan stapvoets vooruit, maar dit duo schrikt er ook niet voor terug om wat meer vaart en gitaar - geweld in een song te stoppen, zoals in "Driv'n". Hier krijgen we dus niet snel genoeg van. Er zijn wel vergelijkingen te maken met de muziek van andere artiesten in dit genre van de akoestische blues, maar de Exeter Blues Groove weten toch vooral hun eigen sound neer te zetten. "Let It Flow" is vorig jaar opgenomen in de Begger's lane studio in Bowral op een mooie winterse dag. Voor de productie kon O'Leary rekenen op de hulp van Shane Pacey (lead zanger van de Australische blues band "The Bondi Cigars")op bas en lap steel, en Robbie Souter (drums, percusie) die vroeger zijn sporen verdiende bij de Australische legende Slim Dusty. "Let It Flow" is een plaat die met een prachtig melancholieke sound rechtstreeks het hart raakt. De cd is daarom al enige tijd niet meer uit mijn cd- speler te branden.
MAYDAY
BUSHIDO KARAOKE
Label : Saddle Creek Europe
www.saddle-creek.com
thomas@saddle-creek.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com
‘Intense, gedreven indie singer songwriter pop met een bluesy country ondertoon, op het hippe Saddle Creek label’
Wat het is weten we niet, maar er zit iets in het water in Omaha, Nebraska. Een andere verklaring voor de opvallend hoge kwaliteit van de popmuziek die in deze uithoek van de Verenigde Staten wordt gemaakt is er simpelweg niet. Mayday is een band uit de rijke popscene van Omaha, maar staat tot dusver in de schaduw van een aantal andere bands uit deze kleine stad in the middle of nowhere, die met name door Bright Eyes op de kaart is gezet. Net als de meeste van zijn collega's in deze opvallende popscene speelde Mayday-voorman Ted Stevens ook in een aantal andere bands uit Omaha; in zijn geval Lullabye For The Working Class, Cursive en The Good Life. En als tegenprestatie was zo ongeveer de complete Omaha-scene van de partij op de eerste twee cd's van Mayday. Cd's die desondanks niet volledig wisten te overtuigen. "Bushido Karaoke" is al weer de derde cd van Mayday, en doet dat wel. Waardoor deze plaat onze aandacht volledig verdient. Ook op dit album kan Mayday rekenen op dezelfde bezetting met naast Ted Stevens de andere leden Tiffany Kowalski (Lullaby For The Working Class, Head of Femur), Dan McCarthy en Pat Oakes. Zoals we inmiddels gewend zijn van de bands uit Omaha, wordt ook de muziek van Mayday gekenmerkt door een veelheid aan invloeden. Nick Cave & The Bad Seeds, Roxy Music, Chuck Berry, Elliott Smith, Johnny Cash, 16 Horsepower, Bright Eyes; het komt allemaal voorbij en vormt slechts het topje van de ijsberg. Je moet er wel tegen kunnen, want de muziek van Mayday is zeker niet alledaags en bovendien aardedonker. Natuurlijk met bijbehorende thematiek zoals de dood, de hel, verloren liefdes en vreemd gaande vrouwen. Muziek die is beïnvloedt door alles tussen de rock 'n roll uit de jaren 50 tot de hedendaagse country-noir. "Bushido Karaoke" is geen moment in een hokje te duwen, maar verschaft veertien nummers gaande van de Old West song "Song of the Scaffold" tot het meer moderne nummer "Hidden Leaves", van Australië tot Mesopotamië in "Old World New World", tot de hel en terug in "Standing in Line at the Gates of Hell". Dit laatste nummer heeft een Mexicana beat zoals we die kennen van Calexico. Lang puur genot dus voor de liefhebbers van deze eigenzinnige muziek. "Bushido Karaoke" moet beslist niet onder doet voor de cd's die Bright Eyes tot dusver heeft afgeleverd. Popmuziek van hoog niveau!
RITA
HOSKING
ARE YOU READY
website : www.ritahosking.com
label : Eigen Beheer
info : rita@yolo.com
www.cdbaby.com/cd/hosking
Een van de betere roots albums van dit jaar is ongetwijfeld "Are You Ready" van de uit Northern California afkomstige Rita Hosking. En of wij er klaar voor zijn!Twaalf eigen songs en een cover van Hazel Dickens "Don't Put Her Down ", muzikale hulp van haar eigen band "Cousin Jack" ( Sean Feder: banjo, bass, vocal, percussie / Bill Dakin : bass, guitar & vocal) en van acoustic music stars als Joe Craven (fiddle & mandoline) en Rob Ickes (dobro) maken van dit album een schitterende verzameling van folk, bluegrass en country. Nog maar pas verschenen en het album en Rita Hosking krijgen nu al de meest lovende kritieken : "Rita Hosking is an up and coming songbird with a style of her own, combining the best of Gillian Welch, Hazel Dickens and Iris DeMent with a delivery that calls for an encore every time." Dennis Brunnenmeyer, host of KVMR's "Nevada City Limits". " From the first time I heard Rita sing, her voice gripped me and did not let go; a voice whose beauty speaks from a deep place of honest and raw and powerful emotion. Rita's messages are immediate yet patient and her quiet conviction most strong. Her sound is real, reflective and compassionate... and just beginning. I'm excited to see her music flow out of her and into all of us." (Joe Craven). "Are you Ready" is een album dat zijn wortels heeft in de traditionele folk / bluegrass met verhaaltjes waarin het respect voor de natuur en haar levenservaringen centraal staan. In combinatie met de prachtige stem van singer / songwriter Rita Hosking, de sublieme begeleiding in de studio kan dit alles leiden naar een plaatsje in de Euro Americana chart. (www.euroamericanachart.nl ) Klasse!
BILL
CAMPTON
FIREBUG
website:
www.cdbaby.com/cd/billcampton2
label : Eigen Beheer
info : campsongsent2@yahoo.com
"DO YOU WANNA HAVE FUN".... Original Rock, Rhythm & Blues, down to the ground vocals, mixed with resonators, electric guitars, banjo, drums and harmonica. Bill Campton is de naam en slaagt erin om met "Firebug" een prima album af te leveren. Het minst wat je van de brave man kan zeggen is dat hij een "bleuke" is het muziekgebeuren. Begin jaren '60 gestart met het pennen van liedjes is hij ondertussen getrouwd / beste vriend van zangeres Susan Campton (from Appalachia where folks are friendly, the air is sweet and life has a bit slower pace;www.susancampton.com) en drijvende kracht achter de Dining Room studios and Campsong Music. Bovendien is Susan ook niet onbekend bij onze president Freddy Celis aangezien wij een recensie van hem terugvonden van Susan's album "The Bride" op haar website. Bill lijkt mij een erg handige Harry want op dit album is hij verantwoordelijk voor alle zangpartijen, bespeelt hij alle instrumenten en draait hij zijn handje er niet voor om alles in goede banen te leiden in de opnamestudio. Een rockabilly start en afsluiter met "I Wanna Have Fun", "Rock Me Baby" en het titelnummer "Firebug" brengen ons bij enkele bluesperikelen ("Train Over Jordan" met mondharmonica, "Something's Burning") die perfect passen bij de doorleefde schuurpapieren stem van de man die niet voor een gat te vangen is. Dat bewijst hij met de banjo in aanslag in de song "I'm gonna leave here, Far Side Of The Moon" en zijn gitaargepingel in de ballad "Long Way Home". Zijn waarschuwing voor 'the dark streets in town' in de song "He Never Met Me" zullen wij maar met een korreltje zout nemen zeker. Misschien geen Pavarotti of Placido Domingo qua stem maar wel eerlijke folk, blues, rock & roll op "Firebug".Verleden jaar verscheen het album "Billy" van Bill Campton en van echtgenote Susan verscheen onlangs "Up & Gone"
SUSAN
CAMPTON
UP AND GONE
Website : www.susancampton.com
Email Campsongs@yahoo.com
Label : Campsong Music
www.cdbaby.com/cd/campton3
Akoestische muziek wordt steeds weer opnieuw uitgevonden,
lijkt het wel. De laatste tijd vinden we steeds meer bands en jonge mensen
die op hun manier akoestische muziekstijlen nieuw leven inblazen door er op
hun manier nieuwe dingen mee te doen die dit soort muziek van hun suffe imago
afhelpen. Meestal brengen ze hun cd's op een piepklein platenlabel of in eigen
beheer uit. En in dit rijtje passen singer-songwriters Bill Campton en Susan
Campton. Voor dit echtpaar is de Campsong Music Dining Room Studios the place
to be. "Up and Gone" is iets heel speciaals, niet alleen vanwege
de bijzonder mooie warme stem van Susan of haar lekker soepele manier van
zingen, maar ook door de schitterende arrangementen. Na "Small Town Girl"
en het vorig jaar verschenen en door ons zeer aangeprezen album "The
Bride" (recensie sept.)
is "Up and Gone" haar derde cd waarvan de sound noch steeds in het
verlengde ligt van haar vorige prachtalbums. Invloeden van blues, folk, country
en gospel, op zeg maar "Americana straight from the heart" zijn
nu ook terug tevinden op haar nieuwe album. De liedjes die Susan schreef zijn
allemaal toppers, met mooie intelligente teksten. Het mooie is ook de soepelheid
en de vanzelfsprekendheid waarmee hier muziek gemaakt wordt. Die arrangementen
zijn overigens soms heel minimaal, maar buitengewoon effectief, zoals in het
nummer "Bone Tired & Weary", waar de zang van Susan wordt begeleid
door gitaar, harmonica, bas en slide resonator van echtgenoot Bill, die trouwens
ook de productie zoals haar vorige albums op zich nam. Het gaat bij Susan
in ieder geval in de eerste plaats om de liedjes, en om het verhaal dat in
die liedjes verteld wordt. Dat de muzikale begeleiding zeer dik in orde is,
is daarbij mooi meegenomen, maar wat ik belangrijker vind is dat je steeds
merkt dat je echt zit te luisteren naar de teksten. Dat wil niet zeggen dat
de muziek niet goed is, integendeel, maar ze is er wel in dienst van het liedje,
en dat is bij dit soort liedjes alleen maar gunstig. Spannend en ontspannen
tegelijk eigenlijk, want er wordt weliswaar op het scherpst van de snede gemusiceerd,
maar tegelijkertijd ook zeer relaxed. Een combinatie die je niet vaak tegenkomt.
We durven hier dan ook gerust van een meesterwerkje te spreken. Een absolute
aanrader!
SODAJERK
website :
www.sodajerkcountry.com
/ label : Eigen Beheer
info :sodajerk45@hotmail.com / www.cdbaby.com/cd/sodajerk5
www.sonicbids.com/sodajerk
"Sodajerk is a band formed on one guiding principle: Despite what may be comming out of the current "Nashville" scene, country music doesn't have to suck !" Opgericht in 1999 door "de vrienden voor het leven", Bucky Goldstein (vocals, guitar) en "Poppa" John Tucker (drums, vocal, percussie), zijn Sodajerk inmiddels reeds toe aan hun vijfde cd. Verschrikkelijk lelijk hoesje maar gelukkig is aan hun Sodajerksound (the filled rock of the Replacements and the tear - in my beer twang of Hank Williams, of de punkcountry van Jason & the Scorchers met de good old Sun Rockabilly) niets gewijzigd. Bouncy tunes, great hooks... iedereen kan rustig verder genieten van de "good old fashioned drinking music". Pittsburgh's alt country band nr. 1 : het mag dan country rock & roll zijn ...het blijft Rock & Roll van de bovenste plank. Optredens met The Drive by Truckers, Jayhawks, John Mellencamp, Wayne "the Train" Hancock zijn dan ook het logische gevolg van hun steeds stijgende populariteit. Dertien eigen songs allen van het handje van Bucky Goldstein en zoals Roots Music Report reeds tot de vaststelling kwam met het album "Brand New Low", opnieuw : Wow! "Get your boots on and get to a dance hall and hear this band". Opener "Dear Disappointed" heeft nog een stevig AC/DC rock gehalte maar dan viert de alt country hoogtij. Als Chad Sipes (electric & doghouse bass, mandolin) ook nog zijn duit in het zakje komt doen dan kan de pret niet meer op. "I Know Your Will", "Lonely in the City", "The Ugly Truth", "Final Resting Place" zijn songs die iedere alt.country liefhebber naar de keel grijpen en gelukkig doen pareltjes als "Breaker, Breaker", "Handcliffs", "Tonight's Gonna Bury You"en "The Long Drive" de wurggreep iets lossen. De rockabilly in "Heartache by the #'s" en de roots rock in "Getaway Car", de afsluiter met de toepasselijke titel "the Life We'll Fake" zijn de kers op de wel erg lekkere taart die Sodajerk ons serveert.
