*
Brenley, Lisa gefeliciteerd met je fantastische show hier vanavond en
de release van jullie derde album “No Fool For Trying”. Ik keek al halsreikend
uit naar de locatie die jullie deze keer zouden uitkiezen voor de opname,
want wees eerlijk, de woestijn in New Mexico en de witte Australische
stranden van Brisbane zijn niet de meest voor de hand liggende plaatsen.
Waar hadden de opnames ditmaal plaats?
(Brenley) Wel, het was de eerste keer dat we een album opnamen in Canada,
maar de songs kwamen tot stand op het Caribische eiland Granada. Het probleem
met thuis een album maken is dat je teveel afleiding hebt. Steeds hangen
er vrienden of familie aan de telefoon of wordt er aan de deur gebeld.
Dit is helemaal niet rustgevend en bevorderlijk voor de concentratie,
zodat wij verkiezen erop uit te trekken. Daar komt nog bij dat we niet
veel thuis zijn omdat we tien tot negen maanden per jaar op tournee zitten.
Als je dan thuis bent is het normaal dat er een drukte van jewelste heerst.
Deze keer hebben we zelfs de opnames strikt gepland om onderbrekingen
door privé aangelegenheden uit te sluiten.
* Ik zie
dat er tijd besteed is aan het artwork van de albumcover : een mooie oude
Chevy pick-up, op een zandkleurige ondergrond, met het Madison Violet
logo op de zijdeur en geflankeerd door jullie, klaar voor het vertrek.
De teksten zijn precies getypt op een versleten typemachine en niet foutloos,
met dubbele en roodgekleurde letters.. Heeft dit een bedoeling?
(Lisa) Wel, we wilden hiermee de nadruk leggen op het feit dat niets of
niemand perfect is, zoals ook de titel van de cd zegt, “No Fool For Trying”.
Je moet fouten maken om eruit te kunnen leren.
* Die
pick-up is ook een speciale wagen, precies een kruising tussen een personenbus
en een beestenwagen?
(Brenley) We zagen die truck altijd in de buurt rondrijden, maar als we
hem opmerkten was het al te laat en was hij verdwenen. Tot op een dag
ik hem geparkeerd zag staan en een briefje achter de ruit kon steken.
Bleek het toch wel de truck van onze fijne buurman Eddie te zijn. Die
leende met plezier zijn oud karretje voor een fotosessie. Eddie is een
doodbrave man die voor zijn plezier bij ons de buurt netjes houdt en oude
spullen verzamelt. De pick-up is wel bijgewerkt, want in originele staat
is hij heel kleurrijk met de borstel geverfd.
* Binnenkort
spelen jullie in Schotland. Geeft dat een speciale verbondenheid met jullie
Schotse roots?
(Brenley) Het is wel speciaal. Twee jaar geleden zetten we voor de eerste
maal voet op Schotse bodem en je voelt toch de verbondenheid die altijd
hoog in het vaandel zijn gedragen door onze familie. Zowel Lisa als ik
zijn geboren in Nova Scotia in Canada en daar leeft zowel de Schotse als
de Ierse cultuur heel fel. Nu vernam ik zopas dat we daar gaan deelnemen
aan het Shetland folkfestival, samen met ander talent. We zouden vanuit
Aberdeen met de boot vertrekken naar verschillende eilanden, er optreden
en daarna teugkeren en zo ’s anderendaags opnieuw. Ik ben benieuwd hoe
dat gaat aflopen. Zo heb ik nog nooit op een festival gespeeld.
* Het
is de eerste maal dat ik zo’n ontgoocheling over de carrière van een artiest
hoor in een song zoals de opener “The Ransom”. Het moet hard zijn om soms
in rokerige kroegen voor een ongeïnteresseerd publiek toch het beste van
jezelf te geven.
(Brenley) Je mag dit wel niet zien als de referentie voor onze shows.
Een carrière heeft nu eenmaal zijn ups en downs en je legt nu eenmaal
de alt hoog. Dit gebeurt natuurlijk onvermijdelijk, hoewel we met een
goede promotor werken die dit soort toestanden tot een minimum beperkt.
