Chanson, jazeker, maar de ondertitel luidt wel “chansons sans complexe” of nog “chansons culottées”. Je merkt meteen dat een min of meer doorgedreven kennis van de taal van Molière aangewezen en zelfs nodig is om de liedjes van het duo Lauren en Jojo, duo met de Cévennes als thuisbasis te kunnen begrijpen. Lauren zingt meestal de eerste stem en begeleidt op accordeon, Jojo bespeelt een beetje van alles, van bas en harmonica tot ukelele en percussie en hij verzint de meeste melodietjes.

Het resultaat klinkt door-en-door Frans en houdt zowat het midden tussen “flink prettig gestoord” en “compleet van de pot gerukt”. De teksten durven al eens gewaagd of scabreus te zijn -al is dat dezer dagen niet meer geweldig relevant- en ze handelen vaak over de kleine kantjes van de mens of minstens van die dingen, die we allemaal bij onszelf herkennen, zonder dat we er daarom trots op zijn. Op een woordspeling minder of meer wordt niet echt gekeken -ook al typisch Frans- en de plaattitel is niks minder dan een verbastering van de originele tekst van het kruisteken dat we allemaal kennen als “au nom de père, du fils et du Saint-Esprit”. Dat soort woordgrapjes dus.

Een greep uit de songtitels kan een en ander misschien duidelijker maken: liedjes als opener “Ocytocine” over het hormoon dat ons lijf laat reageren op signalen die we doorgaans als “erg aangenaam” omschrijven, biedt pakken mogelijkheden om te spelen met woorden en eindigt met “on veut plus de Q et moins de N”. Vervolgens is er “Mysogine”, best wel een vreemd nummer om door een vrouw te horen zingen dat ze jarenlang alleen maar mannelijke vrienden had, zich mannelijk kapte en kleedde, tot ze op een dag zwanger wordt en het licht ziet. Grappig wel.

In “Vivre avec un Dunkerquois” steken ze de draak met de Fransen uit het Noorden, de “ch’tis” met hun rare taaltje, namen van dorpen die een beetje Fransman niet uitgesproken krijgt en gewoontes waar alleen de Noorderlingen ooit helemaal hoogte van krijgen. Zo krijg je ook “Réseaux soucieux”, een variatie op de sociale medie. Ook “Minou Minou” is een heerlijk nummer over katten die de baas spelen over hun baasjes.”Mon Chou” is dan weer een prachtig liefdesliedje, waarin onze vrienden van Les Ogres de Barback” komen meezingen en- spelen. Comedian Aymeric Lompret wordt opgevoerd in” S’Envoyer en l’air”. “La Faute à Eve” kende ik al van wijlen Anne Sylvestre en” Genre de guerre” beschrijft heel amusant hoe het leven zou kunnen zijn, als we de man/vrouw rol zouden kunnen omkeren. Afsluiter “Pornocratie” pakt een kwaal van onze tijd aan, verspreid over heel de wereld en is eigenlijk heel ernstig, met zijn waarschuwing dat we op het vlak van sex en flink eind van het padje af zijn geraakt.

U merkt het:”gewaagd”, maar bij momenten wel met een ernstige ondertoon. Leuke melodieën, goed gezongen, zeer zeker, maar je moet goed thuis zij in het Frans om alles mee te hebben van deze plaat vaneen duo dat ik niet kende, maar binnen de kortste keren ga proberen live aan het werk te zien.

(Dani Heyvaert)