Na een gratis maar luisterrijke Peerse Feestendag gaan de poorten van de heilige bluesgrond vandaag weer open om 12h30. Toch nog even herhalen, Blues Peer opgericht in 1985 door Misjel Daniels, viert dit jaar zijn 40-jarig jubileum, onder het motto "40 Years of Kings & Legends". Momenteel wordt het festival georganiseerd door vzw BRBF, die zich inzet om de bluestraditie in België levend te houden.

We stappen binnen over de verse grasvlakte naar de Club Mississippi tent voor DEMAN ROGUE. Een Limburgs viertal uit Alken, rond frontman zanger/gitarist Diether Govaerts, op gitaar Jens“The Wizard” Jacobs, Robrecht “mister Magic Sticks” Smolders op drums en op bas en Lore “Rhythm Queen” Jaenen blootvoets. Samen sterk bezig de Belgische blues wat hoger in het vaandel te houden. We zagen hen ook al op Sortie Blues 2021 en Outslove 2023, zo ook al paraat verleden jaar 2024 op de Belgian Blues Challenge. Brengen ons hier in 40 minuten vooral nummers van hun nieuwe album, Deman Rogue II. Maar vangen toch aan met eentje uit hun debuutalbum uit 2020, al duidelijk om hun ware karakter te tonen met zo'n bluezy riff van “12 BB”. Een herkenbare 70's Alex Harvey sound dat ook op de draaitafel van de Cinderella in Antwerpen had kunnen liggen, naast “Faith Healer”. Punkperiode hebben we allemaal meegemaakt, dat proef je ook in “Reverse! Reverse!”. Alternatieve blues verder in een slower “Closer to The Sun” en “Escape Route”, waarin “ this is the place I lay my head down” Diether ons laat meezingen, eervol en vol passie op zijn eerste gitaar, een Jack & Danny met eigen elementen. Links van hem Jens die even enthousiast zijn Tennessee Rose Gretsch hollowbody het statement van deze groep bevestigt. Zo ook de lekkere intro van “Bye Blue Skies. Ritmesectie van Robrecht en Lore zorgen dat het plaatje helemaal klopt. Eindigen met een lekker lang nummer “Make You Mine”. Alvast sterk begin van deze tweede dag , met nu en dan een warme zon tussen de wolken, even onze dorst lessen.

EARLY JAMES of Frederik James Mullis, is een 32-jarige Amerikaanse singer-songwriter uit Alabama. Op zijn 16de kreeg hij zijn eerste gitaar van zijn tante met Kerstmis. Kort daarna begon hij liedjes te schrijven à la James Taylor en Johnny Cash. Combineert blues, folk, rock en country met een rauwe stem en introspectieve teksten. Zijn doorbraak kwam toen Dan Auerbach van The Black Keys zijn talent ontdekte en zijn debuutalbum "Singing for My Supper" (2020) produceerde. Dit werd gevolgd door "Strange Time to Be Alive" (2022) en zijn nieuwste album "Medium Raw" (2025). Ook voor deze driekoppige band 40 minuten. Noteren we op de bas de Franse Max Genouel en op drums de Spaanse Adrian Marmolejo. Hij brengt ons bijna alle nummers uit zijn laatste “Medium Raw” album. Met typisch verrassende stijl, fingerpicking en zijn grauwe stem “I Got This Problem” en “Steely Knives”. Aansluitend een ouder en trager meeslepend nummer “Straightjacket For Two”. Alle verhalende songs waar iedereen, in deze Club Mississippi tent, duidelijk graag meer van lust. Een tof blues riffje in”Unspeakable Thing”, welk hij verder boeiend solerend uitwerkt. Twee singels “Mama Can Be My Valentine” en “Tumble Weed” uit 2021, die Rory ook zou zingen mocht hij uit Alabama komen. Nog altijd op dezelfde fender terug naar dat nieuwe album met een slow “Go Down Swinging” en melodieus “Rag Doll”, dat klinkt als de Black Keys. “Racing To A Red Light” ook weer zo'n prachtig geschreven song met een even uitdagend ritme. Terug naar Alabama met huilende nostalgische blues ”I Could Die Right Now”. Dan weer een opwekkende “Gravy Train” en sluiten af met “Tinfoil Hat”.

