JIM SUHLER - BINKOM BLUES - 20 SEPT. 2008

Goedenavond Jim, en van harte welkom hier op het Binkom Blues Festival.
Dank U, het genoegen is aan mijn kant.

* Eerst een vraagje over iets wat je de laatste dagen moet beziggehouden hebben, de orkaan Ike heeft Texas bezocht terwijl jij hier in België zat. Ik hoop dat aan het thuisfront alles o.k is en dat alles met de familie in orde is. Het was zeker niet makkelijk om hier te zijn terwijl zich dat alles thuis afspeelde?
Ja, er was schade, maar het meest van al in een paar andere steden zoals Galveston en Houston op ongeveer een honderdvijftig kilometer van Dallas. Dallas kreeg enkel zware regenval, ik heb te doen met al die mensen uit die gebieden. Ik had geluk, bij mij was er niks aan de hand, ik wil niet onverschillig lijken, want dat ben ik zeker niet, maar tegen dat ik terug thuis ben, zal alles opgeruimd zijn en zal er nog weinig te merken zijn. Daarom wil ik nog even iets zeggen, de dingen die over me geschreven zijn over mijn optreden in de Blauwe Wolk in Zottegem hebben me boos gemaakt. Ik dacht even dat jullie dit geschreven hadden, maar gelukkig voor jullie is dit niet zo. Ik was afwezig omdat ik met Ike in mijn hoofd zat, schreef men...helemaal niet! De enige reden dat mijn optreden niet 100% was, was omdat het geluid enorm slecht was en bleef, ik ergerde me hieraan enorm, alles was veel te hard, en de geluidsbalans was waardeloos, dat was de enige reden. En dan nog wat, ik ben niemands sideman!

* Eerst en vooral, kan je ons wat vertellen over je jeugd, hoe kwam je in contact met de blues en welke muzikant zette je ertoe aan om ook muziek te gaan maken, gitaar te gaan spelen in jou geval?
De gitarist die er de oorzaak van was dat ik ging gitaarspelen was Allen Collins van Lynyrd Skynyrd, toen ik hem zag, op mijn veertiende denk ik, was dat de aanzet. Ik had al eerder gedacht aan gitaarspelen, maar ik zag Allen en dacht: “Dit moet ik ook kunnen” Ik was een fan van de Southern rock bands zoals The Allmans, Lynyrd Skynyrd en ook de bands van de jaren 70, zoals ZZ Top, Led Zeppelin, AC/DC, Rolling Stones, Aerosmith, de gewone dingen die je als kerel van die leeftijd normaal goed vind. Zoals zo velen kwam ik via deze kerels tot de blues, je hoorde songs van Led Zeppelin wat bewerkingen waren van de oude bluesvaders om het zo te zeggen, en dan ging je die opzoeken en beluisteren, en zo kwam je bij T.Bone Walker, Robert Johnsonen uiteindelijk kwam ik bij Charlie Patton en dat was voor me Ground Zero. Ik gebruik niet graag de term “The Greatest” maar hij is wel de artiest die het meest indruk op me maakte. Hij lijkt me een zeer krachtige performer. Ik kan honderden keren zijn songs beluisteren en ik raak het niet moe, meer zelfs, ik ontdek steeds nieuwe dingen in zijn songs. Zo zijn er maar een paar, welk nummer ze ook spelen, het wordt hun song, neem Jerry Lee Lewis, Ray Charles, Johnny Cash, Willie Nelson, dat zijn de ware artiesten, laat ze om het even wat zingen, ze maken er hun eigen song van. Maar we zijn aan het afdwalen, wat blues betreft, was ’t Robert Johnson die me eerst aansprak, omdat ik interesse had voor slide, later Robert Nighthawk, Earl Hooker, Elmore James , Hounddog Taylor en natuurlijk Duane Allman. Misschien niet zo populair hier in Europa, maar een fenomenaal gitarist.

* Als we Jim Suhler zeggen dan denken de meesten dadelijk aan George Thorogood, je speelde in zijn band en hij was je mentor, maar kan je ons vertellen met welke bands je daarvoor speelde.
Niemand waar je ooit van gehoord hebt. Ik begon in een Southern Rock band in ’t begin van de jaren tachtig, die”Nothin’ Fancy” heette, daarna in” Overlord” een rockband in 1985 in Dallas . Ik wou in feite al altijd blues brengen en toen begon ik een bluesgroep “Road Hogs” in 1986..

* Met Memo Gonzalez?
Je hebt er toch van gehoord? Inderdaad met Memo Gonzalez, die band bestond een paar jaar en daarna kwamen “The Home Wreckers” En toen die ophielden met bestaan richtte ik “Monkeybeat”t op, en dat was de eerste groep waar ik de leadzanger was en het was een goeie hechte band en alles viel in zijn plooi. George hoorde ons en bracht me in contact met zijn producer Terry Manning en zo ging de bal aan het rollen zoals men zegt.

