GUY FORSYTH - DUVEL BLUES - 26 MEI 2007

Alvorens we van start gingen met het echte interview waren we toch wel nieuwsgierig naar de gitaar die Guy Forsyth het hele festival overal met zich mee droeg. Dus even polsen.
Guy: wel het is eigelijk een gitaar opgemaakt uit verschillende elementen van andere gitaren waar ik niet echt tevreden van was maar elke gitaar had wel iets dat me kon bekoren. Zo zit er een oude humbucker element in maar ook een goedkoop element van een Italiaanse gitaar die ik ooit kocht. De hals is dan weer van iemand die een gitaar voor me maakte. Ik vond de gitaar te zwaar en te weinig karakter hebben maar de hals stond me wel aan. Het is dus niet echt een waardevolle gitaar maar ik ben er wel aan gehecht.

Ik maakte een grapje over het feit dat als hij ooit niet meer kan leven van zijn muziek, hij nog altijd zijn brood kan verdienen met handenarbeid.
Guy: wel, niet echt want Ed Ronald heeft de gitaar voor mij gebouwd, ik heb enkel de stukken verzameld. Ik ben echt niet goed op dat gebied, als het niet door de muziek was dan zou ik honger lijden.

Allereerst proficiat met de geboorte van je eerste kindje enkele weken terug.
Guy: ik heb zoiets nog nooit eerder gedaan, het is m’n eerste kindje en ik ben er gek van. Ik hou van reizen en spelen op festivals hier in Europa maar dit keer had ik het toch moeilijk om over te komen. Ik laat haar niet graag achter, het is hard voor mij deze keer.

Maar natuurlijk zijn we hier in de eerste plaats om over muziek te spreken. Allereerst, zie je jezelf nog als een bluesmuzikant of eerder een rootsmuzikant of geen van beiden?
Guy: Ik denk niet dat eender welk muzikant momenteel zich kan zien als een hardcore bluesmuzikant. Het zijn in mijn ogen gewoon artiesten die songs schrijven. Trouwens iedereen die wat onderzoek doet naar Robert Johnson komt erachter dat hij verschillende soorten songs schreef en niet enkel bluessongs. Maar hij nam enkel bluessongs op omdat dat het enige was wat mensen van hem wilde kopen en horen. Ik herinner me nog toen ik met Luther Tucker rondhing dat hij op het laatste, voor hij stierf, zeer gefrustreerd was. Hij had zoveel verschillende stijlen songs geschreven maar niemand wilde die songs horen en dat frustreerde hem enorm. En daarom wil ik mezelf liever zien als een muzikant, ik wil muziek maken. Of dat nu roots of blues genaamd wordt is niet echt mijn grootste zorg. Zie je, iemand mag naar een song van mij luisteren en zeggen "wow, dat is een geweldige bluessong" terwijl iemand anders het geen blues vindt maar het die persoon wel raakt. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken maar zolang als de muziek die je maakt vanuit je binnenste komt is het wat mij betreft blues. Over muziek praten is als dansen op architectuur, we proberen er wel namen voor te verzinnen maar eigelijk zijn die namen enkel nuttig om je muziek te delen met anderen. Maar het is eigelijk niet nuttig voor de artiest weet je, geen enkele artiest wil echt in een hokje geplaatst worden.

Ron here is a big fan of your cd "Needlegun", Welke van jouw cd’s mogen we vermelden als jouw favoriete cd?
Guy: wel, er zijn verschillende opnames en verschillende takes op elke cd die ik liever heb en hoor dan dat ik echt één cd heb die voor mij favoriet is. Want elke cd heeft wel dingen waar ik weg van ben. Ik heb altijd meer interesse in het volgende dat ik ga ondernemen omdat je als muzikant steeds weer evolueert en groeit. Zoals wat ik recent heb ondernomen ( Guy geeft me zijn nieuwste cd "Unrepentant Schizophrenic Americana"), een live opname van oude songs en rootscovers. Want ik ben eigelijk het meest geïnspireerd door muziek uit de jaren ’20 want dat was eigelijk muziek voor de industrie er vat op had. Volgens mij heeft de industrie de muziek beïnvloed maar in de jaren 20’ klonk iedereen anders. Als je bv. Chicago neemt dan merk je dat in het zuiden de muziek heel anders klonk dan in het oosten. En er waren natuurlijk ook enkele muzikanten die aan beide zijden speelden. Je leerde destijds echt muziek spelen van hetgeen je hoorde op records van anderen en deze records waren meestal echt gewoon lokaal een succes. Maar dan in de jaren ’30 werd er begonnen met het uitzenden van Glen Miller shows op de radio en al de ‘hipsters’ hadden dan zoiets van “hey, speel eens een Glen Miller song”. En als je dat niet kon was je niet cool , dus dat veranderde echt wel heel wat in de muziekwereld. Want tegenwoordig als een grote band een song heeft ben je verplicht die te horen, iedereen tegenwoordig moet naar Justin Timberlake luisteren. Daardoor zijn er nu eenmaal mensen die denken dat muziek zo klinkt. Maar er is veel meer op de wereld en daarom luister ik liever naar de muziek van die tijd omdat er eigelijk veel meer originaliteit in steekt.

