Een krachtig gegroefd gelaat, ingehouden passie en een diepgravende intense soulstem zijn de wezenskenmerken van de in Austin, Texas, geboren soulzanger, die alle reden heeft om trots te mogen terugblikken op zijn carrière, die reeds in de jaren tachtig opstartte of mogelijk teruggaat tot de tijd dat hij met zijn grootvader een gospelmis bijwoonde. Bezieler in bands als o.m. de Texaanse ‘Storyville’ of ‘The Boneshakers’, en ook frontman in het samenwerkingsproject met de Nederlandse zanger / gitarist Jack Hustinx & The Southern Aces, markeren enkele fases in zijn muzikale loopbaan, die nog steeds in stijgende lijn gaat. Desondanks zingt hij op het soulvolle ‘Life Will Humble You’ dat het leven hem nederig maakt, waarin hij ouders en vrienden zag wegvallen en zich meer en meer bewust wordt van het onvermijdelijke einde. Ofschoon nog steeds geen zestig lijkt Malford Milligan zich in dit door Jack Hustinx geproducet album te bezinnen over vergankelijkheid, het verstrijken van de tijd, verloren liefdes en de onomkeerbaarheid van gemaakte keuzes. In het droefgeestige ‘Slow Train’ reflecteert hij over het universele lot van elke levende ziel op weg naar het onvermijdelijke eindstation. Door de sobere bijhorende begeleiding met Hammond orgel krijgt deze song een wijding alsof deze zich in een kerkje afspeelt met een aparte lichtinval doorheen gekleurde glasramen.

De meeste songs schreef Malford samen met songwriter Jack Hustinx, waarmee beiden hun samenwerking hernieuwden die al van begin deze eeuw dateert, toen zij het ‘Sweet Cherry Soul’ album uitbrachten, waarin Malford toen reeds onthulde ‘it’s a matter of knowing what’s in your heart’. Samen toerden zij in Europa rond, bleven ideeën uitwisselen en contact houden. In het mid-tempo ‘I Won’t Surrender’ kan je als het ware opvangen hoe de vriendschapsband zich in de loop der jaren verankerde. Behalve songwriter Jack Hustinx, met akoestische gitaar en backingzang, zijn ook de ‘Southern Aces’ muzikanten van de partij, die met elektrische gitaar, bas, drums, piano en orgel de melancholische sfeer omlijsten of intensifiëren. Afwisselend lijken de gitaren te verzachten, te troosten of te verlevendigen. Op het intrieste ‘Getting Over You’, van Stephen Bruton, draagt een verre accordeon bij tot de weemoedige sound. In het breekbaar gezongen ‘I’ll Take Care Of It All’ klinkt spijt door en de hoop op herkansing evenals in het getormenteerde ‘The Man I Used To Be’, tristesse over wat verloren ging. En het laatste hartverscheurend mooie ‘Feel Like Going Home’ met delicate pianobegeleiding, waarbij vocalist JW Roy de zanglijnen nog meer kracht geeft, klinkt op als een hymne.

Met zijn inlevende soulstem weet Milligan steeds aan te klampen en te ontroeren alsof zijn verdriet telkens overvloeit op de ontvankelijke luisteraar. Ook wanneer hij het smartelijke ‘Yo Yo’ vertolkt, met een haast gebroken stem, is het alsof je meegezogen wordt in het eb en vloed van hoop en wanhoop. Het is opnieuw een cover van Stephen Bruton, die oorspronkelijk dit album zou producen. Maar toen deze overleed werd het Jack Hustinx die de taak overnam en het plan opvatte om de soulstem van Malford centraal te stellen in alle songs, overigens deskundig begeleid door muzikanten die live al hun virtuositeit hebben aangetoond, zoals bijv. in de augustusmaand nog in (Ge)Varenwinkel. Dat Jack een link heeft met New Orleans hoor je dan weer in het levenslustige en visueel rijke ‘I Don’t Mind It At All’, een zeldzame optimistische song tussen alle levenswijze en droefgeestige songs. Naast de titeltrack en ‘Yo Yo’ zijn vooral ‘All This Love’, over een teveel aan liefde, en het beklijvende ‘I’m Glad To Do It’, waarin hij zich kwetsbaar maakt door hartzeer, herinnering en liefde met ons te delen, soulvolle songpareltjes. Dat foto’s en tekstlyriek worden bijgevoegd, tegenwoordig nog een zeldzaamheid, maakt dit album des te begeerlijker, dat trouwens ook zonder deze meerwaarde hoog in ons jaarlijstje zal belanden. 'Nobody sings soul like Malford Milligan'!

Marcie