* Als ik het niet mis heb, speel je nog steeds regelmatig met hem samen?
Inderdaad, ik speel nog regelmatig met hem, om precies te zijn, volgende week in L.A gaan we al samen opnemen

* Je bent in Texas geboren, waren het dan ook hoofdzakelijk Texaanse gitaristen die invloed op je hadden, en speel je voornamelijk pure Texaanse blues of komen je invloeden van overal?
Bands van de ganse wereld, Rory Gallagher bijvoorbeeld bewonder ik enorm en ook de Britse bluesboom, Animals en zo, maar niet alleen blues: Rose Tattoo bijvoorbeeld vond ik ook goed, ik hou van allerlei muziek. Ik ben niet in Mississippi opgegroeid op een katoenplantage, ik kom van Texas, en ik ben een stadsjongen, en dat maakt een verschil in je invloeden.

* Johnny Winter was bijvoorbeeld ook van bij jou in de buurt, is hij ook niet van Dallas? Dan heb je waarschijnlijk ooit met hem samengespeeld?
Wel, Johnny was van Beaumont, dicht bij Houston, wij hebben in het verleden een paar shows gedaan op hetzelfde festival, maar een jaar geleden heb ik ‘m pas voor ’t eerst ontmoet, hij is een heel lieve, zachte man en hij complimenteerde met mijn optreden, en ik ben net even zijn naam vergeten te noemen, een grote nalatigheid want zeker op ’t gebied van slide is hij een van mijn grootste voorbeelden.

* Nu we toch het hoofdstuk slide aansnijden, je speelt hoofdzakelijk slide, wat is het denk je wat de meeste mensen zo aantrekt in het geluid van een slide?
Je kan er alle kanten mee op, het is wild, het klinkt “nasty”, maar tegelijkertijd zacht en lief, je kan “tussen de noten spelen”, zoals men zegt. Je hebt enorm veel mogelijkheden.

* Ik vind dat het de menselijke stem benadert, je kunt er veel emotie inleggen.
Juist, dat is de nagel op de kop, dat wou ik net zeggen, als ik bijvoorbeeld Derek Trucks hoor, dan voel ik me een volslagen amateur, wat die jongen doet is zo subliem, daar zijn geen woorden voor.

* Wie zijn jouw favoriete slide gitaristen en waarom. Laat er ons twee noemen, een pionier en eentje van de jongere garde.
Een van de oudere kerels die ik bewonder is Tampa Red, hij speelt heel zuiver maar is echt goed op slide. Robert Nighthawk heeft ook naar hem geluisterd, maar is veel ruiger, Robert heeft ook veel naar Muddy Waters geluisterd en combineert die twee.

* En Hounddog Taylor?
Daar houd ik ook van maar om een andere reden, hij is rauw.

* Ja, ik ben er ook gek op, omdat hij zo ruw en rauw speelt.
Ja, Elvin Bishop, die Hounddog goed kende, vertelde me ooit dat hij Hounddog en Brewer Philips nooit één maal zien stemmen heeft en toch klonk het altijd goed. En dan de jonge garde… Derek natuurlijk, hij is de standaard, maar er is nog een jong kereltje dat je misschien niet kent, hij is een protégé van me, ik denk dat er binnen een tijdje wel een cd zal verschijnen van hem, zijn naam is Jason Elmore, een beloftevolle slide gitarist. Hij speelt mijn songs beter dan ik het doe.

* Je maakte platen met enkele andere Texaanse bluesgitaristen zoals Alan Haynes and Mike Morgan, is nog iemand met wie je graag zo een duo plaat zou willen maken?
Ik zou met veel artiesten willen samen werken, daarom niet noodzakelijk gitaristen. Bijvoorbeeld Omar Dykes, ik zou wel eens willen dat hij songs van mij zingt. En Jimmy Hall van de vroegere Wet Willie, en zoals ik net al zei: Jason Elmore, vooral omdat hij me aan mezelf herinnert zoveel jaren terug.

* Enkele jaren geleden maakte je “Dirt Road”, een akoestische plaat, was daar een speciale reden voor?
Ik speelde voor mijn plezier regelmatig akoestische sets en dacht ik moet hier ook eens een plaat van maken. Het verkocht wel minder dan mijn andere hardere cd’s, maar ik ben er heel tevreden over. Je kunt ze ook aan oudere mensen laten horen, mensen die niet erg rockgezind zijn en die zeggen dan altijd: Da’s wel leuk, je moet meer van die dingen maken (lacht) Misschien doe ik dat wel, ik heb er materiaal genoeg voor. In de recensies kwamen voor het eerst woorden voor als “mature” dat zijn woorden die nooit met mij geassocieerd worden, dus dat is wel mooi. Waarschijnlijk zijn fans die na mijn optredens de cd kopen wel eens in de war en denken, “dit is niet die kerel die ik gehoord heb”. Maar het is een ander deel van me, ik houd ervan.