Om welke reden nam je je eerste CD, de live ‘High Temerature’ op in Nederland?
Guy: Omdat we die unieke aanbieding kregen. Toen we voor het eerst naar Europa kwamen hadden we geen enkele cd of wat dan ook. Het begon eigelijk allemaal destijds toen we in een juke-joint in Austin speelden en Doc-O-zone wilde een cd opnemen met ons. De Metropole in Nederland bleek daar ideaal voor te zijn daar er een 16-track studio aanwezig was die los stond van de zaal waarin we speelde. En we hadden eigelijk helemaal geen geld dus zij hebben ervoor gezorgd dat het geld er kwam en we zijn er heel blij om dat het allemaal zo goed gelukt is. Want de grote labels hadden helemaal geen interesse in wat we deden, de Indy labels gelukkig wel. Plus het feit dat het publiek toen echt nog enorm enthousiast was over alles wat uit Amerika kwam, toen veel meer dan nu.

Soms heeft je stem wat weg van Tom Waits, is dat zo bedoeld, hou je van zijn muziek en zie je het als een compliment om met hem vergeleken te worden?
Guy: Ik zie het zeker als een compliment om met hem vergeleken te worden en een reden waarom mijn stem zo klinkt is het feit dat je dezelfde klankkleur hoort bij Louis Armstrong en bv. Blind Willie Johnson. Tom Waits heeft die stemkleur niet echt uitgevonden, het is gewoon zo dat die klankkleur veel meer gevoel teweeg brengt. Maar het is een klankkleur die veel meer gebruikt wordt in Afrikaanse muziek. En ik denk dat Tom Waits meer van invloed is op de muzikanten momenteel net zoals Chuck Berry dat was voor muzikanten in zijn tijd.

Werk je nog regelmatig samen met The Asylum Street Spankers ?
Guy: ja, ze leven in Austin en ik neem regelmatig wat met hen op en zij met mij, in de mate van het mogelijke. Ik ben de laatste tijd wel veel full time met mijn ding bezig en zij dan weer met hun ding. Maar ik blijf zeker regelmatig met hen samenwerken want eigelijk waren zij de baby voor mij die ik ervoor niet had.

Als ik luister naar je Cd "Love Songs" dan hoor ik veel politieke invloeden, zo ook de tekst van ‘Long Long Time’, die trouwens schitterend is maar is het waar dat de tekst op enkele minuten geschreven is?
Guy: Die song, ja inderdaad. Er zijn inderdaad wel wat meer politiek getinte songs op die cd maar dat nummer was inderdaad in een paar minuten geschreven. Het was echt een soort van vrij schrijven, natuurlijk hebben we wel wat moeten herwerken wat betreft het rijmen etc. maar verder was het echt wel materiaal dat snel bovendreef.

Is er een bepaalde reden waarom je deze song hebt geschreven?
Guy: ik ben zowat verslaafd aan het nieuws en probeer op de hoogte te blijven van wat er gaande is en waarom. En dat kan erg frustrerend werken, je kan onmogelijk je ogen sluiten voor wat er momenteel in de wereld gebeurd. Zeker wat betreft de Amerikaanse regering en specifiek de administratie. Het is frustrerend en vernietigend en het doet de wereld geen goed en het duurt waarschijnlijk meerdere jaren om dit weer in goede banen te leiden.
Zijn er radiostations die het nummer weigeren te draaien vanwege de tekst?
Guy: ohh ik ben er zeker van dat die er zijn maar we hebben toch wel heel wat airplay gekregen in ons thuisfront. Het is niet echt wat ik noem een smash hit en ik krijg ook haat mail en mensen die zich ervan afkeren omat het politiek getint is. Maar het valt me op dat het momenteel veel minder is als toen de cd pas uit kwam. Maar aan de andere kant, kunst, wat muziek toch ook is, moet mensen uitdagen. En het was makkelijk te schrijven omdat het woorden en dingen zijn waar iedereen mee zit.

