TINDERSTICKS @ OLT RIVIERENHOF, ANTWERPEN - 11/07/19

Voor de derde keer stond het Britse groepje uit Nottingham in het feeërieke openluchttheater in het Rivierenhof, eens te meer uitverkocht. Een kwart eeuw bestaat het collectief nu reeds, een korte onderbreking niet meegerekend, met zanger/gitarist Stuart A. Staples als frontman, die zelfs de vogels vanuit de boomkruinen verrast kan doen gluren, nieuwsgierig naar de man met dergelijke unieke stemkleur. De geprevelde lyrische songteksten van de songpoëet hielden ook het publiek in de ban dat muisstil toeluisterde wanneer Stuart Staples en zijn muziekmaten hun prachtsongs in alle contemplatieve schoonheid ontvouwden. Toetsenist David Boulter, soms op marimba, en gitarist Neil Fraser, -uitgebreid met ritmesectie en occasioneel een extra gitarist-, gingen volledig op in het dromerig universum van Stuart Staples, die zich kwetsbaar en weerloos lijkt over te leveren bij alle gevoelsnuances in zijn melancholische songs. Slechts af en toe varieerde hij met een up-beat song zoals ‘This Fire of Autumn’ of het felle opzwepende ‘Her’ met virtuoze gitaarbegeleiding en drum als turbulenties bij overwaaiende wolken.


‘Tindersticks’ is inmiddels een muzikaal begrip, zoals de sound van een golfslag die een strand bij valavond telkenmale overspoelt. Evenzo zou je als in trance de pagina’s van hun liederboek één voor één ceremonieel willen omslaan terwijl je volledig opgaat in hun muziek. Stuarts diepzinnige hetzij wereldwijze teksten raken immer een gevoelige snaar. Het universum waarin Stuart en zijn muzikanten graag vertoeven is donker en zwaarmoedig, tegelijk toegankelijk en toch ongrijpbaar, een kunst die Staples als geen ander beheerst. Meer dan een dozijn albums heeft het kerngroepje uitgebracht, waaronder ook filmmuziek. Ook daarin is Stuart Staples sterk, die zijn songs als soundscapes kan laten overvloeien. Het publiek reageerde telkens met sympathie, dankbaarheid of enthousiasme. De frontman was spaarzaam met zijn woorden met slechts een gefluisterd gemompel of gevatte opmerking tussendoor. Ook zijn bandleden, Earl Harvin op drum en Dan McKinna op bas, werden niet met naam voorgesteld, die hem zonder woorden aanvoelden en niet meer nodig hadden dan een blik of handgebaar.

Stuart Staples bracht enkele songs uit zijn album ‘The Waiting Room’, maar ook uit vorig werk en zelfs nieuwe composities zoals het liefdeslied ‘The Amputees’. Bij de cultband ‘Tindersticks’ spreken overigens albumtitels als ‘Waiting For The Moon’, ‘Falling Down A Moon’ en ‘The Something Rain’ voor zichzelf, een onderdompeling in memorie, weemoed en tristesse, alhoewel er ook lichtpuntjes zijn. De groep opende het concert met het sfeervolle ‘The Other Side Of The World’, gevolgd door ‘Like Only Lovers Can’. Vanaf het begin werd je geraakt door die overbekende smartelijke ondertoon in Stuarts bariton stem en in de wijze waarop hij zijn poëtische teksten brengt, steeds met dat intriest groovy randje. Een eerste hoogtepunt kwam er met het bluesy aanklampende ‘Medicine’ met gedempte drumslag, gevolgd door het parlando gesproken poëtische ‘How He Entered’, afgelezen van een blaadje. Ook het nieuwe smartelijk vertolkte ‘Pinky In The Daylight’, waarin de zanger om verlossing leek te smeken, kroop onder de huid. De songs van Tindersticks laten je nooit onberoerd.

Ook halverwege bleef Stuart en zijn band met hoogtepunten strooien. O.m. het getormenteerd vertolkte ‘Factory Girls’ met piano-intro, waarin het bevragende ‘Is it the friend that I Lost? Is It time falling away? Is It things you haven’t done today’ tot nadenken stemt. Of het reflectieve terugblikkende ‘Old Man’s Gait’. Of nog ‘She’s Gone’, met wederom gevoelvolle pianobegeleiding. Deze aaneengeregen songs lieten het publiek verstillen, dat als betoverd de avondlijke magie onderging. Bij het onzeglijk mooie ‘Willow’ hoorde je geen zuchtje wind behalve de haast sacrale fluistering van de boombladeren. Het smekend gezongen ‘We Are Dreamers’, onmiddellijk op applaus onthaald, klonk op als een noodkreet. Soms miste je wel de strijkers of de cello van op de uitgebrachte langspelers van de groep, maar stem, gitaren, piano, orgel en drum evoceerden eenzelfde sfeer alsof engelen werden aangeroepen om ergens een nood te lenigen. De groep sloot af met het intrigerende aanvankelijk dobberende daarna passioneel crescendo uitdijende ‘Show Me Everything’, waarna uiteraard om toegiften werd geroepen. Die kwamen er met het toepasselijke ‘A Night So Still’, het intimistische ‘Hushabye’ en het opstandige ‘What Are You Fighting For? De hypnotische sound van Tindersticks is iets dat je ook daarna bijblijft en dat nog onderwijl nazindert de nacht in ‘when you walk in your sleep, for the time you hold, and wait so still in de arms of the night’. 

Marcie

Foto's © Yvo Zels


 

 

 


 

Artiest info
website  
facebook  

OLT, ANTWERPEN