SUGAR BLUE - (GE)VARENWINKEL FESTIVAL - 25 AUG. 2007

Na een geweldige energieke show van Sugar Blue,samen met zijn zeer gedreven groep bestaande uit stuk voor stuk uitstekende muzikanten, hebben wij een tiental minuutjes later een interview met hem.

*Welkom op het (Ge)Varenwinkelfestival en bedankt om even de tijd te nemen om met ons te willen praten, mister Blue.
Geen enkel probleem, graag gedaan, ik moet jullie bedanken voor uw interesse.

*Eerst en vooral, u hebt een heel aparte stijl op mondharmonica, zodat het moeilijk is om uw invloeden te herkennen, maar toch moet er bij uw aanvang iemand geweest zijn die U heeft aangezet om ook mondharmonica te gaan spelen, wie waren uw helden?
Wel op mondharmonica waren dat eerst en vooral Sonny Boy Williamson en Little Walter, maar ben ook een gitaarfan en ik heb veel naar B.B.King en Hendrix geluisterd, ik was en ben nog steeds een Hendrix fan, maar ook van de blazers, trompetspelers; bijvoorbeeld Miles Davis. Ik hou veel van jazz. Ik dacht: de jazz en rock ’n roll komen van de blues, “Let’s bring it back home!” We keren de rollen om en brengen wat jazz en wat rock invloeden terug naar de blues. Dus, ik heb inderdaad heel wat invloeden, maar dat zijn de voornaamste.

*Veel mensen kennen je natuurlijk van je Stones periode, maar met wie ben je voorheen in feite begonnen?
Heel in het begin zat ik bij Lousiana Red, Larry Johnson, Johnny Shines, Roosevelt Sykes, Muddy Waters, en laat ons natuurlijk Big Walter Horton niet vergeten, die heeft mij leren spelen, ik had geluk. Alhoewel, mijn moeder zei altijd: ”Er bestaat niet zoiets als gelukkige mensen, geluk moet je maken, mensen die hard werken, die zijn gelukkig.”

*Je moeder was zangeres en danseres in het beroemde”Apollo” theater in Harlem, geloof ik, is ’t niet?
Ja, ma was een goede zangeres en danseres, maar toen de kindjes begonnen te komen, ze had er 7, zei ze op een bepaald moment, het wordt tijd dat ik in plaats van een goede zangeres, nu maar een goede mama word. (Kijkt omhoog, vouwt zijn handen biddend samen): Dank je, mama!

*Je moet dan wel veel grote artiesten ontmoet hebben in ’t Apollo.
Ja, in het Apollo, niet te geloven man. Neem nu bijvoorbeeld Billy Holliday, spijtig genoeg was ik toen te klein om het te beseffen, ik was maar een babietje, maar ze heeft me meermaals in haar armen genomen en zachtjes in slaap gezongen, vertelde ma, ik wou dat ik me dat nog kon herinneren. Wat later speelde ik er met Big Maybelle en veel bekende jazz muzikanten : Buddy Tate, Paul Gonsalves, de bekende tenorsaxofonist van de Count Basie band. Ik was steeds samen met die muzikanten, ik woonde praktisch in ’t Apollo, en zo heb ik veel geleerd van deze legendarische mannen. Ze zegden: “Hey jongetje, je kan wel blues spelen, maar als je deze noot speelt, moet je vervolgens niet deze spelen, maar DEZE, luister maar wat een verschil“, en het werkte, zo heb ik van die blazers veel geleerd wat ik op harmonica gebruikte.

*Ja , als ik je hoor spelen, hoor ik er wat Charlie Parker in, kan dat ?
(Uitbundig) JA! Charlie Parker, ongelooflijk.. Veel mensen realiseren zich niet wat een groot bluesartiest Charlie was. Hij deed het gans anders dan de meesten, maar man, als Charlie de blues speelde, kon niemand hem evenaren.