Denk je dat de cd "Love Songs" je beste is tot nog toe?
Guy: (denkt even na) ik heb het moeilijk om te oordelen over een cd of een nummer dat ik maak. Weet je soms als ik een nummer schrijf heb ik het gevoel dat ik echt een goede song heb geschreven en als ik het dan aan iemand anders laat horen reageren ze maar koeltjes en gewoon. Daar waar ik bvb een andere song schrijf waarvan ik denk het is okee en een ander er dan echt euforisch over doet. Ik denk eerder dat als ik of eender welke artiest iets creëer ze ervaringen krijgen die negatief of positief zijn. Maar de echte ervaringen en kritieken komen van de luisteraars of toeschouwers want zij zijn echt belangrijk hiervoor, hoe zij het ervaren is van groot belang.
Maar ik denk dat ik de cd "Love Songs" geweldig vind omdat het zich verwijderd van de tijd dat ik begon muziek te maken. Want ik begon echt muziek te maken als een live muzikant gewoon omdat ik een deel wou zijn van wat er allemaal gebeurd als je live muziek maakt. Dat is totaal iets anders dan een CD opnemen, een cd opnemen of een boek schrijven is iets totaal anders dan bvb een speech houden of spelen voor een publiek. Als ik soms in m’n auto rijdt en luister naar de live-opname van een optreden waar ik zelf aanwezig was dan merk je dat het niet hetzelfde is als die avond dat je er zelf was. Je cellen reageren anders dan wanneer je er zelf aanwezig bent, er is iets anders aan de hand. De geur, de massa , je kunt er zoveel over vertellen maar het heeft vooral te maken met het energieke van dat moment. Maar ik denk wel dat ik veel meer ervaring had wat studio’s betreft toen ik Love Songs opnam dan daarvoor. Ik heb de eer gehad om met echt goede producers te werken zoals Dave McNair maar samen werken met Mark Addison was werkelijk een heel leerrijke ervaring. Mark voelt zich meer thuis in een studio dan op een podium en ook komt hij meer van een soort Brickpop stijl dan van de blues. Al heeft hij zich goed ingeburgerd in Austin. En ja we hebben verschillende ideeën en we vullen elkaar goed aan en ik heb de kans gekregen veel dingen te gebruiken en doen die ik ervoor nooit gebruikt of gedaan heb. En daar ben ik blij om want eigelijk wil ik als muzikant zoveel mogelijk absorberen en gebruiken en natuurlijk ook goed kunnen gebruiken. En ik wil zeker nooit afstand nemen van de vinger en de snaar of de performer en zijn publiek maar er zijn zoveel verschillende technologieën. Ik hou van de Chicagosound van de jaren ’50 maar ik ben daar in die periode niet opgegroeid dus ik wil wel de mogelijkheid hebben om gebruik te maken van dat kleurenpalet, ik wil het gebruiken om ermee te schilderen want dat zijn kleuren die weer andere gevoelens losweken bij het publiek. Het is een beetje als koken, je gebruikt knoflook voor dat recept en bvb peper voor een ander maar wat gebeurd er als je beiden weer gaat gebruiken om een totaal nieuwe smaak te creëren. En dat is eigelijk wat ik telkens weer probeer te ontdekken en okee, soms smaakt het niet zoals je gehoopt had maar je hebt het dan toch geprobeerd en door het te proberen kan je het pas ontdekken.

Ik herinner me je optreden vorig jaar op het Belgium Rhythm and Bluesfestival in Peer. Je begon je optreden met enkele nieuwe songs van de cd "Love Songs" maar daarna greep je terug naar het oudere werk. Was daar een bepaalde reden voor?
Guy: wel er zijn verschillende manieren om een verhaal te vertellen en iets over te brengen op het publiek. Je kan aan de top beginnen en zo je weg naar beneden banen of je doet het net andersom. En op een festival spelen is heel anders dan in een club spelen. Als je bvb een hele avond in een club speelt kun je heel veel verschillende richtingen uit. Maar als je beperkt bent tot één set dan doe je je best om zoveel mogelijk van wat je hebt over te brengen aan het publiek. Je hebt niet zoveel tijd en wil toch ervoor zorgen dat je de mensen je hart hebt getoond en dan zoek je naar een manier die het beste lijkt. Zie je, ik kan het podium betreden met de band en een geluid neerzetten die niemand ooit ervoor gehoord heeft maar ze willen het misschien nooit meer horen

