ROBERT LOCKWOOD JR. (°1915†2006) was een zanger/gitarist, een Amerikaanse blues muzikant. Als 8-jarige begon speelde hij al orgel in de kerk van zijn vader. Na de scheiding van zijn ouders woonde zijn moeder 10 jaar samen met de blues legende, Robert Johnson. Hij leerde Lockwood gitaar spelen. Vanaf 15-jarig leeftijd trad Lockwood enkele jaren op met Sonny Boy Williamson II. Ook later werkten beiden steeds weer samen. Lockwood gebruikte volledig de stijl van Johnson, waarmee hij in 1941 zijn eerste opnamen maakte. Enkele daarvan zijn te horen op de anthologieën ‘Lonesome Road Blues’ en ‘Windy City Blues’. Nadat Lockwood voor een langere periode in Memphis en Arkansas had gewoond en met Williamson had gewerkt voor het radioprogramma King Biscuit Time, ging hij naar Chicago, waar hij als gitarist deelnam aan veel opnames bij J.O.B. Records, Mercury Records en vooral bij Chess Records. Daarbij bevrijdde Lockwood zich van de stijl van Johnson en ontwikkelde hij een eigen, complex en zeer aan de jazz georiënteerd gitaarspel. Als gitarist begeleidde hij muzikanten als Sonny Boy Williamson, Otis Spann en Little Walter, met wie Lockwood lang had samengewerkt.

Tot 1971 produceerde Lockwood weinig eigen opnamen. Noemenswaardig is het zeer mooie album ‘Otis Spann is the Blues’ (CrossCut Records) met Otis Spann aan de piano. In 1961 verhuisde Lockwood naar Cleveland, waar hij woonde tot aan zijn dood. Daar had hij vanaf 1970 een eigen band, waarmee hij deelnam aan vele concerten en festivals en enkele albums opnam, waaronder ‘Steady Rolling Man’ (1970) en ‘Blues Live in Japan’ (1975), waar hij werd begeleid door The Aces en hij zich presenteerde als Delta Blues. muzikant

Later ging hij samen met Johnny Shines, een andere leerling van Johnson, met wie hij in 1980 het album ‘Hangin' on’ opnam. In 1989 werd hij opgenomen in de Blues Hall of Fame. Tijdens de jaren ‘90 werd het rustiger rondom hem. Lockwood kreeg in 1998 een Grammy Award-nominatie voor ‘I Got to Find Me a Woman’ (1998) en in 2000 voor ‘Delta Crossroads’. In 2005 werd hij onderscheiden met de Living Blues Award als “Best Male Blues Artist”. Robert Lockwood overleed in november 2006 op 91-jarige leeftijd in het University Hospitals Case Medical Center in Cleveland aan ademnood.

Discografie: 1941: 4 singles onder zijn eigen naam voor Bluebird Records / 1970: Steady Rollin' Man / 1974: Contrasts / 1975: Blues Live in Japan / 1977: Does 12 / 1979: Hangin' On / 1980: Mr. Blues Is Back to Stay / 1982: Plays Robert and Robert / 1991: What's the Score? / 1998: I Got to Find Me a Woman
1999: Blues Live, Vol. 2 / 2000: Delta Crossroads / 2002: Ramblin' On My Mind / 2003: Swings in Tokyo: Live at the Park Tower Blues Festival / 2003: Complete Trix Records Recordings / 2004: The Legend Live / 2009: Steady Rollin' Man

RIGHT HAND MAN VOL.01: ROBERT LOCKWOOD JR. – 1941-1956

ROBERT LOCKWOOD Jr. wordt wel eens de minst bekende oude Blues man genoemd. Hij was echter een van de meest invloedrijke figuren in de blues en speelde een sleutelrol bij het overbruggen van de kloof tussen Delta en Chicago blues. Gedurende zijn vijf decennia durende carrière voelde hij zich even comfortabel bij het spelen van traditionele Delta blues in de stijl van zijn legendarische stiefvader Robert Johnson, als bij het urban geluid van Chicago blues en r&b. Samen met artiesten als Little Walter, behield hij tegelijkertijd een onmiskenbaar eigen stijl en geluid. Hij was de ultieme sideman, of hij nu achter een piano zat of mondharmonica speelde…

Op de KMCD cd ‘RIGHT MAN VOL.01’ dateren de opnames van tussen 1941 en 1956, van Lockwood zelf, of van artiesten als Sunnyland Slim, Eddie Boyd, Little Walter en John Brim & his Gary Kings, waarmee hij als (zoals gesteld) “ultieme sideman” heeft samengewerkt. Lockwood werkte ook samen met minderbekende artiesten als Peter Cleighton -van hem hier o.a. “Back Door Man Blues”- en ene St. Louis Jimmy, van hem hier o.a. “Hard Luck Boogie”. Zijn echte naam was James Burke Oden (°1903†1977)/ Hij was een blues zanger en songwriter. Uit zijn eigen songbook vind je hier “Little Boy Blue”, “Take a Little Walk with Me”, “Im Gonna Train My Baby” en “Black Spider Blues”.

Sunnyland Slim nam met hem “Gin Drinkin Woman” en “Mary Lee” op, Eddie Boyd “Nothing But Trouble” en “24 Hours” en Little Walter, “I Got to Go”, “Teenage Beat” en “One More Chance with You”. Met Little Walter werkte Lockwood ook samen. Marion Walter Jacobs (°1930†1968, beter bekend als Little Walter, was een Amerikaans blueszanger, mondharmonicaspeler en gitarist. Hij wordt gezien als een van de pioniers van de blues en de mondharmonica en is lid van de Rock and Roll Hall of Fame en de Blues Hall of Fame. “I Got to Go”, “Teenage Beat” en “Got to Find My Baby” staan hier op de tracklist. ‘VOL.01’ sluit af met Jimmy Rogers en zijn  “You’re the One” en het bekende “Walking By Myself”, om daarna na John Brim & his Gary Kings’ “I Would Hate to See You Go” de lichten te doven. UItstekend compilatie-album van een geweldige blues man!  

Eric Schuurmans