ALI
FARKA TOURE
& TOUMANI DIABATE
IN THE HEART OF THE MOON
Label : World Circuit LTD
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com
Afrikaanse muzikanten die het tot wereldster hebben weten te schoppen zijn
nog altijd op de vingers van één hand te tellen, maar Ali Farka
Touré is er wat ons betreft zeker één. Deze hogepriester
van de Mali-blues uit de jaren tachtig komt tegenwoordig nog maar zelden buiten
zijn eigen land en leeft vooral binnen de vaste familiekring in zijn woonplaats
Niafunké aan de rivier de Niger. Destijds reisde hij echter nog regelmatig
naar Parijs of London voor studiowerk, promotie of één van zijn
spaarzame optredens in Europa. Midden jaren tachtig bracht hij zijn eerste
lp's uit en die werden opgepikt door o.m. Andy Kershaw, de Afro-specialist
van de BBC. Er was een plaat met een rode hoes en een onscherpe foto van Touré
met een gitaar met twee klankgaten, en er was een groene in 1988 met datzelfde
instrument prominent op de voorkant. Vooral zijn weergaloze gitaarspel viel
op, de reden ook dat hij toen reeds werd vergeleken met Robert Johnson, Lighnin'
Hopkins en JB Lenoir. Later zou dit ook worden onderkend door Taj Mahal en
Ry Cooder, waarmee hij het zeer succesvolle "Talking Timbuktu" maakte.
Maar nu vijf jaar later is de Malinese meestergitarist Touré terug
met het prachtige album "In the Heart of the Moon". Het snarenduel
met zijn landgenoot Toumani Diabaté, virtuoos bespeler van de 21-snarige
kora, levert twaalf bloedstollend mooie nummers op in de grote Malinese muziektraditie,
allemaal duetten die zo uit de hemel lijken te komen. Beide artiesten hadden
al een tijd geen opnames meer gemaakt, maar dit instrumentale album maakt
alles goed. Hun muziek is gebaseerd op de West-Afrikaanse klassieke muziek,
maar klinkt tijdloos. Uit het hele album klinkt geruststelling en hoop. "Kaire"
bijvoorbeeld gaat over vrede. "In The Heart Of The Moon" laat twee
topmuzikanten horen die op geheel eigen wijze aan de slag gaan met traditionele
Afrikaanse muziek. Ry Cooder speelt ook nog een nootje mee, maar het zijn
Ali Farka Touré en Toumani Diabaté die de show stelen met hun
buitengewoon intrigerende en tegelijkertijd wonderschone inspirerende improvisaties.
Kortweg : De tracks op "In The Heart Of The Moon" zijn in hun verpletterende
combinatie van eenvoud en raffinement een voorbode van wat nog komen zou en
verplichte kost voor iedereen met een meer dan gemiddeld Afrikaans muziekhart.
Nu al één van de mooiste Afrikaanse cd's van het jaar. Aanrader!
HOLLY
WILLIAMS
NOW, HEAR THIS...
website : www.hollywilliams.com
hollywilliamsinfo@hotmail.com
label : Universal South
(susan.levy@umusic.com)
‘I wish I was an angel in ’52, In a blue Cadillac on the eve of
the New Year, And there I would have saved him, the man who sang the blues,
But maybe he is listening now, I hope he is listening now.’
Kleindochter van Hank Williams, dochter van Hank Williams Jr., halfzuster van Hank III, bloedmooi, a collection of winsome country / folk songs, support act for John Mellencamp, Ron Sexsmith, Billy Bob Thornton, her heroes are Tom Waits, Ellioth Smith.....jezus, er zijn er veel die het met veel minder moeten doen. Je kan het allemaal gebruiken om deuren voor je te laten openen, toch wil de 24 jarige Holly Williams het op haar manier proberen om haar weg te vinden in het muziekwereldje. "The last five years were spent on the road, playing small tours,living a determinedly bohemian lifestyle, sex, drugs and rock & roll, she has seen and experienced more than most people will in a lifetime". Blijkbaar is dat losbandige toch wel een niet aan tijd gebonden familietrekje. Opgegroeid in Nashville ging zij er vanuit dat haar vader de oorzaak was van de Williams adoratie maar toen zij begon te luisteren naar songs van Neil Young, Van Morrison werd het al heel gauw duidelijk dat grootvader Hank Williams Sr. de oppergod is in country / roots land. Blijkbaar is de appel niet ver van de boom gevallen want Holly brengt op "Now, Hear this" een twaalftal eigen songs die de thema's aanhalen waarvan wijlen Hank het copyrecht had. Alles komt aan bod : Heartache, love, sad relationships, nostalgia. Songs waarvan de meesten misschien meer thuishoren in het pop / soft rock gebeuren maar toch ook verwijzen naar het betere singer / songwriterswerk van Shawn Colvin, Patty Griffin, Mary Chapin Carpenter, Kasey Chambers. Prima debuutalbum van singer / songwriter / gitarist / pianist / Holly Williams die mocht het niet lukken in het muziekwereldje (wat mij ten zeerste zou verwonderen) nog altijd in het modellen wereldje terecht kan.
EL
GUAPO STUNTTEAM
BATTLES ACROSS THE STEREO SPECTRUM
Website:www.elguapostuntteam.be
Label : Suburban Records
Distr: Suburban
info : www.suburban.nl
Mocht George A. Romero deze band kennen, zou hij ze meteen vragen als band voor de nieuwe soundtrack van zijn nieuwe prent ‘Land of the Dead’! Okay, voor de mensen die even niet mee zijn: de heer George A. Romero is het brein achter de meesterlijke zombieprenten ‘Night of the Living Dead’, ‘Day of the Dead’ en ‘Dawn of the Dead’. En de sound van El Guapo Stuntteam is al even meesterlijk! U zal waarschijnlijk wel denken: “Wat hebben Zombies en Muziek met elkaar te maken?” Wel hier is het antwoord: the Captain, a master of disaster, een tot-leven-gewekte bandmaskotte, die met allerlei stunts de live-shows opwarmd. Ik denk dat deze inleiding wel zal volstaan: nu het grote werk. Het recent-tot-6-mensen-uitgebreide Limburgse El Guapo Stuntteam (we tellen even The Captain niet mee) brengt met deze plaat 11 pareltjes of pure rock ‘n’ roll. Of beter gezegd een rock-ondergrond met diverse invloeden vanuit andere muziekgenres (zoals blues en hardrock). Laten we eerlijk zijn: de band gaat en staat met zijn gistaristen, maar de rest van de band verdiend zeker ook een pluim: Je wil natuurlijk niet onder doen voor zo’n stelletje gitaargoden. Nee, ik meen het. Als je een echte gitaarliefhebber bent, gaat deze band je zeker bekoren! Het is misschien wel de band met de beste gitaristen van het land. Love the band! Love the attitude! Owja, laten we nog even de puntjes op de ‘i’ zetten: de jury van Humo’s Rock Rally heeft 1 grote fout gemaakt. Vergeet The Van Jets, Deus en Das Pop! Als er ooit een echte rockband op hun affiche heeft gestaan, was het EL GUAPO STUNTTEAM. Geen discussie mogelijk!
JOHN
HIATT
MASTER OF DISASTER
Website : www.johnhiatt.com
Label : New West Records
www.newwestrecords.com
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
John Hiatt is het levende bewijs dat ongelukkige omstandigheden niet altijd
de grootste creatieve inspiratiebron zijn. Na afgekickt te zijn van zijn alcohol-
en drugsverslaving en de zelfmoord van zijn eerste vrouw verwerkt te hebben
maakt hij zijn absolute meesterwerk "Bring The Family". Dit betekent
ook zijn doorbraak naar het grote publiek met de single "Have A Little
Faith In Me". We schrijven hier 1987 (de single breekt twee jaar later
door) en Hiatt heeft er al vijftien jaar songwriterschap opzitten. Ook in
deze voorgaande periode levert hij, later vaak vergeten, vakwerk af. Zijn
eerste twee albums "Hangin’ Around The Observatory" (1975)
en "Overcoats" (1976) zijn voorbodes van vakmanschap in wording,
maar laten ook het zoeken naar een stijl horen. "Slug Line" (1979)
en "Two-Bit Monsters" (1980) laten horen dat hij sterk beïnvloed
is door Elvis Costello. Hiatt ondervindt veel last van de hierboven genoemde
problemen en dat horen we terug op "All Of A Sudden" (1982). "Ridin’
With The King" is een revanche met een aantal zeer sterke nummers. Het
is misschien ook wel zijn meest Amerikaanse album en hierdoor een cruciale
plaat voor de liefhebbers van Americana. "Warming Up The Ice Age"
(1985) lijkt een tussendoortje maar is zonder meer de moeite waard. Totdat
in 1987 "Bring The Family" verschijnt, deze cd verdient een plaats
in ieders muziekcollectie. Hiatt gedijt goed onder dit succes, hij toert en
doet ook Belgie en Nederland aan voor een aantal memorabele concerten. En
hij gaat door met cd’s uitbrengen van bijzonder hoge kwaliteit "Slow
Turning" (1988) met begeleidingsband The Goners, kan wedijveren met zijn
voorganger. "Stolen Moments" (1990), "Perfectly Good Guitar"
(1993) en "Walk On" (1995) zijn stuk voor stuk Appelation Hiatt
Controlée. Het succes van "Have A Little Faith In Me" wordt
niet meer geëvenaard maar zijn fans blijven trouw en waarderen Hiatt
als grootste songwriter van zijn generatie. Tussendoor manifesteert Hiatt
zich nog met de supergroep Little Village. Ondanks de sterbezetting (Ry Cooder,
Nick Lowe) en een verdienstelijke cd komt het project niet van de grond. Het
na deze reeks volgende "Little Heads" (1997) kent een aantal goede
nummers maar is toch niet zo sterk als zijn voorgangers. Het is niet gek dat
"Crossing Muddy Waters" (2000) drie jaar op zich laat wachten. Hiatt
is druk met zijn gezinsleven, hij is nog altijd hevig verliefd op zijn tweede
vrouw en vindt het prachtig om zijn dochtertje Georgia Rae (vereeuwigd op
Slow Turning) op te zien groeien. In Nashville zijn er genoeg muzikanten die
zijn songs coveren (en dus geld in het laatje brengen!), zoals Roseanne Cash,
Rodney Crowell en Bonnie Raitt om er maar een paar te noemen. De laatste platen
van Hiatt vielen ietwat tegen. Niet dat ze slecht waren, maar ze begonnen
wel erg voorspelbaar te worden, en de kwaliteit van de nummers was net iets
minder dan we van Hiatt gewoon waren. Maar uiteindelijk is "Crossing
Muddy Waters" een ijzersterk album dat terugvoert naar de roots van Hiatt’s
bestaan. Precies een jaar na dit magistrale album verrast Hiatt ons met zijn
zeventiende opus "The Tiki Bar Is Open" (2001). De voorganger werd
overwegend akoestisch gespeeld, maar het gepolijste "The Tiki Bar Is
Open" samen met The Goners is duidelijk een elektrisch werkstuk en is
misschien wel één van zijn meest toegankelijke cd’s, maar
ging weer roemloos ten onder. Op “BeneathThis Gruff Exterior”
(2003) is Hiatt met diezelfde Goners echter weer ouderwets recht voor z’n
raap. Gesteund door slide-virtuoos Sonny Landreth, nam hij dit album in acht
dagen live in de studio op. Resultaat : ongecompliceerde rock & roll.
Maar voor zijn nieuwe plaat trok John Hiatt naar de Ardent Studios in Memphis,
de geboortestad van de rock ‘n’ roll en een van de heilige plaatsen
van de blues. Een uitstekende omgeving dus om een plaat op te nemen. Hiatt
dook er de studio in met de gelijkgestemde veteraan Jim Dickinson, en John
Hampton zat achter de knoppen. Muzikanten waren onder meer Luther en Cody
Dickinson, de ruggegraat van the North Mississippi Allstars, en de sprankelende
ervaring van Muscle Shoals-bassist David Hood. Zijn nieuwe album "Master
Of Disaster" bevat elf zeer sterke en diep in de Zuidelijke traditie
gewortelde liedjes. Zonder overbodige franje en daarin schuilt juist de kracht
van het album dat begint met de titelsong, waarin Hiatt vol mededogen verhaalt
van een aan lager wal geraakte varieté-artiest. Er wordt zeer relaxed
gemusiceerd, in het honkytonk-achtige "Wintertime Blues", de hartverscheurende
countryballad "Old School", en de sluizen gaan volledig open bij
de soulkraker "I Ain’t Ever going Back No More", een klassieker
in wording! Zijn teksten zijn verhalend, ontroerend en geestig als altijd.
Tot de andere hoogtepunten behoren het eenvoudige en nostalgische "Thunderbird",
de stuwende blazerssoul van "Find you at Last" en de Dylaneske stijl
van "Cold River". Kortweg : Op "Master Of Disaster" klinkt
Hiatt ouderwets gedreven, een cd die zich kan meten met het inmiddels al weer
achttien jaar oude "Bring The Family" en zo zijn we terug aan het
begin van deze recensie. Gewoon zijn beste plaat in jaren!