Naar mijn bescheiden mening vond ik je eerste songs echt vernieuwend en hunkerde naar meer maar de massa had het niet zo begrepen op je nieuwe aanpak, is dat misschien ook één van de redenen dat je omschakelde?
Guy: tja je hebt soms zo’n soort publiek, er zijn altijd wel mensen die weten wat ze willen horen en zich daarop baseren en er niet van afwijken. En die mensen willen mij het podium zien betreden om hen te geven wat ze willen. Maar toch hoop ik deze mensen ook te kunnen raken met mijn nieuwere materiaal. Kijk, ik luister graag naar de oude nummers van Blind Willie Johnson , Little Walter etc, al die verschillende platen daar hou ik van. Maar momenteel koop ik niet zoveel bluesplaten meer als vroeger toen ik niet wist wat er allemaal op de markt was. Ik heb het gevoel dat ik dezelfde plaat meermaals kocht van verschillende bands en zeker zijn die bands live heel goed en krachtig maar ik heb meer voldoening van het feit dat ik de grenzen van het publiek kan verleggen. En geloof me, dat kan je en om eerlijk te zijn dat moet je. Je mag om eerlijk te zijn niet op safe spelen en telkens weer dezelfde act brengen dus ja, als je dat bedoelt met vernieuwing dan pleit ik schuldig. Want als je als muzikant eerlijk bent voor jezelf dan moet je toegeven dat je veel meer plezier hebt door het ontdekken van nieuwe dingen, nieuwe riffs of sounds, jezelf steeds weer verder ontplooien.

Zal de volgende cd in de traditie van Love Songs zijn?
Guy: wel eigelijk de cd "Unrepentant Schizophrenic Americana" is een live cd die perfect weergeeft wat ik live op het podium doe. Sommige van de opnames zijn van 5 à 6 jaar geleden en met bands waar ik al een hele tijd niet meer mee speel. Maar ik denk dat het perfect weerspiegelt wat ik tot nog toe gedaan heb en welke goede muziek ik in het verleden met verschillende goede muzikanten heb mogen maken. En daar ben ik nog steeds heel blij om, Austin Texas is een schitterende plaats daarvoor. Er is zoveel goeds dat de crème op de tas te dik geworden is maar er staat materiaal op deze cd dat volgens mij als traditioneel mag bestempeld worden maar dan ook weer materiaal dat kan gezien worden als zeer experimenteel. Het is in ieder geval een hoop muziek en eigelijk 2 verschillende cd’s, eentje is een liveopname opgenomen at Antone’s. Want weet je, er zijn eigelijk 2 verschillende manieren om een live cd op te nemen. Eentje is om ervoor te zorgen dat je een zo goed mogelijk geluid krijgt en de andere manier is om gewoon alles op te nemen en ervoor te zorgen dat je een goed optreden opneemt. Dus heb ik eigelijk 2 cd’s, de eerste is met dezelfde band en in multitrack, echt hoge kwaliteit opgenomen daar waar de andere enkel via een 2 track is opgenomen. De 2 track opnames zijn echt zowat overal opgenomen, in iemands living en ook op verschillende plaatsen tijdens verschillende optredens, zelfs in europa.Er staan ook veel covers op de 2 cd’s, ik schrijf zelf heel veel materiaal maar er is zoveel goed materiaal van anderen dat ik graag speel en dat vind je ook terug op deze 2 live cd’s. Ook gewoon om het feit dat de traditie van muziek een wonderlijk verhaal is en ik zelf ondervind dat hoe meer ik ervan leer hoe meer ik ervan hou.

Heb je je muzikale zaag bij je vanavond?
Guy: ja ik heb ze bij me maar weet niet of ik ze ga gebruiken.

