JAN HIDDING (CUBAN HEELS) - HOOKROCK 30 JUNI 2007

Na een fantastisch optreden met zijn band Cuban Heels, moeten wij helaas Jan Hidding, bij wijze van spreken nog stomend en druipend van het zweet reeds lastigvallen om onze vragen op hem af te vuren en dan heeft hij nog een terugreis van meer dan drie uur voor de boeg. Dus geen tijd te verliezen…

Jan, welkom op het Hookrock festival, treden jullie nog regelmatig in Belgie op?
Neen, in feite niet zo veel, we hebben ’t laatste jaar een aantal keren in Belgie opgetreden, in Antwerpen, Peer, nu dit en verder dit jaar treden we niet meer in Belgie op. We zitten nu bij een ander bookingskantoor: Twin Street bookings van de Seatsniffers en misschien verandert dat wel iets in de toekomst.

Is er één bepaalde artiest die bij jou de aanzet was om ook blues te gaan zingen?
Ja, toen ik 17,18 was kwam ik heel veel in een jongerencentrum waar heel veel punk werd gedraaid maar ondere andere ook Howlin’ Wolf en Muddy Waters, en het waren deze die me echt tot ’t zingen van blues hebben aangezet, maar ’t was nog eerder, op mijn twaalfde dat we op school een soort wedstrijd hadden, waarin we mochten doen waar we sterk in waren, als je piano kon spelen, deed je dat, en toen heb ik een nummer van Elvis gebracht, want ik kocht toen reeds Elvis platen, en ik had 8,5 op 10. (lacht uitbundig) dus dat ging heel goed… Maar in feite was de aanzet voor de blues, dus Howlin Wolf, en later begin je dan verder te zoeken naar andere blues en soul en zo krijg je natuurlijk steeds meer en meer invloeden.

Die Howlin Wolf invloeden waren goed hoorbaar want tijdens het optreden zei ik het nog tegen mijn vrienden 'net Howlin Wolf'.
Dank je, da’s een compliment.

Cuban Heels wordt dikwijls vergeleken met de Red Devils en 13 en jou noemt men de reincarnatie van Lester Butler, je zal het waarschijnlijk al wel moe gehoord zijn?
Ja, maar da’s wel onze eigen schuld, we zijn allemaal Red Devils fans, en als we een lange set moeten spelen, spelen we ook altijd een aantal nummers van andere mensen en daar zijn dan ook altijd nummers van de Red Devils bij. Toen ik hun King King hoorde in 1992, zag ik wel een soort van licht, zeg maar… en dat had ik later bij de Black Keys hetzelfde.

Dat was toevallig bij mij ook zo, dat waren twee platen die ook een grote indruk op mij maakten.
Ja, maar achteraf nog een paar maal, ook bij sommige dingen van Tom Waits, die gruizige blues, of als je Otis Redding ontdekt, da’s van f**k, dit is het! Maar zeer zeker Red Devils. In 1992 was wat zij maakten iets compleet anders, die harmonicabands tot dan, Kim Wilson, Rod Piazza, Jerry Portnoy, James Harman, noem maar op dat was allemaal 50’s swing, en de Red Devils waren toen de eersten die op harmonica iets helemaal anders brachten en daarom ben ik erdoor beinvloed.

Op "Gutbucket Music", de titel zegt ’t al, merk ik ook wat Juke Joint, Fat Possum invloeden, bijvoorbeeld "Over the Hill" van Mississippi Fred Mcdowell, maar de Burnside versie. Er is ook een song van Junior Kimbrough, is dat ook omdat Cuban Heels houdt van dat ruige ongepolijste geluid van de Fat Possum opnames?
Ja, de ene kiest een vintage 50’s sound, dat hebben wij niet zozeer, wij willen dat ruige, vette geluid, maar niet dat typische bluesrockgeluid, dat willen wij helemaal niet, ook bij de drums, ik wil bijna dat de drums klinken als dozen. Net zoals in de jaren 60 bij the Sonics, die drums dat klonk alsof ze op dozen sloegen, en dat geluid zoeken we, een soort van smerig, vet geluid.