BECKI
SUE
& HER BIG ROCKIN' DADDIES
THE L.A.B. RESULTS
www.bigrockindaddies.com
label : Roott Note Records
info : tboyneal@comcast.net tboyneal@comcast.net
whammerjammer73@yahoo.com
www.cdbaby.com/cd/beckisue
"Becki Sue & her Big Rockin' Daddies" geven mij hetzelfde gevoel dat ik kreeg met "Rockbottom James & the Detonators" (zie rec. BRBF Peer 2005) . Het moet het voor iedere festivalorganisator een droom zijn om zulke namen op hun affiche vermeld te zien staan. Zeg nu zelf, het oogt toch stukken beter dan de "Heideroosjes" of de "Kreuners". Bovendien , en niet onbelangrijk, is hun muziek voor deze jongen veel aardiger te pruimen. Dertien live songs van deze Becki Sue : "She's described as a big voiced blues singer calling to mind Texas vocalists Angela Strehli and Lou Ann Barton. But Becki Sue is based in Olympia, Washington " en ooit begonnen als karaoke zangeres maar met gids Tom "T Boy Neal" Boyle (gitaar) al heel gauw andere (blues) wegen ingeslaan. Samen met Jeff Hayes (drums), Jim King (saxophone, harp, vocals) en Les "Wild Child" White (upright bass) vormen zij een hechte blues band. Opener "Easy Go" is de perfecte indicatie dat wij het te doen hebben met een stelletje klasse veteranen in het blueswereldje, met Jim King die zijn lusten kan botvieren op saxophone en bluesharp in de songs "Whiskey Drinkin' Woman" en "Natural Born Lover", "I Got Love If you Want It", "Call me rockin", " I Can't stop It" en voornamelijk het instrumentaaltje "Waterbed Lou". Maar ook de andere bandleden en frontlady Becki Sue laten zich niet onbetuigd. "Mean Mistrator", "Mean Mean Man" en "No I Ain't Gonna Let you Go" worden zo 'gemeen' gezongen dat je twijfels krijgt of zij wel geschikt is voor "Just 'Your' Fool". Maar die twijfels zijn gauw aan de kant geschoven want great guitars, great sax, great harp, great drums, great vocals ! What more could you ask ? Hun combinatie van rock en blues maakt hun tot een van de beste "powerhouse hip shakin' blues bands".This is what the blues is supposed to sound like. Toch dit nog : WARNING! Becki Sue & her Big Rockin' Daddies! may seriously damage your dancing shoes!
TERESA
JAMES AND THE RHYTHM TRAMPS
THE RHYTHM METHOD
website : www.teresajames.com
label : Jesi Lu Records
info : teresa@teresajames.com
www.cdbaby.com/cd/teresajames042
"I've been a fan of Teresa's voice and writing for a long time. Her legions of fans, including me, are so glad to finally have both on this CD." .......... Bonnie Raitt. "I haven't heard pipes of this caliber in a long time..........I think this is an amazing body of work.....this lady has star written all over her!" James "Blues-Hound" Kagel - Producer/Programmer KPFT Houston.
"Teresa has been described as singing like a cross between Janis Joplin and Bonnie Raitt and playing piano "like Dr. John's little sister" (CD Baby). Zo hoor of lees je het ook eens van "iemand " anders en zijn niet alleen wij laaiend enthousiast over Therea James "The Rhythm Method" album. Prachtig gevarieerd album, de bluesliefhebber kan zijn hartje ophalen met niet minder dan veertien songs die varieren van the rocking Texas style "Nobody Rings My Bell", to a soulful cover of Al Kooper's "I Love You More Than You'll Ever Know" and then take you to Memphis with "A Good Man's Gone" into a New Orleans Old Quarter visit with the haunting "Louisiana Moon". Omringd door haar eigen "Rhythm Tramps" : Billy Watts (gt & vocals) en Debra Dobkin (percussie & vocals, Bonnie Raitt en Jackson Browne), echtgenoot / basgitarist / songwriter / producer van dienst Terry Wilson ( Eric Burdon, Jimmy Reed), drummer James Cruce (JJ. Cale) en Jerry Peterson op sax (the Temptations, Smokey Robinson) die op hun beurt nog eens versterking kregen van John Rabbit Bundrick (B3 organ, the Who) and some musician friends from L.A.'s finest and some legendary players..... Johnny Lee Schell and Dean Parks on guitars and Tony Braunagel, Tom Fillman and David Raven on drums along with Danny Timms on piano and Lee Thornberg (on some horn arrangements as well as trumpet) to join her and have some fun... Als Delbert McClinton's horn section, Terry Townson and Don Wise join her on several tunes along with Delbert's keyboardist, Kevin McKendree on piano and Big & Rich's James Pennebaker on guitar ook nog hun duitje in het zakje steken kan je alleen maar concluderen ....klasse! Together they have created a sound that is funky and greasy, where New Orleans meets Texas blues en zeer belangrijk ... "EVERYONE HAS A GOOD TIME ." Reeds haar vierde album en onlangs nog op bezoek in ons kikkerlandje (Verviers, Spirit of '66) laat Teresa James er geen twijfel over bestaan, zij behoort inmiddels tot de top in het blues / soul / roots / wereldje en daar zijn optredens / backingvocals met Marcia Ball, Randy Newman, Delbert McClinton (wiens song "Better of with the Blues" terug te vinden is op dit album, net als Stephen Bruton's song "Big top Hat,"), Glen Clark, Leroy Parnell, Kirk Whalum, Levon Helm, Asleep at the Wheel, Corey Stevens, Paul DeLay, Walter Trout niet vreemd aan. Bovendien zijn Teresa James en haar Rhythm Tramps vaste gasten op de Delbert Mc Clinton's Sandy Beaches Blues Cruises en als diezelfde Delbert McClinton had a sister...she might sound like this. ! (There's talk from Black & Tan in Holland about us going back to Europe in March of '06. Just rumors at the moment.....)
THE
ROCKY ATHAS GROUP
VOODOO MOON
Website : www.rockyathas.com
Label : Armadillo
www.bluearmadillo.com
info@bluearmadillo.com
distr.Munich Records
www.munichrecords.com
Rocky Athas is een Texaanse gitaarvirtuoos. Hij groeide op met Stevie Ray
Vaughan in Oak Cliff, een voorstad van Dallas. In 1966 begon hij, aanvankelijk
als Beatles-fan, te oefenen op zijn Les Paul. Hij kreeg gitaarles van zijn
broer en bleek aanleg te hebben. Zijn voorbeelden werden Jimi Hendrix en Eric
Clapton (uit de Cream periode) en het duurde niet lang of hij speelde hun
nummers feilloos na. Uiteraard bleef dat niet onopgemerkt. Hij was 23 toen
Buddy Magazine hem uitriep tot één van de beste gitaristen van
Texas. Daarmee was zijn naam defenitief gevestigd. Hij werd leadgitarist van
het legendarische Black Oak Arkansas, waarvan in 1999 het laatste album "The
Wild Bunch" verscheen. Daarvoor maakte hij samen met Glenn Hughes (Deep
Purple) het album 'Tommy Bolin:1997 Tribute' om vervolgens deel te nemen aan
het project The Blues Berries met drummer Buddy Miles en Double Trouble-leden
Chris Layton en Tommy Shannon. Op instigatie van Jim Gaines, producer van
onder meer Santana en Steve Miller, besloot de bescheiden Rocky eindelijk
om onder eigen naam te gaan optreden. Daartoe richtte hij de een groep op,
die hij eenvoudigweg de Rocky Athas Groep noemde. Daarmee trok hij meteen
de studio in en dit resulteerde in het album "Miracle" met naast
hem de vocalist Larry Samford die uiterst zijn best doet om de herinnering
aan klasse zangers als Paul Rodgers of James Dewar hoog te houden. Het pas
verschenen album "Voodoo Moon" van the Rocky Athas Groep voor Armadillo,
heeft niet alleen weer hetzelfde label, maar is ook terug geproduceerd door
de alom gerespecteerde Jim Gaines, en ook vocaal staat Larry Samford hem terzijde,
waardoor dit album ook weer hoog boven de middelmaat uit komt. Samford zijn
rol op dit album moet ook alweer niet onderschat worden, want naast al het
mooie gitaarwerk van Athas, doet Samford, met zijn nicotine aangetaste stembanden,
veel productief werk als componist, want meer dan de helft van de tracks schreef
hij samen met Athas. "Voodoo Moon" , dat geen zwakke plekken kent,
bewijst wederom dat Athas en Samford een yzersterk span vormen. De klasse
druipt er af.
HARRY MANX
WEST EATS MEET
ROAD RAGAS
Label : Dog My Cat Records
Website :www.dogmycatrecords.ca
info@dogmycatrecords.ca
tracey.m.page@shaw.ca
Canadese bluesman Harry Manx was op zijn eerste twee solo-platen voor Northern Blues Music al nooit voor een gat te vangen: hij schrijft, zingt, speelt banjo, akoestische slide en National steel gitaar. Bovendien bespeelt de ex-leerling van de Indiër V. M. Bhatt ook de door de laatste uitgevonden Mohan Veena, een twintigsnarige Indiase kruising tussen sitar en steelgitaar. Zijn derde album "Jubilee" is een wonderbaarlijke samenwerking van Manx en die andere wonderbaarlijke gitarist Kevin Breit (ex Cassandra Wilson, Holly Cole en Janis Ian). Het resultaat op deze plaat is een verbluffende mix van blues, country, jazz en world music - alles in een superieure klankkwaliteit van producer David Travers-Smith. Vorig jaar verscheen op zijn eigen label, Dog My Cat Records, het album "West Eats Meet", een soort verhusselde East meets West, zou je kunnen zeggen. Dat Manx van Indiase muziek houdt was reeds te horen op zijn vorige cd's, en dat kun je op deze cd duidelijk weer horen. Veel fusionplaten hebben iets geforceerds, maar bij Manx klinkt het allemaal zo vanzelfsprekend dat je helemaal niet het gevoel hebt dat hier twee muzikale culturen gemixt worden. Het klinkt alsof het gewoon de muziek van Harry Manx is, en dat is gewoon heel mooie muziek. De cd begint met een relaxte blues in "Help Me", waar alleen maar een heel licht vleugje India doorheen waait. Verderop komen tabla en dholak wat nadrukkelijker in beeld, maar nooit storend, integendeel. Het tweede nummer "Make Way For The Living" is een oerdegelijke song met een schitterende tweede stem van Emily Braden. Manx heeft een donkere, warme en een tikkeltje gruizige stem, en hij zingt zijn liedjes steeds aangenaam relaxed. De achtergrondstemmen zijn overal heel mooi, maar als Braden de "background lead vocal" voor haar rekening neemt wordt het echt kippevelmuziek! Tel daar nog eens zijn prachtige gitaarspel, zijn banjospel, zijn mondharmonicapartijen, de Mohan Veena en Tamboura bij en dan kunnen we zeggen dat "West Eats Meet" een klein meesterwerk is. "West Eats Meet" ligt nog niet koud in de rekken of daar is de opvolger al. "Road Ragas" is een live album en bevat voor meer dan honderd uren muziek opgenomen tijdens zijn optredens in Canada, Europa en Australie. Zijn playlist bestaat voornamelijk uit nummers uit zijn vorige cd's (Dog My Cat, Wise and Otherwise, Jubilee, West Eats Meet), maar ook enkele onuitgegeven nummers. Waardoor we feitelijk kunnen spreken van een 'best of' uit Manx’s talrijke songs, bestaande uit doorleefde en originele akoestische blues ("Spoonful", "Sitting on Top of the World") met hier en daar een Mohan Vina. Alle nummers kruisen blues en folk met jazz en country, een vleugje Indiase muziek en een forse dosis singer-songwriter. Zo komt vanuit deze mix van invloeden een heel gretig en persoonlijk geluid tot stand. Manx’ eigen stuwende spel zorgt voor swingende melodieën, die tegelijk rootsy en meeslepend zijn en maken van deze "Road Ragas" een hebbeding.
AVA
WYNNE
NEVER - WAS
website : www.avawynne.com
ava@avawynne.com
label : Eigen Beheer
www.cdbaby.com/cd/avawynne
"This album is a collection of songs that have caught my attention over
the years. My hope is that there are at least a few that you are glad I noticed."
Ava Wynne.
