NICO WAYNE TOUSSAINT - HOOKROCK - 05 JULI 2008

Op de leeftijd van 18 jaar koos je ervoor om de bluesharp te bespelen. Heb jij hiervoor nog een ander instrument bespeeld?
Ik speel ook wel piano, klassieke muziek weliswaar. Ik heb hiervoor les gevolgd gedurende drie jaar. Door het spelen van de klassieke muziek op de piano kon ik het gevoel in mijn hart niet weergeven. Ik ben dan gestopt met het bespelen van de piano. Verscheidene jaren heb ik geen instrument meer bespeeld tot ik de bluesharp ontdekte.

Welke muziek heb je beluisterd tijdens je tienerjaren?
Thuis werd er veel countrymuziek gespeeld door mijn vader dus is het evident dat ik daar vaak naar luisterde. Blues, cajun, Franse muziek en Ry Cooder stonden eveneens op mijn repertoire om te beluisteren. Ik heb eigenlijk geen specifiek genre. Ik heb een zeer brede interesse wat het beluisteren van muziek betreft.

Beschouw je het bespelen van de bluesharp op jongere leeftijd als een verrijking of eerder als een handicap?
Ik denk dat het eerder een goede eigenschap is om als jong volwassene de bluesharp te bespelen. Je hebt veel minder schroom. Er is meer lef, je wilt het maken als beroepsmuzikant. Daardoor ga je kennismaken met andere mensen. Je stelt jezelf voor aan anderen. Nu ik meer tot de oudere generatie behoor, denk ik vaker na. Er is minder spontaniteit. Ik zal niet meer naar iedereen toestappen en vragen om eens samen te jammen. Vijftien jaar geleden in de States, tijdens opnames had ik die angst niet. Ik durfde iedereen aan te spreken om samen te spelen of inviteerde muzikanten om samen opnames te maken.

Gedurende een aantal jaren heb jij samen met je vader in een band gespeeld. Ieder is na enige tijd zijn eigen weg gegaan. Je vader is in de band blijven spelen terwijl jij een andere muziekgroep oprichtte. Vanwaar deze splitsing?
Mijn vader houdt meer van cajun, country en blues zoals ik al eerder vertelde. Ik heb gedurende vier jaar met hem samengespeeld maar ik wilde mij uitsluitend toeleggen op het spelen van de blues, terwijl mijn vaders voorliefde uitging naar cajun muziek. Samen hebben we dan beslist dat ik de band zou verlaten. Later is de band van mijn vader gesplitst doordat we verhuisd zijn naar Minneapolis. Dit was in 1996. Ik richtte mijn eigen band op om pure bluesmuziek te brengen voor het publiek. De repetities werden gehouden bij ons thuis. In mijn ouderlijk huis dus. Mijn vader kwam wel eens mee jammen en steunde mij steeds. We hebben geen ruzie, we zijn gewoon ieder onze eigen weg gegaan.

Je laatste album “Southern wind blowing” is een eerbetoon voor de band van je vader en diens muziek. Betekent dit dat zij van grote invloed zijn geweest in je kindertijd en jeugdjaren?
Zeker. Er heerste altijd een gezellige drukte in huis. Er kwamen veel muzikanten thuis over de vloer. Reizigers, muzikanten, lifters, iedereen was welkom bij ons thuis. Iedereen bracht zijn instrument mee en jamde samen met mijn vader. Er is een band genaamd “Albratros”, Barry McCabe speelde hierin mee. Hij is nu op tour met Mick Taylor. Mijn vader leerde de bandleden van “Albatros” kennen. Zij speelden in het dorp waar ik woonde. Hun genre was rock en roll, nummers van Chuck Berry , Jerry Lee Lewis. Mijn vader inviteerde hen voor een lunch bij ons thuis. Hij toonde hen video opnames die hij gemaakt had van hun optreden. Wij hadden thuis een piano die mijn vader bespeelde. Tijdens het afspelen van de opnames begon mijn vader de nummers mee te spelen op zijn piano. De jongens van de band waren laaiend enthousiast. Twee maanden later werd mijn vader opgebeld door de echtgenote van Barry met de vraag of hij wilde meespelen op een live LP die de band aan het opnemen was. Dit als special guest! Ik ben samen met mijn vader naar de studio geweest voor de opnames. Ik was erg onder de indruk van de passie waarmee Barry de muziek tot leven bracht. Barry is niet alleen een goede muzikant, hij is ook nog eens een excellente entertainer op het podium. Een jaar later ben ik begonnen met het bespelen van de bluesharp en ik heb me steeds opgetrokken aan zijn voorbeeld. Bandleden moeten naar elkaar opkijken, er moet interactie zijn. Iedereen moet zijn solomoment mogen ervaren op het podium. Op artistiek vlak heb ik veel te danken aan Barry. Hij is de drijfkracht geweest voor mij om het te maken als beroepsmuzikant.