Is het mogelijk ergens lessen te halen om met zo’n zaag te spleen of is het gewoon iets wat je moet blijven onderhouden?
Guy: Ik wil het je wel tonen (Guy lacht hartelijk). De truck is eigelijk heel eenvoudig, je plaatst de zaag tussen je benen met de tanden naar je toe, zorg er wel voor dat de tanden niet scherp zijn uit bescherming voor je edele delen (Guy lacht weer smakelijk). Dan neem je het lemmet aan één uiteinde vast en buigt het zodanig dat het een S vorm krijgt. En door het meer of minder te buigen krijg je andere tonen, een beetje als de snaar van een gitaar. Door met je benen wat op en neer te bewegen creëer je een bepaalde vibratie. Het is eigelijk best eenvoudig, je krijgt er wel een vreemde spier van in je pols. Ik hou ervan omdat je eigelijk een meer vokaal geluid krijgt, dat is ook de reden waarom ik het bespeel op de manier waarop je slide speelt. Dat is ook één van de redenen waarom ik de bluesharp speel. Ik ben niet echt een geschoolde muzikant en ik hou van instrumenten waarmee je koren kan nabootsen. Maar dat is niet de reden waarom ik of waarschijnlijk andere grote muzikanten voor mij ooit zijn begonnen met muziek. Maar ik probeer de instrumenten die ik bespeel meer te zien als een stem omdat je dan iets creëert dat over heel de wereld herkenbaar is. Het is hetzelfde met de pentatonische tonen, die kan je ook over heel de wereld horen en dat noemen wij dan de blue notes. Als je bvb iemand die nooit gitaar gespeeld heeft een gitaar geeft zal hij er toch iets uitkrijgen dat herkenbaar is wat het zo interessant maakt. Het is zoals het geluid van een wolf die huilt in de verte of een baby die weent, dat zijn geluiden die bij een ieder van ons in het geheugen zijn geprent.

Laten we de rollen even omdraaien, is er een vraag die jij graag zou stellen aan een bepaald persoon?
Guy: euhhhh hmmmm euhhh ( dan even een stilte ) ja, ik zou heel graag aan mijn baby Mary Mae Lenore vragen waarom zij soms weent en wat ik kan doen om haar te stoppen. Het is zo moeilijk, ze weent en je weet niet wat je moet doen, moet je haar luier vervangen of wat? Ik denk dat iedere ouder in de wereld weet wat ik bedoel en het is echt frustrerend. Maar ik denk dat een ouder zijn niet echt hard is tenzij je er echt bij gaat nadenken. We hebben al de benodigdheden om het te doen en al zovele zijn ons voor gegaan.
Maar natuurlijk zou ik ook eens graag aan George Bush vragen waar ie verdomme mee bezig is. Maar dan waarschijnlijk ben ik niet de enige die dat wil. En ja helaas bestaat de wereld en vele wereldleiders nu eenmaal uit mensen die enkel doen uit eigen belang. Daar waar,zeker wereldleiders, een verantwoording hebben tegenover de andere bewoners van deze planeet en dan is het echt wel frustrerend om te zien dat iemand als George Bush daar totaal geen rekening mee houdt en eigelijk heel wat schade aanricht. Helaas is dat niet waar het allemaal omdraait, het is natuurlijk eenvoudig om de makkelijkste weg te nemen en te zeggen ik heb het mijne, dat zit in onze DNA. Maar als we nuchter en verder kijken moeten we mikken naar een moeilijkere weg en trachten het beter te maken voor iedereen, niet enkel onszelf. Maar technologie gaat momenteel veel sneller dan onze evolutie en als we niet snel wat doen dan moorden we gewoon onszelf uit.

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
Guy: wel momenteel ben ik de laatste hand aan het leggen aan de opnames van een cd die ik een tijd terug opnam voor Antone’s . Destijds was ik nogal gefrusteerd door de relatie die ik met hem had welke tussen haakjes zeer anders is dan Clifford Antone. Clifford antone had helemaal niets te maken met de vorige platencompany laat ik daar duidelijk over zijn. Ik denk niet dat die songs ooit zijn uitgebracht en het zijn songs die ik nog regelmatig speel. Vele fans vragen me regelmatig naar deze songs en daarom wil ik ze nu dus alsnog uitbrengen op deze cd. En het geeft me heel veel voldoening, als je luistert naar de songs en hoe ik ze destijds heb opgenomen. Dan pas merk je wat voor een vooruitgang je als muzikant hebt geboekt door de jaren heen.

Rest er mij nog je een geweldig optreden te wensen en dat we je zeker nog veel in België mogen verwachten in de toekomst.
Guy: ik hou ervan om naar België te komen, ik hou van reizen en wat je allemaal ontdekt en zou dat heel graag willen delen met muzikale vrienden in de States. Als zij zouden zien hoe gemoedelijk het er hier aan toe gaat en hoe fijn het contact met de mensen hier is dan zouden ze zeker hun mening wijzigen.En als je ooit naar Amerika komt dan moet je zeker eens bij mij in Austin op bezoek komen. Maar als vluchten duurder blijven worden en het milieu blijven beschadigen dan vrees ik ervoor dat we in de toekomst veel minder deze tournee’s kunnen doen tenzij we op zoek gaan naar andere minder vervuilende manieren om te reizen.

Blueswalker