GUY VERLINDE & TOM EYLENBOSCH: we kennen Guy al vele jaren met evenveel Cd's, als Lightnin' Guy, ook nog met zijn Mighty Gators, The Houserockers of momenteel de groep The Artisans Of Solace. Maar hoe heerlijk moet het zijn om hier op de planken te staan samen met Tom Eylenbosch, waarmee hij al enkele jaren op Vlaamse podia zijn missie van de blues verkondigt. Ook Tom, heer en meester op keys en gitaar en banjo, nog maar 25 en net als Guy vanop de Gentse Mississippi alle Vlaamse oevers aan 't verkennen. Starten deze derde Peer blues dag met een lekker speciaal gebrouwen blues bock biertje en het heerlijke neuriën van “All Is Forgiven”, uitnodigende song vanuit de biertent, toch nog even schuilend voor de hevige regenbui. Guy, de blueslesgever, geeft interactieve schoolconcerten zoals “reis naar de blues” en “mojo helden”. Als een muzikaal educatief artiest is hij een inspirator die muziek en erfgoed tot leven brengt, onze Belgische blueseducator. Zoals hij bij volgend nummer ons vraagt of we een song of album kennen dat je leven heeft veranderd “I Shall Not Be Moved”. Het feestje van de blues komt op dreef nu met “Do That Boogie”, shake it to the left & shake it to the right, waarbij lekker wordt meegezongen, gvd we zijn vertrokken. Tom bewijst bij “Blind Willie McTell” dat hij heer en meester is solo op de keys, ook hier iedereen meeklappend, we zijn volledig mee. Niet zagen en klagen, maar meeklappen is de les van “Pursuit Of Happiness”. Een half uurtje kregen ze/we maar, toch nog afronden met Tom op banjo, Guy met gitaar en harmonica op “Reckonin' Blues”, song met good vibrations and a good mojo.

BAI KAMARA JR. & THE VOODOO SNIFFERS: De 59-jarige singer-songwriter uit Brussel, heeft zijn roots in Sierra Leone, waar hij zijn jeugdjaren doorbracht. Omdat zijn ouders allebei voor de lokale overheid werkten, moest hij op 15-jarige leeftijd met hen mee verhuizen naar UK waar ze een opdracht van de Sierra Leone-regering moesten uitvoeren. Hij studeerde er verder aan scholen in Bath en Manchester en componeerde er als tiener zijn eerste eigen liedjes. Het was pas in 1990, toen het gezin omwille van vaders ambassadeurschap naar Brussel verhuisde, dat hij besloot om zich volledig toe te leggen op het ontwikkelen van een muzikale carrière. In zijn geëngageerde liedjes zingt hij o.a. over politieke en sociale thema’s waarbij het milieu, racisme, de vluchtelingenproblematiek en sociale ongelijkheid vaak het onderwerp van zijn songteksten uitmaken. In zijn dertigjarige bestaan als artiest deelde hij het podium met o.a. de Afrikaanse artiesten Habib Koité en Rokia Traoré, Cassandra Wilson, Vanessa Paradis, Dani Klein van ‘Vaya Con Dios’ en Youssou N’Dour, de Senegalese zanger, musicus en politicus. Omwille van zijn sociale engagement werd hij ook benoemd tot ambassadeur voor Amnesty International waarvoor hij meermaals optreedt op internationale benefietconcerten. Bai ontmoetten we al een paar keer maar niet zo lang geleden ook nog in de Livingroom van Rootstime te Halen. Hier als vijfkoppige band, twee enkele Voodoo Sniffers, twee gitaristen, Gretsch en Fender en een ritmesectie. Zij openen met ”I Was Born Ready”, waarna “Lightning Strikes Me Dead”. Een meeslepend ritme in “Cold, Cold, Cold” waarbij automatisch wordt mee geklapt. “Black Widow Spider” is dan trager in een typisch Afrikaans Bai ritme. Voor springen is het te vroeg, maar vooraan wel meeklappend publiek met “Miranda Blues”. Bai bewijst gewoonweg dat hij behoort tot de grote blueswereld. “I Ain't Lying” nog altijd meeklappend en nu ook een meezingende tent. Veertig minuten zijn snel voorbij, toch nog “Fortune” met hoge en lage stem en een dik applaus...en wow nog six more minutes voor “Shake It, Shake It” (All Day Long), een song dat bij ieder nog lang blijft nagalmen.

