SPENCER BOHREN - CROSSROADS ANTWERPEN - 16 SEPT. 2007

Welkom in Antwerpen ,Spencer, ik denk dat dit niet de eerste keer is dat je in Antwerpen bent, want je doet ook aan beeldende kunst, en je hebt al twee of meer kunstwerken over Antwerpen gemaakt. (Spencer maakt boxes met collages, je kan ze op zijn website bekijken onder “artwork”).
Ja, ik ben ooit eens voor een langere periode in Antwerpen geweest, vijf of zes dagen dat ik vrij was, maar het regende, ik was toen begonnen met die boxen, en ik bracht veel tijd door in het hotel, ik heb nu al drie “Antwerp Boxes” ik heb er zelfs ééntje bij, je mag het dadelijk zien als je wil, het heet “The Last Catholics In Antwerp” en ik geloof dat die niet op de site staat, ik heb het in mijn gitaarkoffer, het is een stukje “Mojo” dat ik bij me moet hebben. Ik hou van Antwerpen, ik ben een België-fan, het is een hip volkje, héél goede luisteraars, eerlijk waar, het beste publiek, maar vertel dit niet aan de Fransen. (lacht) Ik betreur het dat ik niet meer optredens hier kan doen, maar daarvoor is het land te klein om meermaals per jaar terug te komen.

Voor we over muziek praten had ik graag nog wat over je stad, New Orleans gevraagd, hoe herstelt New Orleans, nu twee jaar na Katrina?
Herstellen is niet het juiste woord, het gaat uitermate traag. Als er ooit een herstel zal zijn, zoals jij dat noemt, zal het voor binnen heel lange tijd zijn. Er is goed nieuws, maar je zal het enkel horen van de mensen die er wonen, er is praktisch geen hulp, als je nagaat dat we in het rijkste land ter wereld wonen, is het onvoorstelbaar, al die beloftes, maar geen enkel initiatief. Op politiek gebied is ’t een zooitje. De helft van de inwoners zijn nog niet terug. Ze kunnen niet naar huis komen, en grote stukken van de stad zijn verwoest. Maar, een buurt als de onze begint langzamerhand te herleven, de restaurants zijn open, we hebben een kruidenier die terug is, we hebben electriciteit na er verschillende maanden zonder te zitten, we hadden een gans jaar geen keuken in ons huis, dat is er nu ook terug in orde. Warm water hebben we anderhalf jaar niet meer gehad, je kunt je niet voorstellen wat de mensen van New Orleans hebben moeten meemaken. Ik was één van de gelukkigen, en als je dan dit hoort, dat zegt genoeg. We zijn zo snel mogelijk terug gegaan, we hebben langs sluipwegjes de Nationale Garde omzeild toen het nog verboden was de stad te betreden om al te doen wat nodig was, maar zogauw de stad “open was” zijn we terug gegaan, vijf maanden na Katrina. En het huis is niet terug, maar het “komt” er langzamerhand weer. We hebben alles verloren, gitaren, versterkers, boeken, echt duizenden boeken, fotos, noem maar op. Maar ik heb veel geleerd, ik ben een beetje loodgieter, een beetje timmerman, een beetje elektrieker, een beetje schilder, een beetje vanalles nu. Ik werk met werktuigen waar ik vroeger niets van kende, ultarscherpe cirkelzagen en dat soort spul, ik bleef er beter van weg gezien mijn beroep, maar je moet, er is niemand om je te helpen. Op de regering moet je voor hulp niet rekenen.

Dat horen we bijna in elk interview, de ontevredenheid over de Bush regering, toen Bush herverkozen werd, dachten wij (of ik toch) hoe is het mogelijk, sorry, maar zijn die Amerikanen nu niet slimmer?
Maar dat is het hem juist, hij is niet herverkozen, hij heeft ’t gestolen, we kunnen het hier uren over hebben. Er zijn mensen die spreken van de president in beschuldiging te stellen, en er zijn mensen die spreken van de president in de gevangenis te gooien, ik ben voor het laatste. Het zijn gewoonweg criminelen, dat is duidelijk. We moeten beter maar van onderwerp veranderen, dit moet een leuk interview blijven. We zwijgen maar beter over George of dit wordt geen goed concert, ik moet openhartig kunnen blijven.