Nieuwkomer Ava Wynne heeft het risico niet geschuwd bij het zoeken naar geschikte songs voor haar debuutalbum. Zeg nu zelf : "On the Road Again", "A Hard Rain's Gonna Fall" van Bob Dylan, "the Ballad of the Easy Rider" (Roger Mc Guinn), songs van Leadbelly (" In the Pines", "When I Was a Cowboy"), "I still Miss Someone" (J.Cash) maar ook recenter werk van Joan Osborne, Tim Buckley, Terence Trent D' Arby, Cheryl Wheeler. Begin er maar eens aan! Het is een mes dat aan twee kanten snijdt : lekker eenvoudig zal je denken, songs van iemand anders, maar je loopt wel steeds het risico dat je het moet afleggen tegenover de originals. Maar Ava Wynne slaagt met grote onderscheiding in haar examen bij deze jongen van Rootstime. Het mooie kind beschikt over een strotje dat blijkbaar zonder veel moeite kan overschakelen van rock naar folk, van blues naar country. "Ava's voice is gorgeous, strong, and deeply expressive. She gives each tune her intelligent and committed interpretation, whether it's to give in to the fun, the seduction, or the anger that the song demands."(CD Baby). Waarom zij precies deze songs op haar album plaatste kan je lezen op haar website, want bij elke cover die zij brengt hoort een persoonlijke kanttekening. Ondermeer de ode aan haar overleden ouders ("Hymn to Her", van Meg Keene en ook bekend in de versie van Chrissie Hynde) laat er geen twijfel over rijzen dat Ava Wynne niet over een nacht ijs is gegaan in haar zoektocht. Veertien ijzersterke songs / covers gebracht door een klasse zangeres met een uitstekende band en een prima producer. Let it wash over you!
NICK
STUART & THE FEDERALES
24 HOUR CENTURY
website : www.nickstuart.com
label : 2004 Chainstore Records
www.cdbaby.com/cd/federales
Nick Stuart (vocals, guitars,
harmonica) en zijn Federales bestaande uit Garry Castleman (gt, lap steel),
Tony Kenyon (drums, percussie) en Pete Murray (bass) komen niet zoals je verwacht
na het beluisteren van hun debuutalbum "24 Hours Century" uit Austin
Texas maar uit East Sussex (Engeland) en dat alleen is al een prestatie. Blijkbaar
vertrouwen de jongens erop dat hun album voor boekdelen spreekt want zij zijn
bijzonder karig met info. Op Cd Baby en zelfs op hun eigen site vind je het
hoogst nodige terug. Nooit gehoord van een presskit, jongens? Maar bon, wat
niet is kan nog komen. Het openingsnummer "Walk Away" is gelukkig
een vullertje want de overige songs gaan wel degelijk richting alt.country
/ Americana. Frontman Nick Stuart, die wat moeite heeft om de hoge noten te
halen in de song "Rain", is verantwoordelijk voor een negental songs
en brengt met het akoestische "Giulia's Leaving", het rijkelijk
met mondharmonica overgoten "Call It a Day", het op lap steel drijvend
"Waterfront", de Pilipili songs "Heard Heart" en "Maybe
Next Time" het bewijs dat hij uit het betere singer / songwritershout
gesneden is. Het resultaat wordt alleen nog meer in de verf gezet met het
rockende "Message To You" en de jongens kunnen dan ook tevreden
terugzien op "24 Hours Century " en hoe kan je dat beter doen dan
met een stevige "Drink". Prima album!
LOS
SUPER 7
HEARD IT ON THE X
Label : Telarc
www.telarc.com
Distr. : Codaex
Email: info@codaex.nl
“Take note of this return to the beauty of border primitivism.
It’s killer diller!” —Billy F Gibbons, ZZ Top
Voor degenen die het nog niet wisten: “Heard It On The X”, is de derde plaat van het gelegenheidscollectief Los Super 7, die op deze plaat hun steun willen bijdragen aan alle Mexicaanse grensradio’s. Zoals de naam doet vermoeden, 'on the X' gaat het over allemaal radiostations beginnend met een X (zoals XERF, XEG, XERB.....) en staat de muziek waar wij over schrijven centraal, muziek die uiterst gevarieerd is door de inbreng van roadhouse blues, horn-driven R&B, mariachi, Texas country swing, jazz, rock en akoestische blues door een lange rij Americana vedetten. Voor de vocale bijdragen zijn hier superartiesten als Clarence Gatemouth Brown, Rodney Crowell, Joe Ely, Freddy Fender, John Hiatt, Lyle Lovett, Raul Malo, Delbert McClinton, Ruben Ramos en Rick Trevino. Charlie Sexton, Joey Burns en John Convertino van Calexico en Flaco Jiminez, Augie Myers, Hunt Sales, The West Side Horns, Sauce Gonzales, Redd Volkaert en Lloyd Maines zorgen voor de muzikale inbreng. Voor de productie van "Heard It on the X" zorgden Charlie Sexton, Rick Clark en Dan Goodman, twaalf tracks gaande van thema's over het leven van alledag en het schijnbaar onveranderlijke Amerikaanse platteland. Omdat deze tracks, vrij uniek zijn, is "Heard It on the X" beslist geen onnodige aanschaf, want deze plaat gaat meteen ijzersterk van start met Raul Malo, met steun van Calexico, in "The El Burro Song", een mariachi-getinte song. Deze sfeer vinden we ook terug op Buddy Holly's "Learning The Game" waarin Rodney Crowell kan rekenen op een uitbinkende Flaco Jimenez op accordion. Joe Ely vinden we terug op één van de vele hoogtepunten in het meer gedreven uptempo nummer van Texaan Bobby Fuller’s "Let Her Dance". Delbert McClinton brengt een mooie versie van de tijdloze Sunny and the Sunliners ballade "Talk To Me", een van de meest romantische nummers van deze geweldige plaat. Op Doug Sahm’s "I’m Not That Kat (Anymore)" horen we John Hiatt met de vroegere frontman van het Sir Douglas Quintet, keyboardist Augie Myers. Lyle Lovett brengt het rustige Bob Wills' "My Window Faces the South", met Lloyd Maines op pedal steel en Redd Volkeart op lead gitaar. Op de titeltrack, ZZ Top’s "Heard It on the X", horen we een funky Ruben Ramos met onze legendarische Flaco Jimenez. Met het afsluitende, de klassieker van Blind Lemon Jefferson's "See That My Grave Is Kept Clean" weet Gatemouth Brown de luisteraars te herinneren aan de playlisten van vroeger, waardoor de grote American music de wereld kon bereiken. Opvallend is dat ook de minder bekende namen goed tot uitstekend werk afleveren. Dat resulteert in een collectie aangename luistermuziek en een goede notering in de Euro Americana Chart (www.EuroAmericanaChart.nl).
Tracks :
01. Burro Song
02. Cupido - Freddy Fender
03. Talk to Me
04. I'm Not That Kat (Anymore) - John Hiatt
05. My Window Faces the South
06. Let Her Dance - Joe Ely
07. Learning the Game - Rodney Crowell
08. Song of Everything
09. Ojitos Traidores
10. I Live the Life I Love
11. Heard It on the X
12. See That My Grave Is Kept Clean
JOE
ELY
SETTLE FOR LOVE
Website : www.ely.com
Label : Hightone records
www.hightone.com
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
De 57 jarige Texaan Joe Ely groeide op in Lubbock, een klein plattelands stadje
onder Austin, waar de wieg stond van bekende artiesten als Buddy Holly, Roy
Orbison en Waylon Jennings. In zijn tienerjaren richtte Joe daar samen met
Jimmie Dale Gilmore en Butch Hancock The Flatlanders op, een gezelschap dat,
ondanks het ontbreken van commerciële successen, inmiddels binnen de
wereld van rootsliefhebbers de status van legende heeft weten te verwerven.
Na het uiteenvallen van de band toonde Joe een uitstekende neus te hebben
voor eigentijdse muziek. Met zijn soms gespierde mengelmoes van rock, country,
folk en Tex-Mex wist hij namelijk probleemloos een brug te slaan tussen rootsmuziek,
punk- en new-wave. Zo opende hij steevast de Amerikaanse optredens van één
van de belangrijkste representanten van die newwave, The Clash. Verstokte
fans van Ely zullen zich in de loop van de tijd waarschijnlijk steeds meer
zorgen hebben gemaakt. Want de laatste jaren specialiseerde Ely zich in kleurrijke
Mexicaanse muziek. Dat leverde cd's op als "Letter To Laredo" en
"Twistin' In The Wind" en speelde hij met onder meer Flaco Jiminez
en Rick Trevino in de sjieke Mexicano-band Lost Super Seven. In 2000 was er
het indrukwekkende "Live at Antoine's", een live album, waarop ook
de Friese flamenco gitarist Teye te horen is, en later liet hij nog van zich
horen in the Flatlanders. Maar een soloplaat van de Texaanse grind- troubadour,
dat was alweer een tijdje geleden. Tot in 2003 zijn album "Streets of
Sin" verscheen. Al jaren maakt Ely albums waarbij up-tempo rocknummers
worden afgewisseld met ingetogen rootsnummers, en dat pakt keer op keer uitstekend
uit. Zo ook in deze "Streets of Sin". Sinds juli vorig jaar ligt
er weer een album van Joe in de winkels. “Settle For Love" is een
verzamelaar waar Hightone de laatste tijd veel mee uitpakt. Hightone Records
is in de archieven gedoken voor dit "Classic Joe Ely"-album. Zes
songs komen van "Lord Of The Highway" dat in 1988 verscheen, vier
songs van "Dig All Night" (1989) en dan zijn er nog de extraatjes:
"White Line Fever" van het Merle Haggard-tribute "Tulare Dust"
en het duet "Love and Danger" met Rosie Flores plus een video van
"My Baby Thinks She's French". Geassisteerd door topkrachten met
als uitblinkers gitarist David Grissom en saxofonist Bobby Keys heeft Joe
Ely weer een uitstekend album afgeleverd. Vanaf de opener "Lord of the
Highway" tot het afsluitende duet met Rosie Flores weet Ely de luisteraar
twaalf nummers lang te boeien met nummers die bevolkt worden door desperados,
outlaws en hardwerkende nobodys. Dat klinkt clichématig, maar Ely beschikt
niet alleen over een doorleefde stem die uitstekend bij dit repertoire past,
maar wordt bovendien bijgestaan door een uitstekende band. Bovenal is het
echter de constant hoge kwaliteit van de nummers die “Settle For Love"
tot een aangename verzamelaar maakt. Ely geeft ons gewoon weer wat we al sinds
midden jaren zeventig van hem gewend zijn: een lekkere mix van country, blues
en werklaarzenrock(abilly) en zijn grofgesneden geen-onzin-stem om je zijn
verhalen te vertellen. Prima plaat!
AUSTIN
COLLINS
SOMETHING BETTER
website :www.austincollins.net
info@austincollins.net
label : Fat Caddy Records
info : www.fatcaddyrecords.com
www.cdbaby.com/cd/austincollins
"Texas Music magazine says that Houston native Austin Collins “proves
that contemporary commercial country can be something far better than Nashville
dreck,” thanks to “a winning tenor, catchy yet eloquent songs
and a high-quality modern country style.” De redactie van Rootstime
is na het beluisteren van Austin Collins (26) debuutalbum "Something
Better" dezelfde mening toegedaan en kan alleen maar teleurgesteld zijn
om niet uitgenodigd te zijn op het 2005 Austin City Limits Music Festival,
waar Austin Collins op het podium stond met om.:The Allman Brothers, Lyle
Lovett, Wilco, Counting Crows. Prima affiche als u het ons vraagt. (www.austincitylimits.com/festival).
Tien eigen songs die de vermelding Americanna Roots Rock & Alt-Country
- Real Good Music meekregen van Cd Baby en een fraai geboortekaartje van Austin
Collins zelf bij de melding van zijn album : " If Son Volt and Whiskeytown
had a baby, it would be my music," Ryan Adams zal dan ook (met genoegen
?) het peterschap aanvaarden want Austin Collins steekt zijn bewondering voor
de man met het grote ego en bijwijlen onhandelbaarheid niet onder stoelen
en banken. Gelukkig brengt Austin, mede door de prima hulp / begeleiding op
pedal steel, mandolin, harmonica, banjo, fiddle, dobro in de studio, een album
op de markt dat schril afsteekt tegen de ondermaatse albums van Ryan Adams
die nooit meer het niveau haalde van "Heartbraker of Gold" en nu
ook nog zijn kat stuurt naar Rock Werchter. Misschien is Austin Collins een
alternatief ? (Met dank aan Jon Pattillo / Fat Caddy Rec.)