Sinds 1998 heb je wel jaarlijks een award gewonnen. Beste bluesartiest, beste album, beste harmonicaspeler en ga zo maar door. Is er een award die je nog graag zou willen winnen?
Jazeker. De award van het publiek! De meeste voldoening ervaar je als de zaal overvol is, mensen klappen en juichen. Er is ambiance en er wordt gedanst. Dat is pas een echte award. Het geeft je het gevoel van een winnaar als je voldoende cd’s verkoopt om te leven als een beroepsmuzikant. Je leeft van de muziek die je maakt. Deze zorgt ervoor dat je je gezin kan onderhouden, een huis kan kopen, enz… . Het is een continu proces. Men moet zich steeds opnieuw bewijzen, creatief blijven. Nieuwe songs schrijven, cd’s opnemen, iedereen overtuigen. Het publiek is wispelturig, je weet niet waaraan je, je kan verwachten. De ene dag ben je razend populair, de andere dag ben je een niemendalletje. Je probeert steeds nieuwe dingen, nieuwe stijlen in de hoop dat de mensen je cd zullen kopen. Valt deze niet in de smaak dan kan je makkelijk een jaar werkloos zijn bij wijze van spreken. Laat ons maar zeggen dat beroepsmuzikanten een onzeker bestaan leiden.

Je doet meer dan 100 optredens op een jaar. Dat wil zeggen dat er nog meer dan 200 dagen zijn die je niet op een podium doorbrengt. Wat doe je dan in die tijd?
Ik regel de administratie, ik boek nieuwe optredens, ik tracht volop te leven. Soms ga ik zelf eens naar een optreden kijken. Het is zo dat als we honderd keer optreden dat we daarbovenop nog eens 30 of 40 dagen onderweg zijn om de afstand te overbruggen van en naar huis. We zijn dus vaak op de baan. Voor de tour dit weekend zijn we donderdag vertrokken, autopech leidde ertoe dat we dringend op zoek moesten naar een vervangwagen om tijdig in Breda te arriveren op vrijdag. Zaterdagavond zijn we nu in België en na het optreden moeten we direct vertrekken. We hebben nog 1200 km af te leggen voor een optreden in Spanje morgen. Zo gaat het dus vaak. Soms doe ik optredens samen met een band genaamd “Blues Conspiracy”. Het is een Franse band maar als ik een optreden heb met hen dan ben ik al een hele dag onderweg om naar hen toe te gaan. Ik ben dus vaak onderweg voor de muziek maar daarnaast ga ik graag op reis als toerist. Ik ben in april een ganse maand naar Amerika geweest. Ik ga dan op bezoek bij mijn familie. Ik heb in Florida verbleven, net als Chicago en Clarksdale. Ik tracht wel ieder jaar naar Amerika te gaan is het niet om op te treden dan is het om van een welverdiende vakantie te genieten.

