DAVIE LAWSON - CULTUREEL PODIUM ROEPAEN - 28 SEPT. 2008

* Davie, we kennen ondertussen de nummers van je eerste album “Konichiwa”, maar als ik goed hoorde telde ik vier nieuwe songs tijdens je set?
Wel, je hebt juist geteld. De twee laatste songs zijn nagelnieuw en de twee andere komen op een nieuw album dat zal uitkomen in de loop van de maand februari 2009. Vier van de zeven songs die ik speelde is dus recent werk omdat ik vind dat die het beste refereren naar hetgeen ik momenteel doe. Ik heb veel geluk gehad hoor. Ik leefde een tijdje met mijn vriendin in het Nederlandse Wageningen, waar ik optrad in een café, soms slechts voor een handvol mensen. Het toeval wilde dat er een klein platenlabel zijn thuisbasis had en dat mijn muziek die mensen ter ore was gekomen. Zo ging de bal aan het rollen, maar ik moest toen eigenlijk alles nog leren. Muziek schrijven is één ding, maar je moet die ook kunnen brengen.

* Je vader was een verwoed verzamelaar van Dylan platen. Kon je je vinden in zijn muziekkeuze of was je meer aangetrokken tot andere muziekstijlen?
Zwijg stil, ik hoor nog steeds Dylan’s jankende stem door het huis galmen. Maar ik hield er wel van en zeker van Bruce Springsteen. Ik herinner me nog hoe ik altijd stond rond te springen in de eetkamer op de tonen van “Born In The U.S.A” In mijn schoolperiode was ik helemaal weg van Radiohead, maar Bob Dylan bleef me fascineren, in die mate zelfs dat ik wel eens een plaat durfde “lenen” van mijn vader, met als gevolg dat we nu niet meer weten wat van wie is. Ook nu nog vind ik Dylan super en blijf ik naar zijn shows gaan. Ik vind bovendien zijn laatste albums zeer de moeite. Mijn vader gaat meer voor de live opnames en de bootlegs. Hij is wel niet zo bezeten dat hij Dylan achtervolgt op zijn shows over gans de wereld zoals sommige wierdo’s. Ik denk dat Dylan zelf dat heel vreemd moet vinden, achtervolgd door steeds dezelfde mensen, overal ter wereld.

* Dikwijls is je debuutalbum belangrijk in die zin dat het je in een bepaalde richting duwt. Heb ik het bij het rechte eind wanneer ik beweer in jou een troubadour, een poëtisch songwriter te herkennen?
Ja, misschien wel, de enige reden waarom ik helemaal op mijn eentje gitaar begon te spelen en te zingen is omdat ik nogal een rondzwervend leven leid. We leefden acht maanden in Nederland, dan in Dublin nu terug in Glasgow, zodat het heel moeilijk is om een eigen band op te richten. Ik begin nu kennis te maken met mensen in Glasgow en het is de allereerste keer dat ik samen met muzikanten op tournee trek, Lucky Fonz III niet meegeteld, maar dat is een goede vriend. Als troubadour zie ik mezelf zeker niet, dat is veel te eenzaam en hele dagen zelf rondzeulen met je gitaar en een stapel cd’s is veel te slecht voor je rug, weet je. Je bent dan al blij dat je op het einde van een goede show wat cd’s verkoopt, zodat je bagage wat lichter wordt. Nee, dan zie ik mezelf liever als poëtisch songwriter.

* Je volgde het pad van je geliefde. Geeft dat je inspiratie of vind je inspiratie in dagelijkse ervaringen of uit beelden uit je fantasie?
Beelden uit mijn fantasie? Dat wil je gewoon niet weten! Vele mensen stellen zich die vraag, waar schrijf je je songs. Ik ga dus niet aan een bureau zitten met de gedachte, nu moet ik iets schrijven. Het is juist het omgekeerde. Ik zet me achter mijn bureau wanneer er iets in mij opkomt waarover ik een song kan schrijven. Dikwijls is dat op de trein of zelfs wanneer ik aan het shoppen ben, maar je kunt dat moment waarop er iets in je opkomt nooit programmeren of forceren. Dat moet spontaan komen.

