Het is in deze kolommen al even geen geheim meer dat er de jongste tijd in Noorwegen bijzonder veel interessante muziekmakers aan de slag zijn en dit duo lijkt zich netjes aan dat pakket toe te voegen. Ronni Le Tekro is in Noorwegen al een tijdje behoorlijk bekend als gitarist bij hardrockband TNT én vanwege zijn werk met grote namen als Terje Rypdal en Jorn Lande. Ledfoot heet van zijn echte naam Tim Scott McConnell en hij is een Amerikaanse singer-songwriter, die een kleine twintig jaar in Noorwegen kwam aanwaaien en er sindsdien nooit meer is weggegaan.. Je zou hem kunnen vanwege zijn werk met Levi & The Rockets en vooral The Havalinas.

Die band konden we hier ooit nog zien in een aantal voorprogramma’s (Dylan, Chris Isaak, Crowded House) maar het is toch vooral doordat Bruce Springsteen twee keer “High Hopes” coverde, de openingssong uit de titelloze plaat van die band, dat de naam van The Havalinas gevestigd werd en dat Tim Scott McConnell echt een plaats kreeg in de hoofden van de kleinelettertjeslezers, die dus vandaag niet echt meer opkijken, als ze die naam nu zien opduiken, al wist ik totaal niet van de Noorse fase in ’s mans leven af, maar dit geheel terzijde.

De twee leerden elkaar een dikke tien jaar geleden kennen, toen Ledfoot bij Rpnni’s superdeluxe opnamestudio kwam aankloppen voor zijn ”Damned”-plaat. Er was onmiddellijk een muzikale klik tussen de twee muzikanten en die leidde ertoe dat “Damned” als dubbelplaat uit de studio kwam: een solo- en een band-versie. Dat leidde dan weer tot veelvuldig samen optreden, zowel live als in de studio, waar ze geregeld samen gastenrollen opnamen voor andermans werk. Vanaf 2018 kwamen daar plannen bij om als duo een plaat te nemen, maar die gingen de koelkast in, nadat Ledfoot’s “White Crow”-CD heel succesvol werd en hij er zelfs een “Spellemann Pris” voor toegekend kreeg in de bluescategorie.

En toen kwam Covid-19 en kwam er ook tijd vrij om het werk van 2019 uit de figuurlijke koelkast te halen en werkten de tee heren de plaat af, die vandaag voor ons ligt. Twee meesterlijke gitaristen, die onderling danig verschillend zijn inzake speelwijze en inzake toon, maar die erg fijn klinken als ze samenspelen. Geen genres, geen regels, gewoon “spelen”. Ze doen zowat alles met z’n tweeën, al werd er voor A Part of Me” een beroep gedaan op drummer BP Hovik en bassist Ove Husemoen. Bijwijlen luchtig, maar meestal eerder donker klinkende -zelf zeggen ze “gothic”-songs, acht in totaal, die nu eens duidelijk richting rock wijzen, dan weer sporen van blues of Americana vertonen en die wellicht niet meteen geschikt zijn voor een doordeweeks radioprogramma, maar die de nachtelijke uren makkelijk kunnen veraangenamen en vooral zodanig intrigerend klinken, dat ik deze twee weleens live zou willen bezig zien.

(Dani Heyvaert)