Voor je in New Orleans woonde, heb je een lange tijd een nomadenleven geleid, je reisde door gans Amerika in een “Streamline” trailer, kan je ons vertellen wat de voor - en nadelen waren daarvan?
(Heel nadrukkelijk) Geen twijfel daarover! Voordelen vooral, de streamtrailer is de Cadillac van de caravans, maar toch is het nog betrekkelijk klein en tegen het einde van die periode hadden we vier kinderen. We hebben drie van zulke dingen versleten, we leerden ze gebruiken, met de eerste reed ik onder een te lage brug door en we vernielden de airconditioning die er bovenop stond. De tweede was mijn favoriete trailer, maar die werd ook te klein na een tijdje en toen hebben we een supergrote gekocht, maar bij het vierde kind dachten we, nu kan het zo niet meer. Want veel muzikanten willen een familie, maar eindigen er zonder want ze verliezen ze onderweg, het muzikantenleven, altijd van huis weg is geen goeie basis om een familie te zijn en te blijven. En zo wou ik het dus niet doen. Ik ben altijd graag een “vader” geweest. Ik spreek nu wat in de verleden tijd, want mijn jongste zoon is nu naar de universiteit en is uit huis, daarom is mijn vrouw nu eens mee op tournee. Maar de voordelen: wij moesten nooit terug die lange weg naar huis, wij hadden ons huisje bij en wij waren altijd thuis. Marylin regelde de optredens vanuit publieke telefooncellen en we reisden in de zomer noordwaarts voor optredens en in de winter naar de zuidelijke staten, zo konden we het hele jaar buiten leven, want we leefden in feite meer in openlucht, en de kinderen leerden veel plaatsen van Amerika om zo te zeggen kennen, en je maakt overal zoveel vrienden. Het was een heerlijk leven. Dat zeg ik nu natuurlijk omdat je minder mooie dingen vergeet. Er waren natuurlijk dagen dat de wagen, mijn Chevy van 1955, een zware herstelling aan de motor nodig had, en je zat in Miami, waar iedereen Spaans spreekt, en dan moet je die Cubaanse mekaniekers die geen Engels spreken gaan uitleggen wat er scheelt, die motor moet uit mekaar gehaald worden en terug in mekaar gezet, dat zijn de minder aangename momenten, maar die vergeet je vlug. Maar dan de landschappen.. man,.. Amerika heeft wel al zijn politieke problemen, zijn John Wayne gedrag.. maar, het blijft een mooooi land. Je hebt de woestijn, de prairies, de open vlaktes, de bergen, de canyons, het is sensationeel! En wij hebben het helemaal gezien, en de kinderen hebben er veel door geleerd. En één nadeel, het was krap.

O.K laat het ons dan nu eindelijk over je muziek hebben, want daarvoor zijn we hier. Ben je zoals bijna alle goede gitaristen, op heel jeugdige leeftijd begonnen met gitaarspelen ?
Neen, ik kan zoals de oude blueszangers zeggen: “het begon allemaal in de kerk”. Mijn ma en pa waren zeer religieuze baptisten, we gingen dagelijks naar de kerk, mijn vader was soms priester, soms dekaan, moeder was koor leidster en organiste, we hebben altijd kerkliederen gezongen, ik kan me zelfs niet herinneren dat ik leerde zingen of een instrument leerde spelen, zo jong begon ik dat ik me nergens iets herinner van lessen, het kwam gewoon met de opvoeding, we zongen over Jesus, en als je 12 maal per week naar de kerk gaat…, het leek me wel of we in de kerk woonden. Toen ik dan op mijn dertiende voor het eerst folk hoorde, wist ik hoe ik het moest zingen, en ik kon instrumenten spelen, nog geen gitaar toen, maar de muziek zat diep in me, en ik hield van folk, want op die leeftijd wil je rebelleren, en zij zongen eens niet over Jesus, maar over moord en bandieten ophangen, en gevechten, zoals al die cowboysong.. en dat was spannend natuurlijk, en de coalminers songs, maar vooral de blues, toen ik de eerste bluessong ontdekte was ik helemaal van de kaart. Maar ik kon toen al fatsoenlijk zingen en muziek maken en de gitaar had ik dan ook op 1,2,3 onder de knie. Als je echt muzikant bent, kan je gemakkelijk alles spelen wat je wil. En dan ben ik beginnen in bands te spelen, folkrock, blues, rootsrock, country.. Als ik er nu op terugkijk, had het wel een ding gemeen, het was altijd rootsy muziek.

