Ik was nauwelijks klaar met mijn recensie van “Where The Good Ship Lands”, waarop de veelzijdige celliste te horen is met fiddler Alistair Savage”, toen deze plaat op mijn deurmat belandde. Eigenlijk is deze chronologisch de voorganger van die duoplaat, maar dat mag de pret niet drukken, aangezien het om een heel gewaagde maar helemaal geslaagde opname gaat. Het opzet was in wezen vrij simpel: naar aanleiding van het Celtic Connections festival in 2024 vatte Alice het euvele plan op om na nauwelijks één dag repeteren een hele live-plaat op te nemen. De muziek die we hier nu te horen krijgen werd voor een goed deel -eigenlijk helemaal, op één track na- door Alice geschreven maar, begeesterd als zij is door groove en ritme, wilde zij de nadruk leggen op haar rol als celliste en op de positie die de cello kon innemen in het creëren van stukken, waar die groove helemaal tot ontplooiing kon komen. Daarvoor heb je natuurlijk medemuzikanten nodig, die in géén tijd je schrijfsels kunnen vatten en die een kader kunnen neerzetten, waarbinnen jij je ding kan doen.

Nu, de vaste begeleidingsband van het festival, dat zijn niet meteen sukkelaars, maat stuk voor stuk toppers op hun instrument en zo kon het dus gebeuren dat, wat oorspronkelijk bedoeld was als soundtrack voor een bijzondere avond, vandaag in de vorm van een heel fijne plaat tot ons komt. De composities van Alice zijn niet allemaal fonkelnieuw. Zo was “Madeleine Rose” ooit een single voor Lyre, een ander project waarvan we Alice kennen. Toen een single, hier uitgewerkt tot een heerlijk en vrolijk werkstuk van bijna 9 minuten. Natuurlijk, met een verzameling talent als dit octet om je heen, kan je al eens een extra laagje aanbrengen en dat leidt in dit geval tot een formidabel resultaat. Dat geldt net zo goed voor “Stuart Ballantyne’s”, ook al van Lyre, waaraan een baspartij wordt toegevoegd, die het nummer naar een heel andere wereld verplaatst.

Dat de mix van klassiek en folk, waar Alice een beetje synoniem voor staat, ook bijzonder dansbaar gemaakt kan worden, blijkt meer dan duidelijk uit dit uurtje: als je genoeg talent samenbrengt, kan je daar vele kanten mee uit en zo komt het dat je vaststelt dat stilzitten bij deze plaat gewoon niet aan de orde is. Vaste rechterhand Seaonaid Aitken is van de partij, net als Patsy Reid en bassist Duncan Lyall en met zijn allen gaan ze in “A Fury of Stag” aan de slag met een compositie die voordien slechts één keer uitgevoerd werd in het kader van een “orchestra meets DJ”-avond, waarin naar Ibiza en zijn danscultuur gelonkt werd. Schitterend dat ier te horen, als je er toen niet bij was in de kathedraal van Liverpool. Alles bij elkaar opgeteld is dit een werkelijk fenomenale plaat, waarin Alice heel duidelijk maakt wat ze wilde bewijzen: er was al heel lang plaats voor cello in de Schotse muziek, maar die raakte wat ondergesneeuwd. Daaraan is alvast verholpen!

(Dani Heyvaert)