Soms gebeurt het toch dat je de foute gig aanneemt, ook al is het maar
voor het geld om de benzine te betalen. Ik had een veel gemakkelijker
keuze kunnen maken, want ik had alles wat ik wilde, geld, een huis, alle
luxe. Soms moet je kiezen tussen wie je bent en wie je wil worden en zeker
geen schrik hebben voor wat er komen zal, want er is niets zo verlammend
als angst.
* Wat
is jullie voornaamste doel in de muziek?
(Brenley) We willen een “Mansion On The Hill”! (algemene lach)
* Dat
is Neil Young!
(Lisa) Inderdaad! Nee serieus. We willen gewoon verder doen zoals we nu
bezig zijn en goede cd’s kunnen maken en ons goed amuseren zoals vanavond.
Het is niet zo belangrijk of je voor zestig mensen of voor duizend mensen
speelt. Vanaf het moment dat je voelt dat je respons krijgt van het publiek
is de show geslaagd en ga je automatisch meer van jezelf geven. Natuurlijk
moet je dag na dag, concert na concert werken aan je fanbase en aan jezelf
als groep zodat je groeit en je een zekere financiële gerustheid hebt
zodat je zonder stress verder kan werken.
* De productie
van deze cd was in handen van de Canadees Les Cooper, de vorige deden
jullie met John Reynolds. Les zorgde ervoor dat de plaat een natuurlijkere,
open, akoestische sound meekreeg. Was het zijn keuze om de cd zo te laten
klinken of was het jullie keuze?
(Brenley) Toen we voor de eerste maal Les ontmoetten in zijn studio, vroeg
hij ons het album live voor te spelen, enkel wij twee op gitaar. Dit beviel
hem zo goed dat hij besloot dat het zo moest blijven, enkel met toevoeging
van drum, upright bass en hier en daar wat banjo of mandoline. Ik denk
dat het ons beider keuze was. Hij wist wat hij wilde horen en dat was
identiek hetzelfde van wat wij verwachtten hoe het album moest klinken.
In de toekomst zullen we zeker nog met John werken, maar we hadden voor
deze plaat een bepaalde sound in het hoofd en dan kun je beter van producer
veranderen dan proberen iemands ideeën te veranderen en hem tegen zijn
natuur in te laten werken. Het is niet dat we niet van John’s klank houden,
maar als je op zoek bent naar een klassieke violiste ga je ook niet tegen
Lisa zeggen pas je stijl aan, maar dan zoek je iemand anders.
* Het
titelnummer “No Fool For Trying” staat tweemaal op de cd in een verschillende
mix, één als derde nummer met John Reynolds en één als laatste nummer
met Les Cooper. Heeft dit een speciale reden?
(Lisa) Inderdaad. In Canada wordt de plaat enkel verkocht met de Les Cooper
mix. De platenmaatschappij wilde de cd met dubbele versie enkel zo in
Europa verkopen om zo ook de radiostations hier de keuze te geven tussen
de twee versies. De John Reynolds versie klinkt volgens hen meer Europees.
* De titel
van jullie nieuwe album “No Fool For Trying” is een open vraag. No fool
for trying what?
(Brenley) Het betekent ondermeer je niet vastpinnen op het resultaat van
iets. Toen we met Madison Violet begonnen was het ook een stap in het
ongewisse en wisten we niet hoe ver we zouden geraken. Voor hetzelfde
geld waren we al lang gesplit geweest en hadden we hier nooit op het podium
gestaan. Je mag daar niet bij stilstaan en je moet verder blijven proberen
en de moed nooit verliezen. De plaat gaat ook over verlies. Ik verloor
mijn broer tijdens het schrijven van deze plaat en Lisa een heel goede
vriend. Dikwijls gleed de moed me in mijn schoenen als ik mijn broer ging
bezoeken in een rehabilitatiecentrum, maar nu kijk ik er tevreden op terug
omdat het toch een steun betekende voor hem. Nooit zal ik spijt hebben
dat ik dit probeerde, ondanks dat ik het er heel moeilijk mee had.
* Heb
je ook de kerkklokken horen luiden tijdens “The Woodshop”, het nummer
over de moord op je broer?
(Brenley) Ja, heel vreemd. Dit is al de tweede keer dat dit gebeurt, bizar.
Een andere keer kwam er een hond uit het niets het publiek uitgewandeld.