We zagen dat de drums niet op ’t drumpodium stonden, maar vlak achter je, is dat ook om een ander geluid te krijgen?
Neen, da’s enkel en alleen omdat onze drummer, als die op het drumpodium zit, het gevoel mist, en wij ook, om als één band, een hechte groep te klinken, we hebben dat ook op extra grote podia, zoals Peer bijvoorbeeld, daar hebben we ook wel eens in ’t begin die fout gemaakt van veel te ver uit mekaar te staan, want dat podium moet vol, de één staat daar, de ander daar, da’s van halloo’ (kijkt in de verte en zwaait) en bij ons werkt dat absoluut niet, wij moeten echt dicht bij mekaar staan en met z’n alle... er tegen aan! Dat voelt veel beter dan.

Het lijkt ook zo dat jullie in de studio bijna live spelen zonder overdubs, ook weer bewust?
Nou, er zijn wel overdubs hoor, maar weinig, en ik kies er ook bewust voor om eventuele foutjes, om die te laten staan, live zijn er natuurlijk ook foutjes, want wij zijn geen perfecte band, en dan laat ik zo’n foutje liever staan dan het tien keer opnieuw te doen tot ’t vlekkeloos is want dan is ook de spontaniteit weg.

Hebben jullie al opgetreden buiten Europa? Zo niet /wil je graag in Amerika gaan toeren?
Neen, want da’s zo’n misverstand, iedereen zegt, je moet naar Amerika, land van de blues, maar da’s helemaal niet waar, want in Amerika als bluesmuzikant krijg je daar voor optredens drie keer niks, die willen allemaal hiernaartoe, want hier zijn ze een ster. Komt daarbij dat we ook nog een vaste baan hebben, dan moet je al vakantie nemen, je krijgt daar niks en als je terug komt hou je geen cent over. Ik had het er laatst nog met de Paladins over, die zijn dus overgegaan naar meer rock-a-billy, want met hun blues verdienden ze niks en in Amerika is die rock-a-billy scène veel groter, en ze zeggen, daarom doen wij rock-a-billy, want het zijn beroepsmuzikanten en dan moet je natuurlijk kiezen. Wij zijn geen beroepsmuzikanten, dus wij kunnen nog meer doen wat we graag doen, we verkopen een paar duizend platen, wat in onze sector tegenwoordig best veel is, maar je wordt er niet rijk van.

Dat was in feite mijn volgende vraag, kan een goeie bluesband in Nederland leven van optredens en platenverkoop, maar daar hebben we net het antwoord al op gehad?
Neen dus, want ik werk nog hard in de fabriek. Van blues alleen zeker niet.

Is er al materiaal voor een nieuwe cd gepland ?
Ja zeker, als alles goed evolueert, komt volgend jaar januari de volgende plaat. In oktober gaan we de studio in, ik heb zo’n klein voicerecordertje, en daar staan momenteel een 13 à14 ideetjes op, en de komende twee maanden moet dat nog allemaal verder uitgewerkt worden, maar je kunt wel een idee in je hoofd hebben, en dan zeg je in de studio tegen de anderen speel dit, speel dat, maar dan voel je, neen dit wordt niks, da’s niet wat ik in mijn hoofd had en dan vallen er dingen weg. Dat is bij "Gutbucket" ook gebeurd, de helft van de songs werkten niet en werden geschrapt, maar dan moesten er op enkele weken tijd 5, 6 andere nummers geschreven, gearrangeerd en opgenomen worden en dat is gelukt. Dan ben je bijvoorbeeld een ganse dag in de studio geweest en tijdens het naar huis rijden krijg je plots een idee, je neemt je recordetje, je zingt het in, s’anderendaags neem je’t mee naar de studio, je speelt ’t in met de band en ’t is bijna van de eerste keer prima. Bij de vorige is ’t zo verschillende malen geweest dat we in de studio maar wat in mekaar geflanst hebben om ’t zo te zeggen en wonder boven wonder pakte ’t goed uit.

Is er een ander bluesartiest waarmee je eventueel graag zou willen samenwerken of groepen die je echt bewondert?
(denkt even na) Ja, er zijn er veel, maar om er mee samen te werken, neen, da’s niet uitvoerbaar. Maar groepen die ik bewonder, Black Keys zoals ik al zei, veel ouwe soul, James Brown, Sly & the Family Stone (even later zou Hook Herrera deze laatste tijdens zijn interview ook vernoemen als voorbeeld) Son House. Maar de meeste die ik goed vond zijn allemaal dood. Qua Nederlanse band: the Strikes waren heel goed, met Pieter van de Pluym en Roelof. (n.v.d.r..hun "Bathroom Acoustics" is inderdaad ’n uitstekende plaat met ook invloeden van Red Devils)