*Terug naar Parijs en je werk met de Rolling Stones: waren ze gemakkelijk om mee te werken, want grote sterren kunnen soms veeleisend zijn.
Neen, het was van: ” Welk tempo, welke toonsoort?” Hit it! (lacht uitbundig). Het is niet omdat je veel centen hebt dat je ook veel muziek hebt. De muziek zegt JOU waar je naartoe moet. In de muziek kom je er niet in een Rolls (lacht weer uitbundig)

*Welke platen nam je met hen op en heb je ook live toernees gedaan?
Euh, even denken, da’s lang geleden. “Some girls” natuurlijk (n.v.d.r met Sugar’s legendarische intro van Miss You), en dan euh … “Tattoo You” en dan nog eentje …, oh ja ”Suckin In The Seventies”. En ja, ik heb ook wat live optredens gedaan. Wembley bijvoorbeeld,… maaan…., ik heb nooit zoveel volk in mijn heel leven samengezien, tuurt als een indiaan in de verte. Ik dacht toen: “Geef me van iedereen hier 10 cent en ik kan voor de rest van mijn leven op pensioen. (schatert ’t uit)

*Toen ben je terug naar Chicago gegaan, waarom, en met wie heb je daar gewerkt?
In Parijs had ik iemand die in feite mijn mentor was, dat was Memphis Slim, telkens ik het niet meer wist ging ik naar hem en vroeg : “Slim help me, wat moet ik doen?” En hij zegt: “Wel Sugar, je hebt met de Stones gewerkt en ook met mij, wel dat is de top voor Europa. Je moet terug naar Chicago, naar de roots“. Willie zoekt een harpspeler(n.v.d.r. Willie Dixon). Wel ik kwam in Chicago, en net een maand later belt Willie Dixon en die zegt: "Ik heb een nieuwe band en ik zoek een harpspeler, ik heb gehoord dat jij met dat Engelse groepje gespeeld hebt, kun je bij mij komen spelen?" Dat was fantastisch... Die old timers, man, die zijn ongelofelijk, ik zeg altijd “There aint no school like the old school”

*Je hebt ook met “The Chicago All Stars” gewerkt, ook met Willie Dixon, wie zat nog in die groep van grote namen.
Dat was de groep waarover ik het net had, Willie’s band. Je had Butch Dixon, Willie’s zoon ,Jimmy Tillman en dan nog John…Oh, ik ben zijn naam kwijt, Sorry John!

*Waar woon je nu momenteel, in Italië of New York, dat is moeilijk te achterhalen?
(Lacht) Ik ben muzikant, ik leef waar ik speel en ik speel waar ik leef. Milaan is in feite mijn woonplaats, maar ik heb noch familie in Lyon en ook in New York, ik pendel wat tussen die drie plaatsen.

*Er zijn weinig mondharmonicaspelers die zo ’n eigen, aparte stijl hebben, heb je daar echt naar gezocht of is die er vanzelf zo gekomen door samenvoeging van verschillende elementen.
Wel ik zal je wat vertellen, toen ik voor het eerst “professioneel” begon te worden, met Louisiana Red en Larry Johnson, zei Larry op een dag toen we van het podium stapten. ”Sugar , vandaag klonkt je net als Little Walter”. Waarop ik fier: “Dank je, Larry!” Tot hij briesend vervolgde; “WEL, IK HEB GEEN LITTLE WALTER NODIG VOOR MIJN MUZIEK”. Hij smeet mijn loon in mijn richting en stormde vloekend de kamer uit. De dag erna klopte er iemand op mijn deur en het was Larry, hij hield een LP onder zijn arm van Sidney Bechet, de bekende jazz klarinettist en zei, luister hier goed naar, je zal alles hiervan niet op harmonica kunnen spelen, maar probeer wat je kan, dat is het soort geluid wat ik wil, en dan mag je terug komen. Zo kwam ik dus door een beetje te “pikken” van Sidney, wat van “Miles”, wat van die en die en dat samengevoegd is mijn “eigen” geluid, het is dus het ongewild samenvallen van wat jazz en blueselementen. Alles wat je speelt, of ’t nu rock is, moderne jazz of pop, alles komt van de blues en je vindt ’t overal in terug. Neem nu Micheal Jackson, hij heeft in de jaren tachtig een song uitgebracht en dat is pure shuffle, Chicago shuffle, ik ben de naam van de song nu even kwijt (denkt nog even diep na). Neen, ik ben ’t vergeten, maar al gebruikte hij drumcomputers, maar het bleef blues. De blues heeft het ganse luisterpatroon van de westerse wereld veranderd, als de blues er niet geweest was, speelden we nu nog klassiek.