Er gebeuren steeds rare dingen wanneer we dit lied brengen, alsof hij
zijn aanwezigheid wil bevestigen.
* Op de
cd staan een paar hartbrekende songs zoals één van mijn favorieten, “Small
Of My Heart”, een song die me herinnert aan de eerste kriebels die Sheryl
Crow me bezorgde in “Are You Strong Enough To Be My Man”. Wie van jullie
heeft die melancholische kant of schrijven jullie alles samen?
(Brenley) Meestal komt één van ons twee wel met het verhaal aandraven
en werken we het samen uit en bepalen de toon. Het gebeurt echter ook
dat je na drie vierde komt vast te zitten en maar zit te piekeren zonder
eruit te geraken. Wel, dan zie je dat Lisa en ik als het ware voorbestemd
zijn voor elkaar. Ik kom dan hopeloos bij haar aankloppen of omgekeerd
en dan klaren de zaken zich steeds uit. Het is ons nog nooit overkomen
dat we een song niet afgewerkt hebben. Met twee hoor je meer dan alleen
en spelen er meer ideeën door je hoofd. Daarom is het ook al eens interessant
om een cover te spelen zoals we daarstraks tijdens het optreden het prachtige
“Misses Robinson” en “The Boxer” van Simon & Garfunkel speelden. Normaal
spelen we nooit covers, maar deze twee songs deden we op een “Girls Sing
Boys” show en we merkten hoe fijn het was eens weg te glijden uit je eigen
sound en muziek. Zo leer je wat afstand te nemen van je eigen ding en
dit werkt inspirerend. Die melancholische kant zit er bij ons beiden ingebakken.
Er vloeien nu eenmaal beter gevoelige songs uit onze pen die recht naar
het hart gaan. Ik heb het een hele periode zeer moeilijk gehad om iets
opgewekt te schrijven.
* ”Halways
Of The Sage” gaat over ervaring en wijsheid. Wat heb je geleerd uit jullie
carrière?
(Brenley) Als we één ding geleerd hebben dan is het wel dat we dit leven
van met onze muziek touren van podium naar podium niet kunnen missen.
We hebben bijna geen optredens gedaan dit jaar en als je dan terug het
podium opstapt krijg je dat gevoel dat je niet meer loslaat en je zegt,
ja, hier doe ik het voor. Hier wil ik nooit mee stoppen. Als je op tournee
bent leef je in een andere wereld, met een andere energie. Je hebt geen
tijd om stil te staan en te piekeren over al de soms ellendige dingen
in je leven. Je moet vooruit. (Lisa) Je ontmoet ook een hoop nieuwe, interessante
mensen. Op tournee leef je precies in een cocon. Thuis ben je omsingeld
door de realiteit. Toeren is veel minder stresserend. Als je gerust gelaten
wil worden hoef je de telefoon niet te beantwoorden of je email. Dit gaat
natuurlijk niet altijd, maar als je echt gerust gelaten wil worden heb
je toch de mogelijkheid.
* ”Crying
Your Eyes Out” gaat recht door je hart met jullie wondermooie harmonische
zang. Een broer verliezen is heel erg. Heeft deze plaat je veel geholpen
om dit te verwerken?
(Brenley) Ja enorm. Je kunt zoveel gevoelens kwijt in muziek. Je hebt
ook geen keuze. Ik leef nog en het helpt niemand vooruit als ik de rest
van mijn leven blijf treuren. Zijn overlijden kwam wel onverwacht. Je
weet dat je op een dag je ouders zal verliezen, maar op zulke dingen ben
je nooit voorbereid.
* Volgend
jaar mag Madison Violet zijn tiende verjaardag vieren. Mogen we ons aan
iets speciaals verwachten?
(Lisa) Daar hebben we eigenlijk nog niet bij stilgestaan. Maar we zullen
zeker iets organiseren en zelfs proberen van een nieuw album klaar te
krijgen, hoewel dit nieuwe pas in de winkels zal liggen tegen begin juni.
We houden jullie op de hoogte.
Dat staat
genoteerd. Rootstime wenst jullie nog veel succes en we volgen Madison
Violet met belangstelling op de voet.
Blowfish
Meer
foto's: Blowfish |