SOLOMON HICKS is een jonge sympathieke Amerikaanse gitarist, zanger en componist. Dit charismatisch 28-jarig gitaarfenomeen uit NYC -hij wordt wel eens de “nieuwe” Robert Cray genoemd- is met zijn pure blues één van de fakkeldragers van de volgende generatie blues muzikanten. Zijn muziekstijl varieert van jazz, blues, klassiek, gospel, R&B, funk, Afro-Cubaanse en klassieke rock. Hicks toerde al de hele wereld rond en deelde het podium met o.a. Buddy Guy, Samantha Fish, Tony Bennett, Jeff Beck en Mavis Staples. Hier als driekoppige band starten zij de Texas Shuffle uit '57 “Further Up The Road”. Fijn in kostuum en big smile “Find Yourself” en “ Dimples”. Ook Walter Coolen mag podium mee vervoegen met zijn harmonica.  “Help Me (I Can't Make It All By Myself)” op een trager eigen ritme waarbij zijn gitaar zorgt voor wat goosebumps. “Drifting “ (Like A Ship Out on The Sea), een ideaal nummer voor on the cruise wat hij ook deed in 2019 (de Keeping The Blues Alive at sea Cruisin' samen met Joe Bonamassa, Samantha Fish, Walter Trout, Kenny Wayne Shepherd, Larkin Poe, Ruthie Foster, Reese Wynans, Devon Allman Project met Duane Betts, Paul Shaffer en jawel Solomon Hicks. Brengt ons nog “Polk Salad” en “Rather Be Blind” en sluit af met “What The Devil”. Als je zo aan de snaren kan trekken dan mag je inderdaad mee op cruisetocht., prachtige set.

JD MCPHERSON (Jonathan David "JD" McPherson), is een 48-jarige Amerikaanse singer-songwriter en gitarist uit Broken Arrow, Oklahoma. Hij staat bekend om zijn retro-sound die is geworteld in de rock-'n-roll-, rockabilly- en ritme- en bluesmuziek van de jaren vijftig. Zijn energieke optreden en vintage geluid laten denken aan artiesten als Little Richard en Buddy Holly. Recente album “Nite Owls” liet even op zich wachten daar hij optrad als voorprogramma van Alison Krauss en Robert Plant en als gitarist in hun band. Hier als vijfkoppige band met o.a. staande bas, vertelt hij “Gonna play a bit rock&roll with my friends” en weg zijn ze, met openingsnummer “Sunshine Getaway” uit dat schitterende nieuwe album, glamrock wat klinkt als 70-ies T-rex op zijn best. Sommige klinken als Chuck Berry die jamt met Buddy Holly. Of het nu jouw ding is of niet, het swingt uit de pan. Stevig swingende rockabilly met “Just Like Summer” en “Fire Bug”. Een mix van “Mona” en “Signs & Signifiers” waarna “It Shook Me Up”. Prachtig herkenbaar intro voor “Lust For Live”, jawel van Iggy. “Wish You Would” met een meeklappende volle tent.  Rocksong dedicated to Richie Valens “Little Suzie”. Even met de Rolling Stones in “Baby Blues”. Jeremie Albino, zijn Canadese vriend/zanger met rode para muts,  vervoegde het podium, zingend en fluitend, waarbij de chemie duidelijk voelbaar wordt. “Can't Go Anywhere” en garage rock met “Head Over Heels” waar met een dame vooraan in zelfde ritme take five handslagen worden geslagen., interactie bij uitstek. Bedankt de organisatie van Peer Blues en zijn vriend in Turnhout waarbij hij verbleef en onze “fantastic Belgian beers” leerde kennen. Lekkere vergelijkbare Sore Losers sound in “Lucky Penny”: “I keep a-rolling where the battle wind blows, I keep a-running when the trouble follows, Ain't no telling where I'm gonna end up, This lucky's penny's been nothing but bad luck ”. Het volk allemaal geweldig meeklappend met de intro van “Let The Good Times Roll” en ook aanhoudend applaus zodat we nog een Shadows-like instrumentaal  “Phantom Lover” krijgen.