* Ik zag op internet een interview met mensen die werken voor de website www.onderinvloed.com.
Ja, die kerel die me daar interviewde is zelfs hier. Hij volgt me op elke show van mijn tournee en gaat er een film over maken.

* Je hebt al bijna hetzelfde stalkingprobleem als Bob Dylan?
Nee, zo erg is het niet. Hij is een fantastische man waar we veel plezier mee beleven. Als je goed naar de clips kijkt zie je wel degelijk een paar verwijzingen naar Bob Dylan. Oorspronkelijk had ik hem gevraagd een stukje film van tien minuten te maken als promotie voor onze tournee in september, maar die plannen heeft hij gewijzigd en hij filmt nu zo’n beetje alles wat er gebeurt op en rond de optredens. Hij had zelfs geen reservekleren bij toen hij met ons op pad ging, maar in elke stad die we aandoen koopt hij wat nieuwe kledingsstukken bij.

* Ik zag dat je in die clip een boek toont “The Bible Of Songwriting”, waarin alle mogelijke interessante thema’s aangaande songwriting aan bod komen. Een paar minuten later zie ik je het boek in de struiken kegelen?
Het was wel niet mijn boek hoor. In Nederland bestaat er ook zoiets als de popacademie. Ik snap daar dus de zin niet van. Een song schrijven draait toch om inspiratie. Ik kan nog begrijpen dat ze je leren hoe je een contract moet afsluiten met een manager en hoe je een cd moet uitbrengen, dus meer de technische dingen, maar je proberen te leren hoe een goede song te schrijven is gewoon belachelijk. Iedereen heeft bepaalde invloeden, maar je kan toch moeilijk iemand achter een schoolbank zetten met de opdracht een Bob Dylan song te schrijven.

* Literatuur vind je blijkbaar heel belangrijk. Op de foto’s van je cd-hoesje zie ik een oud boek van J.P. Donleavy liggen, “The Beasty Beatitudes Of Balthazar B.”. Ben je geïntrigeerd door het hoofdpersonage in het boek of komt zo’n existentiële odyssee je bekend voor?
Ik heb het puur gelezen om de titel. De foto verzeilde min of meer toevallig op de cd-hoes en dateert van lang geleden, toen ik thuis wegtrok. De foto van het boek is genomen op het nachtkastje van mijn slaapkamer. Ik lees graag boeken om de te achterhalen hoe mensen een bepaalde taal gebruiken. Je gaat het misschien raar vinden, maar ik lees heel graag documenterende literatuur. Zo heb genoten van de dagboeken van Jack Kerouac toen hij nog een succesvol schrijver in wording was en ik ben gek van historische fictieboeken, zoals de verhalen over het aanleggen van spoorweglijnen. Als je op tournee bent ben je wel veel op pad, maar je hebt ook veel tijd dat je maar wat zit rond te lummelen. Ik vul die liever in met wat lectuur of fotografie.

* Je zegt dat je beïnvloed bent door Tom Waits, Bruce Springsteen en Neil Young, maar je cryptische teksten doen me denken aan Leonard Cohen, die ook veel beeldspraak gebruikt.
Ja, dat begrijp ik wel. Mensen zijn altijd op zoek naar de specifieke betekenis van elk lied. Ik vind dat de interessantste songwriters deze zijn die geen duidelijke betekenis aan een lied geven, maar dit open laten voor interpretatie en zelfs voor verschillende betekenissen naarmate het lied evolueert. Het is misschien geen traditionele manier van songwriting, maar wel een heel interessante.

* Als Welshman gebruik je beelden van rivieren, graven, de zon en vooral het maanlicht in je teksten. Speelt de mythologie hier een rol in of heeft het te maken met je roots?
Ik denk dat het eerder geografie is dan mythologie. Ik groeide op in de grensstreek tussen Wales en England, midden in een bosrijke omgeving die doorkruist wordt door de rivier Dee. Als kind doorkruisten we die omgeving met onze fiets en die indrukken blijven hangen.