Dat was mijn volgende vraag: Zijn er beloftevolle nieuwe Nederlandse of Belgische bluesbands die momenteel indruk op je maken?
Ja, T-99 is een erg goeie band, maar de meeste zijn allemaal hetzelfde:da's allemaal - imiteert een 12 maten standaard bluesriff en laat zich dan zogezegd slapend op de bank vallen, wordt af en toe wakker, -'oh een shuffle' slaapt verder - 'hee, een boogietje' en duikt weer de bank op.
Ik begrijp het niet, zo kan ik drie dagen doorgaan, ben ik nog niet moe. Veel van die jonge gitaristen ontdekken op een moment Stevie Ray Vaughan en denken dan "Wow, te gek, maar als ze dan gaan doorzoeken, waar haalt die ’t vandaan, en waar haalde die ’t weer vandaan Lightnin’ Hopkins, Son House, Mississippi Fred McDowell, dan is’t goed natuurlijk als ze er wat meedoen. Maar het probleem is ook, veel van die jongens die vroeger gitaar leren spelen hebben zeggen: - We gaan een bandje oprichten, een bluesbandje, da's lekker makkelijk,- maar er komt ook een feeling, een portie gevoel mee kijken, en dat missen al die bands, en daarom slaat blues bij de jeugd weinig aan, want blues die die feeling, dat gevoel mist is inderdaad altijd hetzelfde, en echt saai.

Luister je zelf ook bijna enkel naar blues, ben je een purist, of luister je ook naar andere genres?
Ik luister heel veel naar muziek en bijna allemaal zwarte muziek, soul, funk, blues, zoveel eigenlijk.

Jazz ook ?
Denkt even na, neen echte jazz niet, Sinatra bijvoorbeeld wel, en vooral Ray Charles, maar hem zie ik meer als soulzanger, ook Aretha Franklin, als zij jazz zingt, zit er zoveel soul in, ik zing dikwijls mee met platen van Ray, als stemoefening. Maar echte instrumentale jazz is voor mij te moeilijk.

Kan je als een van de beste bluesbands van Nederland, leven van je optredens en cd verkoop alleen?
Neen dus, want het betaalt heel weinig, en je moet het delen door 5, komt daarbij dat je een busje moet huren, en zoals nu enkele uren moet rijden alvorens je thuis bent, je bent dus een hele dag aan ’t werk als je 'ver' moet optreden voor een 'snoepcent'. Je vrienden verklaren je gek als je zegt wat je verdient, maar daar doe je ’t niet voor natuurlijk. Wij zitten nu bij een heel goed label Cool Buzz en wij krijgen per verkochte cd een behoorlijk bedrag, veel meer dan bij de grotere labels, maar die mensen kunnen natuurlijk niet voor zoveel promotie zorgen dan bij de majors... Wij zitten ook maar allemaal alleen bij Cuban Heels, behalve onze vaste bassist, die zit nog in een bandje dat "Django Reinhardt" achtige muziek maakt en die is dus beroeps. Hij reist met die andere band door gans Europa en kan goed zijn brood verdienen. Hij heeft dus veel meer optredens en moet ook telkens maar door drie delen, want ’t is een trio. Het is jammer, maar ik kan er niet van leven, ik werk dus op een kabelfabriek, eigen schuld, want ik heb de school niet afgemaakt, paar jaar drugproblemen gehad en zodoende. Maar ik hoop toch ergens, daarom niet met Cuban Heels, maar misschien met ander projecten, die met muziek te maken hebben, ooit enkel van muziek te kunnen leven. Maar nu sta ik om half zes op en ik kom ’s avonds om half zes thuis en dan heb je meestal niet veel zin meer om met muziek bezig te zijn, dan ben je moe. Maar ’t gaat wel goed met de groep, maar je moet wel zorgen dat je minstens om de twee jaar een nieuwe plaat maakt, om media -aandacht en vervolgens optredens te krijgen als Peer, Ospel,.... Vorig jaar als eerste band Ospel te mogen afsluiten, was een enorme eer voor ons, maar dat kan alleen als je regelmatig een plaat uitbrengt. Dus op naar de volgende!

Wij bedanken Jan voor het interview en laten hem de lange terugreis naar Nederland terug aanvangen. Life on the road can be hard!

Meer foto's op: ladyblue
RON