BOURBON STREET* is de naam van een straat in het French Quarter in New Orleans (Louisiana). Het is zowat de meest hitsige straat, volgepakt met dynamische bars en stripclubs. Ze is bekend om haar ravissante cultuur, historische architectuur, haar bruisende nachtleven en unieke sfeer. Andy, Alex, Luc, Mario & Wilfried, vijf muzikanten van bij ons, openden vandaag onder dezelfde naam in de roots tent. Ook een 4-koppige Australische rockband en een band in Manchester, gebruikten dezelfde bandnaam. Wie het eerste was, c.q. de beste is, dat doet er op zich niet toe. Wij staan volledig achter gitarist Andy “Slick” AERTS (Chilly Willy, BluesBones), bassist “Lowdown” Alex ROZKA, drummer Wilfried CLAESEN (Blues Skills, Bridge to the Blues), harpist Luk BOONEN en frontman/zanger Mario JOSSELS. In ’21 pakten ze de draad terug op met vooral steviger blues/rock werk, deels covers, maar meer en meer eigen nummers. Vandaag mochten ze de zaterdag openen en dat deden ze met klasse met nummers als o.a. “Hometown”, “One Night Man” en afsluitend, “Craving”. Het nummer dat lang bleef hangen was een oud nummer, een dat Luc schreef, het rustige door de trom gedreven en op de groove van zijn harmonica drijvende, “Owl”. Dat bewijst hun klasse!

THE BLUE CHEVY’s waren al de volgende “oude” bekenden. Ze traden hier voor het éérst op in de begin jaren van het Varenwinkel-festival. De band, uit de regio Werchter (Vlaams Brabant), werd in 1989 “tijdens de wilde tienerjaren van Chevy-nozems op de Don Bosco school in Haacht” opgericht, onder impuls van de broers Frederic (gitaar) & Philippe (drums) MARTELLO én Kris BRIES (zang, harmonica), om (als Martello-Bries trio) hun passie voor vintage R&R en neo-rockabilly te kunnen delen. Later vervoegden toetsenist Jan Ursi (piano, Hammond) en de blazers (Kim Vandeweyer: trompet & de vandaag afwezige Koen Desloovere: sax) hen. In de zomer van 2014, na een toevallige ontmoeting op een tuinfeestje, pakten ook zij de draad weer op. Met de terugkeer van Ursi en nieuw bloed (Sven Smekens: ritme gitaar + Jean-Luc Cremens: bas) herrees de band als het ware als een feniks uit zijn as. Meerdere opnames later en precies 20 jaar na hun eerste passage stonden ze hier opnieuw op de planken. Door een technisch probleem aan de versterker van Frederic was de start wat moeizaam, maar de band -vandaag voor de gelegenheid met Hnita-MC toetsenist, Ursi- herstelde zich snel met nummers als o.a. “The Night Calls”, “Got that Feeling” en “Sitting on a Stone”. The Blue Chevy’s was daarna zelfs even een meerstemmige band die, ook zonder microfoon, niet rap van de wijs te brengen is!

PRINZ GRIZZLEY* aka Chris COMPER is een Oostenrijker. Genau! Hij maakt muziek recht uit het hart, een hart gevormd door “bergen, bossen, koppigheid, hartelijkheid, gehechtheid en een eenvoudig leven…”. Blues, honky-tonk, Americana en melancholische alt-country verwacht je misschien niet direct in de bergen van Oostenrijk, maar bepalen nadrukkelijk zijn stijl. Zijn doorleefde stem en wat pedal steel gitaar horen hier bij. Dat hij voor zijn optredens grabbelt in de tracklists van zijn albums ‘Come on In’ (2017), ‘To My Green Mountains Home’ (2020) of ‘Dear Leftovers’ (2024) is zowat een waarschijnlijkheid. De Prinz treedt solo op, maar ook als duo met o.a. Johannes Bischof of -zoals hier in Herselt- met zijn Beargaroos, of te wel: Andreas Wettstein (drums), Claude Meier (bas) & Johanness Bischof (pedal steel). Zijne Hoogheid was, wat hij met “Wide Open Country” en “Got Nothing to Prove” al meteen duidelijk maakte, vandaag één van de wat vreemde eenden in de bijt. Zijn set was intiem, afwisselend en verder met songs als “The Shovel”, “You Don’t Know Love” en “Longing for a Fire” verrassend. Als den Bruno nog eens in de bergen ronddwaalt, mag hij nog meer van dat soort muzikale mannen meebrengen!