* Zijn er misschien jonge beloftevolle harpspelers die je ons kan aanraden, waarvan je zegt , hou die jongen in ’t oog?
Ja zeker, er is een jongen die ik wat truckjes geleerd heb Russell Green, goeie zanger, goeie harmonicaspeler.

*O.K ,we zullen hem eens gaan beluisteren
Ja, moet je zeker doen.(n.v.d.r. Is inderdaad veel belovend, op sommige nummers is de Sugar blue invloed duidelijk)

*Je verscheen ook reeds in een paar films, geloof ik.
Ja, in de jaren 70 heb ik in “Unmarried Woman” gespeeld. Daarna met Brownie Mc Ghee en Robert de Niro in “Angel Heart.” En dan nog de concertfilm met Ray Charles, Fats Domino en Jerry Lee Lewis.
Op hetzelfde podium staan met Ray Charles is het mooiste geschenk wat ik ooit gekregen heb.”Thank You Ray!”
Ray”s muziek.. die zal er altijd blijven zijn.. voor eeuwig.

*Je bent een bluesartiest die betrokkenheid laat merken in zijn teksten. Bijvoorbeeld, je laatste, “Code blue” gaat onder meer over drugverslaving, milieu, politiek, eenzaamheid in plaats van de normale “Wine , Women, Whiskey.
Als je luistert naar de oudere bluesmannen, bijvoorbeeld Willie Dixon, bekijk zijn teksten, Hij zei altijd: “Sugar als je over iets zingt, zorg dat het gaat over iets wat de mensen aangaat, niet over je lief, wij hebben dat gedaan in de jaren 35 , 40, maar nu zijn de tijden zo veranderd, schrijf over dingen die de wereld aanbelangen”. Ik moet ’t toegeven, ik ben heel zwaar verslaafd geweest, maar ik had geluk, en ben er uit geraakt, dus ik moest erover schrijven, want ’t was een cruciaal droevig stuk over mijn leven, veel van mijn vrienden zijn er aan gestorven. En dan New Orleans. Wat daar gebeurd is is wraakroepend! (Word boos en begint verbeten en nadrukkelijk te praten). Het was een zonde tegen God en de mensheid ! De regering in Amerika, die geen acht slaat op het gevaar voor New Orleans, die zelfs nu nog de mensen en hun stad, een van de belangrijkste steden van Amerika, ja zelfs van de wereld, laat stikken en verrotten. DIT IS VERKEERD! Ik moest hierover praten, zoals de Afrikaanse Griots, zij geven ook hun verhalen verder, alles wat er mis is met de wereld, zodat er iets geleerd kan worden. Wij moeten zingen en vertellen wat ons kan verder helpen en eventueel de wereld verbeteren. Ik ben geen priester, ik ben geen leraar, maar dit zijn te belangrijke dingen om te verzwijgen, ze zijn belangrijk voor onze toekomst en iedereen.

*Een laatste vraag , de song op uw laatste cd “Code Blue” “I walk Alone” gaat die ook over jezelf of niet?
Ja, dat is een heel persoonlijke song, het gaat over een van de belangrijkste aspecten van de wereld: liefde. Mensen, personen, waar we veel van houden en als we die dan plots kwijtraken om een of andere reden, dan kom je een duistere, eenzame plaats, en dan moet je alleen daar zien uit te komen, en ik schreef ’t toen ik in zo ’n situatie was. Ik was er zo kapot van, en dan heb je de keuze, of je gaat zitten wenen of je zingt erover, en vermits niemand je wil horen janken heb ik die song maar geschreven.

Wij bedanken James Whiting , beter bekend als Sugar Blue voor zijn tijd om dit interview te doen en we hopen hem binnenkort nog eens te mogen begroeten in Belgie.

Meer foto's op: Lady Blue
RON