Op je cd “Down The Dirt Road” deed je iets heel interessant en origineel, aan de hand van één song vertel je de evolutie van de bluesmuziek, hoe kwam je op dat idee?
Wel, dat kwam op een eigenaardige manier tot stand, ik kreeg de kans om concerten in een hele reeks scholen te doen, wat financieel heel wat zekerheid gaf en ook op gebied van organisatie heel interessant was. Ik wou dat eerst niet doen, maar als je bijvoorbeeld Montana wil aandoen, die open vlaktes, dan kun je niet anders of er komt geen brood op de plank. En toen dacht ik:” hoe leer ik kinderen iets over de geschiedenis van de Amerikaanse muziek?” En vervolgens: Als ik nu eens begin met een simpele slavensong en diezelfde song de evolutie laat meemaken van allerlei stijlen. Maar dan moet je dat natuurlijk duidelijk maken aan de instanties van onderwijs en in plaats van het altijd maar uit te leggen, maakte ik een demo die ik naar geinteresseerden kon sturen, maar na de concerten kwam altijd de vraag: “waar kunnen we dat kopen?” en toen heb ik gedacht : ik zal het maar uitbrengen , alhoewel ’t niet echt de bedoeling was. Maar ik heb het dus op ’t eind ook in veel universiteiten gebracht, en het heeft voor veel mensen duidelijk gemaakt, dat dit niet zomaar los van elkaar staande genres waren en ze met elkaar verbonden waren door het samenkomen van muziek van verschillende entiteiten. “I connected the dots” ik maakte duidelijk waarom een bepaald genre zo klonk.

Je schijnt een bepaalde binding met Europa te hebben, je werkt met een Duitse platenfirma VALVE, voorheen met een Franse, vanwaar die interesse voor Europa?
Ik heb altijd van het Europese publiek gehouden, maar ik heb er niet naar toe gewerkt, als artiest is je leven nooit echt duidelijk hoe het zal evolueren, het komt stap voor stap, en ik moet ongeveer 60 tot 65 keer naar Europa gekomen zijn, iedere keer voor een reeks optredens, dit is nu het 17de en we zijn nog niet aan het einde van deze reeks. Eerst begon het in Scandinavie, en toen later in Frankrijk kwam er echt veel respons en ik kreeg dadelijk een contract met Virgin, maar enkel Virgin France, en ik was heel fier, een kereltje als ik bij Virgin. En ook bij Sony, enkel Frankrijk. En Duitsland, Valve, dat is omdat Reinhardt een vriend is, hij is een uitstekende klankingenieur, en het klikt, we werken ontzettend graag samen, en we werken vlug. Het is geen groot contract, het is alleen omdat ik om die man geef dat ik zo uitstekend met hem samenwerk. En ik ben er van overtuigd dat hij er hetzelfde over denkt.

Dus als je vlug werkt, heb je deze week een nieuwe cd gemaakt, mag ik aannemen?
(Lacht uitbundig). Jazeker! Dit is een primeur! In feite zit er wel een live cd in, met 17 optredens op zeventien dagen kon ik niet de studio in, maar er zijn 2 volledige concerten op locatie opgenomen, en ik denk als we geluk hebben, dat er wel één cd uit gepuurd kan worden. Ik ben nochtans geen fan van live cd’s maar de mensen vragen er veel achter, en het zou de eerste sinds lang zijn. Ik ben trouwens ook niet tevreden over de andere van1989. Maar de tijd is rijp voor een nieuwe cd.

