Begin november komt ‘Jason Isbell And The 400 Unit’ naar België en Nederland voor drie optredens met als doel zijn nieuwste album “The Nashville Sound” te komen voorstellen. Als je op de website zijn tourschema bekijkt, dan zal hij vanaf nu tot eind van het jaar nog nauwelijks thuis zijn, want zowat elke avond staan hij en zijn band ergens in één of andere Amerikaanse staat een optreden te doen.

De nu 38-jarige folk- en Americana-performer Jason Isbell heeft sinds hij in 2007 zijn vroegere band ‘Drive-By Truckers’ verliet eigenlijk geen enkele mindere soloplaat gemaakt. Integendeel, elk volgend album was steeds iets beter dan het vorige en dat geldt nu eveneens voor “The Nashville Sound”. Dat wil wel wat zeggen, want zijn vorige platen waren “Something More Than Free” uit 2015 waar hij 2 ‘Grammy Awards’ en 2 ‘Americana Music Association Awards’ voor kreeg en dat voorafgegaan werd door het misschien nog meer schitterende album “Southeastern” uit 2013.

In de tien songs op “The Nashville Sound” gaat hij wel degelijk resoluut de countrytour op met afwisselend prachtige ballads en stevig rockende countryrocksongs. Dave Cobb was net als bij de twee vorige albums de producer van dienst en hij liet Jason Isbell alweer schitteren in de tracks op deze plaat. Op de video bij deze recensie laten we u zijn eerste single uit dit album horen: “Hope The High Road”.

Vooral in de ballads kunnen we niet om de vergelijking met Americana-icoon en singer-songwriter Ryan Adams heen. Emotievol zangwerk dat begeleid wordt door een minimale instrumentatie horen we in openingstrack “Last Of My Kind”, het heerlijke “Tupelo” en het akoestische “If We Were Vampires”, maar ook de wat meer uptempo gebrachte slotsong “Something To Love” zou het wel eens tot een Americana-hitje kunnen schoppen.

In nummers als “Cumberland Gap”, het 7 minuten durende “Anxiety” en “Molotov” worden alle teugels gevierd en rocken ‘Jason Isbell And The 400 Unit’ in een aan ‘Bruce Springsteen & The E Street Band’ herinnerende stijl. In het verleden heeft Jason Isbell trouwens samengewerkt met Ryan Adams en Bruce Springsteen zegt een fan van zijn werk te zijn. Onze vergelijkingen van deze tracks met beide toppers zal ons dus wellicht niet kwalijk genomen worden.

“White Man’s World” is een politiek geïnspireerde song die tot stand kwam nadat Donald Trump tot 45e president van de USA werd verkozen. Jason Isbell zegt hierin blij te zijn dat zijn 2-jarige dochtertje Mercy Rose nog zo jong is, zodat hij haar niet hoeft uit te leggen hoe dom de mensen in hun thuisland wel kunnen zijn.

‘The 400 Unit’ is een vijfkoppige begeleidingsgroep die met de jaren ook steeds meer intens verbonden is geworden aan Jason Isbell. Ze debuteerden op plaat met hem in 2009 toen het album “Jason Isbell And The 400 Unit” op de markt verscheen. De topmuzikanten zijn gitarist Sadler Vaden, bassist Jimbo Hart, toetsenist Derry DeBorja, drummer Chad Gamble en last-but-not-least Isbell’s echtgenote sinds 2013 Amanda Shires op viool en als backing vocaliste. Ze hebben hun roots allemaal in de buurt van Muscle Shoals, Alabama waar Jason Isbell zelf ook van afkomstig was alvorens naar Nashville, Tennessee te verhuizen.

‘Goede wijn behoeft geen krans’ is het toepasselijke spreekwoord op het nieuwe album “The Nashville Sound” van ‘Jason Isbell And The 400 Unit’. Als u nog meer zou willen begrijpen waarom we dit hier beweren, dan kunt u best zo snel mogelijk tickets gaan aanschaffen voor zijn volgende live optreden in de AB in Brussel op 3 november of voor de 2 shows in Nederland op het ‘Take Root Festival’ op 4 november of in de Amsterdamse Paradiso op 6 november. In de AB en in Paradiso zullen zijn optredens trouwens worden voorafgegaan door de fantastische country- en Americana-zangeres en songschrijfster Tift Merritt die op zich alleen al meer dan de moeite loont om er een live show van bij te wonen.

(valsam)