Voor diegenen onder de lezers die, net als ik tot een paar weken geleden, Freya Rae niet zouden kennen: deze dame speelt (dwars)fluit en klarinet, is al ruim tien jaar in het Schotse folkwereldje actief en was al te horen op platen van of met Holiday Club, Köterana, Louis Bingham en Birlinn Jiarg, op hun beurt bands of artiesten van wie de bekendheid nog niet echt de grenzen van de UK wist te overschrijden. Zij voegt daar nu een nieuwe plaat aan toe en ook hier is de plaattitel tegelijk de naam van het ensemble waar Rae deze keer deel van uitmaakt.

Het trio Divergence omvat, naast Freya zelf, ook harpiste Sianni Moodie en percussionist Tim Lane en op deze plaat -de titel vertaal je niet voor niets als “verscheidenheid”- doen ze een behoorlijk geslaagde poging om de in wezen erg traditionele composities, te spelen met instrumenten, die je niet dadelijk in de folk verwacht. Neem nu de dwarsfluit: we zijn allemaal gewend aan whistles en gewone, kleine houten fluiten, maar een dwarsfluit hoor je in folk niet zo vaak. Net zo min als de “tongue drum”. Dat is dan weer een ding dat een beetje op de steel pan drum, die je in de Caraïben wel eens hoort en ziet: metalen lamellen die op een metalen houder zijn vastgemaakt en met een soort hamertjes bespeeld worden. Allerminst gebruikelijk, maar hier werkt het wel, mede omdat het trio erg spaarzaam omgaat met de ongewone klanken. Dat geldt ook voor de harp, die wel vaker voorkomt, maar die ook niet al te overvloedig gebruikt mag worden, om verveling tegen te gaan. Die valkuilen wist het trio alvast te ontlopen en ik stel voor mezelf vast, dat ik ook helemaal mee kan gaan in de keuze van de drie om ook Oosterse en Afrikaanse accenten in te bouwen en dat levert een bepaald frisse klankencombinatie op.

Titels vermelden heeft natuurlijk geen zin, maar, mocht u eens wat nieuws willen horen en snel overtuigd willen geraken, ga dan alvast even op zoek naar “Willie Henderson’s Reel”, één van de twee nummers die niet door Freya Rae geschreven werden: het meesterlijke van de vertolking daarvan, maakt meteen de titel van de plaat een stuk duidelijker. Daarmee wil ik niets afdoen aan de kwaliteiten van Rae’s composities, maar het is het contrast tussen de nieuwe en de meer bekende versies, die duidelijk maakt waar het bij dit trio om draait. Zoiets noemen we “een ontdekking” en ik mag ze u van harte aanbevelen!

(Dani Heyvaert)