* In uw songs vind ik een verborgen protest tegen politieke en sociale misbruiken: oorlog, de plundering van het Afrikaanse continent, de problemen en catastrofen die gewone mensen overkomen, dit alles cryptisch verborgen in beelden. Vind je het belangrijk als singer-songwriter om kritisch te zijn op een expliciete manier?
Het is wel mijn bedoeling niet om een politiek statement te maken. Ik zeg wel iets als mens, die geraakt wordt als men ergens met bommen aan het gooien is of als er iemand uitgebuit wordt. Een vriendin van mijn vriendin zat acht dagen geïsoleerd in New Orleans tijdens Katrina, zonder gsm of enige communicatie. Als ik over zoiets schrijf of de toestand daar aanklaag dan is dat meer uit menselijk standpunt.

*Je werd ontdekt door Dan Tuffy, waarmee je soms ook samenspeelde.
Ja soms, maar nu niet zoveel meer, vooral omdat we ons beiden op verschillende locaties bevinden. Dan is wel een serieuze, krachtige pion om rekening mee te houden hoor. Hij is van origine Australiër en heeft een heel speciale kijk op de dingen en over het opnemen van een plaat. Voor hem staat het gevoel dat de muziek uitstraalt centraal en pas op de tweede plaats de technische perfectie. Maar gisterenavond verbleef ik bij hem thuis, waar hij ook zijn studio heeft in een oude steenbakkerij aan de oever van de Rijn. Ik had daar met hem afgesproken omdat hij de geknipte persoon is om onze volgende plaat , die in Glasgow bij een vriend is opgenomen, te mixen. Dan is The Man!

*Je was gewoon om op te treden in kleine locaties zoals cafés. Hoe belangrijk was het voor je om een cd op te nemen en hoe ging dit in zijn werk?
Er heeft me eens iemand de opmerking gemaakt dat ik voor mijn shows me meer als headliner moest profileren, maar eigenlijk ben ik daar zo niet mee bezig. Wat voor mij van groot belang is dat ik goede shows kan spelen op goede plaatsen voor een fijn publiek. Dat maakt een groot verschil tegenover in cafés te spelen, waar je meestal toch maar dient om de mensen te amuseren en je muziek dikwijls overstemd wordt door ongeïnteresseerd gewauwel. Het is veel fijner om beetje respectvoller behandeld te worden en te spelen op plaatsen, groot of klein, waar mensen speciaal komen voor naar je muziek te luisteren. Het verbaast me nog steeds dat mensen een entree betalen voor een concert en dan de ganse avond achteraan in de zaal staan te praten. Als er een luide band staat te spelen valt dat nog niet zo op, maar mijn muziek is zo stil dat ik er moeilijk aan voorbij kan.

*Je hebt de Japanse groet “Konishiwa”, goedemiddag, als titel voor je album gekozen, waarom, omdat het je eerste album is?
Ja, ergens wel. Ik vond het een passende titel, beter in ieder geval dan simpel “Hello”. Waarom moeten al die titels zo gewichtig klinken zoals “The Wind Trough The Trees”. Ik heb meer zin voor humor. Voor mijn volgende cd had ik “Tree Tumble Weight Mother” verzonnen. Ik fantaseerde over een storm die ‘s nachts een boom deed vallen op een huis met zeventien kinderen die allen tegelijk roepen : “Hi Mother!”.

* Mijn collega Marcie is gek van “Your Son May Grow To Be A Pauper” en “Oh My Messiah”, terwijl mijn favoriet “Berlin’s Wall” is. Het is alsof de mooie poëtische beelden automatisch overvloeien in mooie melodieën. Begin je bij het componeren eerst met de tekst of met de melodie?
Eigenlijk begin ik met beide tegelijkertijd. Ik heb liedjes waarvan ik de tekst volledig apart schreef van de muziek, zoals “Delia”. Het was wel de eerste keer dat ik op die manier een song schreef. Meestal begint het met wat getokkel op mijn gitaar, waarna ik op mijn typemachine vlieg. Ik schrijf altijd met een typemachine omdat ik daar een zeker ritme op vind door de aanslag van de toetsen. Ik loop ook altijd met een notieboekje op zak, voor het geval dat ik een ingeving krijg, zodat ik ze zeker niet kwijt ben. Samen met mijn gitaar vormen die flarden tekst dan dikwijls een aanzet tot een song.