De DELTA GENERATORS is een in Bean Town Boston gevestigde rockband, die in 2008 door vier gelijkgezinden opgericht werd. Hebben sinds hun debuut in 2008 een indrukwekkende reputatie uitgebouwd. Ze combineren diverse genres waaronder blues, roots, R&B, americana en rock, wat resulteert in hun unieke sound. Het viertal bestaat uit Brian Templeton zanger en harpist (sinds 2014 vervangt hij Craig Rawding), de broers Charlie op gitaar en Rick O’Neal op bas, met Jeff Armstrong op drums. We ontmoetten de heren verleden jaar op Swing Wespelaar, ook met interview van de hele band. Zij starten met “That Evil” waarin Brian met de woorden “you know what I talk about people” al direct de interactie ingaat. Maar ook met mondharp in “Canebrake is Brian een duiveltje die iedereen solerend meevoert. Paar songs uit hun nieuw album:“The Lost Years” waaruit de meestamper “Shame Shame Shame”. Muziek die je alle problemen laat vergeten. Als bewijs een meeklappend publiek, zoals in “Everything 's Gonna Be All Light” en “Mind Eraser”. Altijd feestje met deze kerels en Charlie toont ons het betere gitaarwerk in “No More”, “I Know You Know”, Inside Your Blue”, “Goodbye Baby”, Too Many Cooks”, “Sunshine”, “The Night Of The Johnstown Flood”, blues waar je blij van wordt. Terwijl het wolkendek buiten in een grote waterval dreigt te veranderen, nemen zij hier in de tent “The Devil Gun” ter hand, met een riff dat de donder gewoon nabootst. Ook nog “Bigger Than the Both Of Us” en ”Strawdog Strut” maken van de voorbije 45 minuten weer onvergetelijk.

En hop naar ROLAND VAN CAMPENHOUT FEAT. MAURO PAWLOWSKI EN STEVEN DE BRUYN. We vierden verleden jaar nog allen samen Roland zijn 80-ste jaar op deze aarde. De blueslegende alive and kicking die niet vies is van andere muziekgenres als prog en rock, noch kleinkunst en folk. Mauro Pavlovski de 54-jarige Limburgse zanger/gitarist van o.a. dEUS, ook al even verscheiden en experimenteel naast hem. Met daarbij onze 57-jarige harp maestro Steven De bruyn, veel te grote bio om even hier op te noemen, El Fish en verder The Rhythm Junks staan altijd mooi op zijn CV. Dit drietal is en blijft sterk werken aan nieuw materiaal, benieuwd wat ze hier gaan brengen samen met nog zes andere Space Cowboys, Nicolas Mortelmans op sitar, Toon Verbrugge op drums, Frederik Segers op gitaar en keys, Mirko Brakovic op bas en Nils De Caster op Mandoline, viool en lapsteel. Inderdaad geen drie- maar wel negenkoppige band voor ons. Van Roland, de kosmopolitische peetvader van de blues, weet je noot wat hij gaat brengen, elk optreden belooft altijd een mooie verrassing, zoals ook nu. Met zo een band met rasmuzikanten, wordt de experimentele way of playing the blues dan ook helemaal uitgevoerd. Met een uitvoering van “Ghosts” wordt dat al snel duidelijk met spontane soundscapes van deze cowboys. Roland is nog heel goed bij stem en de harp solo's van Steven leggen daar de juiste foam op, als een goede kraag op een bierglas. Ook de viool van Nils maakt het plaatje compleet. De aarch's en oow's zuchten, het hoort er allemaal bij. Het wordt nog experimenteler als ook Mauro mag soleren. We zitten in de progressieve jazzfase van dit optreden, psychedelica en experimentele live wereldmuziek met een nummer waarbij ieder zijn eigen cocoon met instrument heeft en uitvoert, het geheel klinkt duivels mythisch maar geslaagd, als een Jeroen Bosch met devils and mysterious angels in de buurt, Roland zijn rode muts past hierin dan ook helemaal. Fingerpicking zingt hij verder “The Devil Has the Best Tools” en het speelse maar dierbare “Sweet Jelly Roll Baker”, damned great blues to the bone. We zingen dan ook graag “Worried Blues Man” met hem mee. “It takes a worried man to sing a worried song”. Met Roland is de stap naar verschillende muziekvormen nooit een brug te ver.