* Op je laatste, “Tijuana Bible” staat er een speciale song, hij heet “Po’ Lightnin” Een van mijn favoriet zangers Jimi Hall doet er op mee, ‘t is een tribute voor Lightnin Hopkins, en het rare is dat het wat hip hop trekjes heeft, niet zo gebruikelijk voor een blues song. Kan je ons daar wat over vertellen, hoe het tot stand kwam bijvoorbeeld?
Wel op “Bad Juju” stond ook zo ’n soort nummer “Shotgun Shack” en dat kwam omdat ik in die periode veel naar “Beck” luisterde, ik hield van zijn muziek en dat is wat doorgesijpeld. Ik hield van die beat, die ritmes. Ik kwam op het idee door een concert wat ik bijwoonde van Mark Knopfler en hij zong dat nummer over Lonnie Donnegan ,” Donnegan is Gone” en ik dacht dat moet ik doen over Lightnin, die zichzelf altijd Po Lightnin’ noemde. In de studio begon Jimmy (Hall) wat te spelen met de song, wat vrije improvisatie, en zo kwamen we op die speciale ritmes.

* Ken je de Mighty Jeremiahs, Jimmy Hall’s band van een aantal jaren geleden waar hij Southern Rock en Blues getinte gospel zingt?
Neen, nooit van gehoord, maar je brengt me wel op een idee, Ik heb twee gospel songs klaar die ik wil opnemen en zijn stem zou er prima voor zijn, bedankt voor de tip. Ik hou zo van “Rendez vous with the blues” waar hij “That’s The Truth” zingt, ik krijg nog steeds koude rillingen als hij dat zingt. Ik bel hem zo gauw ik thuis ben, bedankt voor de tip.

* Je bent ook een grote Gallagher fan, je nam een paar songs van hem op, wat spreekt je aan in zijn muziek en was hij in Amerika ook zo bekend als hij hier was?
Neen, hij is er enkel bekend bij muzikanten en muziekkenners, het grote publiek heeft nooit van hem gehoord. Maar ik weet dat hij hier bekend is, wanner ik hier zijn songs speel krijg ik een enorme respons, terwijl in Amerika dat heel anders is. Ik hou van zijn benadering van muziek, hij heeft nooit trends gevolgd, altijd resoluut zijn eigen ding gedaan. Hij gebruikte zelden een producer. Maar dat is misschien ook wel zijn dood geworden. Als hij niet het toeren en de muziek op de eerste plaats gezet had en meer een persoonlijk leven gehad had met een vrouwtje om voor hem te zorgen, was hij waarschijnlijk nog onder ons. Ik hoop dat men dit niet verkeer begrijpt, maar hij had wat meer afstand van de muziek moeten kunnen nemen. Iedereen die hem kende was positief over hem, hij scheen een goede kerel te zijn. Hij had gelukkiger moeten kunnen zijn, want ik houd van hem en zijn muziek.

* Dit concert zal het laatste van het tournee worden, als je terugkijkt ben je tevreden erover en wat was ’t hoogtepunt ervan?
Ooh ja, wees maar zeker dat dit het hoogtepunt zal zijn, zeker weten, Binkom! Ik ben tevreden en ik zou graag volgend jaar terug komen. We hebben gewerkt met de drummer van Joe Bonnamassa, want we hadden een probleem met onze drummer, hij kon er dus niet bij zijn en we hebben hals over kop wat opnames gestuurd met live muziek, hij heeft niet met ons kunnen repeteren en heeft vanaf de eerste avond, met enkel de set- list, zijn taak prima volbracht. Hij is echt professioneel.

* Laatste vraagje en dan kan je aan de soundcheck beginnen. Zijn er al plannen voor een nieuw cd'tje?
Richard, de baas van Top Cat wil een nieuwe cd met me maken en ik dacht aan een Texas blues cd met gasten zoals Allan Haynes, Mike Morgan, Tejas Brothers, Christian Dozzler, en indien mogelijk Jimmy Hall dus, Jason Elmore en anderen, We gaan er iets mooi van proberen te maken.
Iets om naar uit te kijken dus!

Dit aangename gesprek heeft me in ieder geval laten ontdekken dat Jim en ik toevallig zowat 100% dezelfde smaak hebben wat betreft muziek, want zo blijken bijna al mijn favoriete artiesten zoals Derek Trucks, Jimmy Hall, Hounddog Taylor en Duane Allman ook net de mensen te zijn die Jim heel hoog in zijn vaandel draagt. Als hij ons dan bij aanvang van het concert op het podium” my friends from Rootstime” noemt, kan onze avond al niet meer stuk, zeker niet nadat er een zeer sterke show volgt. Een revanche, die iedere twijfel omtrent Jim’s inzet en aanwezigheid vanaf de eerste minuten al de kop indrukt en die eindigt met een apotheose om u tegen te zeggen. Dit was niet Suhler 100% maar zowat 250% . Hij loog niet toen hij voor het concert zei dat “Binkom” het beste zou worden. Dank U, Jim. en dank U, Binkom, tot volgend jaar. Evengoed?..., gaat weer moeilijk worden, maar toch twijfelen we er niet aan.

foto's : Lady Blue

Ron