Kyle Carey is een Amerikaanse ‘Celtic Folk’-zangeres die 37 jaar geleden geboren werd in de staat New Hampshire maar sinds vele jaren gebaseerd is in Brooklyn, New York om er aan haar muzikale carrière te werken. Haar muziekstijl wordt ook wel eens ‘Gaelic Americana’ genoemd en hoe dat klinkt kunnen we horen op haar platen waarvan “Monongah” als eerste in 2011 op de markt is gekomen. Daarna volgde in 2013 een EP getiteld “One Morning In May” met traditionele folkliedjes die ze samen opnam met het Britse duo Josienne Clarke en Ben Walker. Nog een jaartje later volgde met “North Star” een tweede full-cd en begin 2018 ook een derde album onder de titel “The Art Of Forgetting”. Haar laatste release was een korte kerst-EP die eind december 2020 uitkwam met de titel “Songs For A Winter’s Night” en dit jaar volgde haar vierde studioalbum dat we hier wat nader onder de loep zullen gaan nemen.

De titel van deze tien nummers tellende plaat is “The Last Bough” en is een album van Kyle Carey dat is samengesteld uit vijf eigen composities, vier coverversies van Keltische folktraditionals en één Italiaanse folkballad. Kai Welch producete het album en nam de liedjes op in de ‘Peach Tree Studios’ in Nashville, Tennessee. Hij speelde daarbij ook mee op piano, accordeon en synthesizers en de overige instrumentalisten die Kyle Carey daarbij begeleid hebben zijn gitarist Anthony Dacosta, contrabassist Sam Howard, violist Christian Sedelmeyer, percussionist Jamie Dick en Mike McGoldrick op tin whistle en fluit. Ruth Moody speelde mee op bodhrán en zorgde voor de backing vocals. Voor de in duetvorm gebrachte tijdloze folktraditional “Latha Bha An Ridire Ag Òl” werd Kyle vocaal bijgestaan door zanger James Graham die in het ‘Gàidhlig’ zingt, de Keltische Schots-Gaelisch taal.

De albumtiteltrack “The Last Bough” (vertaald als ‘de laatste tak’) is het eerste nummer op dit album en vertelt over de moeilijke strijd die Kyle Crey en haar Italiaanse echtgenoot Carmine Colajezzi hebben afgelegd tegen onvruchtbaarheid. Blijkbaar hebben ze die strijd glansrijk gewonnen want er is in 2022 met de geboorte van Asher een jongetje in hun gezinnetje gekomen.

Twee andere nummers op dit album die ons konden bekoren hebben we aan deze recensie toegevoegd op audiovideo. Eerst is er de op een nummer van Christy Moore geïnspireerde prachtsong “The Sere Wind” over een Ierse moeder die rotsvast gelooft dat haar pasgeboren zieke kindje verder als een imbeciel door het leven zal moeten gaan en hem daarom verdrinkt. Daarna volgt het nummer “Theia’s Gaze” over een winter die Kyle doorbracht in de ‘Olde Orchard Inn’ in New Hampshire tijdens de isolerende periode van de coronapandemie.

“Via Del Campo” is een ballad gecomponeerd door de Italiaanse muzikant Fabrizio De André en een song die Kyle Carey dan ook volledig in het Italiaans gezongen heeft. Ook de Engelstalige folkballad “Eden’s Grief” en de pianoballad “For Your Journey” worden loepzuiver gezongen door deze artieste. We hebben ondanks de knappe melodieën toch wel wat meer moeite met de voor ons totaal onverstaanbare Keltische traditionals. Dat “The Last Bough” de meest persoonlijke plaat is geworden van Kyle Carey staat buiten kijf. Het is ook haar mooiste album tot nu toe want onze verwachtingen over de muzikale toekomst van deze artieste zijn door deze nieuwe plaat toch wel sterk toegenomen.

(valsam)
“’The Last Bough’ is the latest and fourth album from the American ‘Celtic Folk’ singer and songwriter Kyle Carey. She has been writing her new songs during the corona pandemic period and her intensive struggle against infertility. It did finally result in this excellent new record and also in the birth of her son Asher in 2022. That her joy and happiness are endless should therefore due to these happy endings not further be explained.“ – www.rootstime.be