* Niets verhullende titels zoals “When The Money Left, So Did The Priest”, is de favoriete song van mijn zeer katholieke baas Freddy. Vind je zulke onderwerpen in literatuur of spoken die rond in je geest?
Dat zit allemaal in mijn hoofd. Als ik aan één ding een hekel heb is het aan hypocrisie, zowel in de kerk als in de politiek. Mensen beloven iets, maar doen dan juist het tegenovergestelde. Ik doe er alles aan om eerlijk te blijven, ook tegenover mezelf, want anders is het hek van de dam.

* Je songs en je manier van zingen doen me terugdenken aan de Engelse folkmuziek uit de jaren zestig, maar met minder protest. Ben je het daarmee eens?
Nee, eigenlijk niet, want ik werd meer beïnvloed door de Amerikaanse muziek. De Amerikaanse folk uit de zestig was natuurlijk wel beïnvloed door de Engelse. De Schot die samen met mij het podium deelde is wel zo’n door en door folkfanatiekeling, maar het is nooit in me opgekomen om die weg te bewandelen.

* Zal je volgende album in dezelfde stemming geschreven zijn?
Het klinkt een beetje lichter, wat meer persoonlijker ook en we hebben hier en daar een beetje percussie en piano toegevoegd, ingespeeld door muzikanten die ondertussen heb leren kennen. De enige reden waarom Dan Tuffy meespeelde op mijn eerste album was omdat hij de mix deed en er toevallig een gitaar in de studio stond. De meeste van die songs zijn eerste of tweede takes. Momenteel neem ik zo op en vind het de beste manier om het fris te houden. Misschien dat ik in de toekomst er toe kom om het geheel wat meer op te poetsen, maar nu zeker niet. Ook voor het nieuwe album speelde ik enkel een beetje op voorhand samen met de gitarist, maar de pianist en de drummer hebben zich gewoon neergezet en de stukken ingespeeld.

* Je hebt al op verschillende plaatsen gewoond, momenteel in Glasgow. Voel je je nog ergens thuis?
Thuis is waar mijn vrienden zijn. Ik heb me overal thuis gevoeld van het moment dat je vrienden hebt waarmee je grappen kunt maken of een mailtje kan sturen. Mijn thuis is altijd bij mijn vriendin, waar we ook zijn. Ik denk nu ook weer dat we niet voor eeuwig in Glasgow zullen blijven. Ik hou van nieuwe uitdagingen en horizonten en mijn droom en die van mijn vriendin is om in New York te wonen. Mijn vriendin heeft er al veel kennissen wonen, dus zal het niet lang duren om ons daar te integreren.

* Op de top van je MySpace staat de tekst : “Breakdowns And Miniature Batmans”. Wat betekent dat?
Dat is weer zo’n gekheid van mij. Ik kan er absoluut niet tegen dat mensen alles in genres zitten onder te verdelen. Ik zie mezelf niet als een singer-songwriter. Wat is een singer-songwriter? Je mag zelfs een grunge song schrijven, dan zing en schrijf je het nog steeds. Dus, waarom alles in kastjes zitten onderverdelen? Eigenlijk is de titel van singer-songwriter bijna een vloek, want het betekent dat de mensen je vergelijken met de ellenlange lijst van muzikanten die hetzelfde lot als jij hebben mogen ondergaan. Ik zie me als een product van al de mensen die ik ooit ontmoet heb, een product van mijn jeugd waar ik ondergedompeld werd in een bepaald soort muziek, maar ook verschillende types van muziek. Iemand van Detroit zal dan ook andere invloeden meedragen dan ik en zich minder kunnen inleven in mijn invloedssfeer. Waar ik helemaal van walg is van de mensen die zuiver schrijven voor te verkopen, proberen te schrijven naar wat de markt vraagt. Op dat moment heeft het artistieke plaatsgemaakt voor het commerciële. Voor mij is die muziek zonder ziel waardeloos.

Davie, we hebben zeer genoten van dit interview en van je optreden op deze prachtige locatie. Ik ben er zeker van dat we nog veel van je gaan horen.
Blowfish, met dank aan Marcie voor de mooie vragen.

Meer foto's: Blowfish