JIM
MILLS
HIDE HEAD BLUES
Label : Sugarhill Records
www.sugarhillrecords.com
distr.:Munich Records
www.munichrecords.com
Jim Mills maakt muziek die je misschien nog het beste kunt omschrijven als akoestische rockende pittige bluegrass. Het is in ieder geval muziek met een enorme power en drive. Mills speelt zelf banjo op alle tracks, en is één van de fijnste Scruggs-style pickers in het bluegrass genre. Niet voor niets dat hij al viermaal door de International Bluegrass Music Association (IBMA) tot “Banjo Player of the Year” uitgeroepen is. Voorheen speelde hij banjo samen met Ricky Skaggs & Kentucky Thunder, maar ook met Doyle Lawson & Quicksilver. U heeft het ondertussen al begrepen! Voor zijn nieuwe album "Hide Head Blues” kiest hij voor een band bestaande uit Stuart Duncan (Nashville Bluegrass Band), Barry Bales (Union Station), Adam Steffey (Union Station, Mountain Heart), Dan Tyminski (Union Station, O Brother Where Art Thou), Cody Kilby en Andy Leftwich. Buiten al dit muzikale is er ook een zeer aardige lijst van vocale bijdragen met o.a. Dan Tyminski, Paul Brewster, Don Rigsby en Barry Bales en natuurlijk Mills zelf, zoals op het bluesy "Guitar Rag”. Het resultaat klinkt strak en fantastisch, muziek waar je acuut zeer vrolijk van wordt. We horen twaalf nummers, covers van o.a. Earl Scruggs, Bill Emerson en Merle Haggard. Maar met de instrumentale opener "The Hide Head Blues", een compositie van Mills zelf en de daaropvolgende cover van de Delmore Brothers “Gonna Lay Down My Old Guitar”, met vocale hoofdrollen voor Tyminski en Rigsby is de sfeer van deze gevarieerde plaat meteen ingezet. Het knappe van Mills en zijn muzikale vrienden is dat ze er toch weer iets geheel eigens van maken dat volstrekt vanzelfsprekend klinkt. Leuk, spannend en erg aanstekelijk. Het is allemaal akoestisch wat ze doen, en het is een fraaie mengeling van bluegrass, blues en folk. Vitale rootsmuziek van de allerbeste soort. Heerlijke muziek dus, en een absolute aanrader!
MELANIE
MORRISON
ON THE INSIDE
website : www.melaniemorrison.com
label : Eigen Beheer
info : sales@melaniemorrison.com
www.cdbaby.com/cd/melaniemorrison
Een mix van folk, pop, country en zelfs een scheutje blues / jazz op dit album
van Melanie Morrison (Tucson) waarvan de royalties naar het project New Beginnings
for Women and Children in Tucson, AZ gaan (www.tucsonnewbeginnings.org).
Melanie is sedert 1998 betrokken bij deze organisatie en met dit album en
de bijhorende benefiet optredens wil zij aardig wat zaad in het bakje krijgen
om de doelstellingen te helpen verwezenlijken. Prima initiatief en zij krijgt
op "On The Inside" hulp van Arizona's beste muzikanten : Ed DeLucia
(lead guitar), Sabra Faulk (bass and background vocals), and Ralph Gilmore
(drums and percussion). Lisa Otey (background vocals and Hammond organ), Rochelle
Raya (harmonica), Derek Hanslep (background vocals) and Fred Forney (trumpet
& flugelhorn). Een schijfje dat erg sterk opent met een flink smoelschuivertje
in "True Heart" en "Do It For Yourself", een slide gitaar
die van "I'm Alive", "Enough is Enough", "Hey, Pull
Over" pareltjes maakt, een beetje blues met "Good Luck Girl"
en "Star in My Pocket" (lijkt mij een song voor Sade), het rootsy
"Eye for an Eye" dat mede door Lisa Otey op Hammond B3 een surplusje
verdient net als de effenaf schitterende songs "Sure Thing" en "On
The Inside". Prima singer / songwriter, ijzersterk album (The songs deal
with self-discovery, the power of friendship, and the universal truths about
love and life.) een nobel gebaar .... Aanrader!
ABEL
JOSEPHSON
HELICOPTERS OVER HOLLYWOOD
www.abeljosephson.com
Email : abel@abeljosephson.com
label : Rock Room Records
info@abeljosephson.com
www.cdbaby.com/cd/josephson
Net als Ruby Dee & the Snakehandlers is ook de in Amarillo Texas geboren, in Austin Texas getogen maar momenteel verblijvend in Los Angeles (California), Abel Josephson via www.euroamericanachart.nl aan een blitzoffensief begonnen om zijn album "Helicopters Over Hollywood" in de picture te plaatsen. (Eerder verschenen van hem nog een akoestische demo en een live album "Carro De Cantina"). Wat hem blijkbaar ook nog gaat lukken want via de presskit konden wij vernemen dat de man nogal wat airplay krijgt op Belgische en Nederlandse radiostations. Maar het zal voor de programmamakers van dienst (allemaal met foto op de man zijn site) niet eenvoudig zijn om Abel Josephson in een vakje te plaatsen. Want alhoewel dit album al een tijdje in mijn bezit is en het regelmatig beluister blijf ik met vraagtekens zitten. Ten eerste de vermelding : liefhebbers van John Mellencamp, Gram Parsons moeten zich in hun sas voelen is maar gedeeltelijk terecht. De song "You Give Me Hope" zal met het orgeltje van Buck Johnson wel raakpunten hebben met Springsteen, Mellencamp en consoorten, de opbouw van het titelnummer "Helicopters over Hollywood" doet mij eerder denken aan de jonge Bob Seger, openingstrack "Always Come Back" heeft een Joe Cocker intro (With a little help from ... ) en gaat dan richting Jackson Browne. "Here We go", "Goodnight Rest", "You Don't Know" zijn pop / rock songs van het betere soort. Waar ik de invloed of associaties met Gram Parsons moet zoeken en vinden blijft mij een raadsel. Of het zou in de song en prijsbeest "Weeping Willow" met sublieme gitaarbegeleiding moeten zijn. Ook de slide op "Top Ten " en songs als "Stare Me Down" en "Beautiful Heart" komen het dichtst in de buurt van alt.country/ Americana/ roots en zijn volgens de bescheiden mening van ondergetekende de betere Austin Texas singer / songwriters kant van Abel Josephson. Misschien dat de man terug een verhuis naar Austin Texas moet overwegen want optredens met David Allan Coe, Hal Ketchum, Jesse Alenzuela (Gin Blossoms) en de namen van artiesten die hem ooit deden uitkijken naar een job in het muziekwereldje (Joe Ely, Robert Earl Keen, Delbert Mc Clinton, John Prine) laten mij uitschijnen dat zijn toekomst meer in alt.country / Americana / singer-songwriters wereldje ligt. Tien eigen songs, prima stem, en een legertje muzikanten om hem terzijde te staan. Toch missen wij hier en daar een beetje lap / pedal steel , dobro, fiddle. Een beetje teveel rock / pop op "Helicopters Over Hollywood" om van een vier sterren album te spreken en daarom kijken wij met belangstelling uit welke richting Abel Josephson inslaat.
PATRICIA
VONNE
GUITARS & CASTANETS
website : www.patriciavonne.com
Email : info@patriciavonne.com
label : Corazong Records USA
Bandolera Records
info : Lotos Nile Media
EmilyCoxemily@lotosnile.com
A Tex -Mex spitfire with a rock 'n' roll heart,this San Antonio native plays a border-crossing, bilingual mix of flamenco flamboyance and down -in-the-mud exuberance that's a Lone Star original."
Het lijkt mij geen katje om zonder handschoenen vast te nemen deze Texaanse schone die afgelopen maand nog te gast was in Nederland (zie Alt. Country Nl.) Met haar self - titled debuutalbum dat verscheen in 2003 maakt Patricia Vonne haar opwachting in de Austin Texas muziekscene. En niet zonder succes want optredens met Los Lobos, Joe Ely, the Flatlanders, Buddy Guy, Pat Green, Raoul Malo (Mavericks) zijn geen kattepis. Met de opvolger "Guitars & Castanets" borduurt zij verder op haar Texas roots rock and south - of - the border flavor. Enkele fraaie akoestische Spaanstalige songs waarin Paricia het vermoeden doet ontstaan dat zij wel eens een verborgen familielid van de Sisters Morales kon zijn. (Zou Albert van Laken ook in Austin Texas aan het werk geweest zijn ?) "La Gitane de Triana", "Guitaras y Castanudas" (opgedragen aan Alejandro Escovedo) en "Fiesta Sangria" (met Michael Ramos op zijn accordionneke) laten dat heerlijk exotisch / gypsy / flamenco ritme opborrelen, dat niet alleen een cantina in Sevilla of San Antonio in vuur en vlam kan zetten maar met de huidige tropische temperaturen ook in onze streken tot ontploffing moet komen. Maar ook recht aan toe Engelstalige roots / rockertjes met opener "Joe's Gone ridin'" (inspired by the generous spirit of Joe Ely) , "Rebel Bride" (every bride needs a righteous wedding song, met Charlie Sexton op elektrische gitaar) en een heerlijke uitspatting met de dirty saxophone van Johnny Reno in de song "Sax Maniac". En het feestje is nog lang niet ten einde want geplaagd met de homesick blues in "Texas Burning" (met Michael Hardwick op lap steel), haar voorliefde / tribute voor de Harley riders in "Lonesome Rider" en de song about survival, resolve, redemption "Blood on the Tracks" (met john Dee Graham op lap steel), het op het B3 orgeltje drijvend "Long Season" zijn wij aan een aflevering lekkere alt.country / (latin) Americana deuntjes geraakt. Bovendien is de impact van echtgenoot Robert LaRoche (akoestische & elektrische gitaar & backingvocals) niet te verwaarlozen op dit effenaf grandioos album. Een album dat nog een extraatje meekrijgt met een music video fragment ("Traeme Paz") from the motion picture soundtrack of Robert Rodriguez film "Once Upon A Time In Mexico" (met om: Johnny Depp, Antonio Banderas). Op haar site kan je nog enkele schitterende video clips van de aantrekkelijke Patricia Vonne aanschouwen. Maar speciaal voor onze president ....The Green - eyed beauty of Sin City proves she is more than a sweet face on "Guitars & Castanets". (John Shelton on NY Times) .
THE
EXPERIMENTAL TROPIC BLUES BAND
DYNAMITE BOOGIE
website : www.tropicbluesband.com
jf@collectifjauneorange.net
email: tropicbluesband@hotmail.com
Distr.: Bang! Music
www.bangdistribution.com
Psycho Tiger (zang, gitaar), Boogie Snake (zang, gitaar) en Devil d'Inferno (drums) vormen samen The Experimental Tropic Blues Band met speciale genodigde Lord Benardo (harmonica). Voor hun psycho boogie blues zoeken ze hun inspiratie bij Elvis en the Cramps, maar ook bij de prettig gestoorde Bog Log III. In het najaar van 2004 deden ze nog een tournee langs de clubs van het clubcircuit en nu staan ze verdiend op15/7 in Dour.(www.dourfestival.be). "Dynamite Boogie" is de opvolger van het EP debuut "Boogie Bastards". Zij brengen van die hedendaagse Mississippi-rammelblues, zoals bij ons een Don Croissant die maakt, of in de States een R.L. Burnside of Andre Williams. Niet zolang geleden stonden ze te schitteren in de Brusselse Botanique en intussen hebben deze Waalse medemensen zelfs al een paar woordjes Nederlands geleerd. Absoluut te ontdekken te Dour, want dit is de moeite waard !
TRACKS :
1. dynamite boogie
2. burnin' hell
3. jealous rock
4. boogie downtown
5. on the rock baby blues
6. handsome louie
IAN
PARKER
LIVE
...WHILST THE WIND
Website : www.ianparkerband.com
webcontact@ianparkerband.com
Label : Ruf Records
Website : www.rufrecords.de
distr.Munich Records
www.munichrecords.com
Ian Parker is een Brit die in 1976 werd geboren in Birmingham. Op tienjarige leeftijd leert hij de kneepjes van het gitaarspelen en zijn grote voorbeelden in die tijd waren The Beatles om dan later na de bluesrock van Jimi Hendrix te evolueren. Hij speelt op zeventien jarige leeftijd in zijn eerste band Strange Brew, na nog wat bandjes versleten te hebben richt hij dan later Parker's Alibi op waarmee hij het album "Exposed" in eigen beheer uitbracht. Maar na een periode van zoeken naar de juiste mensen was The Ian Parker Band geboren. Deze maal laat zanger/gitarist Ian zich bijstaan door zijn goede vriend keyboard speler Morg Morgan, drummer Andy Edwards (ex-Robert Plant Band) en tenslotte bassist Steve Amadeo (ex- Ansley Lister Band). Begin 2003 verscheen de live cd "Lost & Found" en in oktober van datzelfde jaar verscheen het debuut voor Ruf Records "Inside". Dit album was meer een ingetogen werk dan de explosieve gitaarsolo's die we van Parker gewoon waren. De songs die een mix zijn van soul, folk, rock, blues en roots vertonen gevoelsmatige melodieën. U krijgt dertien heerlijke tracks op dit prachtschijfje, songs allemaal geschreven met inhoudelijke, beklemmende teksten. Vier van deze songs kan u terugvinden op Parker's laatste live album "...Whilst The Wind". Deze plaat bewijst niet enkel dat Parker bezielde songs brengt maar dat hij daarbuiten door zijn buitengewoon muzikaal inzicht hem tot een uniek performer maakt. Eens kennis met hem gemaakt, staat zijn muziek voor immer in je hart gebrand. Een grote troef is alvast dat Ian Parker opteerde om op dit schijfje, opgenomen in de Bluesgarage te Hannover tijdens zijn Duitse Tour vorig jaar, veel eigen werk neer te poten naast covers van Ben Harper ("Power of The Gospel"), Morgenfield's "She's all Right" en David Crosby’s 1970 "Almost cut My Hair", overgaand in Peter Green’s "The Green Manalishi", songs die hij zeer graag speelt tijdens optredens daar ze hem laten terugdenken aan het begin van het einde van zijn hippie periode. De vier nieuwe tracks op deze liveplaat gaan over gebeurtenissen die zijn leven in 2004 een andere wending hebben gegeven. De dood van zijn grootmoeder is het onderwerp in "It Hurts A Man". De nummers "The Moral Men" en "The Truth Within" weerspiegelen de algemene vraag naar meer menslievendheid in deze moderne wereld. "By Your Side" was geschreven tijdens een pessimistische bui, waarin hij zijn relatie aan de kaak stelt, daar hij steeds on the road is. Deze song is ontstaan wanneer hij nummers zat neer te pennen in hotel kamers om uiteindelijk op de playlist te komen tijdens zijn lange tour met Walter Trout in mei van vorig jaar. Naar persartikels te lezen over dit optreden is dit live optreden van deze energieke band een ware belevenis, iets waar ik na het beluisteren van dit album geen enkele moeite heb om dit te geloven. Ook schitterend werk van zijn gewone begeleidingsgroep met o.a. Morg Morgan en Steve Amadeo, maar ook van drummer Wayne Proctor en dit alles overkoepeld door Ian Parker's zijn prachtig gitaarspel, zijn soulvolle stem en zijn unieke singer-songwriting.