Als je een nieuw nummer schrijft, is er dan eerst de tekst of de muziek?
Het refrein komt meestal als eerste. Daarna komt de rest van het lied. De zinnen vormen een bepaalde melodie. Soms heb ik maar één zin en kan ik er geen geheel van maken. In “Southern Wind Blowing” heb ik tien jaar gewacht op de juiste tekst en melodie bij die ene zin namelijk “The woman I love”.

Zijn er muzikanten waarmee je in de toekomst zeker wil samenwerken?
Yep. Er zijn er teveel om op te noemen. Maar mijn grote droom is eigenlijk om ingehuurd te worden als harmonicaspeler bij een goede band. Ik ben niet enkel Nico dan, leider van de Nico Wayne Toussaint band. Ik wil graag werken in een groep als deel van het geheel. Je gaat je instrument dan anders behandelen en bespelen. Ik heb eens de kans gehad om een grote artiest te begeleiden bij een bluesrally in Luxemburg, het is een unieke ervaring. Je ziet de artiest zielvol zingen, hij geeft zich tweehonderd procent tijdens zijn optreden en dat geeft je een adrenalinestoot waardoor jij je ook volledig wil inzetten.

Een aantal dagen geleden heb je voor het eerst in Nigeria gespeeld. Hoe heb je het optreden daar ervaren?
Ongelooflijk. We hebben vier optredens na elkaar gegeven en telkens was er een lokale band als voorprogramma met veel percussie instrumenten. Tijdens de shows hebben de lokale muzikanten met de percussie mee gejamd. Echt fantastisch! De mensen daar hebben wel een andere mentaliteit. Hier wordt er na ieder nummer geapplaudisseerd. De mensen daar zijn niet zo laaiend enthousiast en er werd niet luid geapplaudisseerd na ieder nummer. Je denkt dan bij jezelf vinden ze mijn muziek wel goed maar eens de lokale bevolking begint te dansen dan zie je wel dat alles snor zit. Ze gaan volledig uit de bol. We worden dan het publiek van hun show! Fabuleus, ze overweldigen je met hun energie. Bluesmuzikanten zijn voor hen personen als Barry White en Lion Ritchie. De bevolking in Nigeria is erg arm maar ze zijn welgemanierd en erg vrijgevig. In Noord Afrika wordt er vaak gebedeld bij toeristen maar in het gebied waar ik me bevond, heb ik daar geen hinder van ondervonden. Er was in deze streek weinig toerisme omwille van de petroleumindustrie en terrorisme. De mensen zijn thans arm. Ze leven in een hut, slapen op de grond en hebben amper twee uur elektriciteit per dag.

Zijn er jonge bluesmuzikanten waarvoor je bewondering hebt?
Kenny Neal, Billy Branch en James Cotton natuurlijk. In Frankrijk heb je Sam Chang ook wel mister Chang genoemd, hij is afkomstig van Bordeaux. Hij is een geweldige gitarist en zanger, hopelijk wordt hij ontdekt en bekend in de bluesscène. Hij speelt vaak op kleinere festivals en in cafés maar dit levert hem niet voldoende publiciteit op. In Canada heb ik het afgelopen jaar een supergoede gitarist aan het werk gezien namelijk Gareth Mason. Hij heeft de meest buitengewone gitaarklank die ik ooit in mijn leven heb gehoord. Er zijn geen woorden voor. Ian Siegel vind ik eveneens voortreffelijk, niet alleen als zanger en performer maar ook als persoon.

Als jij iemand een vraag kon stellen, wie zou je dan graag interviewen en wat zou je deze persoon vragen?
Het mag éénieder zijn. Ik zou vragen stellen over het leven dat ze leiden, de ervaringen die ze hebben opgedaan tijdens dit leven. Door het uitwisselen van levenservaringen en wijsheden ontstaat er een innige band, deze duurt soms maar enkel ogenblikken. Je kan je op deze wijze even verbonden voelen met een onbekende. Dit is een magisch moment om te koesteren je leven lang!

Meer foto's op: Lady Blue
Blueswalker