|
||||||||
|
Buddy Guy behoeft geen intro meer mag ik hopen. Deze laatste nog levende legendarische bluesartiest heeft al zo een resem briljante platen uitgebracht dat het ons te ver zou brengen om die nog eens allen gaan aan te halen laat staan zijn ettelijke Awards nog eens te gaan citeren. Neen, Buddy Guy is uniek, hij werd trouwens in 2005 terecht opgenomen in The Hall Of Fame, en nu zorgt hij op zijn 89e met "Ain't Done With The Blues" nog voor een ronduit magistraal album! Met de voorgangers "Born to Play Guitar" (2015), "The Blues Is Alive and Well" (2018) en "The Blues Don't Lie" (2022) maakte hij nog uitzonderlijk knappe platen en met dit recente studioalbum, trekt het fenomeen, want dat is hij, gewoon de lijn door. En dat hij door veel collega’s bewonderd wordt zie je aan het lijstje van gastmuzikanten die maar al te graag hun steentje op deze plaat bijdragen. Tenzij natuurlijk Joe Bonamassa, Joe Walsh, Christone "Kingfish" Ingram, Peter Frampton en The Blind Boys of Alabama u totaal onbekend zijn? Zijn samenwerking met producer, drummer en songwriter Tom Hambridge aan het einde van zijn carrière is zeer vruchtbaar gebleken, en die samenwerking schittert hier opnieuw. Het album werd opgenomen in zowel Nashville als New Orleans. De begeleidingsband wisselt daardoor qua toetsenisten en bassisten, maar Guy, Hambridge (drums) en Rob McNelly (slaggitaar) zijn constant aanwezig. De toetsenisten zijn Kevin McKendree of Chuck Leavell, en de bassisten zijn Tal Wilkenfeld of Glenn Worf. Guy bespeelt een scala aan gitaren, zoals vermeld in het boekje, waaronder akoestische gitaren op een paar nummers. Hambridge schrijft voornamelijk samen met Richard Fleming of Gary Nicholson. Er staan maar liefst 18 nummers op, waaronder Guy die John Lee Hooker, Earl King, Guitar Slim, JB Lenoir en twee andere covers covert. Het openingsnummer is een opvallend korte versie van John Lee Hooker's klassieker "Boogie Chillun". Het biografische "Been There Done That" van Hambridge en Nicholson, met Guy's blakende gitaarspel, vat zijn leven in de blues, maar ook twee andere nummers reflecteren ook op Guy's bluesleven: "How Blues is That", met Walsh op gitaar en zang, en "It Keeps Me Young", met Frampton op gitaar en zang. Op "Where U At" wisselt Guy licks uit met "Kingfish" Ingram in een scherpe vertoning die doet denken aan de blues die nog moet komen, gevormd door wat er is geweest. "Blues On Top" is een meer traditionele, langzaam brandende blues met krachtige zang van Guy waarbij een pittige piano de mix versterkt. Het beste nummer is echter misschien wel het enige waar Guy een schrijfcredit heeft, want hij werkte samen met Hambridge en Fleming aan "Dry Stick". In dit verhaalnummer verwijst hij naar een oud gezegde van zijn moeder toen hij opgroeide in Louisiana: bereid je voor op het ergste en hoop op het beste. Geholpen door Bonamassa's gitaarlicks, is dit een prachtig werkje, halverwege het album. "Jesus Loves the Sinner" is een Hambridge/Fleming-nummer met gospelinvloeden, waaraan de zangtalenten van The Blind Boys of Alabama zijn toegevoegd in een vrolijke knipoog naar de gedeelde wortels van blues en gospelmuziek. Dit nummer heeft een geweldige groove, ondersteund door Mike Rojas' kerkachtige B3. Hetzelfde songwritingteam schreef ook het enige nummer met blazers, "Upside Down", en is dan ook een zegen voor alle bluesrockers. "One From Lightnin'" is een kort maar oprecht eerbetoon aan de erfenis van Lightnin' Hopkins en toont een van Guy's zelden gehoorde gitaarkunsten: zijn akoestische talenten. De twee afsluiters zijn intrigerende keuzes, die teruggrijpen naar de beginjaren van rock-'n-roll en R&B. "Send Me Some Loving" was een langzame rocker, opgenomen door Little Richard in 1957. Onder een furieuze pianobegeleiding creëert Guy hier zijn eigen rockende vibe. Hij blaast ook nieuw leven in de klassieker van JB Lenoir uit 1955, "Talk To Your Daughter". De originele nummers en covers bestrijken Guy's hele carrière. Zijn gitaarspel is levendig en expressief, en explosief wanneer nodig. Zijn zang is gerijpt door zijn 89 jaar, maar nog steeds krachtig en soepel. Deze levende blueslegende is zeker nog niet klaar met de blues. En dat is goed nieuws voor de rest van ons. Het album doet zijn titel eer aan en bewijst dat Guy nog genoeg in zijn mars heeft met zijn eersteklas songschrijverteam, zijn soepele gitaarspel en zijn diep soulvolle zang. De levende legende leeft voort!
Tracklist: |
|||||||