De beide leden van het Estse duo bestaande uit Kulno Malva (accordeon & doedelzak)/Kristjan Priks (percussie) hadden hun wieg in Viljandi staan en beiden hebben in de loop der jaren hun sporen al verdiend in allerlei bands, al dan niet in folkmiddens. Zo speelt Malva niet alleen solo, maar maakt hij ook deel uit van groepen als Lepaseree en Folksell en was hij mede-oprichter van bv. Svjata Vatra en Niks Suns. Priks, die naast percussie ook gitaar speelt, is een behoorlijk gekende naam in Estland, die in folk en pop actief is en ook filmscores op zijn naam heeft staan.

Op deze debuut-ep brengen de heren zes nummers, waarvan de helft traditionals in een hedendaags kleedje gestoken en het is dat kleedje, dat vandaag onze aandacht verdient. Het duo brengt een geluid tot leven, dat je nooit ofte nimmer met “slechts” twee muzikanten zou associëren: door middel van enkele elektronische speeltjes, kan de accordeon scheuren als ware zij een hardrock gitaar, of ruimtelijk klinken als een grand piano. Dat helpt om de krachtige groove te accentueren, die kennelijk het handelsmerk is van het duo dat zich, zo lees ik toch her en der, een serieuze jivereputatie als “feestband” aan het opbouwen is.

De zes tracks openen met “Must Naine”, wat zoveel betekent als “zwartharige schone”. Het traditionele nummer steekt in een rockend arrangement waar nochtans geregeld een zweempje tango-folk doorheen geweven wordt. “Pulmalaul”, een bruiloftssong, is ook al traditioneel en heeft dat repetitieve dat je ook bij ons in dolknummers vindt. “Tuletants”, een vuurdans, is een heel bezwerende eigen compositie van Prils, waarin de accordeon van Malva tekeer mag gaan op een wijze, die je ook bij een aantal van onze jonge Waalse folkies terugvindt. Waarmee ik de uitstapjes naar de jazz bedoel. “Torupillitants” en “Moïstatus zijn dan weer loepzuivere folknummers, traditioneel van opzet, al is eerstgenoemde song een eigen compositie van Malva. Dat is ook afsluiter “Euralla”, dat wellicht het meest “Nordic” klinkt van de zes, al is het allerminst klassiek te noemen.

Ik weet dat mijn beschrijvingen soms wat cryptisch overkomen, maar dat heeft alles te maken met het originele geluid dat beide heren weten te produceren. Laten we ’t zo zeggen: ik weet niet meteen welke woorden ik moet hanteren om deze muziek te omschrijven, maar ze is wel bijzonder fraai , beluisterbaar en zelfs dansbaar. U moest maar eens gaan luisteren, bij voorbeeld naar de openingstrack, die opgenomen is in de compilatie “Nordic Notes # 100”, waar we het recent in deze kolommen ook al over hadden.Alleszins is dit de moeite van het ontdekken meer dan waard, al kijk ik nu al uit naar een “echte” volwaardige CD van dit boeiende duo.

(Dani Heyvaert)