SEAN ‘MACK’ McDONALD is een jonge twintiger, geboren in Augusta, een stad in de Amerikaanse staat Georgia. Hij is een gitaar virtuoos, een aanstormend talent. Muziek is hem met de paplepel ingegoten, al meer dan tien jaar timmert Sean aan zijn muzikale carrière. Zijn veelzijdig repertoire gaat van ingetogen blues naar uitbundige rock ’n roll en daarnaast is hij niet vies van een beetje R&B en jazz. Hij beheerst moeiteloos een scala aan stijlen gaande van Robert Johnson, T-Bone Walker tot Chuck Berry. Dat ze hem qua stijl de “jonge” Kirk Fletcher noemen is niet ongewoon. Hij toerde al in Europa, speelde tijdens het Lucerne Blues Festival in Zwitserland en trad op in de Bananapeel in Ruiselede en in de Missy Sippy Blues & Roots Club in Gent. Voorlopig heeft hij nog geen eigen albums, maar daar kijken we zeker naar uit. Als hij in onze contreien rond toert wordt hij meestal bijgestaan door toppers uit Frankrijk. Hier met Fabrice BESSOUAT achter de drums, Julien Dubois (bas), zonder toetsenist (zonder Cédric Legoff) maar met de erg sterke saxofonist, Sylvain Tejerizo. Sean zette -met heel wat covers- de tent snel in vlam. Hij deed dat erg overtuigend met nummers als o.a. “Country Style” (Little Milton), “Blame It on the Blues” (Charles Cook), “Somethin’s Wrong” (Ray Charles) en opzwepend rockend met Chuck Berry’s ,“Too Much Monkey Business / Maybellene” en Little Richard’s, “Lucille”. Samengevat: een opkomend muzikant, van alle markten thuis, past perfect in de winkel van Gevarenwinkel. Van hem gaan we zeker nog meer horen!

Zanger / drummer MARLON PICHEL* is een dertiger uit R’dam. Op zijn negende stond hij al (met de band van zijn vader) op een podium en in 2019 deed hij mee aan de Voice of Holland. Pichel is ook muziekdocent, componist en actief met zijn eigen band Bourbon Avenue, waarvan Brian Kruit (bas), Marc Jansen (gitaar) & Stan de Kwaadsteniet (keys, gitaar) deel uit van maken. Ze worden ondersteund door een blazerssectie, met bariton SAXofonist Frank Groenendijk,  tenor SAXofonist Paul van de Calseijde & trompettist Bart van de List. Met zijn muziek keert hij terug naar de roots: soul en rock ’n roll. In 2015 debuteerde hij met ‘Livin’ & Lovin’ (2015) en meer recent volgde ‘Good Ol’ Loving’ (2023). Geïnspireerd door “groten” als Otis Redding en Wilson Picket nam de goedlachse en charismatische frontman probleemloos het publiek van (Ge)Varenwinkel in de roots tent mee terug naar de sixties en seventies met o.a. “Crazy Daisy”, “Please, Please, Please”, de éérste single die hij zelf schreef “Good Ol’ Loving” en met de prima pianosolo, “I Wanna Boogie”. De afsluiter die vandaag erg veel bijval had was, “Feelin’ Allright”. Wat een feest!

G.LOVE & SPECIAL SAUCE was in Gevarenwinkel, door zijn relaxte en groovy stijl en unieke vocale aanpak waarin rapachtige teksten met een bluesy zang gecombineerd worden, misschien wel de meest bijzondere vreemde eend in deze blues & roots bijt. De Amerikaanse band, een blues annex hiphop trio afkomstig uit Philadelphia, werd in 1992 opgericht door G.Love aka Garrett Dutton, Jeffrey Clemens alias Houseman (drums) & Jim Prescott alias Jimi Jazz (contrabas). Hun sterk persoonlijke muziekstijl is een unieke mix van klassieke blues, hiphop en rap. G.L & SS debuteerde in 1994 met een titelloos album. De single "Cold Beverage" kreeg dank zij VTM enige bekendheid. In 1995 volgde ‘Coast to Coast Motel’ en in 1997, ‘Yeah, It's that Easy’. Met hun vijfde album ‘Electric Mile’ (2001) richtten de bandleden zich meer op hiphop, funk, rock en soul. Het meest recente album heet ‘The Juice’ (2019), ft. Marcus King & Keb’ Mo’. In Herselt maakten ze met nummers als “Got Love”, “Kiss and Tell”, “Rise Up” en “Let’s Make Love”, hun optreden memorabel. Merk hierbij op dat Jim Prescoot alias Jimi Jazz, door zijn klasse op contrabas meerdere keren de show stal én dat Sven Bollen op “Cold Beverage” even zijn harmonica klasse mocht demonstreren. G.Love & Special Sauce is een band die dit weekend zeker in mijn top-3 hoort!

