“ Group’s debut finally sees release ten years after its initial recording… “

Soms bepaalt je omgeving of wie je kent, wie je bent. Voor Reverend Greg Spradlin is dit zeker zoals je het over zijn carrière als muzikant hebt. Greg Spradlin, geboren in Pangburn, in de provincie White County in Arkansas maakt al muziek sinds zijn tienerjaren. Tegenwoordig werkt hij als consultant voor non-profitorganisaties en handelt hij na jarenlange ervaring als senior manager voor de Heifer International Foundation. Van tijd tot tijd duikt hij nog wel eens het podium op.

“What happened in between? Greg Spradlin’s musical journey…”

Tijdens zijn middelbare school speelde Greg gitaar en trad hij op met bands in bars en clubs in Centraal- en Noord-Centraal Arkansas. Terwijl hij studeerde aan de Universiteit van Arkansas in Little Rock, werd hij gerekruteerd om naar Los Angeles te gaan en zich aan te sluiten bij een soort voorverpakte Southern-rockband, die ene Bryson Jones wou opzetten. Warner Bros. was in hen geïnteresseerd. In 1992 stond de groep op het punt een deal te sluiten met Warner Bros. toen alles in elkaar stortte. Warner Bros. Kondigde hun personeel aan dat er veranderingen aankwamen, anders zouden er ontslagen vallen. Spradlin ging terneergeslagen terug naar Arkansas, voltooide de universiteit, deed klusjes en begon uiteindelijk met The Skeeterhawks. Ze maakten gepassioneerde countryrock die een rollende punkgeest en soulvolle, Gram Parsons-getinte twang combineerde.

The Skeeterhawks tekenden bij Synapse Records -een raplabel dat wil vertakken- in San Francisco. De band ging naar Californië en nam een ondermaatse versie op van de plaat die ze al in Arkansas hadden gemaakt. Iedereen kreeg een slecht gevoel over het label en de deal, een gevoel dat erger werd naarmate de dagen verstreken zonder dat iemand een cent zag. De band ging terug naar Little Rock, de plaat kwam nooit uit en ze hoorden nooit meer van het label.

Misschien zou dit verhaal hier geëindigd zijn en had Spradlin zijn bijna, r’n’r-dromen op de plank gelegd, als Jim Dickinson er niet was geweest. Dickinson, geboren in Little Rock, was een gerespecteerd producer en muzikant en een van de peetvaders van de Memphis-sound. Hij speelde op iconische platen van Aretha Franklin, The Rolling Stones en Bob Dylan. De twee werden hecht en Dickinson werd een soort muzikale vaderfiguur voor Spradlin, die Dickinson nog steeds zijn “Obi-Wan Kenobi” (uit Star Wars) noemt. Dickinson en Spradlin waren van plan om samen een plaat te maken, maar aan deze droom kwam met de dood Dickinson in 2009 een einde. Dickinson’s overlijden schokte Spradlin maar schudde hem ook wakker. Hij had het gevoel dat zijn mentor hem nog steeds onder druk zette.

In 2010 was Pete Thomas, de drummer van o.a. Elvis Costello, Randy Newman en Sheryl Crow, in Little Rock om een ​​aantal nummers op te nemen met Indy Grotto, de vrouw van producer Jason Weinheimer, voor haar soloalbum. Het was Weinheimer die Greg Spradlin toen aanmoedigde om te komen jammen met de Britse drummer. Die sessie was een levensveranderende ervaring voor Spradlin, hoewel hij het op dat moment niet wist. De onmiskenbare chemie die er toen hing, initieerde een muzikale reis die Spradlin naar Los Angeles zou brengen om in 2012 ‘Hi-Watter’ op te nemen met o.a. Pete Thomas, oprichter van Los Lobos zanger/gitarist David Hidalgo, wijlen toetsenist Rudy Copeland (Solomon Burke, Johnny Guitar Watson) en bassist Davey Faragher (Cracker, John Hiatt). Het album, ‘Hi-Watter’ het debuutalbum van Rev. Greg Spradlin en de Band of Imperials - een rauwe viering van hippe rock, soul, blues, R&B en gospel- werd uiteindelijk uitgebracht in juli, eerder dit jaar.

"De platen van mijn moeder waren Sam Cooke, Otis Redding, allemaal geweldige dingen… Mijn vader -herinnert Spradlin zich- hield van Johnny Cash en Willie Nelson. Dat was het dieet waarmee ik ben opgegroeid. Mijn moeder had een doos met 45s. Met was alles van de vroege Elvis tot Howlin’ Wolf, de vroege James Brown… daar luisterde ik naar. Dus ik ben zonder tijd opgegroeid. Ik luisterde naar muziek die al heel oud was. Ik heb altijd van muziek gehouden die tijdloos is en geen vervaldatum heeft…".

Als gevolg hiervan is de muziek die uit ‘Hi-Watters’ er wat meer uit komt, rockend en robuust. Dit blijkt al direct uit de soulvolle tonen van de opener “Gospel of the Saints”, die door Pete Thomas relaxt ingeleid wordt, uit het toepasselijk genaamde “Go Big”, het meeslepende titelnummer “Hell or Hi Watter” en “I Drew Six” dat als rocker er torenhoog bovenuit steekt. De ballades “Stainless Steel”, “Don't Make Me Wait”, “What Would I Do” en “Sweet Baby” verraden de soul kant die hij van zijn moeder meekreeg. Met “The Maker” komt er een einde aan deze onverwachtte rock ervaring. 

‘Hi-Watter’, het debuut van Rev. Greg Spradlin & the Band of Imperials, is een album dat je op een losbandig moment draait op zaterdagavond, voordat je zondagochtend je gehavende ziel met gospels van de Heer weer schoonmaakt. Geïnspireerd door de dierbare overleden vriend van de dominee is ‘Hi-Watter’ het ultieme bewijs dat talent altijd komt bovendrijven, ook al duurt het wachten soms jaren.

“ Rev. Greg Spradlin & the Band of Imperials’ debut ‘Hi-Watter’ is the ultimate proof that talent always comes to the fore, even if sometimes takes years… “ (ESC for Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01. Gospel of the Saints (5:14) – 02. Hell or Hi Watter (3:29) -  03. Stainless Steel (3:19) – 04. I Drew Six (4:00) – 05. Don't Make Me Wait (5:27) – 06. Go Big (3:43) – 07. What Would I Do (3:14) – 08. Sweet Baby (4:49) – 09. The Maker (7:09) / All songs written by: Greg Spradlin © 2020 - Produced by: Jason Weinheimer & Tchad Blake | Album credits: Rev. Greg Spradlin: vocs, guitar / David Hidalgo: vocs, guitar / Pete Thomas: drums / Davey Faragher: bass / Rudy Copeland: keys

Discography REV. GREG SPRADLIN AND THE BAND OF IMPERIALS: Hi-Watter [2020] |