Je maakte in Frankrijk de cd “Present Tense”, die veel meer Rootsrock georienteerd is, en sindsdien ben je meer en meer terug naar de traditionele roots teruggekeerd en worden je platen steeds meer “basic”. Hoe is dit gekomen?
Mijn allereerste was er ook ééntje in die stijl. “Born in a Biscaine” dat was met Doctor John, en met mensen die later de Subdudes zouden worden en John Mooney, en nog wat anderen en dan heb ik ”Full Moon” in Frankrijk nog gemaakt, ook met New Orleans bekenden, George Porter onder andere. En in Frankrijk had ik ook altijd een vaste groep, want de platenfirma wou een rootsrock sound, maar toen begon de platenfirma problemen te krijgen, en er was geen steun meer, en toen kon ik een pure, sobere bluesplaat maken met de hulp van een andere vriend, maar ik wou in feite dat rootsrock stijltje blijven aanhouden. Ik heb ze toch gemaakt: “Dirt Road” heet ze, en de mensen die mijn muziek kopen, reageerden onmiddellijk heel positief. Toen dacht ik, ik ben waarschijnlijk verkeerd bezig, ik ben niet de rootsrocker die ik denk te zijn, ik ben in feite een bluesmuzikant, dit is waar ik beter in ben. Ik voelde ook dat dit mijn publiek veel dieper raakte, en toen de kinderen groter werden, moesten mijn optredens ook eenvoudiger worden, want ik zal altijd muzikant blijven. Maar met een groep op stap zijn, ik kan het je verzekeren, mijn goede God..Al die ego’s! Je hebt de alkoholieker, de druggebruiker, de kerel die alle vrouwen…, en dan heb je ook nog de lonen, de onkostenrekeningen, dat alles maakt dat het tegenwoordig zo moeilijk is. En ik ben niet gek op dat rockleven, ik ben geinteresseerd in kunst, in het overbrengen van de gave die ik gekregen heb, en dat wil ik zo simpel en direct als het maar mogelijk is ook doen. Een groep maakte dat niet makkelijker. Ik hou ervan alleen op te treden, ik geniet ervan.

Sommige van je song heb je een tweede maal opgenomen in een ander versie, waarom heb je dat gedaan?
De reden daarvoor was dat veel van mijn songs om contractuele redenen voor tien jaar bevroren waren. En omdat die platen niet meer verkrijgbaar zijn en ik nu toch niet meer met band optreed, wou ik nu de akoestische versies ervan opnemen. Een andere reden is dat ik momenteel geen songs schrijf, sinds Katrina lukt het nu tijdelijk niet, ik kan me nergens op focussen; ik maak geen kunst, ik schrijf geen songs, ik lees zelfs geen boeken momenteel, mijn leven ligt dusdanig overhoop dat dit de eerste tijd niet lukt, en vermits je de platen waar de originele versies opstaan, niet meer kan kopen, maak ik ze terug beschikbaar voor de mensen, want het waren goede songs. Momenteel ben ik de muziek van Jerry Lee Lewis aan het beluisteren, omdat ik ga meewerken aan een musical over hem. Maar man je kunt niet geloven hoe dikwijls hij dezelfde songs opnieuw opnam, soms wel 25 versies, “Great Balls Of Fire” heb ik al 30 versies van gehoord, en ik ben nog maar halfweg zijn catalogus. In het geval van “Solitaire” is het zo gegaan. Ik tekende het platencontract met Reinhardt nogal onverwacht rond middernacht omdat enkele concerten afgezegd werden, en ik tijd had voor wat studiowerk en s’anderendaags om 10.00 uur s’morgens waren we aan ’t opnemen, ik zei je toch dat we snel werkten, maar ik had geen nieuwe songs, zodat we de akoestische versies maakten van songs van de eerste cd’s die opgenomen waren met een groep en die toch bijna niemand had.