Voor een interview met
Ian Parker kan je terecht bij Bobtje Blues
http://www.bobtjeblues.com/interviews/interview_ian_parker_nederlands.htm
TRACKS:
01.Power Of The Gospel
02.The Love I Have
03.Misfits And Fools
04.It Hurts A Man
05.The Moral Men
06.She Cries
07.The Truth Within
08.Feeling Whole Again
09.By Your Side
10.She's All Right
11.Almost Cut My Hair / THe Green Manalishi
RY
COODER
CHAVEZ RAVINE
Nonesuch/Perro Verde Records
Label : Warner Bros
www.warnerbros.com
Info :www.warnermusic.nl
Ry Cooder is een Amerikaanse gitarist/zanger/componist geboren in 1947 als Ryland P. Cooder in Los Angeles. Hij speelde in Taj Mahal's The Rising Sons, Captain Beefheart & The Magic Band, maar werkte ook zeer veel als studiomuzikant. In 1984 nam hij de soundtrack voor ”Paris, Texas” op. En lezers die Ry al beter kennen, Ry is zeker de beroerdste niet en is vaak wel te porren voor een leuke soundtrack. Hij heeft er tenslotte al heel wat op zijn naam staan. Ook was Cooder medeverantwoordelijk voor de Cuba-hype die rond '99 opkwam, door zijn werk met de Buena Vista Social Club. In 2003 verscheen de belangrijke wereldmuziek release "Mambo Sinuendo" (2003) van Cooder en zijn Cubaanse evenknie Manuel Galban. Dat de twee aan elkaar gewaagd zijn bewezen zij reeds in die Buena Vista Social Club. En dat is dan ook wat Ry Cooder de afgelopen tien jaar vooral bezig gehouden heeft : namelijk het promoten van de muziek van zijn Cubaanse vrienden. Cooder kon niet anders dan met een nieuw tot de verbeelding sprekend project op de proppen te komen. "Chávez Ravine" is dan ook de eerste plaat van de meester sinds lang geleden die hij onder eigen naam uitbrengt. Don Normark maakte in 1949 een serie foto's in Chavez Ravine, een achterbuurt-achtig dorp bij Los Angeles. Onder druk van rechtse politici werd deze wijk door bulldozers zonder enig mededogen met de grond gelijk gemaakt om plaats te maken voor een modern honkbalstadion en nieuwe huizen. Dat Cooder geweldige soundtracks kan maken is dus bekend, maar ook zonder een bijbehorende film kan Ry Cooder over deze teloorgang van deze Latijnse enclave, een beeldend verhaal vertellen, hetgeen dit album een duidelijke meerwaarde geeft. Hijzelf nam in die jaren regelmatig de bus oostwaarts en geraakte dan in de buurt van deze wijk waar alles anders was en de tijd stil leek te hebben staan. Voor de jonge Ry ging er een grote romantiek van uit. De vijftien songs op de plaat zijn particuliere indrukken, belevenissen en geschiedenissen en vertellen tezamen het verhaal van Chávez Ravine. Hoewel het album de naam van Ry Cooder draagt, is Chávez Ravine in feite een groepsplaat. Cooder laat zich bijstaan door o.a. zijn zoon Joachim en oudgediende Jim Keltner (beiden drums/percussie) en geeft alle ruimte aan vocalisten die hun wortels in het oosten van Los Angeles hebben, zoals Lalo Guerrero, Little Willie G. en de gezusters Arvizu en Commagere. Los Angeles is rijk aan muziekstijlen en deze komen alle aan bod op deze plaat: de uit Mexico afkomstige conjunto en corrido, R&B, Latin pop en jazz. Een enkele songs doet nog denken aan het vroege werk van Cooder, zoals de door hemzelf gezongen openingssong "Poor Man’s Shangr’-La." Cooder heeft zich voor zijn verhalen zeer goed laten documenteren, zo hoor je hoe kleine ambtenaren vechten tegen corrupte oversten in dienst van McCarthy in "Don't Call Me Red" of nietsvermoedende Mexicanen in downtown LA in elkaar worden geslagen in "Onda Callejera" (geschreven door David Hildago) en er zogenaamd geld werd uitgetrokken om de verdrevenen een dak boven het hoofd te geven in "It's Just Work For Me". Achter elk van deze songs schuilt een al dan niet geromantiseerd verhaal. De meeste worden in het Spaans gezongen en juist deze liedjes maken "Chávez Ravine" zo bekoorlijk. "Corrido De Boxeo" en "Ejercito Militar" zijn onvervalste staaltjes TexMex met trekzakspeler Flaco Jimenez in de hoofdrol. Het absoluut hoogtepunt van de plaat is de weemoedige corrido "Barrio Viejo". Wat een prachtige, diepe stem heeft die Lalo Guerroro toch. In zijn vocalen klinkt een onpeilbare levenswijsheid door. Saxofonist Gil Bernal blaast op enkele songs mee, terwijl snaarvirtuoos Bla Pahinui de song "3rd Base, Dodger Stadium" naar zijn hand zet. Deze bijzondere productie (er werd opgenomen in hoge balzalen met speciale microfoons) zorgt ervoor dat de klank bij momenten de sfeer uitademt van die bewuste jaren vijftig, daardoor is "Cháves Ravine" een meesterlijke plaat geworden, een conceptalbum met een bijzonder stukje vaderlandse geschiedenis waarin Amerikaanse en Cubaanse muziek zeer mooi samen smelten.
THE
LENNEROCKERS
E-Mail: info@lennerockers.de
fanclub : (www.lennerockers-fan-club.nl/left.html)
Inge Koch was zo vriendelijk
om ter gelegenheid van het optreden van The Lennerockers op Hookrock ons de
dubbelcd "Rebels & More"(02) ter beschikking te stellen. Voor
de liefhebbers van prima rock & roll een must, want dit is een overzicht
van two decades of rockin`a lot of recorded songs goes lost, because of the
albums sold out, had beed released just in small collectors editions or remained
compleatly unreleased anyway. So with this double-CD-set representing the
last missing link in your LENNEROCKERS - collection you can be sur to own
the complete recorded material from the 80`s till now. Als toemaatje krijg
je nog drie bonustracks die in het Duits gezongen zijn ... een rariteit voor
de liefhebbers van onvervalste rock & roll / rockabilly / country. "If
you like a good mixture of country music, skiffle, boogie, blues, rockabilly
and r’n’r – well, just try the German band The Lennerockers."
They are a real "live on stage band" and watching them makes you
jump and jive. They produce a very distinguished sound, a sound the Lennerockers
themselves call "Western Rockabilly". Not country, mind you, but
the use of instruments that are not normally used in a rockabilly band, like
a banjo, dobro and mandolin, gives their kind of rockabilly a nice twist.
And a fast one for that matter, because most of their songs are uptempo rockabilly
tracks with a great slapping bass setting the pace.
ROY
ROGERS & THE DELTA RHYTHM KINGS
LIVE! AT THE SIERRA NEVADA BREWERY BIG ROOM
Website :www.roy-rogers.com
Label :Chops Not Chaps Records
Info : Segue Entertainment
www.segue-ent.com
Leslie Loy : Leslie@segue-ent.com
"Rogers is an exceptionally articulate slide guitarist, either he's scorching Robert Johnson's 'Ramblin' Blues' or taking a lovely, lyrical journey...or rockin' it out. One of the rare guitar heroes who values feeling over flash."
De Amerikaanse zanger/gitarist Roy Rogers en zijn band The Delta Rhythm Kings zijn in ons land geen onbekenden meer, tien jaar geleden stonden ze o.a. op het podium van BRBF Peer. Met zijn muziek, de Mississippi Delta Blues, heeft Rogers een vaste schare bewonderaars aan zich weten te binden. "Live! at the Sierra Nevada Brewery Big Room" is ook alweer het zoveelste album van deze meester slidegitarist, en het zal voor zowel fans als nieuwe luisteraars een mooie verrassing zijn. Ondanks het feit dat Roy Rogers zovele jaren in de blues actief is, blijft hij nog steeds even creatief en geïnspireerd. Rogers en de zijnen bevinden zich voor hun jongste worp in werkelijk excellent gezelschap. Phillip Aaberg (piano), Norton Buffalo (harmonica, vocals), Scoop McGuire (upright bass), Shana Morrison (vocals) en Tom Rigney (viool), ze waren allemaal van de partij om hun steentje eraan bij te dragen op 21en 22 juni in The Sierra Nevada Brewery te Chico, Californie. Geen wonder dan ook, dat deze plaat een uitstekend album is geworden en misschien wel zijn beste cd tot nu toe! De in Californie geboren Rogers is nu al zo'n 25 jaar een van bekendste Mississippi Delta Blues spelers en dit op zijn grote voorliefde, de slide gitaar. Zijn liefde was zo groot dat hij wel acht maal voor een Grammy in aanmerking kwam. "Live! at the Sierra Nevada Brewery Big Room" is een collectie van elf vroegere opnames en één nieuwe track. Vorige Rogers albums omvatten Slideways, Chops Not Chaps, Slidewinder, Blues On the Range, Slide of Hand, Slide Zone, Rhythm & Groove, R&B, en Travelin' Tracks. Rogers heeft ook vier albums geproduceerd voor John Lee Hooker. Op dit nieuwe album begint Roy met een eigen nummer "Ever Since I Lost You." "Mellow Apples" volgt met een opvallende slide-bijdrage en pianist Phillip Aaberg laat zijn kunsten zien in Willie Dixon's "Built for Comfort." Robert Johnson's "Terraplane Blues" laat eens te meer Rogers' grote gitaar teckniek bewonderen. Shana Morrison steunt Rogers met haar vocale bijstand in Brownie McGhee's "I'm a Stranger Here." "Gertie Ruth" vertoont het gedreven vioolspel van Tom Rigney van de Cajun/Zydeco groep Flambeau. "Duck Walk" is een rockende instumentaal van Rogers en hij brengt de band terug samen in Etta James' "Shake Your Moneymaker", waarin we een uitblinkende Norton Buffalo horen op harmonica. Afsluiter is het zelfgeschreven "For the Children", Rogers solo op zijn best! Kortweg :Roy Rogers is al decennia-lang een gevestigde naam in de wereld van de delta blues en heeft zeer goed ontvangen CDs op zijn naam staan. Hij is een graaggeziene gast op Europese podia waar hij dan ook veelvuldig vertoeft en levert met dit nieuwe album "Live! at the Sierra Nevada Brewery Big Room" een echt meesterwerkje af, dus als u de mogelijkheid heeft om hem in een intieme entourage te zien spelen is dit wel echt een buitenkansje.
TRACKS:
1) Ever Since I Lost You (Roy Rogers, Chops Not Chaps Music/BMI)
2) Down Home Girl (Liebder, Butker, Jerru Lieber Music, Mike Stoller Music/ASCAP)
3) Mellow Apples (J. Williams, P.D., Roy Rogers, Chops Not Chaps Music/BMI)
4) Built for Comfort (W. Dixon, Hoochie Coochie Music/BMI)
5) Terraplane Blues (Robert Johnson, King of Spades Music/BMI)
6) I'm a Stranger Herel (Sonny Terry, Brownie McGhee PRU Music/BMI)
7) Gertie Ruth (Roy Rogers, Gorn, Gionfriddo, Chops Not Chaps Music/BMI)
8) Down in Mississippi (Roy Rogers, Chops Not Chaps Music/BMI)
9) Vida's Place (Roy Rogers, Chops Not Chaps Music/BMI)
10) Duck Walk (Roy Rogers, Chops Not Chaps Music/BMI)
11) Shake Your Moneymaker (E. James, Frost Music/BMI)
12) For the Children (Roy Rogers, Chops Not Chaps Music/BMI)
PATSY
O'BRIEN
WHAT YOU KNOW
website : www.patsyobrien.com
Label : Eigen Beheer
www.cdbaby.com/cd/patsyobrien2
Award-winning contemporary songwriter Patsy O'Brien crosses over Folk, Irish, Jazz, Country and Rock with punchy acoustic guitar and fine, fine singing.