SAMANTHA FISH: Met deze dame op de affiche was het al lang duidelijk dat Blues Peer er een feest van wil maken. Als Amerikaanse 36-jarige gitariste en singer-songwriter uit Kansas City, Missouri, wordt zij vaak genoemd als bluesartiest. Maar haar songs proeven naar meerdere genres, waaronder rock, country, funk, bluegrass en ballades. Ze begon met drummen, maar schakelde over op gitaar toen ze 15 was. Haar moeder was de leider van een lokaal kerkkoor, en haar vader speelde gitaar met vrienden. Samen met haar haar zus, Amanda ook zangeres en bluesrock gitariste, werden beiden aangetrokken tot bluesmuziek in hun tienerjaren. Albums als Sticky Fingers en Exile On Main Street noemt ze als belangrijke invloeden. Trad al samen op met Eric Clapton ( EC Crossroads Guitar Festival) en hier op haar Euro Tour (GB, DK, NL, B, F en SP)hun enig optreden in Belgie. met zelfde band op als in de opnamestudio. Ze wordt begeleid door Josh Freese op drums en Diego Navaira op basgitaar. Freese is een legendarische drummer die heeft gespeeld met onder andere Guns N' Roses, Nine Inch Nails en The Replacements, terwijl Navaira bekend is van The Last Bandoleros. Bomvolle tent uiteraard, plots een luide CD intro, waarbij ieders stem wordt gesnoerd. De band valt hierop in en daar verschijnt Sam in wijnrode latexoutfit met witte Gibson, ons uitdagend “you wanna kick my ass ? “ Start een powerful reeks van songs als “Kick Out The Jams”, een MC5 & Blue Oyster Cult cover. Heavy drum intro en lekker sliding snarenwerk op “Paper Doll”, titelsong van haar kersvers nieuwe album, waarop en waarna ook “I'm Done Runnin' “ waarvoor ze eerst haar andere rode Gib nam. Terug op de witte Gib “I Put A Spell On You”. Ik hoopte dit nummer nog eens live te horen, nadat ik (mojobreezer op youtube) haar dit tien jaar geleden meesterlijk zag uitvoeren bij Francis in de Spirit Of 66 te Verviers. Uitvoeringen die je niet kan vergelijken. Maar deze is voor mij de lady en het nummer van dit festival. Terug andere gitaar, grootscheepse slide intro en spontaan meeklappend publiek bij “Lose You”. Woow, schitterende zilveren Gib nu ter hand en speedin' up song maar traag inzettend “Sweet Southern Sounds”, het knalt hier in de tent, gelukkig top amp's en speakers. De Cigarbox voorspelt natuurlijk alles. “Bulletproof” is intussen de! song van dit instrument waar je niet genoeg van krijgt. De cigaar even uitdoven en over naar een rustiger maar meedeinend “Fortune Teller” en een pijnlijk “Rusty Razor” en mooi singersong werk in “Don't Say It”, allemaal uit haar nieuwe album. Een juist klinkende “Dank U Wel” is altijd tof te horen van een blueslady uit het verre Westen. Zoals Samantha mocht meespelen bij de North Mississippi Allstars hiernaast in de Uptown tent, vraagt ze nu haar goede vriend Luther Dickinson met haar te spelen, wat resulteert in een ademloos gitaarduel. Meer dan een verrassing, daar komen we voor. Met “Black Wind Howlin' “ sluiten ze haar grandioze set af, grootse lady who sings the blues in a majestic way.

LEE FIELDS (Elmer Lee Fields) is een 75-jarige Amerikaanse soulzanger, ook wel "Little JB" genoemd vanwege zijn fysieke bewegingen en vocale gelijkenis met James Brown. Heeft opnames gemaakt met Kool And The Gang, Hip Huggers, O. V. Wright, Darrell Banks en Little Royal. Fields heeft een indrukwekkende carrière wat ook blijkt door samenwerking met blues- en soulzangers Clarence Carteren Little Milton en met Dr. John en Bobby Womack, zelfs met B.B. King. Vijf over tien start dit laatste optreden in deze imposante tent Club Mississippi, het regenweer trotserend. Waarin deze zeskoppige band in deze criminele crazy en rare wereld toch een vonkje happiness geeft. Een hit “Don't Ever Leave Me” als intro brengt het allemaal mooi op gang. “You Can Count On Me” en “My World”, songs waarbij je niet stil kan staan. For all the ladies in the world it's party time“Ladies “ en even soulful “Two Timer”. Meewuivend dansend publiek in “Let's Talk It Over”. “Get To Get Through To You”, “Honey Dove”, Two Jobs”, “Forever”, “MakeThe World” en “Faithful Man”, zorgden voor een warme, vintage soulsound. De rauwe charismatische stem hierbij bewees nog maar eens dat betere muziek opwarmt, bij een fris pintje weliswaar.

Guy Cuypers