Mag ik dan met enige fierheid zeggen dat ik je eerste 2 cd’s, (de eerste als LP ) kocht op dezelfde dag dat ze in Amerika verschenen zijn.
Is dat zo. Dank je wel, je bent één van de weinigen, het zijn beide collecters item’s ondertussen.

Op “Carry The Word” deed je iets nieuw, je maakte een gospelplaat, maar in feite was dat niet nieuw voor je, want zoals we weten heb je als kleine jongen altijd kerkliederen gezongen, maar het nieuwe was dat je ze alleen maakte, of beter gezegd enkel met de hulp van de Nott brothers. Kan je onze lezers even vertellen wie de Nott Brothers waren, want hun stemmen klinken me toch bekend?
(Lacht verlegen) Het is eigenlijk een geheim, maar als je het niet doorvertelt… Dit was echt een grappige situatie. Ik wou deze opname maken om hulde te brengen aan mijn opvoeding, de gospelmuziek, ik was er sinds mijn jeugd van weggelopen, ik wou hippie zijn, whisky drinken, drugs gebruiken en zeker niet meer met een belerend vingertje andere mensen op kerkelijke manier beoordelen, maar diep in mijn lijf zit die gospelmuziek, al zing ik blues, toch zal er altijd wat gospel inzitten. Dus ik zit op een morgen klaar in de studio en ik wacht op die fantastische gospelgroep “The Williams Brothers”, een kwartet uit de Mississippi Delta, één van de beste gospelgroepen ter wereld. Mijn gedeelte was klaar, er moest enkel nog de backingvocals van het koor bijkomen. Plots gaat de telefoon en aan de andere kant zegt een krakende hese stem: “Spencer, we hebben vannacht allemaal de griep gekregen, we hebben alle vier koorts en al wat we nog kunnen is hoesten, kan het binnen een zestal dagen niet?” Ik was radeloos, want ik kon dit niet uitstellen, de studio was betaald en studiotijd is duur. Toen ik de geluidstechnicus verwittigde, een goede vriend van me, zei hij: “Spencer, je hebt hun niet nodig, wij kunnen dit alleen”. Je zingt alle stemmen en ik plak ze wel over mekaar, vanavond is het af en het zal fantastisch klinken. Schoorvoetend heb ik toen gezegd, ok., we zullen het proberen. En het werkte. Toen hebben we er maar een grapje van gemaakt en een naam gezocht : “The Nott Brothers” en tijdens de tijd die nog overbleef in de studio, want het was echt snel gegaan, amuseerden we ons met namen verzinnen, zoals Will Nott, Ken Nott en van die geintjes, we hebben voor alle Brothers en zelfs enkele Sisters namen gezocht en ons als twee schooljongens geamuseerd. Het grappige is dat praktisch niemand dit weet en een krant uit New Orleans noemde het de beste cd van 2000 en ze konden maar niet zwijgen over de onbekende “Nott Brothers” en hoe ik die kerels met hun gouden stemmen uit de vergeethoek gehaald had. Het werd zo erg dat ik verlegen werd om wat ik gedaan had, en die arme muziekrecensent opbelde om hem op zijn fout te wijzen.

Wat ik bijna niet kon geloven is dat je gedurende de eerste 20jaar van je carrière geen cd’s opgenomen hebt.
Laat ons dat samenvatten onder het woord: marihuana. Ik wou alleen maar optreden en plezier maken, ik zat meestal in bands en verloor zo misschien wel wat kostbare tijd, maar je kan het ook zo bekijken, het was mijn rijpingsproces, en vanaf miin eerste opnames was ’t dan ook acceptabel, want ik had al 20 jaar ervaring.