Het recept is eenvoudig. Neem wat soulvolle zang en voeg hier wat rockabilly aan toe. Met een mix van Amerikaanse soul en Europese roots muziek sloten LES GREENE & DON DIEGO TRIO* de Roots tent af. Greene raakte de ziel met zijn stem, rijk aan klank en vol emotie. Het Don Diego Trio, dat we kennen van hun optredens in de Living Room van Rootstime, voegde hier met Don Diego Geraci een virtuose gitarist aan toe, die samen met Andy Caligaris (drums) & Giulio Farinelli (contrabas) een unieke rockabilly leveren. Het resultaat was een dansbare en muzikaal rijke show, waarin Les Greene zijn kundige acrobatie demonstreerde en me daarom soms wel even aan James Brown deed denken. Met nummers als “I Want You to Be My Baby”, “Not Again”, “Baby” en “Give Me a Sign” kreeg je evenveel energie binnen, als door het eten van een energie reep! Opnieuw een onbekende, maar interessante band c.q. combinatie, die ook op het festival een nieuwe trend inleidde.

FANTASTIC NEGRITO is het bewogen levensverhaal van Xavier Amin Dphrepaulezz. Hij groeide op in een orthodox islamitisch gezin, zijn platencontract bij een groot label mislukte en een bijna fataal auto ongeluk beschadigde blijvend zijn gitaarhand. Zijn veerkracht in combinatie met de helende kracht van muziek leidde tot een opmerkelijke comeback in 2015. Daarna won hij drie Grammy Awards voor “Best Contemporaru Blues Album” en deelde hij het podium met o.a.Bruce Springsteen en Chris Cornel. Zijn stijl combineert stevige gitaarriffs, ballades en onverwachte muzikale wendingen. Zijn laatste album kreeg de veelzeggende titel, ‘Son of a Broken Man’ (2024). Fantastic Negrito was op het einde van de avond een band die je moest “ondergaan”. Hun setlist was een lange groove die hangen bleef. Met “Ninja Song” en “Chocolate Samurai” openden ze, maar met “I Hope Somebody’s Loving You”, “In this Piness”, “Night Has Turned to Day” en “Son of a Broken Man” overtuigde de excentrieke en charismatische frontman nog méér! Ik was snel in “the mood” en ik was zeker niet alleen!

Wat daarna nog volgde was de afterparty, die georganiseerd werd door de ATLANTA KINGS, of te wel Jan Haesevoets, Hans Van Diest, Carlo Van Baelen, Erik Hermans en Bart Haesen, goed voor drie gitaren en een ritme sectie. Zij organiseerden een reis waarop je o.a. Blackberry Smoke, Black Crows en nog méér muzikale legendes als Tom Petty en John Hiatt ontmoette. Hun set draaide als een juke box, die hits verzamelde en voor het goede gevoel zorgde. Ik onthield, ondanks dat de lange dag begon door te wegen, ontmoetingen met Lynyrd Skynyrd, “Keep Your Hand to Yourself” van Dan Baird’s Georgia Sattelites en “One Horese Town” van Blackberry Smoke', dat volgens sommigen een eerbetoon is aan Zichem. John Hiatt mocht met zijn klassieker “Perfectly Good Guitar” hier niet ontbreken en, hoe kan je iedereen in Herselt nog gekker krijgen dan met “Oh Miss Carolina” van… Robert Jon & The Wreck? Na “Take It Easy” van de Eagles zocht ik mijn maten op en keerden we huiswaarts. Het feestje was nog niet gedaan, maar we hadden alle vertrouwen in de wat jeugdige blijvers. Het was dit jaar “anders”, maar goed geweest… Met dank aan allen die dit weer mogelijk maakten!

Op vrijdag was het uitkijken naar “DELANIE PICKERING, deze dame uit New Hampshire die mij al eerder bekoorde, omarmde met haar blues de “echte” liefhebbers! Over MY BABY waren de meningen duidelijk verdeeld. Voor sommigen nog vis nog vlees, voor anderen boeiend en vernieuwend…”. En op zaterdag zette een getalenteerde twintiger, SEAN ‘MACK’ McDONALD, als eerste enthousiast de tent in vlam. Er volgden daarna nog méér verrassingen: PRINZ GRIZZLEY, LES GREENE (half zanger half acrobaat), G.LOVE & SPECIAL SAUCE en de overweldigende FANTASTIC NEGRITO… Was de 27ste editie voor (Ge)Varenwinkel het begin van een koersverandering, wie gaat het ons zeggen?...”

Eric Schuurmans