Patsy O'Brien is een Ierse muzikant, geboren in Cork, en is sinds enkele jaren professioneel met muziek bezig. O'Brien vestigde zich in Connecticut en zocht en vond muzikanten die zijn door Ierse folk beïnvloedde muziek konden begeleiden. Die begeleidingsband die slechts voorkomt op enkele nummers, bestaat uit Paddy Keenan (uillean pipes, low whistle), Jef Wilson (drums,percusie) Joe gerhard (viool) en Shandy Lawson (mandolin, backing vocals). "What you Know" is de tweede CD van Patsy O'Brien en klinkt meer dan verdienstelijk. Verwacht hier geen traditionele Ierse kroegliederen, maar eerder doordachte folk-, jazz-, country- en rockliedjes met een lichte Ierse invloed. De meeste liedjes zijn op akoestische basis uitgewerkt en er wordt op deze CD op zeer hoog niveau gemusiceerd, waarbij ik persoonlijk nog het meest heb genoten van "Star of The County Down", een nummer met zijn vriend Paddy Keenan (op low whistle) en is een arrangement van de oude Ierse ballade. Het schijfje bevat in het geheel geen zwak nummer; aan de andere kant is moeilijk een uitschieter te benoemen. Af en toe zou ik echter willen dat Patsy O'Brien wat meer zouden rocken; het blijft nu meestal wat te lieflijk. De muziek doet bij tijd en wijlen aan het werk van Ian Matthews denken, overigens geen referentie om zomaar aan voorbij te gaan. De vorige CD, "Admission" uit 2000, leverde O'Brien de vergelijking op met vele anderen maar met "What you Know" laat hij invloeden horen van de beste songwriters aller tijden, maar op deze cd is Patsy O'Brien toch vooral zichzelf. "What you Know" is eigenzinniger en gevarieerder dan de voorgangers en weet hierdoor uiteindelijk meer te overtuigen dan zijn debuut. "What you Know" is een echte solo-plaat, want O'Brien deed dit keer bijna echt alles zelf, zoals o.a. gitaar, bas, percusie, piano, kalimbo, autoharp, melodica en whistle. Desondanks is het een buitengewoon gevarieerde cd. Het ene moment uiterst sober en ingetogen, het volgende moment een stuk zelfs voorzien van een voorzichtige beat. Net als op zijn vorige cd is de kwaliteit van de songs erg hoog. Patsy O'Brien toont zich wedereom een meester in het schrijven van intrigerende, maar toch heerlijk in het gehoor liggende folkliedjes. De Iers muziek critici Paul Dromey beschreef Patsy als "Ireland's best - kept musical secret" , en dat ligt eigenlijk niet eens zo ver van de werkelijkheid.
MARY
WASHINGTON -BROOKS
ROCK YOUR WORLD
Info :
www.cdbaby.com/cd/washingtonbrooks
FlBlues@bellsouth.net
" Just another female singer "are words never used to describe the extraordinary vocal styling of singer Mary Washington-Brooks. The Fort Lauderdale Sun Sentinel called her a "Hidden Treasure"
Mary Washington-Brooks zal met haar zopas uitgebracht album "Rock your
World" ongetwijfeld hoge ogen gooien in het wereldje van Blues, R&B
en soul. "Hidden Treasure", zoals men haar vaak omschrijft, kan
spreken van een carrière om U tegen te zeggen. Zingen is haar passie
en leven, want reeds op jeugdige leeftijd ging ze zingen met de rest van de
familie rond Florida, waar ze opgroeide. De natuurlijke warme stem van Brooks
is door de jaren heen fenomenaal uitgegroeid, en behoort nu wonende in Texas
tot de beste vrouwelijke blueszangeressen aldaar. Naar aanleiding van haar
eerste album "Best Seller" (1989) voor het label Emerald Records,
begon ze optredens te doen met een lokale band, en zo ontstond Mary Washington
& Special Blend. Haar tweede album kon niet lang uitblijven, en op hetzelfde
label verscheen wat later "Wild Women Don't get the Blues". Met
haar nieuw album "Rock your World" bewerkstelligt ze nog maar eens
wat voor een fantastische zangeres zij wel is. Niet alleen het eigen nummer
"Kick The King Off The Throne" waar je blues op en top krijgt, maar
ook het funky bluesnummer van Willie Dixon "Need More Baby" en Big
Mama Thornton's "Unlucky Girl" brengt ze op onnavolgbare wijze.
Op dit prachtschijfje bewijst Mary dat blues niet alleen wordt gezongen met
de stem, maar vooral met het hart. Voor de opnames liet ze zich omringen door
een stel fijne muziekanten. Men beweert wel eens dat men met het ouder worden
de goede dingen gaat appreciëren, "Rock your World" is er alvast
het goede voorbeeld van. Wie van meer dan alleen maar pure blues houdt, is
bij deze gewaarschuwd!
RUBY
DEE AND THE SNAKEHANDLERS
FIVE FOR THE ROAD
website: www.rubydeemusic.com
info :info@rubydeemusic.com
label : Eigen Beheer
www.cdbaby.com/cd/rubydee
"Seattle's rockin' honky-tonk combo", Ruby Dee and The Snakehandlers zijn blijkbaar aan een charme offensief begonnen. In 2003 verscheen hun mini album "Five For The Road" en deze week kregen alle Euro Americana Chart reporters een mailtje over hun bestaan / doelstellingen, en als surplusje kreeg ondergetekende François 'uit Belgie' (en niet from the Netherlands) een cd singeltje met een drietal nagelnieuwe songs. "I Remember You" is een leuk honky tonkertje met een rockabilly sausje waarin Danielle Phillippa (aka Ruby Dee) zich al meteen van haar beste zijde laat zien en horen. Samen met Liz Smith (acoustic gt, vocals), Pete Smith (bass), Levis Waren (drums) en Jorge Harada (ex Drag Stripp 77) op elektische gitaar vormt zij a 5-piece traditional country/honky-tonk/rockabilly-influenced Americana combo, paying homage to our heros (Buck Owens, Johnny Cash, Patsy Cline, Bob Wills, Hank Williams, Merle Travis, and The Blasters,) with their own heartfelt songs, and our their way of doing things --- some traditional, some not -- some say traditional country honky tonk, some say alt-country, some say roots music, others say this, or that. We just call it rockin' honky-tonk... but don't take our word for it. Maar dat doen wij wel want met "Behind Closed Doors, Mama why do you cry" (eigen song met schitterende backingvocals van Liz Smith), krijg je een prachtig staaltje van hun from Bakersfield hard-country to Memphis rockabilly, from Western Swing to Pacific Northwest insurgent country, from Southwest Tex-Mex to Northeast rock'n'roll. Een ganse mond vol maar Ruby Dee & the Snakehandlers zijn dan ook zeer veelzijdig in hun repertoire keuze. Zo komt Ruby Dee met het huilertje "Cry All Over Me" erg dicht in de buurt van het stemgeluid van Mariah Mc Kee, Dolly Parton, Patsy Cline, Loretta Lynn, Rosy Flores en dat voor iemand die jaren frontlady was in allerlei punk / rock / bands in hun thuishaven San Francisco & LA. Maar nu heeft zij het roer omgegooid en kan zij ons verleiden / meeslepen / met haar " Honeyfied Honky Tonk- a little rockabilly, a whole lotta twang. Sweet and raucus all at once. We'll have you cryin' in yer beer or dancin a two step, maybe at the same time." Prachtig!
LEELA
JAMES
A CHANGE IS GONNA COME
Website :www.leelajames.com
Label : Warner Bros
www.warnerbros.com
Info :www.warnermusic.nl
Het debuut "A Change is Gonna Come" (de titel verwijst naar een hit van Sam Cooke uit 1964) van Leela James ligt deze week in de winkels en de kans is groot dat deze haar meteen wereldfaam oplevert. Aan het album is bijgedragen van vocalen tot studiohulp door grootheden als Kanye West, Wyclef Jean, Raphael Saadiq en James Poyser. Als we de platenmaatschappij moeten geloven, staat de cd vol pure gospel, blues en funk muziek, en is het duidelijk te horen dat Leela James als geen ander begrijpt wat soul inhoudt, ze lééft het gewoon. De jongedame, geboren in de jaren tachtig, is opgegroeid in L.A. en door haar vader grootgebracht met soul food: klanken van onder meer B.B. King, Al Green en Marvin Gaye. Er is dus geduchte concurrentie op komst voor Angie en Joss. Afgelopen jaren waren het deze dames die verrasten met hun debuutalbums. Anno 2005 hebben we Leela James die de lat misschien wel hoger legt. Dit is de nu-soul die overtuigt en klinkt als soul van weleer. Met "A Change is Gonna Come" weet de jonge zangeres eer te doen aan de soultraditie en haar tegelijkertijd een geheel nieuwe dimensie te geven. Leela vermengt haar rauwe, donkere stemgeluid moeiteloos met de funky geluiden van nu. Haar zang is duidelijk geïnspireerd door voorgangers als Gladys Knight, Aretha Franklin en Mahalia Jackson, zonder dat zij haar eigen geluid verliest. Producers stonden dan ook in de rij om met deze nieuwe souldiva te werken. Van Soulquarian James Poyser tot Commissioner Gordon (Lauryn Hill), van nu-soul specialist Raphael Saadiq tot hip hop’s hoop in bange dagen Kanye West. Met haar eerste single "Music" laat ze haar protest horen tegen de gladde en eentonige muziek die tegenwoordig wordt uitgebracht; “Can we just put the thongs away and fall back in love with music?” is haar verzoek. Het is ook knap hoe Leela James blijft overtuigen zowel downtempo als ook uptempo in bijvoorbeeld het aanstekelijke "Good Time" en de meer trage, diep donkere soul, vastgelegd in tracks als "When You Love Somebody" en "Mistreating". Denk aan een klamme zomeravond, een lome schommelstoel op een veranda en een oude platenspeler die het beste van Chaka Khan, Aretha Franklin, Al Green, Nancy Wilson, Marving Gaye, Sam Cooke knarst…Dan weet je wel waarom Leela James voor verkoeling kan zorgen. Kortweg : Vergeet al die gladde arrenbie en materialistische blingbling waar we mee lastig gevallen worden denk gewoon aan de pure muziek van Leela James, muziek rechtstreeks uit haar ziel.
STEVE
ROWE
FRONT ROWE CENTER
Website : www.steverowe.com
Info : Kathy Wolf
Howlin' Blue Productions
howlinblue@steverowe.com
Distr.:Bros Distribution
www.bros.ca
Wie nu nog niet op de hoogte is van het bestaan van de uit Canada afkomstige Steve Rowe zou zich toch ééns dringend moeten beraden hier verandering in te brengen. Zijn pas verschenen album "Front Rowe Center" (Howlin' Blue Productions & Bros Distribution) kan met recht en reden bestempeld worden als een zeldzaamheid qua sublimiteit. Geïnspireerd in zijn vroege jaren door Eric Clapton, Jimmy Page, Johnny Winter, B.B. King, en Mick Taylor slaagt deze bluesman er in een waar meesterwerkje neer te poten die naar mijn mening wel ééns geschiedenis zou kunnen schrijven. Steve Rowe gitarist/vocalist en tevens medesongschrijver van alle elf nummers wijkt af van de traditionele akkoorden schema's die normaal in typische shuffle's of boogie's gebracht worden. Reeds in de eerste song "I Got To Go" kan men kennis maken met de uitzonderlijk stem van Rowe en het mooie harmonicaspel van gast Jim Zeller. Soms gedurfd en gewaagd te noemen in de tracks die hij samen schreef met zijn bassist Alec McElcheranen en drummer David Paul Neil. Meesterlijke slidegitaar van een andere gast, Bat Taylor, kon ik waarnemen in die prachtige opener "I Got To Go" en in "Now You're Talkin'". Of hoe de blues je ziel kan openscheuren hoor je in "Tribute to Freddie" (thank you Steve!), gewoon vernieuwend, verfrissend maar blues in alle oprechtheid en eerlijkheid zo kan ik dit het best omschrijven. Rowe zegt zelf : "I play the music that I love. Not everyone can say that. I write music I want to play. And I plan on playing till my body no longer lets me." Het is een zeldzaamheid dat een album mij van begin tot eind kan boeien, maar deze Steve Rowe die nu al meer dan twintig jaar in de Montreal en Quebec Blues Scene meedraait, is één van de uitzonderingen. Mag gezegd worden dat dit schijfje "Front Rowe Center" een waardige opvolger is van zijn tweede album "No Refund, No Return" waarvoor hij een nominatie kreeg voor 'Best CD of the Year' in Quebec, tijdens de Lys Blues Awards in 2002. Tracks en videoclips zijn te verkrijgen op Steve's website.