“Long Black Line” is een song die een eigen leven is gaan leiden voor de mensen van New Orleans, kan je onze lezers er wat over vertellen?
Long Black Line gaat over de vuile zwarte lijn die je overal ziet op alle gebouwen in New Orleans, de lijn van het stagnerende water en wat er allemaal op dreef van chemicalien, olie, uitwerpselen en nog veel meer, het zal altijd zichtbaar blijven, en kijk je ernaar om te zien: hoe erg het hier was? Op sommige plaatsen op kniehoogte, op ander tot aan je nek en op de laagste, en natuurlijk armste gebieden tot ver boven je hoofd. Het idee voor die song kwam eigenlijk van mijn zoon, hij zit ook in ’n band en op een dag zei hij: we hebben een werktitel voor een song over New Orleans : “Long Black Line”. Ik vond het een fantastische vondst en vroeg of ik dat ook mocht gebruiken en op een dag toen ik in de wagen zat, begon regel na regel uit me te stromen, om het zo te zeggen, ik heb de song tot een fractie moeten herleiden, zo veel had ik, en de song was er, en toen vroeg ik aan mijn zoon, hoe zit ’t met je song “Long Black Line” en hij zei: enkel de titel. Ik liet hem mijn songtekst zien en hij zei: “gebruik hem maar”, dit is mooi, wij gaan er toch niks mee doen, dit is jouw song nu". Toen het opgenomen was is het non stop op de radio’s van New Orleans gedraaid, ik kreeg non stop telefoontjes, de respons was enorm. Ik heb het toen geschonken aan een goed doel voor New Orleans, elke aankoop, elke download was volledig voor dat fonds en het heeft al heel wat opgebracht, het is een anthem geworden.

Wat zijn je plannen voor de toekomst, heb je nog speciale projecten of zo op til staan?
Ja, er zijn een paar plannen in mijn hoofd die ik misschien wel doorzet. Eerst en vooral is er de samenwerking met een operazangeres… niet lachen, want ik begin er wat in te zien, deze vrouw is al lang aan’t proberen om dit project te doen, eerst geloofde ik er helemaal niet in, ik en opera, maar het is heel origineel, en het werkt. Wij zouden naar mekaar toewerken, zij zou traditionals zingen en ik belcanto - achtige dingen. We hebben één concert gedaan om te proberen, en mijn vrouw zegt dat het mijn beste concert ooit was, dus het zou kunnen...Dan zou ik een cd willen maken met Hank Williams nummers, ik heb momenteel een Hank Williams periode, ook nog niets definitief, maar ik denk er over na. Een derde mogelijkheid is een samenwerking met Bill Kirchen, maar het probleem is dat Bill en ik geen periode zien waarbij we in de nabije toekomst wat vrij zijn om er aan te beginnen, maar ik zou het heel graag doen. Bill is zo een fantastisch artiest.

Dan nog een laatste maar belangrijke vraag, hoe gaat ’t met de Chevy van 1955?
De Chevy heeft natuurlijk ook verschrikkelijke waterschade geleden, maar mijn garagist heeft gezworen dat hij hem nog kan herstellen, maar de arme man is ook zwaar getroffen, ik heb hem sinds Katrina nog nooit kunnen spreken, we waren nooit samen in New Orleans. Anderzijds heeft iemand die ook van zulke dingen afweet en de wagen zag me gezegd: “Hij is te herstellen, maar het zal gauw 40.000 $ kosten“. Ik heb zoveel geld nog nooit gezien, dus zal ik hem maar als verloren beschouwen. Het was natuurlijk een ikoon, maar het blijft toch maar een wagen. Maar het is wel fijn dat je er naar vraagt, ik zal het hem zeggen, de arme jongen.

We bedanken Spencer voor dit uiterst aangename interview en laten hem verder doen met het herbesnaren van zijn lapsteel, want dit was volgens hem dringend nodig na 16 optredens in Duitsland.

Achteraf maakten wij in het knusse Crossroads Café een prima solo optreden van Spencer Bohren mee, waar hij afwisselend de akoestische gitaar en de lap steel voor het betere slide werk ter hand nam, en ons liet genieten van pareltjes als ”People Get Ready”, “Deportee”, een aantal Hank Williams covers en natuurlijk “Long Black Line”. Tweemaal een vol uur ingetogen sobere schoonheid. Degenen die er niet waren, hadden vooral ongelijk.

Ron