Ik weet niet hoe vaak ik het nog ga moeten herhalen, maar laat ik maar beginnen met de vaststelling dat “Texas” Martha Fields een dame is met een geweldige smaak: niet alleen koos ze er, al dan niet geholpen door Covid en de lock-downs, voor om een flink deel van haar tijd bij onze zuiderburen door te brengen, ze verzamelde al een kleine eeuwigheid geleden een band rond zich, waar je alleen maar jaloers op kunt zijn. De broers Serge en Vincent Samyn zorgen voor bas en piano, de nog talrijker broers Bielsa, Denis, Bruno en Jean brengen blazers en drums aan, Olivier Leclerc doet fraaie dingen op viool en Manu Godard is niet minder op zijn Hammond. Ik had het dan nog niet eens over de gitaristen: Urbain Lambert en snarenwonder Manu Bertrand. Ook hun lof zong ik in het verleden wel eens vaker, maar wat ze op deze nieuwe plaat uitspoken, is nergens minder dan excellent.

Dat heeft uiteraard ook te maken met de kwaliteit van de songs: elf originele Martha-composities en een cover/bewerking van wat iedereen kent als “500 Miles”, tenzij hij / zij van Franse komaf is en dus opgroeide met “Et j’entends siffler le train”. Hier worden beide songs dooreengeweven en het resultaat is simpelweg prachtig. Je kunt moeilijk ander dan als een blok vallen voor de op-en-top Amerikaanse twang in de stem van Martha, zeker als die in zeer degelijk Frans begint te zingen. Wie hiervoor ongevoelig is, moet dringend hulp gaan zoeken.

Vanaf de openende titeltrack is de setting duidelijk: de wegen waarover gezongen wordt, zijn stoffig en met stenen bezaaid en de zon schijn ongenadig op de hoofden. Dat laat weinig aan de verbeelding over en je kunt je zo de scene voorstellen, zeker als de Hammond en de pedal steelgitaar hun duit in het zakje komen doen: je bent, willen of niet, onderweg naar de regio’s waar Martha haar vorming kreeg. “Let the Phoenix Rise” en “In My Garden” drijven respectievelijk op countryblues en op de Tony Joe White-sound, die knap ondersteund wordt door door verfijnde fiddle klanken. “Lavada’s Lounge” is dan weer, net als High Shelf Mama” een gegarandeerde live-kraker en in “”Death Rattle of Love” de verschillende gitaarsoorten -dobro, akoestisch, elektrisch, lap steel… vrolijk door elkaar heen stuiteren en op die manier een uitermate geslaagde zuiderse sfeer neerzetten. Het folky “Hillbilly Babylon” een heus rustpunt is, waarin verteld wordt over de vroege negentiende eeuw en het harde werk dat de migranten van toen moesten uitvoeren om het land min of meer leefbaar te maken. Vlak nadien krijgen we het behoorlijk snelle “Do More Right”, dat dan weer naar bluegrass neigt en voluit de deur open zet voor heerlijke mandoline / fiddle / dobro duels.

Echt weemoedig wordt het met “Yellow Roses” en “Souvenir”, waarbij je keer op keer aan Dolly en Loretta moet denken. Ik vind dat geweldige referenties, temeer omdat Martha met die beide Grandes Dames van de klassieke country kan wedijveren inzake zangcapaciteit en stemgruizigheid. Met “Bad Boy” zit je dan weer in het grensgebied tussen country en blues, terwijl de al vermelde afsluiter meer dan op zijn plaats is en de plaat bijzonder knap neerlegt.

Als ik dat allemaal nog eens overschouw, mag ik met aan zekerheid grenzende overtuiging zeggen dat Martha Fields alweer een heerlijke Americana- en rootsplaat heeft geproduceerd: ze kent de verschillende subgenres als haar eigen broekzak en vooral: ze heeft de gaven om van die heerlijke melodieën te schrijven, die je met de beste wil van de wereld niet uit je hoofd krijgt. Op het moment dat ik deze lijnen uittik, hebben heel veel radiomakers en muziekschrijvers de plaat kennelijk al in hun hart gesloten, want ze kampeert al voor de tweede maand op rij in de top 5 van de EuroAmericana Charts. Volkomen terecht, want dit is alweer een geweldige plaat!

(Dani Heyvaert)