TRACKS :
* I Got to Go
* Shine On
* Blues for ilda
* One Foot Front
* Cool Down
* What You Don't Know
* Carlos & Me
* Mumblin' Man
* Train to Gatton
* Now You're Talkin'
* Tribute to Freddie
NOAH
EARLE
SIX WAYS TO SUNDAY
Website :www.noahearle.com
Email: noahearle@myway.com
label : Eigen Beheer
www.cdbaby.com/cd/noahearle
Acoustic, Midwestern-rooted and blues-influenced contemporary
folk
Terwijl ik deze recensie schrijf weet ik al dat hij al achterhaald is. Ik
snap het, het is een ongebruikelijke opening van een toch opzienbarende release.
Ik heb het over het debuutalbum van Noah Earle genaamd "Six ways To Sunday".
En dit debuut van deze singer-songwriter, geboren in Topeka, Kansas, is een
fantastisch album geworden. De titel zegt eigenlijk al voldoende. Wie dit
album opzet moet er rekening mee houden dat het niet zo maar een roots-bluesalbum
is van één uit duizenden. Nee, het intense en de doorleefde
ritmiek die daarom heen zit is vaak van een verbluffende eenvoud die we ook
wel kunnen refereren aan de jonge Stephen Stills. De songs, allemaal neergepend
door hemzelf, Earle bespeelt hier nagenoeg alle gitaren, banjo, dulcimer,
piano en ashiko drum. Daaromheen brengt Jeff Mueller op bas, melodica en shaker
een niet onbelangrijke bijdrage, en zeker niet te vergeten zijn broers en
de rest van de familie als morele steun. Earle's stem klinkt powerful en door
de monotone en sobere ritmiek van de muziek kom ik, volgens mij, uit bij een
mix van traditionale folk/blues. Wat ik daarmee wil zeggen is ook de niet
ingewijde roots-blues liefhebbers dit album "Six ways To Sunday"
aan zou moeten spreken.
BLUESDUSTERS
Website : www.bluesdusters.com
Email : info@bluesdusters.com
Label :Rootstone Productions
Renee Jordan
bluesdusters@msn.com
www.cdbaby.com/cd/bluesdusters
"The 'bLUESdUSTERS'
Cd stands out as a truly new Blues sound. It neither clones the modern blues-rockers
nor re-creates the classics. bLUESdUSTERS have transplanted their deep, traditional
roots in new soil, bringing forth a fresh harvest of Blues music"
Het kon niet uitblijven, eindelijk is hij er…het éérste album van de Bluesdusters. John O Nelson en Leonard "Grif" Griffie zijn twee blanke gitaristen, respectievelijk komende uit Chicago en LA, ontmoeten elkaar in Oregon en hetgeen zo dikwijls gebeurd: de liefde voor de blues was zo groot dat dit album niet langer meer kon wachten. Bluesdusters geeft er de voorkeur aan om te opteren voor eigen composities, afgezien van "Pack It Up" ( John O & R Lawrence). Deze band omschrijven als een gewone doordeweekse bluesband zou hen dus zeker tekort doen. Dus liefst 14 heerlijke blues tracks (zeven van de hand van Griffie en de andere van John O Nelson) schitteren op dit gloednieuw schijfje. Puristen mogen dit tegenspreken ik lig er niet wakker van, dit is blues in de juiste zin van het woord. Deze band gaat er prat op om de blues in al zijn facetten te belichten en hoe ! Gitarist John O Nelson bewijst zijn spitsvondige creativiteit op gitaar in ondermeer "Soft Spot (for a Hard Headed Woman)" en "Burnin' Third Degree", zijn gitaarspel klinkt gemeen rauw en dan weer subtiel zoet… zo mag ik het horen, een gitarist om naar uit te kijken. De perfect uitgebalanceerde songs vertonen allerlei invloeden. Een fusie van blues, roots en bluesrock geeft hun sound een uniek tintje, maar wel eentje met karakter. Stijlvol en harmonieus loodst zanger gitarist Leonard "Grif" Griffie de band door nummers als "Behind The Weel" en "Lookin' Out for Yourself". Heel mooi! In tegenstelling tot de doorsnee bluesrockfanaat gaan liefhebbers van sfeervolle & rustige blues hier een vette kluif aan hebben. Het is evenwel niet altijd eenvoudig om een bepaalde stijl te herkennen. Het gaat erom om jezelf open te stellen voor dit soort muziek zodat je er tenvolle van kan genieten, en dan is het genieten met een hoofdletter van deze 'New 21st century-style' bluesmuziek. Meesterlijk debuut is het enige woord die hier van toepassing is. Bluesdusters is volgens mij ook een ware podiumrevelatie die schittert door John O Nelson (vocals/gitaar/bas), Leonard "Grif" Griffie (vocals/gitaar), Richard "Lips" Lawrence (piano), Michael Vannice (orgel), Tom Stamper, Kent Klinkenbeard, Pete Miller & Jim Beatty (drums) en de backing vocals van Randy & Renee Jordan...en nu ?…dit album aanschaffen natuurlijk.
PATTY
GRIFFIN
IMPOSSIBLE DREAM
website : www.pattygriffin.com
Label : Proper Records
www.propermusic.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com
Patty Griffin werd veertig jaar geleden geboren in een groot, arm katholiek
gezin in Maine. Dat heeft z’n sporen nagelaten, in de vorm van katholieke
symboliek in de songteksten, een zekere rebellie tegen de religieuze regeltjes
en een gevoel voor hoe de grote dingen des levens bestaan uit details. Maar
ook in een rudimentair soort klassenbewustzijn, dat je vaker terug vindt in
Amerikaanse rootsmuziek. Griffin is muzikaal eigenlijk slecht te categoriseren,
omdat de invloed van country, jazz, gospel en blues ook duidelijk zijn te
horen. Haar nummers vertellen over de moeilijkheden in het leven, over eenzaamheid,
vervreemding en woede, over verdriet en lijden. Griffin kruipt in de huid
van mensen met een verhaal, en zingt met zo’n hartverscheurende stem
dat een vergelijking opdoemt met Billie Holiday. "Flaming Red" (1998)
is het tweede album van deze singer/songwriter, die in 1996 debuteerde met
het bijzonder fraaie "Living With Ghosts". Op "Flamin Red",
bracht Griffin een van de belangrijkste nummers uit haar carrière,
het spokende "Tony", een liedje over de zelfmoord van een homoseksuele
jongen. Commercieel gezien boodt deze plaat Griffin de mogelijkheden tot een
doorbraak naar een groot publiek. Maar met het in 2002 verschenen album "1,000
Kisses" vestigde Patty Griffin zich definitief in de voorhoede van het
peloton van vrouwelijke singer/songwriters. Tot dan kende ik haar muziek niet,
wist alleen dat ze een prachtige tweede stem zingt op "I still Cry"
van Julie Miller en op verschillende nummers van Emmylou Harris tweede stem
zingt die op haar beurt weer Griffin's "One Big Love" coverde op
haar cd "Red Dirt Girl". Reden genoeg dus om eens wat eigen werk
van Patty Griffin te beluisteren. En sinds haar cd "1,000 Kisses"
was er geen ontkomen meer aan, wat een prachtige liedjes en mooie stem! Daarna
meteen de oudere cd's aangeschaft en het vorig jaar verschenen album "Impossible
Dream". Een jaar later is deze cd ook in Europa uitgebracht bij het Proper
Records label waarvoor Munich Records de distributie doet in de Benelux. Traden
haar kwaliteiten op haar eerste twee platen al aarzelend aan de oppervlakte,
op "1,000 Kisses" bleken haar talenten inmiddels tot volle wasdom
gekomen. En dan nu de opvolger "Impossible Dream", dit album ligt
muzikaal en thematisch in het verlengde van zijn voorganger. De plaat telt
elf songs van eigen hand en is rijk aan variatie. In een sobere, merendeels
akoestische setting krijgt de zangeres alle ruimte haar stem te laten spreken.
Haar vocalen zijn soms klagend van toon, op andere momenten licht en breekbaar,
maar altijd emotioneel en trefzeker. Zo opent de plaat met een soort Texas-shuffle
"Love Throw A Line" en komen we even verderop een langzame, onheilspellend
klinkende gospel "Standing" tegen. "Rowing Song" is een
eenvoudig, haast kinderlijk walsje met een pompende tuba en stemmig trompetspel.
Voorts telt het album twee ballads waarop Patty Griffin zich begeleidt op
piano. In de meeste liedjes vertolkt de zangeres het standpunt van de oudere
mens die terugkijkt op zijn leven. In sommige haalt de zangeres herinneringen
op aan haar eigen kindertijd, andere songs handelen over opgroeien, afscheid
nemen, en liefde en trouw. Een van de hoogtepunten vormt "Useless Desires".
Dit nummer verhaalt over iemand die zijn verlangens niet bevredigd ziet en
besluit zijn geboortegrond de rug toe te keren en zijn heil ergens anders
te gaan zoeken. In "Mother Of God", besluit de hoofdpersoon terug
te keren naar zijn geboortegrond, waarin zijn herinneringen, goede en kwade,
wortelen. De sfeer op het album wordt goed samengevat door een zinnetje in
de laatste track: "I must confess there appears to be way more darkness
than light." Dat sentiment overheerst. Sterker nog, de meeste liedjes
zijn doordrenkt van tranen. Maar ook van woede, zoals het bittere "Cold
As It Gets", waarin Griffin in de huid kruipt van een holocaustoverlever
die wraak zweert. Griffin doet geen moeite haar pessimisme te versluieren.
Een aanstekelijk pessimisme is het; het luisteren stemt niet vrolijk. Maar
we leven ook niet in een vrolijke wereld. En de donkere klanken van Griffins
muziek zijn duizend keer eerlijker en echter dan de aan de lopende band gemaakte
aan elkaar hangende rotzooi dat het grote geld wekelijks op de markt brengt.
Daarom is "Impossible Dream" een opluchting in tijden van gefabriceerd
idolendom. En Griffin is de beste, omdat ze zichzelf steeds overstijgt. Temidden
van een gestage stroom Americana-platen is "Impossible Dream" een
onvoorzien juweel dat iedere liefhebber van deze muziek zou moeten koesteren.
SANTA
CRUZ
AFTER SUPPER
website : www.santacruzband.net
getintouch@santacruzband.net
Label : Hasta Luego Records
getintouch@hastaluegorecordings.com
Distr.: La grange à disques
www.La grangeadisques.com
contact@lagrangeadisques.com
Santa Cruz is een Franse band en als je goed luistert naar hun tweede cd "After Supper", hoor je inderdaad een licht Frans accent, maar verder klinkt deze cd zo Amerikaans als wat. Ondanks het enorme aanbod in dit genre houden de Fransen zich staande met prachtige songs die voor bijna onmiddellijke onthaasting zorgen en je even doen vergeten waar je echt bent. "After Supper", behoort namelijk tot de beste albums die in 2005 zijn uitgebracht! Want dit plaatje behoort tot die categorie schijfjes die we dienen te koesteren, want dit is alt. country extra-ordinaire ... of noem het country-noir wat mij betreft. Dit is muziek die terug grijpt naar de Appalachen sound, maar dan getransformeerd naar de 21ste eeuw met alle mogelijke elektronische toestanden eromheen, muziek waarin we invloeden horen van o.a. Neil Young tot Will Oldham en van Kurt Wagner tot Mark Linkous. Alleen is het wel zo dat Green (zang, elektrische gitaar, elektronica) de aanvoerdersband moet delen met Pierre-Vital Gerard (zang, akoestische en elektrische gitaar), ze zijn de muzikale spillen van Santz Cruz en samen hebben ze alle liedjes op deze plaat zelf geschreven. Met het vorige album "Welcome to the red Barn" (2003) sloeg de band ook internationaal behoorlijk raak en terecht, want de specifieke Santz Cruz -sound vond daar zijn voorlopig debuut. "After Supper", het nieuwe album doet de groep echter naar grotere hoogtes groeien zonder direct stijlbreuk toe te passen. Gekozen is voor een droger geluid dat de songs alleen maar dichterbij doet komen en dus aan intimiteit laat winnen. Green's warme stem past vaak het best in een (semi)akoestische setting en dat doet de band hier gelukkig veelvuldig. Het geheel is meeslepender dan ooit en de homogeniteit van het materiaal maakt het tot hun beste release tot nu toe. "After Supper" is een album geworden dat ik meerdere keren achter elkaar kan draaien, zonder dat de verveling toeslaat en heeft meerdere hoogtepunten. Het meest aan het hart ligt me "Broken Arrow", een melancholisch, folky meesterwerk. Gewoon SUPPER!