Als we gisteren Fish op ons bord als topact kregen, is Ana zeker de hoofdschotel van vandaag. ANA POPOVIC is een 49-jarige Servisch/Amerikaanse blues en jazz gitariste en singer-songwriter. Ana speelt al sinds haar vijftiende gitaar en “ontdekte” de blues van Deep South. Haar vader was een bekende gitarist en haar moeder zong in een rockband, waardoor ze al op jonge leeftijd in aanraking kwam met muziek. In 1995 vormde zij met drie anderen (Rade Popović: gitaar, zang, bassist Milan Sarić & drummer Bojan Ivković) de R&B/funk/soul band Hush, met wie ze in 1998 ‘Hometown’ opnam. In dat jaar ging Ana ook jazz gitaar studeren aan het Utrechts Conservatorium (HKU) en splitte de band. Vanaf 1999 trad ze solo op. In 2001 trad ze voor het eerst op tijdens het BR&B Festival in Peer. In 2005 bracht Popović haar eerste live-album/dvd uit met de titel ‘Ana! “Live in Amsterdam”, opgenomen tijdens haar concert in de Melkweg te Amsterdam. In 2012 verhuisde Popović naar Memphis en een paar jaar later naar Los Angeles. In 2014 werd ze genomineerd voor een BMA in de categorie “Contemporary Blues Female Artist of the Year”. In 2016 bracht ze een drievoudig album uitgebracht getiteld ‘Trilogy’. Aan het album werkten meerdere gasten, waaronder Joe Bonamassa, als je met deze laatste op Bluescruise mag in 2022 springen de vonken er nog maar eens af. Haar laatste album “Power” getuigt nog maar eens van haar geweldig gitaarspel en sterke kenmerkende stem and a leading energy. De CD betreft haar krachtig en persoonlijk verhaal over overleven door geloof, vastberadenheid en hardnekkigheid. Stipt 19h45 met en vijfhoofdig big band intro, Ana dan vorstelijk als een echte queen in wijnrode sexy latexoutfit met black fender, happy to be back, so are we. Vangt aan met een opwindende song “Rise Up” uit haar nieuwe album “Power”, waaruit ook een even dynamisch gedreven “(You Got The) Power Over Me” en even luisterrijk “Ride It”. For all the ladies in the house: “Queen Of The Pack”. Wisselt ook regelmatig haar gitaar, nu op oude Fender voor een sliding “Strong Taste”, met solo's van orgel en sax en trompet en natuurlijk oogverblindende Ana terwijl buiten een regenwaterval over de tentrand het hete vuur hierbinnen probeert te blussen. Een old school shuffle “Brand New Man” een van haar lievelingsnummers uit haar album “Like It On Top”. Dan als afsluiter uit de “Comfort To The Soul” CD “Change My Mind” waarna een fel applaus met haar laatste woorden “Tot de volgende keer” en dat is wederzijds.

POKEY LAFARGE werd geboren als Andrew Heissler in Bloomington, Indiana. Koos zijn voornaam als artiest naar zijn bijnaam uit zijn kindertijd. “Pokey” (to poke: duwen, porren) kreeg hij van zijn moeder, als zij hem als kind aanspoorde om wat sneller te zijn. Leende zijn achternaam van 60-ies folk- en protestzanger Pockey LaFarge, samen nog met Bob Dylan, een belangrijke stem in de Greenwich Village folk scene. Gedreven door een diepgaande liefde voor rootsmuziek, geeft deze 42-jarige Amerikaanse singer-songwriter een moderne draai aan traditionele genres zoals blues, country, folk en western swing. Als straatmuzikant leerde hij reeds de kneepjes van het vak. Nu kennen we hem als muzikant, songwriter, frontman, entertainer, innovator en handhaver van de Amerikaanse roots muziek, de master of modern swing. Vijfkoppige allerlaatste band in deze Mississippi club, waarin een opvallende vrouwelijke ritmesectie. Introsong Chicken Shack” al ineens in de roos, waarna ons handgeklap op “Don't let It Go”. Verder “One You, One Me” met een staande bas solo. De meezinger “Central Time”, een song voor happy people en dat zijn we. In dezelfde sfeer met een gouden raad “Don't Judge A Book By It's Cover”. Uit het Rhumba Country album “For a Night”. “Something In The water” wat eindigt met een ritmische stroomversnelling. Of het leven te kort is :“Get It For It's Gone”, in een Everly Brothers vibe. Na een stevig applaus en een encore “The L.A. Song” stappen we naar de Uptown tent, cu there.

Guy Cuypers